The Tubs - Cotton Crown (2025)
mijn stem
18 stemmen
Verenigd Koninkrijk
Pop / Rock
Label: Trouble in Mind
-
The Thing Is (3:26)
-
Freak Mode (2:12)
-
Illusion (2:02)
-
Narcissist (3:57)
-
Chain Reaction (2:51)
-
Embarrassing (3:24)
-
One More Day (4:14)
-
Fair Enough (3:28)
-
Strange (4:16)
0
geplaatst: 8 maart, 10:48 uur
The Tubs was eind 2023 een toevallige ontdekking van me. Wat vond ik debuut Dead Meat lekker, een indruk die in februari 2024 werd bevestigd bij een concert van de groep in Tivoli Utrecht.
Op de hoes van Cotton Crown een prachtige foto van zanger Owen Williams als baby aan de borst van zijn inmiddels overleden moeder. Het blijkt de etalage van een plaat over gemis.
Alhoewel iets langer dan hun eersteling duurt de plaat nog geen half uur en dat is helemaal goed. Negen lekkere liedjes, uptempo, iets minder gejaagd dan op Dead Meat - jammer, want juist daarvan houd ik wel. Toch is het steevast vlot: The Tubs is geen groep voor midtempo werk, laat staan ballades. Op achtergrondzang laten de vier heren soms een dame toe, zoals in Narcissist.
De groep is op z'n vinnigst in Chain Reaction en One More Day en meest melodieus in Embarrassing, waar liefhebbers van The Smiths en Johnny Marr in het bijzonder van zullen smullen. Fair Enough is boos, iets met een ex, waarna vrij kalm met Strange wordt afgerond.
Waar op Dead Meat enige folkinvloeden in het gitaarspel zaten, is dat hier minder. Gebleven zijn de dansende gitaarlijnen en de ingehouden zang die een stiff upper lip suggereert. Ongetwijfeld een groeiplaatje, dat per draaibeurt beter wordt. Op website Stereogum een interview met Owens over de hoes en de afzonderlijke liedjes; aanbevolen!
Op de hoes van Cotton Crown een prachtige foto van zanger Owen Williams als baby aan de borst van zijn inmiddels overleden moeder. Het blijkt de etalage van een plaat over gemis.
Alhoewel iets langer dan hun eersteling duurt de plaat nog geen half uur en dat is helemaal goed. Negen lekkere liedjes, uptempo, iets minder gejaagd dan op Dead Meat - jammer, want juist daarvan houd ik wel. Toch is het steevast vlot: The Tubs is geen groep voor midtempo werk, laat staan ballades. Op achtergrondzang laten de vier heren soms een dame toe, zoals in Narcissist.
De groep is op z'n vinnigst in Chain Reaction en One More Day en meest melodieus in Embarrassing, waar liefhebbers van The Smiths en Johnny Marr in het bijzonder van zullen smullen. Fair Enough is boos, iets met een ex, waarna vrij kalm met Strange wordt afgerond.
Waar op Dead Meat enige folkinvloeden in het gitaarspel zaten, is dat hier minder. Gebleven zijn de dansende gitaarlijnen en de ingehouden zang die een stiff upper lip suggereert. Ongetwijfeld een groeiplaatje, dat per draaibeurt beter wordt. Op website Stereogum een interview met Owens over de hoes en de afzonderlijke liedjes; aanbevolen!
* denotes required fields.
* denotes required fields.