Prison - Downstate (2025)

Het New Yorkse collectief Prison begint in 2017 als live act te jammen en improviseren. Psychedelische rock, punk, blues en krautrock komen voorbij in lange jams. Deze stijl wordt in 2023 al omgezet tot een lange freakout in de studio van 90 minuten, genaamd Upstate. Compromisloos spacend en freewheelend. Opvolger Downstate gooit het over een compactere boeg, met tracks van gemiddeld 6 minuten. Aan de basisline-up met Endless Boogie-opperhoofd Paul Major, Sarim Al-Rawi van Liquor Store en Matt Leibowitz is weinig veranderd. Sterker nog, op dit album is deze uitgebreid met trombone en een gitaaroffensief van soms wel 4 man sterk.

Het is simpel, als je na de lange openingstrack Millions of Armies (Wipe ‘Em Out) nog niet verkocht bent aan de hier neergezette sound kun je wel stoppen: knarsend en piepend van de gitaarfeedback komt het op gang, om vervolgens wild uitwaaierend in het rond te soleren. Zowel drums als basgitaar settelen in een monotone krautrockgroove, maar verrassen zo nu en dan met abrupte jazzy- en funky passages. Daaroverheen wordt gepraat en geschreeuwd, want echt zingen kun je het nauwelijks noemen.

Zo jamt Prison nonchalant en onderkoeld door. Agressief, intens of gedreven wordt het namelijk zelden; een houding die wel doet denken aan stadsgenoten Parquet Courts bijvoorbeeld. Wanneer er geen lange jam wordt ingezet verrast de band het meest. De basgitaarfunk van Crocodile (Alligator) start midden in een zanglijn en is na 1 minuut alweer afgelopen. Ook de door trombone gedomineerde soulboogie van Up in A Tree is slechts een speldenprikje voor de lawaaiige chaosfunk waar deze gelukkig nogmaals opduikt. De spoken word poëzie van In the Tall Grass wordt daarna afgekapt, net als je denkt dat we toe zijn aan een rustgevende dreampop ballad.

Maar juist die abrupte momentjes maken van Downstate zo’n lekker speels en creatief album. Hierdoor ligt verveling minder snel op de loer wanneer ze zich weer eens verliezen in solo’s of een lang door dreunende groove –gelijkend aan Endless Boogie – omdat er altijd wat verrassends staat te gebeuren en het monotone sfeertje weer doorbroken wordt. Het resultaat is dan ook een relaxed punky psych rock album met weerhaakjes geworden.

Schreef ik voor Written In Music.