Stevie Wonder - Songs in the Key of Life (1976)

Bij mij stond dat nummer Mistra Know It All wel op de cd.

Ishn't She Lovely is niet braak. Sterker, die mondharmonica solo vind ik tot de meest geweldige stukken muziek behoren die ik überhaupt ken. Teveel babygeluiden alleen.

Walt valt hier nog over te zeggen? Stevie's beste werk allertijden....indeed "songs in the key of life!"

Bij mij strijden dit album en Innervisions om die eer. Innervisions vind ik als enkele plaat het meest consistente album dat Stevie ooit uitbracht, maar de hoogtepunten op Songs in the key of life (ik noem I wish, Sir Duke, As en Pastime Paradise, maar er zijn er veel meer) stijgen hoger dan welk nummer op Innervisions dan ook.
Dat maakt het moeilijk vergelijken, ook al omdat dit een dubbelaar is. Natuurlijk is deze plaat evengoed monumentaal, maar toch zitten er wat smetjes aan. Sommige nummers duren me eenvoudigweg te lang, met name Black man en Another star, al vind ik beide nummers in aanleg prima. En ik vind de drie openingsnummers een wat stroeve indruk maken. Een lichte herschikking had wellicht een sterker begin opgeleverd.

Overigens vind ik dat je die vier resterende nummers hierbij niet als bonustrack kan aanmerken. Die zaten als afzonderlijke single bij mijn weten bij elke editie van het album. Ze horen er helemaal bij, al betrap ik me erop dat ik ze minder vaak draai dan de twee LP's...

EDIT: Ik lees net wat musician hierboven schrijft en vind daarvoor ook bewijs op Discogs. Ik vind dat eigenlijk een beetje heiligschennis, maar het zal wel met de productiekosten van goedkopere heruitgaven te maken hebben.

Klopt...de lp's vanavond weer eens opgezet en mijn stem verhoogd naar de maximale score en die "bonustrack single" heb ik al die jaren twee keer opgezet denk ik.

De songs waarop hij samen musiceert vind ik een stuk sterker dan degene waarop Stevie alles in zijn eentje fabriceert en inspeelt. Zo doet Michael Sembello wat gitaarpartijtjes (oa Sir Duke, scoorde later met Maniac van de Flashdance soundtrack zelf een dikke hit) en dat klinkt voor mij toch meer als een band in plaats van een studio project. Ik heb verder geen kijk op soul muziek maar sommige songs (in the key of life) zullen vast nog eens voorbij komen al was het maar om de geweldige productie.

Dit album blijft “mijn songs in the key of my life”. Mijn gehele leven draag ik dit album al bij me. Op musiccasettes, verschillende keren aangeschaft op vinyl, op CD, op mp3. Ik keer er altijd weer naar terug. Ik was 11 toen ik er kennis mee maakte.

Hoe doe je dat als je gaat zwemmen of douchen?

Stevie het haast onmogelijke gepresteerd heeft met zijn reeks:
Music of My Mind (1972), Talking Book (1972), Innervisions (1973), Fulfillingness' First Finale (1974), Songs in the Key of Life (deze dubbelaar uit 1976).
Ik ken geen andere artiest die een dergelijke reeks van absolute creatieve top heeft neergezet.

Tja, dan kom je natuurlijk op de lastige discussie van bands die vier of vijf creatieve meesterwerken op rij hebben afgeleverd. Dat hangt natuurlijk sterk van je persoonlijke smaak af, maar ik zou bands als The Beatles, The Rolling Stones, Supertramp, 10cc en heel misschien Elton John (allemaal vier stuks, dat dan weer wel) er wel voor in aanmerking willen laten komen.
Maar dan vijftal van Stevie is inderdaad wel van uitzonderlijke klasse, zeker in een zo korte tijd. Dat moest een keer ophouden natuurlijk, en dat deed het helaas ook. Alles wat erna kwam, haalde dit niveau in de verste verte niet...

gaucho: genre smaak is inderdaad persoonlijk, maar ik denk dat we het eens zijn dat Stevie binnen de soul/ funk één van de belangrijkste artiesten is geweest (en misschien wel dé belangrijkste van zijn de jaren 70). Dat wat betreft de hoogte van zijn top.
Maar los daarvan is het dus sowieso weinigen gegeven om 3 platen echt te pieken.
Prince en Bowie misschien. Prince deed in de jaren 80 hetzelfde als Stevie, al heeft hij nooit meer het succes van Purple rain herhaald.

