Tamino - Every Dawn's a Mountain (2025)

Recensie | Tamino - Every Dawn's A Mountain | Nieuweplaat.nl

Een van de vele lessen die de Egyptische mythologie ons leert is: niets verdwijnt voorgoed, alles transformeert. Denk bijvoorbeeld aan de zonnegod Ra of de mythe van Osiris. Op Every Dawn’s A Mountain lijkt de Belgisch-Egyptische zanger Tamino die eeuwenoude wijsheid te verweven met zijn eigen melancholische klankwereld. Rouw, verlies en loslaten zijn de drijvende krachten achter dit derde album, dat volgt op Sahar (2022) en Amir (2018).

Every Dawn’s A Mountain is een meer ingetogen album, waarop de aandacht vooral uitgaat naar sfeer en samenhang. My Heroine is het akoestische vertrekpunt. Het zijn met name de spaarzame kleine versieringen, de accenten op bepaalde noten in dit openingslied, die je direct meenemen naar de wereld van Sheherazade en Sjahriaar. My Heroine is een schoolvoorbeeld van de wijze waarop Tamino’s zang niet alleen melodie, maar ook emotie etaleert.

Babylon is een lied dat zich niet zomaar volledig blootgeeft. Het is intiem en zacht, maar houdt ook iets mysterieus. Alsof het je uitnodigt om langzaam dichterbij te komen. Die afstandelijkheid maakt het juist een intrigerend lied met een eigen wil. Alleen degene die écht luistert krijgt toegang tot de diepere lagen. De stad Babylon ging uiteindelijk ten onder aan corruptie en hoogmoed. Dit gegeven dient in het lied Babylon als beeldspraak over het bewust laten gaan van iets waardevols omdat het niet langer kan bestaan zoals het was. Bijzonder fraai.

Titeltrack Every Dawn’s a Mountain is een melancholisch en diep doorleefd nummer over rouw, vervreemding en de zoektocht naar een thuis dat niet meer bestaat. ‘Cleaning off the dust, drinking from the fountain/Toiling in the blood, every dawn’s a mountain.’ Hoewel de dageraad normaliter symbool staat voor een nieuw begin, is het hier een berg—iets dat overwonnen moet worden, een last. De songtekst ademt verlies, rouw en suggereert dat elke nieuwe dag voelt als een zware klim, een uitdaging die de ik-persoon uit het lied zonder de ander moet aangaan. De begeleidende ritmesessie met haast tranceachtige klanken geeft extra lading aan de emotie. Betoverend beklemmend.

Het duet Sanctuary met de Japans-Amerikaanse zangeres Mitski tapt uit een wat rijker bedeeld vaatje. Drums en elektrische gitaar zijn prominenter aanwezig dan de voorgaande tracks op deze plaat. Hoe mooi die tracks ook waren, Sanctuary komt op een geschikt moment om het drukkende gewicht even los te laten. In de wiegende driekwartsmaat voel je de lente die zich aandient, ook al biedt de tekst daar geen enkele aanleiding toe. Die gaat over twee personen die vanuit verschillend perspectief dezelfde pijn ervaren: de een is afgedwaald en vervreemd geraakt, de ander houdt vast aan een verleden dat teleurstelt.

Het kraakheldere geluid van de stem van Tamino verdient bijzondere aandacht. In songs als Elegy en Dissolve laat hij die de vrije ruimte in alle windrichtingen. Het Damien Rice-achtige breekbare en emotioneel fragiele, het Tom Chaplin-achtige (Keane) helder engelachtige timbre in de hoogte, het intens melancholische van Jeff Buckley en het dromerig etherische bereik van Thom Yorke (Radiohead). En dat alles vervat in één persoon. De eerder genoemde kleine versieringen die Tamino toevoegt aan sommige noten in een lied ‘“verklappen’” zijn Arabische roots. Het gebruik van de oed (een druppelvormig houten snaarinstrument) benadrukt dit nogmaals.

Waar veel nummers op Every Dawn’s A Mountain worstelen met rouw, verlies en loslaten, voelt het afsluitende Amsterdam meer als een reflectie met een zekere berusting. Het verdriet en de herinneringen zijn er nog, maar ze worden niet meer op dezelfde manier bevochten als het geval was in de voorafgaande negen tracks. De herhaling van de zin ‘I know now how it ends’ voelt eerder als een aanvaarding dan als een dramatische conclusie. Amsterdam is een fijne afsluiter: het brengt een soort afronding, een eindpunt waarop alles samenkomt en een plek krijgt.

Bij de albumpresentatie vertelde Tamino dat Every Dawn’s A Mountain “de meest harmonieuze plaat [is] die ik tot nu toe heb gemaakt.” Rustend op snaarinstrumenten als cello, oed en gitaar, en veelal ingetogen percussie en drums, is Every Dawn’s A Mountain meer een folkalbum geworden—meer een sobere luisterplaat. De mal waarin lijvige thema’s als rouw, verlies en loslaten nu gegoten zijn luistert veel vrijer, dieper en intenser. Je zou kunnen zeggen (als we de Egyptische mythologie er nogmaals bij pakken) ze zijn getransformeerd. En hoe!

