Mogwai - The Bad Fire (2025)

Typische Mogwai titels, dat gaat weer smullen worden

Fijn vooruitzicht .
Het artwork.....in ieder geval kleurrijk.

Geweldige titel, de volgende single:

Fanzine Made of Flesh

Lion Rumpus

Toevallig aangeklikt op YouTube, omdat die titel inderdaad een van de betere is. Ken weinig van de band, maar was hier wel flink geïntrigeerd door, door die elektronische invloeden. Misschien wordt het toch eens tijd om mijn Mogwai-kennis bij te spijkeren.

Fanzine doet me niet veel, maar die vocoder op Lion Rumpus maakt mij echt helemaal kapot. Ze lijken een vrij nieuwe richting in te slaan. Ik heb zin in dit album en hun optreden!

Het elfde album van Schotse postrockers Mogwai heet The Bad Fire en laat dat nou net een slang-term zijn voor ‘hel’. Na een traumatische periode voor de band en voornamelijk multi-instrumentalist Barry Burns, waarbij diens dochter ternauwernood aan de dood ontsnapte, werd het wel weer eens tijd voor een aardedonker album toch? Nou … Nee dus! Pak je favoriete winter-hoodie maar vast voor een flinke dosis knusse melancholie.

De grootste verandering op dit nieuwe album is de wisseling van producer. Waar er al jaren gebruik werd gemaakt van trouwe dienaar Dave Fridmann, is er nu de switch naar producer John Congleton. Die kroop onder andere achter de knoppen bij Angel Olsen, John Grant, Explosions in the Sky en Sigur Rós. Laat er nou net een ‘magisch’ IJsland tintje doorsijpelen in het gecreëerde geluid hier. Daarnaast klinken instrumenten bewust meer ‘fijngeknepen’ dan normaal. Alsof in een hermetisch afgesloten luchtbel, waar ze niet uit mogen ontsnappen. Een bijzondere keus, die van weinig invloed lijkt op de structuur van de tracks, maar dat wel duidelijk een stempel drukt op de klank.

Op dat warme ‘hoodie-geluid’ moeten we nog wel even wachten, want opener God Gets You Back legt een synthesizertapijt neer dat zo afstandelijk en koud is dat Tangerine Dream het had kunnen gebruiken voor een film van Michael Mann of William Friedkin. De futuristische vocodervocalen doen er alles aan om dat gevoel te versterken en wanneer de ritmesectie er inkomt ontstaat er een sfeer die het midden houdt tussen techno en zweverige krautrock. Noem het gerust spacerock dat dit album domineert; door een combinatie van synthesizer en gruizige gitaarlagen worden we constant het heelal in geschoten – ergens tussen de krautrock-klanken van Harmonia en Brian Eno, of juist de meer catchy noiserockmomenten van My Bloody Valentine.

Die aanstekelijkheid is zelden zo groot geweest als op Fanzine Made Flesh waar gitaren in het rond stuiteren, synths melodieus klinken en vocodervocalen flink de ruimte krijgen. Maar dat deze track niet uit de toon valt is veelzeggend; het is de vocoder die muziek dikwijls een flinke injectie vrolijkheid meegeeft. Positieve energie die je niet meteen zou verwachten op een Mogwai release.

Vrolijkheid die een mooi tegenwicht brengt voor de eerder aangehaalde, melancholische wintersfeer. Tracks als Hi Chaos, Pale Vegan Hip Pain (oké, na het typen van die titels moest ik even non-stop lachen, maar we gaan verder!) en Factboy hadden met gemak op een ouder album gekund, omdat ze weer vertrouwde uitbarstingen kennen. Maar de grote verschillen zijn dat niet de gitaren het meest oversturen, maar drums en bas die steeds harder en harder gaan. Luister ook maar eens naar de galm van de basdrum in Philip K. Dick ode If You Find This World Bad, You Should See Some of the Others, die op het juiste volume je woonkamervloer laat versplinteren. Terwijl gitaren nog steeds zweven, zweven en nog eens zweven. Juist die kosmisch melancholische sfeer – gekoppeld aan synths en een verrassende viool in Factboy –zorgt dat de gedachte aan winterse taferelen niet ver weg is.

Voor bloedende oren zorgt The Bad Fire dan ook zelden, zelfs als er toegewerkt word naar een climax. Bij het treffend genoemde Lion Rumpus komen we gelukkig toch aan onze trekken voor een stevige portie bevreemdende noise. Daar de vraag, hebben we dat echt gemist op dit album? Nou nee, eigenlijk niet; hou die hoodie maar aan!

Geschreven voor Written in Music.

