Sharon Van Etten & The Attachment Theory - Sharon Van Etten & The Attachment Theory (2025)

Poah.

Dat is positief denk ik? Ik vind Trouble een hele fijne single, dus benieuwd naar de rest.

Ik denk dat poah niet positief bedoeld is , tenminste als ik de single Afterlife hoor. Wat een gothisch gedrocht! Alles wat ik goed vond aan Sharon hoor ik hier niet meer in terug. Als ik denk aan een geweldige track als serpents, dan denk ik welhaast dat dit een andere artiest is die ik hier hoor. Ik vind haar manier van zingen hier echt niet prettig.

Edit: Single Trouble klinkt gelukkig al een stuk vertrouwder!

De originele "poah" van weerman Gerrit Vossers was erg positief veur "mien merk" John Deere.

Poah, da's mien ploat!

Logisch vervolg op haar laatste twee platen. Erg lekker. Kijk uit naar Paradiso in maart.

Zeker. Ik had de plaat alleen nog niet uitgebreid genoeg beluisterd om het uitvoeriger te omschrijven dan met één kreet. Inmiddels wel:
Poah, mooie plaat hoor!

Dat het moederschap de kijk op de wereld verandert beseft Sharon van Etten maar al te goed. In het zwaar slepende We’ve Been Going About This All Wrong bezingt de zangeres het verval van de aarde. Het is de plaat die ze moet uitbrengen, persoonlijk en intiem. Eenmaal schoon schip gemaakt, herpakt ze zich met haar overige bandleden en doopt de band om tot The Attachment Theory. Voor bassist Devin Hoff en drummer Jorge Balbi verandert er niet zoveel, die waren op We’ve Been Going About This All Wrong ook al present. Onderschat hierbij het aandeel van sessiemuzikant Alex Reeve niet, al ontbreekt hij op de promotiefoto’s, die gitaarpartijen zijn van zo’n groot belang dat deze zeker niet onvermeld mogen blijven.

De nieuwe aanwinst is toetsenist Kristina Lieberson die voorheen met haar twee zussen in Teen actief was. Kristina Lieberson trekt met haar duistere jaren tachtig keyboard partijen Live Forever volledig naar zich toe. Bijzonder dat Sharon Van Etten juist deze track met Devin Hoff schrijft. Voor de vocalist is het allemaal logisch. In interviews geeft ze al aan dat ze in haar jeugd veel luisterde naar het vroegere Orchestral Manoeuvres in the Dark werk en Joy Division. Niet vreemd dus dat het viertal samen met producer Marta Salogni voor de opnames naar de vroegere studio van Eurythmics uitwijkt. The Church is daarbij letterlijk een gevoel van thuiskomen. Eigenlijk past dit nog beter bij haar dan de retrodisco van Remind Me Tomorrow of de indiefolk van Because I Was in Love, al maakt het met zo’n prachtige stem niet uit in welk genre ze zingt, in principe kan ze alles aan.

Sharon van Etten laat zich bij Live Forever inspireren door het verhaal van een stervende fan die op een longtransplantatie wacht en die helaas voortijdig komt te overlijden. Wat heeft het leven nog voor nut als je dagelijks benauwd bent en als het einde als verlossing komt? Het afscheid valt zwaar en ook het elektronische Afterlife staat in nagedachtenis van de ernstige zieke Ariel. Wacht je in het hiernamaals op mij en troost je met de gedachte dat wij elkaar dan weer treffen. Verander de wereld, maar hou het klein en dichtbij. Verander de wereld en start bij je eigen mindset. Ze overstijgt de deprimerende We’ve Been Going About This All Wrong stemming door er een hoopvolle twist aan te geven.

Leuk dat Kristina Lieberson zo ruimschoots vertegenwoordigd is, je vergeet bijna dat Sharon van Etten ook stevig kan rocken. Indio mengt de punkrock gitaar van Alex Reeve met jaren negentig indiepop al blijft de onderliggende gedachte toch wel die zwaarmoedige postpunk setting. De dood van fan Ariel heeft zoveel indruk gemaakt dat het hulpeloos toekijken zoveel vragen oproept. Overgeleverd aan de medici, en dat eeuwige wachten op de eeuwigheid. Zelfs Sharon van Etten kan niet enkel relativeren en dan is het de juiste therapie om die machteloze frustraties te uiten. Het doordreunende I Want You Here zit ergens tussen berusting en verlangen in. Een kortstondige vriendschap die door de nare omstandigheden geen vervolg krijgt. Net zo gewaagd is de glamrock funkdisco van I Can’t Imagine (Why You Feel This Way). Het is de vervaging als we ons ondergeschikt moeten opstellen.

