Ludovico Einaudi - The Summer Portraits (2025)

Prachtige cd, beetje weer terug naar zijn oude stijl vind ik.

Ik vind deze ook weer fraai. Lang was ik zijn muziek een beetje beu, omdat het allemaal wel heel generiek en soundtrackerig werd.
Nu zullen de snobs wel weer hun neus ophalen voor dit album, maar ik geniet er toch wel weer van.
Met de eerste zon die na 3 weken grauw weer eindelijk door de ramen schijnt, is het flink genieten van The Summer Portraits. Nummers als Rose Bay, In Memory of a Dream en Santiago zijn prachtig. De rest luistert lekker weg. De mijmering naar vervlogen zomers is herkenbaar, en zo is dit toch wel weer een fraai album geworden. Zijn beste in jaren wat mij betreft.

Maar je moet tegenwoordig ook een snob zijn om het werk van Einaudi nog als vinylbeleving te kunnen ervaren...
Ben benieuwd wat de reden is dat zijn werk zo gigantisch duur is op lp. De man zal met zijn betoverende muziek en innemende Italiaanse hoofd toch geen geldwolf zijn? En al die films hebben toch wel een aardig zakcentje opgeleverd?

Tijdens de eerste luisterbeurt van dit album moet ik bij sommige nummers gek genoeg aan Spinvis en Boards of Canada denken. Niet echt een goed teken als je Einaudi luistert.
Maar naar mate het album vordert begint het te sprankelen: 'To Be Sun' en 'Oil on Wood' vind ik bijvoorbeeld prachtig. Uitschieters 'Sequence' en met name 'Episode One', roepen instant kippenvel op en gaan linea recta naar de lijst met favorieten. Die nummers zijn in alle facetten old school Einaudi, waarbij de vreemde associatie met Spinvis gelukkig helemaal verdwijnt. (Begrijp me niet verkeerd, ik waardeer Spinvis, maar wil liever niet aan hem denken als ik Einaudi luister)

Bij een nummer als 'Pathos' bekruipt me dan weer het gevoel dat ik dit nummer al eerder in tig andere versies met andere namen op eerdere albums van Einaudi heb gehoord. Maar dat zal de snob in mij zijn...