VanWyck - Dust Chaser (2024)

Zo blij dat er (bijna) een nieuw VanWyck album uit is en m'n hoge verwachtingen zijn weer overtroffen!

Er is niemand die mij zo kan raken met haar prachtige teksten en stem als VanWyck. Ook op Dust Chaser gebeurt dat regelmatig, met Another to Do als één van de indrukwekkende hoogtepunten. Deze alt-folksongs wisselen af met een aantal te gekke uptempo nummers, waarop de band ook uitpakt en fantastisch klinkt. Het is een prachtig, afwisselend geheel geworden en het is lang geleden dat ik meteen zo onder de indruk was van een album!

Live trouwens ook een grote aanrader. In okt/nov spelen ze een clubtour en in 2025 staan ze in de theaters (zie www.vanwyck.nl). Ik kijk er weer erg naar uit en hoop echt dat ze met dit album eindelijk een groter publiek gaat bereiken, want dat verdient ze echt.

Afgelopen vrijdag VanWyck Live gezien op TV bij On Stage (VPRO) in de aflevering van de NIts.
Prima nummer (The Swell) van deze zangeres die ooit als rapster begon en op latere leeftijd een Singer Songwiter is geworden.
Prima programma overigens On Stage .a.s. vrijdag weer een nieuwe aflevering.
1e aflevering was met Kovacs en diverse gasten.

Programma lijkt qua opzet wel op Jools Holland Live van de BBC.
VanWyck - The Swell (VPRO On Stage)

Het optreden bij On Stage was prachtig!

Begin dit jaar speelden ze ook 2 nieuwe nummers bij Op de Planken: VanWyck - Desert Bride & Unleash (Op de Planken)

Weer een album om van te gaan houden. Prachtige songs, overtuiging in de zang, zoals het Cohen-achtige nummer The Swell.

Tof , een nieuwe VanWyck!

Niet meer op Excelsior zo te zien, is ze daar na 1 album alweer weg?

Maiden Name is haar eigen label, sinds 2018, las ik net.

Wellicht een geluk bij een ongeluk, na een val bleef de Amsterdamse singer-songwriter Christien Oele een tijdlang met een pijnlijke pols rondlopen. Uiteindelijk eindigde dat in een periode van drie maanden absolute rust. Deze periode gebruikte ze voor zelfreflectie. Het resulteerde uiteindelijk in haar vijfde album Dust Chaser, waarop ze nieuwe wegen exploreert. Dat wordt al meteen duidelijk in de prachtig opgebouwde opener Unravel, wat begint met dromerig, repeterend pianospel, hetgeen mij meteen naar het puntje naar mijn stoel liet glijden. Vervolgens neemt stevig gitaarspel de aandacht over.

Muzikale inspiratie tijdens haar rustperiode deed ze op door naar (desert)blues, dance en psychedelische muziek te luisteren. Deze elementen verrijken duidelijk haar muziek op het nieuwe album. Een nummer als Jump In bevalt me dan ook buitengewoon goed. Ook het bijzonder catchy en uptempo Flowers in the Field gaat erin als koek. Maar uiteraard zijn er de nodige ingetogen songs te vinden, zoals bijvoorbeeld Burning of Dawn, op Christiens kenmerkende manier gezongen, waarbij ze geregeld gebruikmaakt van haar kopstem. De ingeslagen weg op Dust Chaser bevalt mij buitengewoon goed, hopelijk gaat die verder verkend worden. Wellicht gaat Christien nu eindelijk de bekendheid krijgen, die ze eigenlijk al vanaf haar debuut met An Average Woman verdient. Prachtplaat!

VanWyck live :

06-10 AMSTERDAM : Instore Concerto
08-10 NIJMEGEN : Merleyn
11-10 ZWOLLE : Eureka
24-10 AMSTERDAM : Paradiso (last tickets!!)
27-10 AUSTERLITZ : Beauforthuis
01-11 ROTTERDAM : Rotown
05-11 DEN BOSCH : Blue Room, Verkadefabriek
07-11 GOUDA : So What
09-11 KOLDERVEEN : Vegafabriek

Bron : Music that needs attention - musicthatneedsattention.blogspot.com

Recensie op de krenten uit de pop:
De krenten uit de pop: VanWyck - Dust Chaser - dekrentenuitdepop.blogspot.com

VanWyck - Dust Chaser
De Amsterdamse muzikante Christien Oele maakte al vier prachtige albums onder de naam VanWyck en levert nu met Dust Chaser een album af dat ik, mede dankzij een aantal nieuwe wegen, nog een stukje mooier vind

Het is een prachtig stapeltje albums dat de Nederlandse muzikante Christien Oele inmiddels heeft gemaakt als VanWyck en ze had hier maar een paar jaar voor nodig. Het zijn albums die deels zijn geworteld in de singer-songwriter muziek uit het verleden, maar de albums van VanWyck weten ook altijd te verrassen. Dat doet het deze week verschenen Dust Chaser onder andere met hier en daar wat steviger gitaarwerk. Naast verrassen weet Christien Oele ook dit keer weer te imponeren met persoonlijke songs, met prachtige muziek, met bijzondere arrangementen en vooral met haar emotievolle en zeer karakteristieke stem. Het levert ook dit keer een jaarlijstjesalbum op en dat is voor de vijfde keer op rij.