Extra persoonlijke noot: ik denk dat het helpt voor de waardering van de band hun albums als je ze juist niet nauwgezet volgt. Geen idee of ik wel verrast was geweest als ik elk album kende. Maar sssssst...

Wow, Hi Chaos is kneitertjehard zeg wat een nummer!

Ze bewijzen maar weer 's hun eigenzinnige en gevestigde naam in de post-rock: heerlijk album !

Fanzine Made of Flesh doet me wat aan Anathema denken, niet in de laatste plaats vanwege de vocoder. En ook Soup komt af en toe in gedachten, bijv. in 18 Volcanoes

Ik liep niet meteen warm voor de eerste singles.
Maar zoals altijd stelt Mogwai nooit teleur en hebben ze weer een puike plaat afgeleverd.

Hi chaos is echt wel zalig

Wat Mogwai allang heel goed doet dat zijn de stevige puike songs ( Fanzine Made of flesh, hi chaos ) die afgewisseld worden met trage emotionele schoonheid. Luister eens naar de laatste song van deze plaat Fact boy kippenvel moment. De Schotten passen deze evenwichtsoefening toe als één van de beste.
Ticket voor het uitverkochte AB 17/2 is gelukkig binnen.

'18 Volcanoes' is echt de 'Sometimes #2' waarvan ik niet wist dat ik 'm nodig had.

Hoewel goeie momenten (en dat zijn echt heel goede- zijn er toch ook wel wat saaiere stukken in. Live altijd goed, kunnen ze het nu niet altijd spannend houden. Die nieuwe weg op met die vocoder en zo is wel leuk (Fanzine of flesh bvb), maar vergelijk je het met wat Slowdive op hun laatste deed is het toch een pak minder memorabel.

Of het is gewoon dat postrock mij toch altijd net iets minder ligt dan shoegaze.

Ik ben zo een playlist aan het samenstellen met nummers die aansluiten bij sometimes. Ik heb 18 volcanoes er bij gezet. Je mag steeds tips geven wat er nog bij past

Lang geleden, toen ik voor mijn muzikale ontwikkeling voor een groot deel aangewezen was op MTV2, vond ik het altijd het fijnst als mijn ouders ‘s avonds bij anderen op bezoek gingen en ik de afstandsbediening dus zo’n beetje de hele avond had, zag ik ‘Hunted by a Freak’ langskomen van Mogwai. Als ik het me goed herinner, had ik nog nooit zoiets gehoord en ik kon het ook bijna niet bevatten, zoals ik al eerder geheel onverwacht met ‘You Made Me Realise’ geconfronteerd werd en ook niet goed wist wat ik daarmee moest doen.

Achteraf klinkt het redelijk arbitrair, maar My Bloody Valentine ben ik behoorlijk gaan uitpluizen; van Mogwai ben ik eigenlijk niet verder gekomen dan ‘Travel is Dangerous’ (wederom, dank MTV2!) en de promo van de fraaie Les Revenants-soundtrack die bleef liggen op de redactie van een culturele website waar ik ooit voor schreef. Doordat YouTube me toevallig ‘Fanzine Made of Flesh’ aanraadde – een heel fraaie combinatie van vocoder-synthpop en shoegazing – en ik daar behoorlijk goed op ging, besloot ik The Bad Fire een kans te geven. Vreemd genoeg geeft dat album me een heel vertrouwd gevoel, zelfs met mijn heel beperkte Mogwai-voorkennis. Sterker nog, ik merk dat ik soms denk: ‘Dit heb ik eerder gehoord.’

Dan zijn het vooral nummers als ‘Pale Vegan Hip Pain’ en ‘If You Find This World Bad, You Should See Some of the Others’. Dat is gewoon post-rock, of specifiek het soort dat online ook wel ‘crescendo-core’ wordt genoemd, volgens het boekje. Dat is toch het conservatievere soort post-rock dat me net wat te conservatief is; waarin de nadruk te veel op de rock ligt. ‘Hi Chaos’ is echt een fijn nummer, maar het is ook wel overduidelijk luchtgitaarmuziek voor mensen die AC/DC – terecht – niet intellectueel uitdagend genoeg vinden.

Het gekke is: ik heb niet eens zo heel veel van dat soort post-rock gehoord; qua hele releases waarschijnlijk hoogstens de EP van BillyConnected en dat was bepaald geen pionier. Deftones heeft zulke trekjes wel op Saturday Night Wrist, een album waar ik regelmatig aan moest denken. Met wat meer delay en climaxen had zelfs het ingetogen Les Revenants waarschijnlijk als veel nummers op The Bad Fire geklonken. Ride hoor ik erg ook wel in; in de heerlijke opener ‘God Gets You Back’ bijvoorbeeld, die me vaagjes wat deed denken aan ‘Lannoy Point’. Mogwai klinkt op die momenten wél behoorlijk vooruitstrevend, al blijven er ook dan duidelijke referenties en invloeden. (Wat ik achteraf zo ondoordringbaar vond aan ‘Hunted by a Freak’, was waarschijnlijk die vervormde zang. Die keert hier terug.)

