Meadowlake - where the mountain meets the sea (2024)

De sympathieke Big Thief gitarist Buck Meek heeft amper zijn Haunted Mountain soloplaat uitgebracht als hij in contact met het Groningse Meadowlake komt. Sterker nog hij nodigt de shoegaze indiefolk rockers uit om in zijn kersverse studio een album op te nemen. ‘Wij hebben vorig jaar een onvergetelijk avontuur beleefd in het idyllische Topanga te Californië’, aldus drummer Tjeerd Bennink, dat eindresultaat willen we graag met jullie delen’. Na het al niet misselijke debuut Meadowlake spreken we ons enthousiasme bij het daarop aansluitende Wait For Me uit. Wait For Me is dan ook een coherente. Uitnodigend en herkenbaar, maar net even anders dan de vorige plaat. Een onomstotelijk bewijs dat de band meer dan een belofte is.

Where The Mountain Meets the Sea voldoet aan deze verwachtingen. Het aanbod van Buck Meek is meer dan een vriendendienst. Hij denkt samen met zijn partner Germaine Dunes mee in het opnameproces. Om de onderliggende krachtbronnen van de Rivers single dat gevoel van letterlijke ruimtelijke vrijheid mee te geven verbouwt Buck Meek een gitaar om een unieke sound te creëren. Het zijn de surfklanken van een voorzichtige beoefenaar die vroeg in de ochtend zijn kans grijpt en voor de eerste keer de golven trotseert. Onwennig neemt Meadowlake de omgeving in zich op, adembenemend bijna. Toeristen die hun bevindingen niet in foto’s vastleggen, maar er juist nummers over schrijven.

Toetsenist Gertine Veenstra is met haar verzachtende luisterzang nog steeds van de partij. Gitarist Erik de Breij en bassist Sélina Aerts zijn in alle stilte vertrokken, waardoor er een sterk op elkaar ingespeelde drie-eenheid overblijft. Je moet ergens beginnen, en voor mij vormt Rivers dat uitgangspunt. Rivers is meer dan die prachtige gitaarlijnen. Het is vooral Tjeerd Bennink die dat stoffige lome zanderige uit zijn drumpartijen tevoorschijn tovert. Songwriter Jarno Olijve schetst de omgeving, en kleurt deze goudbruin in. Where The Mountain Meets the Sea is een reisverslag, een routebeschrijving met het kompas gericht op het zuiden.

De Verenigde Staten voelen vertrouwd aan. America is het gevoel van thuiskomen, de pelgrimstocht naar het Beloofde Land. Door het stratennummerschema in New York heb je geen gids nodig. De stad neemt je bij de hand en laat je vervolgens beetje bij beetje iets meer los. America rockt volgens de decennia ’s aan rockgeschiedenis. Voorzichtig stevig, voorzichtig verkennend met een veelvoud aan jaren negentig gitaarrock verwijzingen. Believe is het nachtelijk ontwaken in wantrouwen. De twijfel versterkt door het gezonde gevoel van heimwee.

Misleidende Deathray regenboogstralen kunnen tevens een vernietigende werking hebben. Een naargeestig voorgevoel dat aan al het geluk een voortijdig einde komt. Deathray knarst vragend als een piekerende gedachtegang, en draagt een duistere schaduw met zich mee. Dan is het tijd voor Buck Meek om zich met het proces te bemoeien. Hij laat het trio in Gold aarden en zelfbewuster met het leefklimaat spelen. Het is de vergelijkbare natuurbeleving van Big Thief die Dragon New Warm Mountain I Believe in You ook in het verdorde hete Tucson woestijngebied uitwerkt. Uit niets iets moois scheppen. Tjeerd Bennink pakt daarbij de rol als katalysator op, en tilt het dromerige tempo naar een hoger level. Lost laat je prettig in de leegte verdwalen, en deze als een vriend omarmen. Ook hier geldt de kracht van het minimalistische, de emotie van het onbekende.

Het kleine opbouwende Nothing Will Hold Me Back liefdesliedje is prachtig in zijn eenvoud. Breekbaar, puur en een tikkeltje onzeker. Juist die kwetsbaarheid is zo herkenbaar. Samen de strijd aangaan, samen overwinnen. Het singer-songwriterstalent komt het beste bij tracks als Over naar boven. Jarno Olijve is een beeldende verhalenverteller, die de zachtheid in zijn stem laat spreken. Rope bezit typische The National breaks, lekker tegendraads speels en toch binnen de lijntjes. Meadowlake moet het niet van de moeilijkdoenerij hebben en dat siert ze.