Sharon Van Etten & The Attachment Theory - Afterlife (Official Video)Sharon Van Etten & The Attachment Theory – Afterlife (Official Video)
Zijn het de voorgeschreven medicijnen om de lichamelijke pijn te verlichten, of zijn het de partypillen die de emotionele lading vertroebelen, als we al dansend onze zorgen vergeten? Door dicht bij jezelf te blijven kom je sneller bij de kern. Niet vreemd dus dat deze zich ergens in de soulgothic van Somethin’ Ain’t Right bevindt. Hoe bizar is het dat men na een heftige gebeurtenis zo eenvoudig het dagelijkse leven weer oppakt? Dit voelt niet goed, onmenselijk bijna. En dan besef je nogmaals dat ze in die The Church studio op de juiste plek zit. Hier plaatst ze zich met gemak tussen souldiva iconen als Annie Lennox en Alison Moyet, Zangeressen die de new wave overstijgen en solo een persoonlijke groei doormaken. In het trage ambient trippende Fading Beauty werkstuk buit ze die divakwaliteiten verder uit. Door klein waar te nemen ervaar je de schoonheid van de directe omgeving, iets wat een haastige passant niet in zich opneemt.

Southern Life (What It Must Be Like) is een poging om te verbroederen. Grappig dat Sharon van Etten hiervoor juist een arrogant vlak Madchester stemgeluid gebruikt. Een leuk contrast dat hier effectief uitvalt. Dat het ook anders kan uitvallen getuigen de dromerige kosmische Trouble krautrock energievelden wel. We leven in een aanpassingssysteem waarin we van de directe omgeving afhankelijk zijn. Met het egocentrische nemen kom je er niet, het is vooral geven, in de hoop hier liefde voor terug te krijgen. Idiot Box is het residu trauma van de pandemiegekte. Het isolement en het smachtende verlangen om de vrijheid te vieren. Het is tevens de tijd dat we ons ondergeschikt aan onze smartphone opstellen, iets dat vervolgens niet verdwijnt, maar alleen maar toeneemt.

Zelf denk ik dat Sharon van Etten & the Attachment Theory het dichtste komt bij de reden dat Sharon van Etten besluit om muzikant te worden in de buurt. Ondanks dat ze net te jong is om de jaren tachtig bewust mee te maken, ligt daar wel de inspiratie. Valt We’ve Been Going About This All Wrong nog te overtreffen, dat durf ik niet te beweren. Sharon van Etten & the Attachment Theory is een gelijkwaardige plaat waar de zangeres vooral dat groepsverband benadrukt. Ze staat er niet alleen voor, ze heeft een vertrouwd vangnet opgebouwd waar ze zeker op kan terugvallen.

Sharon Van Etten & the Attachment Theory - Sharon van Etten & the Attachment Theory | Alternative | Written in Music - writteninmusic.com

Recensie op de krenten uit de pop:
De krenten uit de pop: Review: Sharon Van Etten & The Attachment Theory - Sharon Van Etten & The Attachment Theory - dekrentenuitdepop.blogspot.com

Review: Sharon Van Etten & The Attachment Theory - Sharon Van Etten & The Attachment Theory
Sharon Van Etten heeft met The Attachment Theory een wat voller klinkend bandalbum gemaakt, dat opvalt door verrassend toegankelijke songs, die nog wel altijd het kwaliteitsstempel van de Amerikaanse muzikante dragen

Wanneer je het hele oeuvre van Sharon Van Etten beluistert hoor je dat de Amerikaanse muzikante een interessante ontwikkeling heeft doorgemaakt. Van haar folky debuutalbum, naar een door gitaren gedomineerd indierock geluid, naar een veelzijdiger en mede door synths ingekleurd geluid. Het komt allemaal samen op het samen met haar band The Attachment Theory gemaakte album. Het is een album met een wat steviger aangezet geluid en ook wat expressievere zang, maar het is ook een album met toegankelijke en in kwalitatief opzicht uitstekende songs, die meerdere kanten op kunnen. Het oeuvre van Sharon Van Etten is inmiddels ruim vijftien jaar interessant en ook dit nieuwe album draagt hier weer aan bij.

Sharon Van Etten begon ruim vijftien jaar geleden als pure folkie op haar debuutalbum Because I Was In Love. Wanneer je naar dit album luistert en vervolgens naar het deze week verschenen album van Sharon Van Etten & The Attachment Theory is het nauwelijks te geloven dat het om dezelfde muzikante gaat. Voor iedereen die de Amerikaanse muzikante de afgelopen vijftien jaar heeft gevolgd is het nieuwe album van Sharon Van Etten echter een logisch vervolg op het fraaie stapeltje albums dat ze na haar debuutalbum heeft gemaakt.