Zelf vergeleek Mogwai ‘God Gets You Back’ met zowel My Bloody Valentine en Daft Punk, en vooral die eerste hoor je best veel terug op The Bad Fire. Eerder noemde ik ‘18 Volcanoes’ hier al als vervolg op ‘Sometimes’. Voor mijn gevoel is Slowdive nu een veel belangrijke inspiratiebron voor hedendaagse shoegazing-bands dan My Bloody Valentine en daarom is het ook zo fijn om het geluid van Loveless op een wat elektronischere manier terug te horen bij Mogwai.

Het zijn de synthesizer-en-vocoder- en shoegazing-achtigere nummers die me het best bevallen en waardoor ik de score naar boven afrond. Dan wil ik ook zeker nog ‘What’s This Mix’ noemen, dat aanvankelijk typische, conservatievere post-rock lijkt, maar waarvan je al snel doorkrijgt dat juist de synths hier de leiding nemen. Samen met die overstuurd klinkende drumcomputer die later binnenvalt (beetje Portishead - ‘Machine Gun’, maar dan anders), is dat een goed bewijs dat Mogwai weliswaar direct vertrouwd klinkt, maar ook zelfs dan nog weet te verrassen.

Ik vind eigenlijk de nummers waar ze niet teveel afwijken van de post-rock kernrecepten over het algemeen de sterkste op deze plaat. Hi Chaos, Pale Vegan en If You Find This World... gewoon lekker pretentieloos post-rocken en dan blijkt dat Mogwai toch een paar niveautjes hoger speelt dan de meeste van hun peers in dit genre. Ook geslaagd vind ik de laatste 2 nummers waar ze toch een beetje vernieuwen zonder hun eigenheid te verliezen.

Waar het album mij wat minder doet zijn de vocoder nummers. Ook dat is inmiddels classic Mogwai maar ik heb toch altijd het gevoel dat ze in die niche nooit echt beter hebben gedaan dan Hunted By a Freak en 2 Rigts Make 1 Wrong, nummers die ze meer dan 20 jaar geleden gemaakt hebben. Idem voor de obligate intimistische vocale track 18 Volcanoes die hier wel heel plichtsmatig overkomt. Ook daarvoor geldt dat ze wat mij betreft nooit echt de ouders toppers Cody, Hugh Dallas en Take me Somewhere Nice hebben kunnen evenaren.

Het eindverdict is voor mij een degelijke plaat, maar geen Mogwai grand cru. Minder goed dan hun vorige worp maar wat mij betreft beter dan de periode Rave Tapes - Every Country's Sun toen (ondanks een paar sterke nummers hier en daar) de inspiratie over het algemeen wat minder was. Beetje autopiloot misschien maar ook Mogwai of autopiloot levert doorgaans nog een 3/4 goede plaat af.

Ga ze live zien zou ik zeggen, Morinfen. Nog altijd meer dan ijzersterk. Vorige week twee keer na elkaar geweest en wat ben ik blij dat ik lastminute heb beslist om nog een tweede keer te gaan. Setlist varieert heel erg sterk. Christmas Steps live, kapot van genot. En ze komen nog eens terug eind mei naar Gent

Heb ze vorige week live gezien in de AB en kan alles bevestigen wat je zegt
De meer klassieke post-rock nummers van de nieuwe plaat die ik opsomde vond ik ook live de sterkste. Naast natuurlijk een paar klassiekers als New Paths To Helicon en Summer.

Ik vind het een aardig album, maar ik ben absoluut geen fan van de productie hier. Dat magische ijsland tintje hoor ik er niet in terug. Mijn euvel met dit type 'gecomprimeerd' klinkende productie is dat ik het vermoeiend vind om naar te luisteren, en het haalt voor mij de replay value van een album compleet weg. Het voegt voor mij niks toe vergeleken met een heledere open productie zoals op Come On Die Young en Rock Action. Onnatuurlijk, laten we maar zeggen. Van mij mag Dave Fridmann zo snel mogelijk weer terug komen.

Fact Boy is toch wel een van de mooiste nummers van 2025. Ik was Mogwai een beetje uit het oog verloren de afgelopen 10 jaar, maar deze plaat bevalt me erg goed

Van mij hoeven ze niet te zingen. Instrumentaal is het allemaal wel puik.