Recensie op de krenten uit de pop:
De krenten uit de pop: Review: Tamino - Every Dawn's A Mountain - dekrentenuitdepop.blogspot.com

Review: Tamino - Every Dawn's A Mountain
Every Dawn's A Mountain is vreemd genoeg mijn eerste kennismaking met de muziek van Tamino, maar het derde album van de Belgisch-Egyptische muzikant heeft een verpletterende indruk gemaakt

Tamino dook een paar jaar geleden op met de prachtige single Habibi en is sindsdien de wereld aan het veroveren. Het was me helemaal ontgaan, maar na eerste beluistering van zijn derde album Every Dawn's A Mountain ben ik helemaal bij de les. Het derde album van Tamino klinkt soms als een singer-songwriter album van een hele tijd geleden, maar het is ook een uniek klinkend album, al is het maar vanwege het veelvuldig gebruik van de oed op het album. Every Dawn's A Mountain wordt een volkomen uniek album door de stem van de Belgisch-Egyptische muzikant. Het is een stem die van alles met je doet en die, zeker ook in combinatie met de prachtige muziek, tien songs lang schittert.

Ook als je denkt dat je de ontwikkelingen in de popmuziek heel goed bij houdt mis je helaas wel eens wat. Ik moet eerlijk toegeven dat ik tot deze week echt nog nooit van Tamino had gehoord. Dat is best bijzonder, want de Belgisch-Egyptische muzikant debuteerde een jaar of negen geleden, bracht met Amir (2018) en Sahar (2022) twee uitvoerig geprezen albums uit en werd vergeleken met muzikanten die ik echt heel hoog heb zitten, onder wie Jeff Buckley en Radiohead.

Ook het deze week verschenen Every Dawn's A Mountain stond oorspronkelijk niet op mijn lijstje en kwam er pas op nadat ik het album bij toeval hoorde in een lokale platenzaak. Inmiddels heb ik alle drie de albums van Tamino beluisterd en ben ik diep onder de indruk van zijn muziek. Amir en Sahar zijn in muzikaal opzicht fascinerende albums, staan vol met prachtige songs en worden vervolgens mijlenver opgetild door de geweldige stem van de Belgisch-Egyptische muzikant.

Op Amir en Sahar moet ik misschien later nog eens terug komen, want deze week gaat alle aandacht uit naar Every Dawn's A Mountain. Tamino verruilde Antwerpen een paar jaar geleden voor Amsterdam, maar heeft zich inmiddels gevestigd in New York. Zijn nieuwe album werd opgenomen in Brussel, New Orleans en New York, maar kwam vooral ‘on the road’ tot stand.

Tamino schreef de songs voor zijn nieuwe album met de oed, een twaalfsnarig instrument dat uit het Midden-Oosten stamt, en het geluid van dit bijzondere instrument speelt ook een centrale rol op Every Dawn's A Mountain. Het zorgt er voor dat het album anders klinkt dan andere albums in het genre.

De muziek van Tamino is in het verleden zoals gezegd vergeleken met de muziek van Jeff Buckley en dat begrijp ik wanneer ik luister naar de songs op het nieuwe album van de Belgisch-Egyptische muzikant. De songs van Tamino hebben een verrassende intimiteit, maar het zijn ook meeslepende songs. Het zijn songs die worden gedragen door een stem die je teder omarmt maar ook ruw bij de strot kan grijpen. Wat mij betreft hebben de songs van Tamino echter een uniek karakter en doe je hem met geen enkele vergelijking recht.

Every Dawn's A Mountain bevat een aantal sobere songs met de oed als basis, maar de songs van Tamino kunnen ook worden verrijkt met stevig aangezette strijkers, wat zijn songs voorziet van vaart en dramatiek. Atmosferische klanken, fraaie koortjes en een prachtig duet met Mitski voegen nog wat extra glans toe aan de fraaie klanken op het album.

De muziek is echt prachtig, maar ik vind de stem van Tamino nog een stuk indrukwekkender. De zang op Every Dawn's A Mountain varieert in kracht en tempo en steeds als je denkt dat de grenzen van het enorme bereik van de stem van Tamino wel zijn bereikt doet hij er nog een schepje bovenop. De muzikant uit New York klinkt af en toe als een singer-songwriter uit een ver verleden, maar Every Dawn's A Mountain is ook een album dat overloopt van hedendaagse urgentie.

Tien songs lang maakt Tamino diepe indruk met prachtige persoonlijke songs, met muziek die zich als een warme deken om je heen slaat en met een stem die je voorgoed wilt koesteren. Ik schaam me diep dat ik de muziek van Tamino tot dusver niet had opgemerkt, maar het voordeel is dat ik er opeens drie fantastische albums bij heb. Van deze albums vind ik het zeer sfeervolle Every Dawn's A Mountain vooralsnog het mooist, maar ook Amir en Sahar zullen zonder enige twijfel uitgroeien tot persoonlijke favorieten. Erwin Zijleman

Erg ingetogen album en daarmee voor mij eentonig. Ik veer op bij Sanpaku en met name Raven.