Hoe dan ook. Ik vind het een fascinerend gegeven. Je moet echt overlopen van creativiteit om zoiets te kunnen. En dan heb ik nog niet eens de veelzijdigheid (schrijven en meerdere instrumenten spelen) van Prince en Wonder benoemd.

Ik was 17 jaar in 1976 en in tegenstelling tot veel streekgenoten uit de Achterhoek, liefhebber van Motown. Songs in the key of Life is natuurlijk het absolute meesterwerk van Stevie Wonder. Is een klassiek album met tijdloze parels.

Heerlijk album. Vanwege de lengte van het album kon Stevie zijn creativiteit de vrije loop laten en dat bevalt mij uitstekend.
Standaard heb ik wel dat ik vooral fan ben van zijn funkwerk en minder van de ballads. Nmmet niet weg dat Stevie voor mij een icoon is in de muziek en dit album dus niet aan de collectie mag ontbreken.

Mooie plaat en 1 die regelmatig hier zijn rondjes draait. Er zit een rust in die heel prettig werkt . Hoogstaand songmateriaal met prachtige arrangementen . Stevie zat in deze periode en daarvoor op de top van zijn kunnen. Niet alles is even goed . Er zitten nummers bij die wel erg zoet zijn ,maar omdat de rest zo sterk is neem ik die voor lief. Isn't She Lovely heb ik nooit zo bijzonder gevonden overigens. 4 sterren

Zijn meesterwerk

De volgorde op mijn dubbel lp is compleet anders. Snap er niks van.

I Wonder why...

Uitstekend en informatief achtergrondstuk over dit album: Inside Stevie Wonder's Epic 'Songs in the Key of Life'. Heb zin gekregen om deze plaat te gaan beluisteren nu!

nou?

Hoe anders is de volgorde? Zelfde openingstrio? Andere afsluiters? Al eens op Discogs gekeken of je versie er op staat?

Herinner me dat dit een van de dubbelalbums was, waarbij op de achterkant van Side 1 niet Side 2 stond, maar Side 4 en op de achterkant van 2 stond 3, zodat je met een platenwisselaar - ja ja, zoals een Garrard de lp's kon draaien zoals het hoorde. Mensen met een gewone platenspeler, kregen dan als ze na beluistering kant 1 omdraaiden en verder gingen met luisteren Ngiculela - Es una Historia - I am Singing te horen en niet IWish. Kant 4 dus, de kant met het grootste risico voor het tandglazuur, so sweet it is.

Mijn exemplaar bevat ook nog de 7", met de 4 bonus-tracks

Klopt, volgens mij hadden alle uitgaven van dit album uit de jaren zeventig dit. De eerste LP heeft kant A en D, en de tweede LP kant B en C. Hoort dus zo. Al zou dat voor de tracklist zoals hierboven gesteld verder niet uit mogen maken, aangenomen dat we de trackvolgorde van kant A t/m D aanhouden. Wel ben ik gewend geraakt aan die volgorde, dus dan voelt het soms een beetje raar als je de CD draait, die wel resp kant A en B, en kant C en D, over twee schijfjes verdeelt.

De nummers van die bonus-single zouden eigenlijk niet als bonustracks vermeld moeten worden, want die maken integraal deel uit van dit dubbelalbum. De single (33 toeren) hoort bij de plaat te zitten, ook al wordt-ie op de hoes aangemerkt als 'A something's extra bonus record'. Ik heb alleen wel eens een Spaanse uitgave gehad waar-ie niet bij zat (de hoes vermeldde alleen 2 LP's).