Bij de bijna traditionele Wide Awake folkrock moet ik net als de uitbundige gitaarakkoorden van Nothing Will Hold Me Back aan U2 denken. Die brengen namelijk ooit de Wide Awake in America EP uit. In principe bewandelen ze dezelfde weg bij The Joshua Tree. Dezelfde kale vlaktes, dezelfde broeierige hitte, in een korte tijd volwassen worden. Al is hun blik op de Verenigde Staten net wat wantrouwender, beangstigender. Het is de kunst van Meadowlake om dicht bij zichzelf te blijven, en daarin zijn ze ruimschoots geslaagd. Where The Mountain Meets the Sea overtreft de eerder verschenen platen en straalt overduidelijk een internationaal karakter uit.

Meadowlake - Where The Mountain Meets the Sea | Alternative | Written in Music - writteninmusic.com

Recensie op de krenten uit de pop:
De krenten uit de pop: Meadowlake - where the mountain meets the sea - dekrentenuitdepop.blogspot.com

Meadowlake - where the mountain meets the sea
De Nederlandse band Meadowlake liet al eerder horen dat het prachtige albums kan maken, maar op het werkelijk wonderschone where the mountain meets the sea ligt de lat nog een flink stuk hoger

Als je een album kunt opnemen in de studio van Big Thief gitarist Buck Meek is dat een kans die je niet mag laten liggen en als je er dan toch bent kun je maar het beste direct een prachtalbum maken. Het is precies wat de Groningse band Meadowlake heeft gedaan. Met where the mountain meets the sea heeft de band een album van een hier en daar ongekende schoonheid gemaakt. Die schoonheid zit in het fascinerende gitaarspel en in de dromerige zang, maar zit ook zeker in de bijzondere sfeer en spanning die de band heeft gecreëerd op het prachtige where the mountain meets the sea. Het zat Meadowlake in het verleden niet altijd mee, maar dit album mag echt niemand missen.

De Groningse band Meadowlake debuteerde in de herfst van 2018 met een mooi titelloos album. Op dit album vermengde de band op zeer fraaie wijze invloeden uit onder andere de shoegaze, dreampop, indierock en slowcore in een bijzonder sfeervol en meer dan eens dromerig geluid.

Het is een geluid dat verder werd vervolmaakt op het in de winter van 2020 voor het eerst verschenen Wait For Me. Het tijdens de coronapandemie uitgebrachte album was pas in de zomer van 2021 fysiek verkrijgbaar en is helaas niet te vinden op de streaming media platforms, waardoor het album niet de aandacht kreeg die het verdiende.

Ik was Meadowlake eerlijk gezegd al lang weer vergeten, tot het derde album van de Groningse band een paar weken geleden op de mat plofte. Ik was bij eerste beluistering direct diep onder de indruk van where the mountain meets the sea, maar inmiddels schaar ik het album onder de allermooiste albums van 2024.

Ik ben niet de enige die onder de indruk is van de Groningse band, want Meadowlake kon haar derde album opnemen in de Californische studio van Big Thief gitarist Buck Meek en zijn (Nederlandse) partner en folkmuzikante Germaine Dunes (het alter ego van Germaine van der Sanden). De twee stelden overigens niet alleen hun studio ter beschikking van de Groningse band, maar droegen ook bij aan het album.

Meadowlake is op where the mountain meets the sea uitgedund tot een trio, dat bestaat uit gitarist en zanger Jarno Olijve, bassiste en zangeres Gertine Veenstra en drummer Tjeerd Bennink. Door de wat smallere bezetting klinkt het derde album van Meadowlake wat minder vol dan zijn twee voorgangers, maar het is wat mij betreft een heel mooi voorbeeld van “less is more”.

De muziek op where the mountain meets the sea wordt vooral gevuld door de gitaren van Jarno Olijve. Deze gitaren klinken soms stevig en gruizig, maar op het nieuwe album van Meadowlake domineren de bijzondere en opvallend mooie gitaarakkoorden, die de ene keer melodieus en de andere keer tegendraads of repeterend zijn. De gitaren worden gecombineerd met de inventief spelende ritmesectie, die het tempo hier en daar wat opvoert en zorgt voor een bijzondere dynamiek in het geluid van de band.