De Amsterdamse muzikante Christien Oele maakte tussen 2004 en 2012 twee bijzondere albums als lid van het duo Nevada Drive. Het zijn wat experimentele albums die vrijwel niets deden, maar die het beluisteren zeker waard zijn. In 2018 debuteerde Christien Oele onder de naam VanWyck met het bijzonder mooie An Average Woman en slaagde ze er wel in om de aandacht te trekken van de critici en een breder publiek.

Dat was volkomen terecht, want An Average Woman bleek niet alleen een volstrekt tijdloos singer-songwriter album, maar ook in alle opzichten een hoogstaand singer-songwriter album. An Average Woman was niet alleen een van de mooiste albums van 2018, maar ook het begin van de zegetocht van VanWyck. An Average Woman werd gevolgd door Molten Rock (2019), God Is In The Detour (2020) en The Epic Tale Of The Stranded Man (2022), die allemaal in het verlengde lagen van An Average Woman, maar er zeker niet voor onder deden.

Christien Oele wist met alle albums van VanWyck mijn jaarlijstje te halen, waardoor het deze week verschenen Dust Chaser voor mij zonder enige twijfel de belangrijkste release van de week is. Dat legt de lat hoog voor het vijfde album van VanWyck, maar Christien Oele gaat er ook dit keer met gemak overheen.

Dust Chaser bevat een aantal inmiddels bekende ingrediënten. Zo werkt Christien Oele ook dit keer samen met muzikant Reyer Zwart, die ook op alle vorige albums van VanWyck een belangrijke rol speelde en ook dit keer zorgt voor prachtige klanken en bijzondere arrangementen. Minstens even belangrijk is de bijzondere stem van Christien Oele, die ook op Dust Chaser weer indruk maakt. Het is een zeer karakteristieke stem en het is bovendien een stem waar de emotie van af spat. De Amsterdamse muzikante heeft tenslotte ook voor haar vijfde album een aantal zeer persoonlijke en aansprekende songs geschreven.

Dust Chaser klinkt door de bovengenoemde ingrediënten deels bekend, maar Christien Oele verkent ook dit keer nieuwe wegen. Zo begint de openingstrack, het prachtige Unravel, fraai ingetogen, maar wordt de spanning in de track steeds verder opgebouwd met een verrassend stevig en bluesy gitaargeluid, een wat nadrukkelijker aanwezige ritmesectie en uiteindelijk ook nog een heerlijk Wurlitzer orgel. Het is een fraai begin van een album dat meerdere keren een wat steviger geluid laat horen, maar ook betovert met de zeer spaarzaam ingekleurde songs die we inmiddels kennen van VanWyck.

Dust Chaser verleidt daarom minstens net zo makkelijk als zijn voorgangers, maar Christien Oele weet ook weer een stap te zetten. De stem van de Amsterdamse muzikante heeft nog altijd iets van Natalie Merchant en Tanita Tikaram, maar voegt heel veel van zichzelf toe en wordt eigenlijk alleen maar mooier. Zeker in de tracks met wat ruwer gitaarwerk blijkt er ook nog iets van PJ Harvey in Christien Oele te zitten en ook dit gaat haar uitstekend af.

Twaalf songs staan er op Dust Chaser en de een is nog mooier dan de ander. Christien Oele laat zich ook op haar nieuwe album deels inspireren door grote singer-songwriters uit het verleden en heeft met een track als The Swell een song geschreven die ook zomaar van de hand van Leonard Cohen had kunnen zijn. Het zegt alles over de kwaliteit van de songs van Christien Oele, die ook dit keer de nationale en internationale concurrentie het nakijken geeft met een in alle opzichten prachtig album. Erwin Zijleman

Prachtig, veelzijdig album, waarin Leonard Cohen rond waant in the Swell. Verder hoor ik, wat erwinz terecht ook constateert, de gitaarklanken en zang van PJ Harvey er in terug. Bovendien hoor ik in Unravel het meer kleinkunstachtige repertoire van Fay Lovsky in doorschemeren.
Neemt niet weg dat dit vijfde album van Christien Oele, toch niet net zo als de vorige vier albums, zo maar aan het grote publiek voorbij kan laten worden gegaan. Dust Chaser verdient een doorbraak naar een breder publiek (en ook wat grotere zalen); Zowel nationaal als internationaal!

Wederom een schitterend album waar ik af en toe een Joni Mitchell gevoel bij krijg. PJ Harvey hoor ik er inderdaad ook af en toe in terug.

CD vandaag ontvangen, alles blijkt door Christien zelf geschreven te zijn, op de muziek van Jump In en Unleash na, die gecomponeerd zijn door Reyer Zwart en Rowin Tettero.