Ah, dank van deze onwetende. Dat verklaart idd een hoop

Begin dit jaar heb ik een lijstje gemaakt van 52 albums die ik 'eindelijk' eens moest beluisteren van mijzelf: cultplaten, nog onbekende albums van favoriete artiesten, tips van anderen en ook een aantal grote klassiekers waarvan dit misschien wel de allergrootste is.

Vandaag eindelijk eens dit album integraal beluisterd en daarbij redelijk van mijn sokken geblazen. Wat een fantastische muziek!

Eigenlijk heb ik altijd wel een beetje een aversie gehad voor Stevie Wonder, vooral ingegeven door de hits die hij in mijn jeugd scoorde: kwijlenballenmuziek als I Just Called To Say I Love You en latere nog mindere singles. Sir Duke heb ik dan weer vaak live gehoord, helaas vooral door studentenorkestjes en andere feesten-en-partijen-bands. Maar gaandeweg de jaren begon ik bij te draaien. De cover van As door George Michael en Mary J. Blige vond ik bijvoorbeeld een erg fijn nummer en Another Star werd een keer uitgevoerd bij een award-show door Stevie met de heren van Daft Punk. En ook Sir Duke ben ik langzaam alsnog gaan waarderen en heel goed gaan vinden.

Vanmiddag viel alles in één keer helemaal op zijn plek. De ballads bij vlagen schitterend en ontroerend, andere nummers subtiel swingend of ronduit funky en ook maatschappelijke betrokkenheid (Black Man) wordt niet geschuwd. De muzikaliteit en passie spat er langs alle kanten vanaf en dan te bedenken dat hij hier nog altijd nog maar 26 was toen het uitkwam.

Er zitten meer pareltjes in je lijst herman.
Waaronder zelfs het beste album ooit.

Mooi dat het alsnog is goedgekomen tussen jou en Stevie, Herman. In retrospectief kan ik het me wel een beetje voorstellen. Zelf ben ik opgegroeid met Stevie's hits en albums uit de jaren zeventig, dus ik wist wel beter. Maar ook ik viel van mijn stoel toen hij in '84 opeens kwam aanzetten met dat misbaksel, dat ook nog eens uitgroeide tot zijn allergrootste hit. En zoals uit je verhaal blijkt, drukte het een zwaar stempel op de beeldvorming rond Stevie Wonder als getalenteerd muzikant, zeker als dat de nummers zijn die je in je jeugd meekrijgt.

Als die enorme hit en ander jaren-tachtig-spul je referentiekader is, word je ongetwijfeld aangenaam verrast door het werk dat hij in de jaren zestig (vooral de singles) en de jaren zeventig (vooral de albums) uitgebracht. Tot aan Hotter than July en, vooruit, de uitstekende verzamelaar Musiquarium uit '82 (die ook nog enkele goede nieuwe nummers bevatte) was er geen vuiltje aan de lucht. Maar opeens ging het mis door die soundtrack-hit en kwam het naderhand ook nooit echt meer goed.

Nou heeft Stevie er op sommige momenten sowieso een handje van om enigszins klef uit de hoek te komen, maar zolang dat leidt tot pareltjes als (ik noem er maar een paar) My cherie amour, Send one your love, Lately of - op dit album - Summer soft, Ngiculela of Isn't she lovely, blijft het allemaal aan de goede kant van de streep. Eigenlijk kun je geen verkeerde keuzes maken als je een ander jaren zeventig-album van hem gaat beluisteren. Hooguit The secret life of plants (eveneens een soundtrack) steekt er wat bleekjes bij af, maar is uiteindelijk bij mij toch ook een groeiplaatje geworden. En SITKOL is niet eens het ultieme meesterwerk, naar mijn mening. Ik vind Innervisions nog net iets sterker, waarschijnlijk ook omdat het een enkele plaat is, en dus compacter.

Wordt eens tijd dat je die van Dan Lissvik gaat luisteren, die heb ik je in 2012 getipt (ik heb de PM nog )

Ik gebruik je lijstje gelijk om zelf wat onbekend spul aan de luisterlijst toe te voegen, al ken ik al verbazingwekkend veel van die lijst.

