The Cure - Songs of a Lost World (2024)

" De Jantje lacht/ Jantje huilt van de popmuziek "

Haha, bikkel2 weet het kernachtig te omschrijven.

Vandaag weer eens dit album beluisterd. Het blijft een enigma. Verrassend sterke muziek die bij mij gedachten losmaken waarvan ik niet wist dat ze ergens in mij aanwezig waren.
Dit is niet te vergelijken met eerder materiaal van The Cure, omdat dit zoveel zuiverder is. Dit gaat echt ergens over, en is niet een weergave van gevoelens die ergens over zouden kunnen gaan.

Krachtiger emotie dan Robert laat merken in het liedje "The Kiss" komt er natuurlijk nooit meer. Dat mogen we ook denk ik niet verwachten.

OMIT, je zou bijna denken dat je hier voorheen Cured heette

Ja, dat zou je bijna denken. Ik zou dat niet bijna denken, maar jij blijkbaar wel.

Geeneens een idee wie hier voorheen "Cured" was, en bovendien ben ik gewoon een liefhebber van hun betere werk en niet van al hun werk.

Bijvoorbeeld "how beautiful you are" vind ik afgrijselijke vervelende kitsch. Maar misschien vond Cured dat ook wel.

Na de Lost World tour2022 was ik benieuwd naar de studio versies van het nieuwe werk.
Alone, welke tijdens de media campagne uitgedragen werd was ik soort van enthousiast.
Enthousiasme werd ingeruild voor scepsis na Fragile Thing uit kwam.
Weer een dichtgeplamuurd Cure worp?

En toen de post de geluidsdragers bracht was er soort van teleurstelling wat me over me kwam.
Ja Warsong en de Drones waren goede songs die ik nog niet kon.
Maar And nothing is forever, i can never say goodbye en vooral Endsong zijn zo mooie nummers als de productie maar iets “opener” was.

Na enkele weken niet draaien het album op de draaitafel gelegd, gevolgd door de cd met alleen muzikale versies. Nee het ligt niet aan mr lipstick zijn zang.
Ja het is geen slecht album, wellicht verwachte ik te veel, maar als Piekhaar blijft knutselen gaat het overgeproduceerd worden.

Troxy opnames vind ik stuk meer energie uitspetteren, dan maar de pre-order eruit gegooid.
Wellicht die vaker gedraaid wordt, de tijd zal het leren.

SOTLW is een plaat die je 2 x opzet en daarna opbergt en vergeet. Saai. Niks bijzonders.

Het blijft een knappe plaat, zeker met het weer van vandaag! Is zeker een kanshebber voor plaat van het jaar, samen met Cave. Ik blijf hem lekker draaien, nergens saai!

Niet verwacht dar the Cure nog eens met zo’n sterke plaat zou komen. Geniet, maar met mate.

"SOTLW" is wellicht niets bijzonders maar "SOALW" vergeet je never nooit meer..

Eerste keer beluisterd en weggeblazen. Wat een trip, helemaal hoe ik The Cure het liefst hoor: melancholisch, maar toch geregeld een gierende gitaar ertussen. Beste album van het jaar voor mij voorlopig!

Duister, melancholiek en meeslepend. The Cure op zijn best.

Maar nee joh! Zoveel beter gemaakt dan dit, ook als het gaat om “duister, melancholiek en meeslepend”.

Ik had hem vandaag op de fiets naar huis, in het donker en met miezerigegen op staan en ik begin hem toch wel steeds mooier te vinden. Die lange intros komen dan helemaal mooi tot hun recht.

Drone:nodrone is de minst gelikete track hier op MuMe van dit album, maar voor mij een uitschieter.

All I Ever Am , naar mijn mening het beste nummer van het album. Dit vind ik echt The Cure.

Haalt het echt met hun kanjers die ze eerder maakte. Die zijn eenzame hoogte.....dit is een tussendoortje i.v.m.

Als je dit album vergelijkt met Faith, 17 Seconds, Kiss me Kiss me, Pornography, etc. valt dit album vies tegen....

Haha..een tussendoortje van zoveel jaar?

Nooit vergelijken met ouder werk. Die verrassing die je destijds had zul je niet meer ervaren
Geniet van het feit dat ze er nog zijn, en ik denk dat de conclusie juist is, het is na een paar zwakker broeders, hun fijnste plaat sinds Wish. Maar dat is mijn mening.

Beetje vreemde benadering: waarom zou je bij andere kunstvormen (boeken, schilderijen etc.) wel kunnen én mogen vergelijken en bij pop etc. niet - dan vergelijk je obv ontwikkeling - zoals verdieping of contrasten - stijlkenmerken ("vroege Mozart", "late Picasso"). Bovendien is het volstrekt menselijk om te vergelijken - zit ook ingebakken in ons koopgedrag.

Toegegeven wat je eerst leert kennen, vormt vaak de toetssteen/maatstaf - menigeen heeft hier The Cure leren kennen via het meest frequent beoordeelde album, Disintegration, en nog niet eens 1/3 daarvan heeft de weg gevonden naar Three Imaginary Boys, het debuut, dat toch echt als veelbelovend te kenmerken valt. Dit album leek een fijn nagerecht te worden, een mooie soufflé, maar die is na het uit de oven halen alras in elkaar geploft, mislukt

Sowieso is het weer een volbloed Cure, uit duizenden te herkennen en gelukkig gespeend van krampachtig vrolijke popnummertjes waarmee nonkel Bob de hitlijsten tracht te bestormen. Inderdaad het beste sinds Wish, die m.i. onevenwichtiger is als deze, maar dan weer wel wat hogere uitschieters kent.

Overigens op het zeer strenge Rate Your Music wordt dit vooralsnog niet alleen gezien als het beste sinds Wish, maar ook het beste sinds Disintegration.

Het verbaast me toch elke keer weer dat zeer deprimerende platen extra goed worden beoordeeld. Nu was ik niet zo bekend met the Cure maar is het niet wat te veel miserie? Waar is in vredesnaam het licht, waar is de afwisseling?

Voor mij is The Cure juist op zijn best met hun donkere, melancholieke en zware nummers.
Op deze cd staan daar ook weer een paar juweeltjes van op.
Endsong en Alone horen bij het beste wat The Cure ooit gemaakt heeft.
Die vrolijke nummers als laatste toegift bij hun concerten was voor mij altijd een goede reden om voor de drukte weg te gaan.

Aldus iemand met Swans in z'n Top 10

En mezzanine is ook al zo'n luchtig zonnig plaatje ja.

Met de genoemde bands , tel Sigur Ros er ook maar bij, heb je wel meer kans op genezing, terwijl je met The Cure patiënt blijft en daarop teruggrijpt