Rats on Rafts - Deep Below (2025)

Toch grappig, om op een Amerikaanse site voor het eerst te lezen over deze nieuwe plaat:
Rats On Rafts Share New Song "Japanese Medicine": Listen - stereogum.com

Mijn favoriete bandje uit Rotterdam is terug met een nieuw album. En wederom een fijn album. Post-punk is het etiketje dat erop geplakt mag worden, maar toch vind ik de ruwe randjes wat minder ruw geworden.
Het neigt wat meer naar het dromerige geluid van bijvoorbeeld Cocteau Twins en ook The Cure is niet ver weg. De alternatieve, donkere jaren '80 komen opnieuw naar boven. Wel passend in het huidige tijdperk lijkt me.

Deep Below is minder gruizig, maar verruil de ui voor ij en we krijgen grijzig. Mistig, beklemmend en meer naar binnen gekeerd. Trager ook.

David Fagan heeft de jaren '80 niet meegemaakt. Ik wel. En geloof me David: anno nu krijg ik er eenzelfde gevoel bij en dat is beslist niet positief. Ik hoop dan ook dat we snel door deze donkere tijd gaan en we een hoopvollere toekomst krijgen zoals ik de jaren '90 heb ervaren. Tot die tijd zullen er ongetwijfeld meer van dit soort donkere albums volgen.

Misschien komt ook dit album naast de voorgangers in mijn kast te staan. Wellicht bij David zelf kopen als ie weer eens in de bekende platenzaak in Delft staat?!

Vorige albums van Rats on Rafts lieten nogal een ratjetoe van stijlen horen, maar deze worp is opvallend coherent en stijlvast. Denk aan The Cure anno 1981 met een vleugje Cocteau Twins en een flinke scheut sombere en ijzige darkwave. Geen vrolijk album, maar wel een mooie!

Ik vind dit beter dan de laatste van The Cure. Maar ergens mis ik wel de uitspattingen van voorheen. Ik wacht er telkens op en je krijgt het niet. Ja, fijn dat het zo'n sfeer heeft meegekregen, maar dit is duidelijk een ander gevoel dan bij de voorgangers.

Héél hard knalt het niet inderdaad, maar ik vind Nature Breaks toch wel een fijne energieboost aan het einde van de tracklist

Recensie op de krenten uit de pop:
De krenten uit de pop: Review: Rats on Rafts - Deep Below - dekrentenuitdepop.blogspot.com

Review: Rats on Rafts - Deep Below
De Rotterdamse band Rats on Rafts reproduceert op haar nieuwe album op prachtige wijze de postpunk en new wave uit de jaren 80 en heeft een album gemaakt dat in de jaren 80 zomaar mijn favoriete album had kunnen zijn

Laat Deep Below van de Nederlandse band Rats on Rafts uit de speakers komen en je waant je in de jaren 80. De muziek was in dit decennium vaak aan de donkere kant en dat is niet anders op Deep Below dat aardedonker is. Het album van de band uit Rotterdam is op hetzelfde moment beeldschoon. De ritmeselectie speelt prachtig, de gitaarlijnen zijn betoverend mooi, de synths klinken bedwelmend en dan is er ook nog de onderkoelde zang die het helemaal afmaakt. Rats on Rafts vangt prachtig de af en toe wat deprimerende sfeer uit de jaren 80, maar sluit je ogen en laat je meevoeren op de prachtige klanken en je bent helemaal terug in een tijd die stiekem toch ook wel mooi was.

Wanneer ik terug denk aan de jaren 80 komen bij mij vooral heel veel goede en mooie herinneringen naar boven. De jaren 80 waren echter ook in meerdere opzichten behoorlijk deprimerend en dat uitte zich onder andere in de muziek. Er werd nogal wat donkere postpunk en new wave gemaakt in het decennium, waarin de duisternis het vaak won van de zonnestralen.

Als ik terug denk aan de vele feestjes die ik had zie ik vooral in het zwart geklede mensen, bleke gelaten en wat deprimerende en donkere locaties. Het zijn beelden die direct weer helder op het netvlies staan wanneer ik Deep Below van Rats on Rafts beluister. De Nederlandse band heeft immers een album gemaakt dat het in de jaren 80 ongetwijfeld heel goed zou hebben gedaan en dat klinkt als de soundtrack die ik zou bedenken bij een documentaire over het decennium.

Rats on Rafts is een Nederlandse band die inmiddels twintig jaar bestaat. De band had tot voor kort drie studioalbums op haar naam staan, die allemaal een behoorlijk positieve score krijgen op het muziekplatform MusicMeter. Ik kan me niet herinneren dat ik zelf ooit heb geluisterd naar de muziek van de Rotterdamse band, maar dat heeft alles te maken met het feit dat ik zeer selectief ben wanneer het gaat om postpunk en new wave met een hang naar de jaren 80. Het valt immers niet mee om oude muzikale liefdes te overtreffen.

De afgelopen week werd ik echter toch nieuwsgierig naar het nieuwe album van Rats on Rafts, zeker het album ook de aandacht van de Amerikaanse muziekpers wist te halen. Daar valt niets op af te dingen, want waar de meeste postpunk bands van dit moment zich verliezen in irritante praatzang en monotone klanken, reproduceert Rats on Rafts op Deep Below de mix van postpunk en new wave die ik in de jaren 80 zo lief had.

De Rotterdamse band nam haar nieuwe album op met analoge apparatuur en slaagt er in om je in een paar seconden mee te slepen naar de jaren 80. Je hoort het in de donkere baslijnen en drumpartijen, je hoort het in het melodieuze gitaarwerk en je hoort het zeker in de synths, die in ieder geval bij mij direct goed zijn voor nostalgische gevoelens. Ook de wat onderkoelde zang van David Fagan en de hoeveelheid galm die is toegevoegd aan het geluid op Deep Below klinken als vintage jaren 80 muziek.

Ik hoor veel van The Cure en New Order, maar uiteindelijk komt een goed gevulde platenkast met mijn favoriete jaren 80 albums voorbij. Rats on Rafts blijft niet steken in de jaren 80, want wanneer de wolken net wat minder donker zijn, hoor ik ook invloeden uit de dreampop op het album, een volgende muzikale liefde van mij.

In deze donkere tijden zijn de met flink wat 80s doom gevulde klanken van Rats on Rafts misschien niet hetgeen waar je behoefte aan hebt, maar toen ik weer los kwam van alle mooie herinneringen uit de jaren 80, moest ik ook concluderen dat ik Deep Below een bijzonder mooi album vind. De songs op het album zitten vol mooie spanningsbogen, ondanks de donkere tinten is het album opvallend melodieus en zowel de muziek als de zang klinken echt prachtig.

Terecht dus dat ook de Amerikaanse muziekpers hoog opgeeft over de band uit Rotterdam. Voor iedereen die er bij was in de jaren 80 is Deep Below een zeer aangename verrassing, maar het is mooi dat ook een nieuwe generatie via Rats on Rafts kennis kan maken met de zo karakteristieke sound van het decennium. Erwin Zijleman