Na Because I Was In Love begon Sharon Van Etten immers te experimenteren met een wat voller en steviger geluid en werd haar stem ook een stuk expressiever. Het is het geluid dat is te horen op Epic uit 2010 en Tramp uit 2012, vooralsnog mijn favoriete albums van de muzikante uit New York. Op het in 2014 verschenen Are We There werd het geluid van Sharon Van Etten wat bezwerender, waarna op Remind Me Tomorrow uit 2019 en met name op We’ve Been Going About This All Wrong uit 2022 synths een veel prominentere plek kregen in het geluid van de Amerikaanse muzikante.

Met Sharon Van Etten & The Attachment Theory zet Sharon Van Etten een volgende stap. Het is een album dat moet worden gezien als een bandalbum, want waar Sharon Van Etten op haar vorige album zelf alle touwtjes in handen had, werd het nieuwe album gemaakt met haar band The Attachment Theory. Deze band bestaande uit Jorge Balbi (drums, machines), Devra Hoff (bas, zang) en Teeny Lieberson (synths, piano, gitaar, zang) bepaalt mede het geluid op het titelloze album van Sharon Van Etten en haar band, waardoor het album weer wat anders klinkt dan zijn voorgangers.

Dat roept hier en daar heftige reacties op, maar persoonlijk vind ik de verschillen met Remind Me Tomorrow en We’ve Been Going About This All Wrong wel meevallen. Het album trekt het geluid van deze albums, die een grotere rol voor synths lieten horen, wat mij betreft door, maar op Sharon Van Etten & The Attachment Theory is alles wel wat steviger aangezet.

Het album laat een wat hechter en ook wat steviger bandgeluid horen, waarin met name de synths een stuk dominanter zijn, maar ook de rol van de gitaren is zeker niet uitgespeeld. Het heeft wanneer de synths domineren af en toe een jaren 80 vibe en wanneer de gitaren de hoofdrol opeisen ook wel een jaren 90 sfeer, maar wanneer de elektronica wat moderner klinkt maken Sharon Van Etten & The Attachment Theory vooral muziek van deze tijd.

Het is in muzikaal opzicht allemaal net wat steviger aangezet en hetzelfde hoor je in de zang van Sharon Van Etten, die nog wat krachtiger en expressiever zingt. Dat valt niet overal in de smaak, maar ik vind de zang op het nieuwe album echt verrassend mooi. De muzikante uit New York speelt al een tijd samen met haar nieuwe band en dat hoor je op het album, want wat klinken Sharon Van Etten en haar medemuzikanten op het album goed ingespeeld en hecht.

Voor Sharon Van Etten begrippen klinken de songs op haar nieuwe bandalbum wat toegankelijker of zelfs aanstekelijker dan we van haar gewend zijn, maar de kwaliteit van de songs valt me zeker niet tegen. Het ligt allemaal lekker in het gehoor met hier en daar een aangenaam vleugje nostalgie, maar de nieuwe songs beschikken ook zeker over diepgang en avontuur. Al met al een zeer geslaagd experiment deze nieuwe zet van Sharon Van Etten. Erwin Zijleman

Ik ben niet echt een fan van Sharon van Etten, meer iets wat ik af en toe wel wil luisteren. Met dit band album heeft zij mij echter wel verrast. Ook nu zijn niet alle nummers voor mij, maar het album kent zeker goede uitschieters met nummers als 'Idiot Box' en 'Indio' voorop. Van Etten legt ook meer passie in haar zang, wat haar muziek ten goede komt. Eigenlijk voor het eerst heb ik het idee dat een album van haar nog kan groeien voor mij. Met 3* scoor ik vooralsnog voorzichtig. Als dit het resultaat is van werken met haar touring band, dan zou ik zeggen ga zo door.

De 2 laatste nummers zijn echt top. Wat kaler,maar geweldige spanningsopbouw. Maar dan kan Sharon net vocaal uitblinken.

Grappig! Ik kom daar juist niet doorheen. Hoe wel van wat spanningsopbouw, maar ik mis überhaupt de spanning. Voor mij helaas zeurderig en nietszeggend. Eerste helft van het album vind ik heel sterk, maar daarna doet de befaamde nachtkaars haar intrede.

een heel fijn nieuw album, beetje new wave invloeden, sterke band erbij, mooie liedjes! soms bijna waarbij ik de laatste twee nummers associeer met simple minds - belfast child en talk talk-achtig materiaal. Maar ook joy division/ambient/the cure. concluderend: vooral mooie vocalen, synths en een bijzonder sfeertje.