The Grateful Dead - Duke '78 (2024)

De boxset van dit jaar. Er komt jaarlijks een tour overzicht uit van de Dead met daarin alle shows van een bepaalde maand in een bepaald jaar. Deze keer dus 1978. En kozen ze hier vanuit de Dead en Rhino voor de show van 12 april.

Vaak ontgaat me de logica een beetje in de keuze voor zo'n stand alone release. Je zou zeggen dat ze de 'beste' show kiezen voor het grote publiek en de rest dan maar in zo'n doos duwen voor de liefhebber, die ik ook heb.

Deze 'Duke' show is best wel middelmatig. Ik hoorde ooit dat de Dead net zo iets is als een natte krant als het niet wil opstijgen, maar goed dan telt de effort. Die opzich al interessant genoeg kan zijn. Als het vlammetje wel aanslaat dan gebeurd er ook echt iets bijzonders, maar de echte shows waarin dat het geval is zijn niet breedt gezaaid. De keuze voor deze release snap ik dus niet goed.

Er zijn weinig shows van de Dead die ik heb gehoord waar het gelijk vanaf moment 1 raak was. Ook hier moet het geluid nog afgesteld worden en kappen de microfoons er her en der door de songs heen mee. Ook de 26 minuten Rhythm Devils had hier voor mij niet gehoeven. Zo genaamd dé versie.. nouja.

'Peggy-O' kwalificeer ik altijd als hoogtepunt en is hier ook een van de momenten dat alles even in lijn is(al gaat er niks boven de uitvoering van New Haven 1977). De 2e set is al weet wat vuriger en draagt hoogtepunten als 'Estimated Prophet'>'Eyes of the World' . De show concludes hier met een standaard reeks van afsluiters, al vind ik 'Wharf Rat' altijd een fijne er tussen. Zeker in 1978 kwam die weer veelvuldig terug, terwijl hij de voorgaande jaren toch wat minder van stal werd gehaald.

Al met al geluidstechnisch een matige show. De band speelt af en toe alsof ze liever wat anders deden op het moment.. maar wanneer alles in lijn is is het ook echt goed.