The Cure - Songs of a Lost World (2024)

Prima, nu zit jij kennelijk teveel met je apparatuur te rommelen waar je steeds ruzie mee hebt Blijf eens van die knoppies af en kijk of dat scheelt.

Ik zie het tegenovergestelde gebeuren. Na een reeks positieve berichten komen telkens dezelfde users melden hoe slecht ze het vinden. Wat probeer je er mee te bereiken? Ik vind dit zeker niet hun beste werk, alles van Seventeen Seconds t/m Wish steekt er voor mij boven uit, maar de muziek waarderen met 1 ster dat heeft iets onnodig provocerends.

Nou Slowgaze, The Next Day van Bowie vind ik duidelijk wel van een ander kaliber dan deze treur-hoogmis.
Alleen al qua variate in de songkeuze

Daarbij ook het feit dat Bowie na zijn gezondheidsproblemen in het begin van deze eeuw voor lange tijd de stilte opzocht, zijn eerste track Where Are We Now, die uitgebracht werd op zijn verjaardag in 2013 zorgde voor een revolutie op alle social media.

The Cure is al die jaren blijven toeren en nooit echt uit het zicht gebleven. En de belofte van dit album werd al lang geleden gedaan en dit jaar is het dan eindelijk gereleased Ik heb het album op cd aangeschaft en het - ook nog na mijn eerste hier niets aan duidelijkheid overlatende recensie- enkele keren gedraaid, maar nog los van het feit dat ik ook de productie afgrijselijk vind; log, zwaar en traag, kan ook het geboden materiaal, vol herhalingen en platitudes mij niet bekoren. Een disillusie voor mij.

Door de teleurstelling toch ook Seventeen Seconds en Disintegration maar weer eens van stal gehaald, dat was een Cure feestje met weemoed…..

En dat laatste kan je beter niet doen...dit album vergelijken met hun beste albums uit de jaren 80, dat is niet eerlijk, denk ik. Ik ben ook teleurgesteld in dit album, maar mijn beste vriend John was gisteren op bezoek, hij is net als ik ook een Cure liefhebber en hij vond dit album goed en zou er vier sterren voor geven als hij hier op MuMe zat. Waarom? Omdat het ook wel 'moedig' en gedurfd is, die verschrikkelijke lange intro's, uiterst sombere teksten, vals klinkende synths en eigenlijk is dat wat The Cure vroeger ook was; provocerend. Robert Smith heeft net als toen schijt aan alle verwachtingen en doet gewoon lekker wat hij wil. In elk geval is hij er in geslaagd opnieuw een controversieel album af te leveren, dat blijkt wel uit de vele posts hier.

Nee, hij/zij bazelt over een producer die ze moeten nemen die hierbij gewoon is betrokken. Daarnaast meent hij/zij dat recensenten overdreven lyrisch zijn maar dat de plaat hier gelukkig de grond in geboord word.. met de comments en het cijfer klopt dat dus gewoon niet.
Ik kan best tegen kritiek op deze plaat (schrijf ik ook meermaals) maar niet tegen feitelijke nonsens. Als het je ding niet is prima, maar ga geen zaken verdraaien om jouw waarheid bevestigd te zien

Ik hield het niet voor mogelijk maar toch waar. The Cure heeft voor mij onvergetelijke nummers geschreven. En vertolkt uiteraard. The Forest hoort bij mijn top5. Bij de eerste 2 a 3 keer luisteren vond ik deze cd fantastisch. Maar nu vandaag luisterde ik weer en ...ik had het niet voor mogelijk gehouden maar het eerste nummer was top. De rest was ...Nou ja ik spreek het niet uit.Ik ben teleurgesteld. Dus ik miet mijn rating ook bijstellen. Van 5 naar 3

Vier van de acht songs vind ik na meerdere keren geluisterd te hebben toch wel goed, dat betekent dat ik de helft van het album wel geslaagd vind, daarom een halfje erbij. Het is een controversieel album zei ik al.

Favorieten:
Alone
Warsong
Drone:Nodrone
Endsong

Interview met Robert Smith over het nieuwe album en een vervolgalbum dat waarschijnlijk volgend jaar verschijnt?!

Interview Robert Smith

Het is toch eigenlijk niet te geloven dat deze band nog met zo’n album op de proppen zou komen.
Het is niet uit m’n speler te slaan.
Met gemak een Top 5 Cure album!

OMIT heeft zijn zendelingswerk gedaan en is nu blijkbaar van MM verdwenen?

