The Weather Station - Humanhood (2025)

Recensie | The Weather Station – Humanhood | Nieuweplaat.nl

Het was een opvallende uitspraak die Tamara Lindeman, de drijvende kracht achter de Canadese band The Weather Station, deed bij de aankondiging van het nieuwe album Humanhood begin oktober vorig jaar bij de collega’s van muziekwebsite Pitchfork: “de verwarring van relaties waarin dwang verpakt is in de taal van de liefde.” Hiermee doelde ze op een van de vele uitdagingen die ze tijdens het schrijfproces ervoer. Zonder dat Lindeman verder in details trad zegt het meer dan genoeg om de titel van het zevende album van The Weather Station te duiden. Humanhood betekent zoveel als de schoonheid en de complexiteit van het mens-zijn.

De plaat laat een duidelijk ander geluid horen dan op voorgaande albums het geval was. Daar waar voorganger How Is It That I Should Look At The Stars excelleerde in folk en jazz-folk, laat opvolger Humanhood een dwingender geluid horen dat meer neigt naar artpop en avantpop. Het gebruik van onregelmatige maatsoorten als een 7/8e of een 5/4e maat verstoren her en der op de lp het gevoel van een natuurlijk ritme. Dit roept – doelbewust en dus geslaagd! – een licht gevoel van onbehagen op. Dit wordt nog eens versterkt door technieken als sul ponticello, waarbij violen een wat schurend en spookachtig geluid produceren.

De eerste speldenprikjes hiervan zijn te horen in het instrumentale openingsnummer Descent dat direct overgaat in de eerst verschenen single Neon Signs. Een bijzonder aantrekkelijke track in zowel woord als geluid. Uptempo en omlijst met een soort ‘wall of sound’ zingt Lindeman over de zoektocht naar betekenis, authenticiteit en verbinding in een chaotische, misleidende wereld. Een wereld die gespannen balanceert tussen verlangen, vervulling, liefde en lust. Het verstrooide einde van het lied, met fragmentarisch en aritmisch klinkende dwarsfluiten benadrukt de staat van verwarring waarover Lindeman eerder sprak.
Mirror gebruikt – hoe kan het ook anders – de spiegelmetafoor om je de onvermijdelijke reflectie van jezelf te laten zien in alles wat we ervaren. En dat is lang niet altijd een fraai beeld om naar te kijken. Of naar te luisteren in dit geval: ‘You were dousing your fields in a chemical rain/You were cutting my arm to transcend your own pain.’ Diep menselijk leed omwikkeld met fijne en geruststellende muzikale klanken. Indrukwekkend! De licht ‘out-of-tune’ klinkende saxofoon richting het einde doet dienst als comfortabel ongemak. En het werkt ook nog.

In elk van de op Mirror volgende tracks wordt effectief geëxperimenteerd met het omzetten van het mens-zijn in geluid. Zo zijn er tracks die onverwachts worden afgebroken of niet tot een logisch einde komen. Maar ook liedjes met een palet aan ongebruikelijke klankkleuren (scherpe tonen, overlappingen en niet-syncroom lopende ritmes). Het draagt allemaal bij aan het ongemakkelijke – en wonderwel tegelijkertijd aangenaam aantrekkelijke – gevoel van existentiële en emotionele ontwrichting dat The Weather Station driekwartier lang over je uitstort.

Titeltrack Humanhood doet er nog een schepje bovenop. Doordat Lindeman een deel van de songtekst op willekeurige momenten niet zingt maar uitspreekt, krijg je als luisteraar het gevoel getuige te zijn van iets dat geïmproviseerd en vanuit iets diepers dan het hart tot stand is gekomen. Alsof de muziek er reeds was en de woorden die in een verlaten studio ter plekke opborrelden er ongecensureerd overheen gelegd zijn. In de daarop volgende track Irriversible Damage wordt dit concept nóg een stapje verder doorgevoerd, waardoor het een voyeuristisch gevoel oproept.

‘The thought I can’t get near to is the place I always disappear to’ zijn zowel de meest tegenstrijdige als meest invoelbare woorden gezongen in de prachtige ballade Lonely. Zo wordt toegewerkt naar het evenzo prachtige slotstuk Sewing, waar berusting en een voorzichtige blik op heling en verbinding worden bezongen. De laatste bijna jazzy-nachtclub klinkende pianoklanken doven langzaam uit als Humanhood na drie innemende kwartieren tot een einde komt. Humanhood is een bijzonder aantrekkelijk album geworden dat garant staat voor een diepgaande en emotionele luisterervaring zoals je die zelden tegenkomt. Dit is een album waar nog veel, heel veel meer over te zeggen en schrijven valt. Maar de stilte die je na vijfenveertig minuten overvalt zegt het meest…

Kende deze artieste nog niet en getipt door De Volkskrant én OOR. Eerste gehoor vraagt op verdieping. We gaan het zien.....