Erg mooi dit. Ik had nog nooit van haar gehoord maar zag de berichten hier. Zou zomaar mijn eindejaarslijst kunnen halen...

Gisteren VanWyck live gezien in Merleyn, en het was fantastisch! De nieuwe nummers kwamen geweldig tot hun recht in een intieme clubsetting en het was één van de beste shows die ik in lange tijd heb meegemaakt. Een volle zaal en een dolenthousiast publiek maakte de avond helemaal compleet.

Het album is met afstand mijn favoriet van dit jaar, tot nu toe. Prachtplaat!

Wat een prachtig album weer.
Internationale allure.
In 2018 zag ik haar optreden in Eindhoven en ik schaamde me dat er zo weinig publiek op af gekomen.
En ik ben bang dat dat nu weer zou zijn.
Wat zou de reden kunnen zijn dat zij niet echt doorbreekt.

Dat is mij ook een raadsel. Aan de kwaliteit ligt het niet in ieder geval. OOR vraagt zich dat ook af in deze recensie.

Hopelijk wordt ze eens opgepikt door de radio (3voor12?). Het lijkt alsof alleen Leo Blokhuis VanWyck nog kent, waar ze laatst wel optraden.

Er komen gelukkig wel meer mensen naar haar shows dan 6 jaar geleden. En de verkoop van de huidige clubtour loopt volgens mij best goed, met een vol Merleyn en uitverkocht Paradiso (kleine zaal) en Eureka. Maar ze verdient echt meer publiek en grotere zalen.

Net terug van vakantie en nu pas tijd om naar het album te luisteren; luxe probleem. Ik hoop uiteindelijk mee te kunnen gaan in de euforie.

VanWyck trad al voor de eerste keer bij Leo Blokhuis op, nog voordat haar debuutalbum kwam, dus aan hem ligt het zeker niet.

Een prachtig album en wat mij betreft haar beste tot op heden. Vooral omdat zij meer variatie in haar muziek heeft aangebracht door ook gitaren prominent toe te laten. Dat brengt een Americana/roots sfeer in een aantal nummers, die haar muziek een nieuw soort verdieping geeft.

Het blijft opvallend hoe haar "traditionele" folknummers altijd de Nieuw Zeelandse singer-songwriter Reb Fountain bij mij in herinnering brengen. Qua sfeer, stem, alles. Ook zij verdient een veel groter publiek. Grappig ook dat er een paar overeenkomsten tussen de twee dames zijn buiten de muziek. Lees hier.

VanWyck heeft in mijn ogen een paar enorme stappen gezet met Dust Chaser. Live heb ik haar nog niet gezien. Daar komt over een paar weken verandering in als ik naar Rotown ga.

Tja....meer kun je niet doen als artiest op zoek naar erkening. Wat een bloedmooi album......elke keer als ik denk dat het niet beter kan weet ze me weer te verbazen.
En misschien is het voor fans zoals wij helemaal niet zo erg dat het grote publiek het niet oppikt. Blijft ze in leuke intieme zalen spelen. Daarnaast vraag ik me af of ze het zelf een probleem vindt; fijne schare fans!

Ik heb haar live gezien in een kleine zaal en was zeer onder de indruk. Ze maakte het meer dan waar. Gaat volgens mij vast goed komen. Veel plezier!

Hoe het komt dat dit niet bekender is, is mij een raadsel. VanWyck zet met dit album de kroon op haar werk, als dit de weg is die ze verder ingaat qua geluid dan ben ik benieuwd hoe ze nog gaat evolueren.
Gewoonweg ijzersterke songs schrijven die direct aanslaan. Opener Unravel kan tellen als intentieverklaring en net wanneer je denkt dit is een toevalstreffer maakt ze het volledig af met Burning of Dawn. Deze 2 songs zijn dan ook de favorieten hier.

Het concert in Rotown was indrukwekkend. Een echt goed concert met een fantastisch geluid. Alles tot in de kleinste details hoorbaar en niet te hard. Christien Oele is bovendien een goede frontvrouw, wie je de kleine foutjes graag vergeeft. Live zet haar muziek wel in een ander daglicht. er wordt harder gerockt an op de plaat, waarbij vooral de gitaar van haar producer en multi-instrumentalist op de plaat een grote rol speelt. Dit was absoluut genieten.

Eens, ook de onvolprezen voorganger was mooi. Dit is van een zeldzaam consistente kwaliteit; muziekliefhebbers kunnen dit niet slecht vinden. Of het mij daarentegen de hele tijd blijft boeien is een tweede. Het is echte luistermuziek waarin ik dit album wat vaker moet horen om de weerhaakjes te vinden en om daadwerkelijk echt even op te veren. Bovendien is de stem van VanWyck heel mooi maar blijft het wel veel in één range. Kortom: vaker luisteren!

LP binnen, leuk handgeschreven kaartje erbij. Geweldige plaat, Reyer Zwart speelt hier fantastisch.
Pareltje.