Hier even wat zendingswerk van mij, het inmiddels welbekende Troxy-optreden:

https://youtu.be/pxdrjnuaqo0?si=yKO9BhahmwabQ6E6

Misschien komt hij terug als TIMO

of DERUC. zou ook wel weer leuk zijn want groen en geel is best mooi.

Vandaag gespot in de rekken van warenhuisketen Colruyt.
Dat kan maar een ding betekenen: het album gaat als zoete broodjes.

Kreeg overal heel erg goede reviews, wordt op plaatsen zoals deze hoog aangeslagen (op rateyourmusic, de Engelstalige variant van deze website waar de gemiddelde leeftijd veel jonger is staat hij als #4 van 2024) en kan inderdaad best goede verkoopscijfers voorleggen. Ik denk dat we dus wel mogen concluderen dat dit op basis van objectieve parameters een geslaagde comeback is.
Wel grappig dat als je een pagina van dit album opent de meederheid van posters die effectief iets gezegd hebben een matig tot slechte score gegeven hebben. De definitie van de vocale minderheid. Oude wavers die het toch nooit zo goed zullen vinden als in hun met nostalgie beladen jonge tijd en blijkbaar toch heel erg de noodzaak vinden om dat te blijven uitdrukken.

Mijn finaal verdict (als semi-oude waver, fan geworden in de 90s, toen het allemaal wat minder werd) is dat dit toch gewoon heel erg goed is. Het zeldzaam soort album waar er geen enkele echt minder song op staat en Endsong, A Fragile Thing en I Can Never Say Goodbye zijn hoogtepunten in het oevre van The Cure. Natuurlijk is dit niet niveau Disintegration of Pornography maar wat mij betreft kan zich gerust meten met de meeste andere albums uit hun klassieke periode.

Morinfen schreef:



En niet alleen bij wave kom je die nostalgieknaklers tegen!

Soms gaan we terug naar de jaren 80, soms is dit de intensie van het leven dat weer opnieuw begint, maar net een beetje anders begint. The Cure is met dit album weer bijna hellemaal terug van weggeweest en komt werkelijk met een naar adem benemend, zelf happend mooi, triest en krachtig album, dat je meteen na de eerste luisterbeurten naar je keel grijpt. Stem en performer's op hoog niveau nog altijd, en dat met 60+ leeftijd. Gisteren de dubbel vinyl exemplaar mogen bemachtigen in halfspeed limited editie. En niet meer weg te slaan de komende tijd. Bravo heren.

Alleen al die stem van Robert Smith die nog niets aan kracht heeft ingeboet na 47 jaar, fantastisch dat hij altijd gebleven is wie hij altijd was.

Wat is Endsong toch fantastisch ...en mensen durven dit album 1,5 en 2,0te geven .....schandalig eigenlijk

Waarom? Omdat het jou niet bevalt dat ze dat doen? Als dat nu gewoon hun waardering is voor dit album?

Daarom stast er ook eigenlijk achter Aerodynamic , als zij hun mening mogen geven mag ik dit ...ook !!

The Boxer Rebellion

Dat is idd wat overdreven. Smaken verschillen. Ik heb alle Cure albums t/m Wish in de kast staan. Toch raakt deze me zo weinig dat ik hem zelfs bij het aanschuiven in de Colruyt niet uit de rekken pak om mee te nemen. Maar 1,5 is dan ook meer statement dan iets anders.

A. Deze band is niet zoals The Cure in de jaren 80
B. Deze band heeft sinds 2018 niks meer uitgebracht, dus hoezo is dit een ''tegenwoordige band'' die zoals
The Cure is?

Haha, The Boxer Rebellion is anno nu net zo antiek en bejaard als The Cure rond 2005 was.

Maar dat zegt niks over hoe goed of slecht het is toch!?

1, 2, 3 en 6 zijn echt 'outstanding' en classic Cure. 4 is ook de moeite, 5 blijft de minste track. 7 is een groeier en 8 is best aardig/goed al is het niet de afsluitende epic zoals veel mensen vinden.

bij mij wil dit album nog niet, na 3 keer luisteren

Late reactie maar

Actors actors
Twin Tribes Twin tribes

Choir Boy choir boy

Eigenlijk alles van Dias records. Beter dan the boxer rebellion. Zeker die laatste.

Het ging er mij meer om dat The Boxer Rebellion anno nu even oud is als The Cure's jaren 80 spul ten tijde van het debuut van TBR. Maar aanraders altijd leuk, zal ze eens opzetten!

Ik heb een zwak voor Choir Boy. Zit wel meer tegen The head on the door aan. Dat met the Smiths en Cocteau twins door.