The Lathums - Matter Does Not Define (2025)

Ja, ik kan mij enig enthousiasme wel voorstellen, van wat ik er tot nu toe zelf van heb gehoord.

Een kleine persoonlijke vraag: bijna 15 jaar lid van deze site en dit is nu pas je allereerste bericht? Normaal gaat mij dit uiteraard niet aan, maar het lokt natuurlijk wel de vraag uit: zijn de Lathums zo bijzonder dat zij met dit album de grens hebben overschreden dat je nu dan toch eens je zegje wilt doen?
Dat zou nog een extra glans aan die vijf sterren geven

Maar hoe is het in godsnaam mogelijk dat deze band niet uit de buurt van Zevenaar komt?

Of dat ze geen hoes met windsurfers erop hebben?

(opgegroeid in Zevenaar btw)

Arctic Monkeys meets The Strokes meets Vampire Weekend? Heel origineel is het niet maar klinkt verder wel lekker dit!

Ken het album niet maar wel een mooie compositie, en dan heb ik het over de cover.

Ben ook aangenaam verrast door deze toffe plaat

Je hebt hem weggejaagd denk ik

Wauw! Lekker plaatje zeg. Best gevarieerd ook nog.

Tja. Handle with care. Ik meende toch een vriendelijk berichtje te hebben geschreven.

The Lathums bijten mooi en ze bijten hard. Maar ze bijten nooit door.
Alles is tot in de puntjes verzorgd om dit als een prima album te laten klinken en dat is ook goed gelukt. Ik zat net nog even onder de 4,3 grens anders was ik naar 4,5 ster gegaan. Misschien gaat de verhoging nog gebeuren.

Alles klinkt sympathiek, de zang van Alex Moore is aantrekkelijk, het gebruik van akoestische instrumenten. Er wordt haast op traditionele wijze gemusiceerd met de bekende sandwich methode: er is variatie van wat minder stevig naar wat meer stevig. De nummers zijn echter geen eenheidsworst die als een muur op je afkomt. Het is britpop pur sang.
Het geheel had van mij nog wel iets meer No direction mogen wezen. Net even iets meer 'bite'.

Ik schat in dat Knocking at your door of Surrounded by beauty de volgende nieuwe single zal gaan worden. Dat kan haast niet missen.

Het is verbazingwekkend dat dit ook al het derde album is sinds het debuut in 2021. Blijkbaar hebben de Lathums ons muzikaal heel wat te melden. En dat blijkt ook wel.

Lekker album met een werkelijk geweldige afsluiter in de vorm van Long Shadows. Ben benieuwd naar het concert in Tivoli op 1 april (geen grap hopelijk)

Recensie op de krenten uit de pop:
De krenten uit de pop: Review: The Lathums - Matter Does Not Define - dekrentenuitdepop.blogspot.com

Review: The Lathums - Matter Does Not Define
De Britse band The Lathums dook vier jaar geleden op met een prima gitaaralbum, zakte vervolgens helaas wat in, maar revancheert zich op knappe wijze met het uitstekende Matter Does Not Define

Matter Does Not Define, het derde album van de Britse band The Lathums, klinkt als de spreekwoordelijke omgevallen platenkast en het is een platenkast die vooral is gevuld met Britse gitaaralbums. De band uit Wigan combineert al deze invloeden in aansprekende songs, die lekker in het gehoor liggen en een hoog feelgood gehalte hebben. Het had allemaal best wat ruwer en eigenzinniger gemogen, maar als je zin hebt in een authentiek en tijdloos klinkende Britse gitaarplaat komt dit album lekker binnen en stelt het zeker niet teleur. Het debuut van de band vond ik geweldig, album nummer twee matig, maar Matter Does Not Define is weer prima. Leuke band.

Ik was erg enthousiast over de eerste EP’s van de Britse band The Lathums en ook het in 2021 verschenen debuutalbum How Beautiful Life Can Be sprak me zeer aan. De band uit het Britse Wigan liet zich op dit album inspireren door een aantal decennia Britse gitaarmuziek, wat een heerlijke gitaarplaat opleverde. Het is een gitaarplaat die me afwisselend deed denken aan de muziek van The La’s en The Smiths, maar stiekem kwam bijna de hele geschiedenis van de Britse gitaarmuziek voorbij.

De songs van The Lathums lieten de zon schijnen met heerlijk gitaarwerk en met typisch Britse songs met een hoog jonge honden gehalte. Het door James Skelly van The Coral geproduceerde album klonk ook nog eens fantastisch, wat het feel good gevoel van het album nog wat verder versterkte.

Ik was na How Beautiful Life Can Be fan van The Lathums, maar de band stelde me teleur met het in 2023 verschenen From Nothing To A Little Bit More. Het tweede album van The Lathums liet niet de groei horen waarop ik had gehoopt of die ik eigenlijk had verwacht, waardoor het tweede album van de Britse band wat mat en ongeïnspireerd klonk.

De torenhoge verwachtingen met betrekking tot het tweede album van de band liepen uit op een teleurstelling, waardoor ik eigenlijk geen verwachtingen had met betrekking tot het derde album dat onlangs werd aangekondigd voor de komende week. Tot mijn verbazing lag het album echter al een week eerder in de winkel en ging ik er eerlijk gezegd van uit dat The Lathums geen deuk zouden slaan in mijn al gemaakte selectie.

Matter Does Not Define bevalt me echter wel. Ook op het derde album laat de band uit Wigan zich breed inspireren, want ook Matter Does Not Define is een zoekplaatje waarop je heel veel bekends tegen komt. Nu kan ik een hele waslijst namen gaan noemen, en het zijn grotendeels dezelfde namen als de namen die voorbij kwamen bij beluistering van de eerste twee albums, maar het derde album van de band klinkt ook als een The Lathums album.

Het is een album dat je op meerdere manieren kunt beluisteren. De criticus zal beweren dat de Britse band zich wel heel nadrukkelijk laat inspireren door een aantal grote bands uit het Britse muziekverleden en dat The Lathums op Matter Does Not Define bovendien wel erg netjes binnen de lijnen kleurt.

Ik kan het niet ontkennen, maar het derde album van The Lathums is ook een album waarop alles klopt. Het gitaarwerk is prachtig, de karakteristieke zang met onder andere een vleugje Morrissey is aansprekend, de productie is trefzeker en het geluid van de band is lekker veelzijdig. Het sterkste punt van het derde album van The Lathums is echter dat de band de ene na de andere memorabele song voorbij laat komen.

Natuurlijk had het best wat ruwer en origineler gekund, maar ondertussen luistert het album bijzonder lekker weg en hoor je de ene na de andere prima song voorbij komen, en heb je uiteindelijk het hele album beluisterd zonder je ook maar een moment te vervelen.

Liefhebbers van gitaarbands als The Lathums komen er de afgelopen jaren helaas wat bekaaid van af, maar waar ik het tweede album van de Britse band wat mat en ongeïnspireerd vond klinken, zit er wat mij betreft genoeg vuur en passie en een beetje van The Strokes in hun beste dagen op Matter Does Not Define. Het levert een album op waarmee de Britse band zich wat mij betreft revancheert voor de wat zwakke voorganger. Erwin Zijleman