Op ‘Humanhood’ klinkt Tamara Lindeman van The Weather Station zo breekbaar dat je hart ervan samenknijpt
DPG Media Privacy Gate - volkskrant.nl

Recensie: The Weather Station - Humanhood - oor.nl

Recensie op de krenten uit de pop:
De krenten uit de pop: Review: The Weather Station - Humanhood - dekrentenuitdepop.blogspot.com

Review: The Weather Station - Humanhood
Tamara Lindeman maakte de afgelopen jaren al een aantal bijzondere en echt wonderschone albums, maar laat op het echt prachtige Humanhood horen dat The Weather Station nog altijd beter kan

Ook het nieuwe album van The Weather Station kwam weer deels improviserend tot stand, maar Humanhood klinkt als een album waarop alles klopt. De songs van Tamara Lindeman zijn complex, maar ook toegankelijk en de muziek op het album schuwt het experiment niet, maar klinkt overal even warm en sfeervol. De Canadese muzikante heeft ook dit keer een aantal zeer persoonlijke songs geschreven en ze vertolkt ze met heel veel gevoel en expressie. De zang op Humanhood is nog wat mooier dan die op de vorige albums van The Weather Station, dat op het nieuwe album een ongelooflijk hoog niveau aantikt. Ik bewonder de muziek van Tamara Lindeman al vele jaren, maar toch weet ze me steeds weer te verrassen.

De Canadese muzikante Tamara Lindeman bracht in 2009 in eigen beheer het eerste album van haar project The Weather Station uit. Met het in 2011 verschenen All Of It Was Mine trok ze voor het eerst in kleine kring de aandacht, maar ik ontdekte The Weather Station pas in 2015 toen het prachtige Loyalty verscheen.

Op het terecht stevig bewierookte doorbraakalbum verruilde Tamara Lindeman de wat aan Joni Mitchell herinnerende en bijna verstilde folk van All Of It Was Mine voor een wat voller klinkend en eigenzinniger geluid, dat de fantasie stevig prikkelde maar ook betoverde met bijzondere mooie klanken en arrangementen en de al even mooie stem van de Canadese muzikante.

Sindsdien staat The Weather Station garant voor wat mij betreft onbetwiste jaarlijstjesalbums. Na Loyalty waren immers ook The Weather Station (2017), Ignorance (2021) en How Is It That I Should Look At The Stars (2022) van een bijzondere schoonheid. Alle reden dus om met hoge verwachtingen uit te kijken naar het deze week verschenen Humanhood en ook dit keer maakt Tamara Lindeman de toch hooggespannen verwachtingen makkelijk waar.

Humanhood kwam deels improviserend tot stand en werd in de basis live opgenomen, inmiddels een beproefd concept voor The Weather Station. Ook dit keer is dat niet ten koste gegaan van de kwaliteit van de songs van Tamara Lindeman, die ook op Humanhood zeer persoonlijk van aard en nogal donker getint zijn.

De muziek van The Weather Station klinkt ook op Humanhood zeer sfeervol. Warme pianoklanken worden gecombineerd met prachtige bijdragen van blazers (fluit, klarinet en saxofoon), een geweldig spelende ritmesectie en subtiel maar zeer fraai klinkende synths. In de studio werden later nog onder andere banjo, viool en gitaarpartijen van Jim Elkington toegevoegd.

Ik vergeleek de muziek van The Weather Station de afgelopen jaren al meerdere keren met het latere werk van Talk Talk en dat is wat mij betreft nog altijd relevant vergelijkingsmateriaal, al zit Humanhood ook vol dynamiek, die me in bepaalde opzichten aan de muziek van Kate Bush doet denken.

Nog meer dan op de vorige albums van The Weather Station wordt er in muzikaal opzicht flink geëxperimenteerd. Invloeden uit de jazz spelen een voorname rol in de vaak behoorlijk complexe songs, maar net als op de vorige albums van haar project verliest Tamara Lindeman de toegankelijke popsong nooit helemaal uit het oog. Het zorgt er voor dat er ook dit keer heel veel moois is te ontdekken in de muziek op het album, dat nog wat rijker en avontuurlijker klinkt dan zijn voorgangers.

De muziek is prachtig, maar de stem van Tamara Lindeman is minstens even mooi. Het is een warme stem, die uitstekend gedijt in de spannende en betoverend mooie klankentapijten op het album. Het is ook een stem die de songs van The Weather Station voorziet van een bijzondere lading en van veel gevoel.

Ik weet uit het verleden dat de albums van Tamara Lindeman mooier worden naarmate je ze vaker hoort, maar ook bij eerste beluistering vond ik Humanhood al niet onder doen voor zijn voorgangers. Dat belooft wat voor de volgende beluisteringen van het album. Ik ga niet zeggen dat ik halverwege de eerste maand van 2025 het album van het jaar al heb gehoord, maar Tamara Lindeman heeft absoluut een bijzonder en echt wonderschoon album afgeleverd dat het unieke oeuvre van The Weather Station voorziet van nog wat meer glans. Erwin Zijleman

Het mooie en intrigerende artwork van dit album op de voorpagina van de site trok meteen mijn aandacht. Zal zo tijdens de koffie en lunch de hier geplaatste reviews eens lezen. Heb zo’n vermoeden dat het album mij zal aanspreken.

… het gevoel getuige te zijn van iets dat geïmproviseerd en vanuit iets diepers dan het hart tot stand is gekomen. …
Dieper dan het hart. Wow… Van die recensies, ik vind er wat van, maar beter luister ik gewoon naar het album en laat ik me leiden door mijn gevoel en laat dat spreken. Zin in dit album.

Minder zin. Gisteravond wens beluisterd.
Klinkt niet vervelend. Maar blijft niet hangen.

Hier dan weer wel. De muziek heeft zo'n warme gloed en voelt zo organisch en vooral humaan aan. Dwarrelende pianomotiefjes, jazzy ritmes en daarbij de stem waarvan we allemaal allang weten dat dat niks aan mankeert. Fijne plaat zo aan het begin van het jaar als de dagen nog kort zijn.

Voorlopig 3 sterren. Duidelijk is dat over deze muziek is nagedacht.