Daar is Tamino terug met zijn derdeling ‘Every dawn’s a mountain’. Ooit ontdekt in een Radio 1-sessie van Het Zesde Metaal in 2016, Tamino, de Belgische singer-songwriter met Egyptische roots. Voorstellen hoeft negen jaar later ook bijna niet meer, hij wordt door al zijn collega's geprezen en waar hij ook, steeds meer internationaal, met zijn intense performance langskomt doet hij monden van bewondering openvallen.

Tamino is immers de adonis met het uniek mistroostige stemgeluid ergens verwant aan dat van Thom Yorke of Zach Condon van Beirut, maar dan nog wat uitzonderlijker. Een vaak vrouwelijk aandoende falset die probleemloos fladdert overheen vier octaven, maar die op ‘Every dawn’s a mountain’ des te meer beheerst ook zijn mannelijke, trotse, lage stem ontmoet.

Net als zijn Egyptische grootvader leerde hij zichzelf bovendien de oed, arabische luit te bespelen. Dit geluid borduurt nu als nooit tevoren, als bijna zijn handelsmerk, doorheen het nieuwe album. In tien songs, nauw samen met dit introverte instrument geboren en op het schitterende 'Sanpaku', eenzaam dansend als een Radiohead-mijmering, zelfs het meest prominent aanwezig.

Het is verstilde, teruggetrokken muziek in de grootste intimiteit ontloken in, zoals hij het zelf noemt, het levend organisme van zijn muzestad New York, zijn nieuwe boostlocatie. De aanleiding, relationele gebeurtenissen als de stopzetting van zijn relatie met Pitou, de ontsnapping uit het kabbelende Antwerpen, een jong componist steeds buiten zijn comfortzone zoekend naar zijn eigen normaal. Het mondt vol trillende emotie uit in de wondermooie harmonie van deze in essentie melancholische songs.

Veelzeggend is daarbij de plaattitel 'Every Dawn's a Mountain', hintend naar de bij iedere nieuwe levensstap steeds weer opduikende uitdagingen. Tamino doet om daarmee in het reine te komen een terugblik vanaf zijn 'tegenwoordige stand van zaken'. Al zijn innerlijke roerselen schraapt hij samen in zijn nieuwste creatie als legde hij ze nu in dit momentum op een metafysch altaar met daarop alleen verdriet, verdringing en niet losgelaten verleden.

Die poëtische kwesties van het hart lichten dan ook constant roodgloeiend op tussen de prachtige intimistisch opgetrokken klankensluiers. Neem de vertwijfeling over wat een relatie is in de monumentsong 'Babylon', het woordenspel tussen liefde als heldin (heroine) of eerder verslaving in de ontroerende séancesong 'My Heroine', het sublieme scheidingsduet 'Sanctuary' met tourmaatje/klassebak Mitski of het meer abstracte 'Willow'. Met zijn openhartige teksten over liefde die blakerend uitbarsten, woordenstromen die eruitgulpen en benedenwaarts zoeken naar nieuwe bloei. Hoe breekbaar en teruggetrokken ook de man, des te meer wil hij groeien, herrijzen uit de as van elke voorbije brand.

'Every Dawn's a Mountain' verloopt als Tamino's persoonlijk filmtraject, vertrekt met 'My Heroine' als Antwerpse proloog, vervolgt aansluitend zijn magische zielsreis helemaal tot aan 'Dissolve'. Vanaf de single 'Babylon', waar hij alles uit de kast haalt, tussenin langs het intense 'Raven', zijn hartverscheurende sirenesong.

Landen dan bij 'Dissolve', een en al fragiliteit, waar hij na het proces van afbraak uiteindelijk al de heropbouw wil zien gloren. Daarbij is song tien, 'Amsterdam', een onverwacht sluitstuk, een epiloog en als ultiem afscheid Tamino's terugkeer naar de bron van al die thema's van het album. Het Amsterdam waar hij als kind woonde, waar hij als conservatoriumstudent schoolliep en waar deze teruggetrokken engel ook zijn nood aan ontsnapping ontdekte.

'Every Dawn's a Mountain' levert de intiemst denkbare folk voor je huiskamer. Met subtiele snaren die rustgevend zijn, elk agitatiegevoel vertragen. Sterk zonder meer om mundiaal te kunnen charmeren met een authentieke crossover met klassiek en Arabische erfgoedmuziek met al zijn sierlijke, fragiele arrangementen.

Want daarmee wordt Tamino straks dus heel groot. Overigens - guilty pleasure - ligt zijn Amerika vol 'rocky mountains' als in de albumtitel. Als de volgende van zijn spirituele klimtochten telkens zo'n prachtige verzameling songs opleveren, heeft Tamino nog heel wat moois voor de wereld in petto.