Soul/funkalbum dat mij tot nu toe het meest kan intrigeren. Erg gevarieerd en een sfeer waarbij je niet stil kan zitten met enkele regelrechte topnummers (As, Another Star, Pastime Paradise, etc) en dat voor iemand die meestal weinig op moet met soul. Tegenvaller is wel de lange speelduur. Sommige nummer steken schril af tegenover de echte toppers en mijn gevoel is dat als de toppers op één schijf waren gezet, ik misschien uitgekomen was op een 4.5* ipv een kleine 4* nu.

Nu wist ik natuurlijk onbewust altijd al dat dit een wereldplaat moest zijn, maar ik heb nog nooit de moeite genomen om hem te luisteren. En....ik heb natuurlijk nu spijt dat ik hem nog nooit eerder heb opgezet.

Reden? Ik zit niet zo in het genre Soul/funk? Voor mijn tijd?

Belangrijk: Ik heb het nu wel gedaan en oh wat heeft het mij als engeltjes in de oren geklonken, en dat zal het nog vaak gaan doen. Elk nummer is raak, en elk nummer is heerlijk.

Nu komt er een volgend probleem: ik heb een muzieklijst waar ik van elke artiest maar 3 nummers mag kiezen, anders wordt mijn database veel te groot. Je raad het al, dat is niet te doen met dhr Wonder. Buiten het geweld op deze plaat, zijn er natuurlijk nog veel meer pareltjes.

Voor een ieder die ooit van het bestaan van deze plaat gehoord heeft: bestel hem meteen of luister hem op spotify. Je oren zullen gestreeld worden.

Geloof het of niet, maar ik kwam er afgelopen weekend achter dat ik dit album heb en dat allemaal omdat opzoek was naar een Wings album, 'London Town'. Ik had het je niet kunnen vertellen. Mijn vermoeden is, dat de plaat weggegeven werd in de hal naar de opbergruimtes onder de flat waar ik ooit woonde en ik het heb meegenomen. Echt geen herinnering aan.

Dus heb ik hem opgezet en moeiteloos, in een keer uitgeluisterd. Alle singles ken ik natuurlijk van binnen en buiten, plus nog een paar nummers. Het is me heel erg meegevallen en veel songs vond ik zelfs goed. Nog geen beoordeling.

Niet om Stevie te dissen, want inderdaad een zeer indrukwekkende reeks, maar er zijn er genoeg met minimaal zo'n reeks of zelfs veeel langer: Stephen Stills, Neil Young, Gentle Giant, John Coltrane, Miles Davis, Charles Mingus, Joni Mitchell, Nils Frahm, Sufjan Stevens. The list goes on, zo uniek is dat nou ook weer niet. Om over Zappa nog maar te zwijgen.

Stephen Stills heeft als solist vijf topplaten achter elkaar afgeleverd? Daar kan ik me weinig bij voorstellen. De eerste twee zijn uitstekend, zijn titelloze album uit '75 is een groeiplaat, maar wel zeer behoorlijk. Maar daarna wordt het een pak minder. Als je de eerste Manassas-plaat meerekent, kom je enigszins in de buurt, maar dan nog...

Van enkele anderen die je noemt, ken ik te weinig om het te kunnen beoordelen. Bij Joni geef ik je gelijk. GG vind ik een twijfelgeval en Neil heeft bij mijn weten ook geen vijf tamelijk briljante platen achtereen afgeleverd. Wel in totaal natuurlijk, ruimschoots zelfs, maar ik vermoed dat Minneapolis hier echt doelt op een reeks platen die achtereenvolgend zijn uitgebracht. En ook dan ben ik geneigd Stevies prestatie buitengewoon te vinden, al zal hij zeker niet de enige zijn. En uiteindelijk blijft het natuurlijk ook allemaal een kwestie van individuele smaak en voorkeur. Ik heb dit bericht dan ook maar gemarkeerd als mijn persoonlijke mening...