Die dynamiek wordt versterkt door de bijzondere onderhuidse spanning die wordt opgebouwd in de songs op het album. Echt tot uitbarsting komt het nooit en de meeste songs op where the mountain meets the sea zijn zelfs behoorlijk ingetogen, maar toch slaagt Meadowlake er in om keer op keer een bijzondere spanning op te bouwen in haar songs.

De zang van Jarno Olijve is ook dit keer vooral zacht, wat de muziek van Meadowlake voorziet van een dromerig karakter. De dromerige sfeer op het album wordt nog wat verder versterkt door de fluisterzachte zang van Gertine Veenstra, die met subtiele bijdragen een maximaal effect sorteert en de zang van Jarno Olijve werkelijk prachtig ondersteunt.

Door de beperkte studiotijd nam Meadowlake haar nieuwe album live op in de studio, wat de intensiteit en de intimiteit van de songs op where the mountain meets the sea heeft versterkt. Het is allemaal prachtig vastgelegd door de zeer ervaren Philip Weinrobe (Indigo Sparke, Adrianne Lenker, Tomberlin, Florist), die tekende voor de mix.

Het nieuwe album van Meadowlake bevat tien songs en de een is nog mooier en indringender dan de ander en iedere keer als ik naar dit album luister maakt het nog wat meer indruk en stijg het album nog wat verder door in mijn voorlopig nog virtuele jaarlijstje.

Meadowlake maakte al twee uitstekende albums, maar met where the mountain meets the sea heeft de Groningse band een waar kunststukje met internationale allure afgeleverd. Laten we hopen dat de band dit keer wel het podium krijgt dat het al jaren verdient. Erwin Zijleman

Als aanvulling op de uitstekende review van erwinz, mag de bijdrage van Drummer Tjeerd niet onderlicht zijn. Juist zijn avontuurlijke drumstijl is de sleutel van het spanningsveld binnen een song en nog belangrijker hij zorgt er voor dat het nergens saai word. Door tegendraadse ritmes lijnrecht tegenover de dromerige zang te zetten. En de Acapella zang is met zn drieën, altijd fijn als iedereen in een band kan zingen..

Het uitgangspunt van de one-take opname methode met een minimum aan overdub betaald zich dubbelendwars uit in een oprechte eerlijke sound, zodat de songs van nature hard en ziel hebben.

Met andere woorden: de zoektocht naar een vernieuwde striped-down sound zonder leadgitaar en synths heeft geresulteerd in een album dat bewondering afdwinkt.

Ik was juist licht teleurgesteld na het luisteren de 1e keer. Ik had een "wait for me" verwacht. Dit klinkt toch wel anders. Maar na de 2e en 3e keer ga ik deze plaat steeds beter waarderen.

Via Spotify werd in geattendeerd op een nieuw album van Meadowlake! Ik wist helemaal niets van de komst van een nieuw album dus was zeer benieuwd of er weer een nieuw dreampop/shoegaze meesterwerk was afgeleverd. Al na de eerste paar nummers het ‘ai’ gevoel. Traag, minimalistisch en blikkerig. Ik moest denken aan Adrianne Lenker en Big Thief. Big Thief heb ik best hoog zitten, maar laatste album van Adrienne pakt me nog steeds niet. Ik denk té puur en daardoor het gevoel dat ik naar demo’s zit te luisteren. Ook het album van Meadowlake bestaat uit muziek en zang die zich lenen voor herfst en winter maar ook voor de zwoele zomeravond bij een kampvuur. Ik was teleurgesteld omdat de verwachtingen niet werden ingelost. Shoegaze is bij mij weer helemaal terug en dit is in geen velden of wegen te bekennen.
Ondanks de teleurstelling herken ik de schoonheid van de composities absoluut. Je hart opent zich door de eenvoudige maar mooie arrangementen. Het gaat best goedkomen, maar bij mij kost het wat tijd om het op waarde in te schatten en te bepalen of ik dit vaak wil (blijven) draaien. Grootse hobbel zal het blikkerige geluid van de drums/percussie zijn. Dat klinkt nu af en toe alsof er op een kartonnen doos wordt geslagen. Hmmm…
Nadat ik het album had beluisterd voor de eerste keer ben ik pas gaan lezen. Zowel over meningen als info. Ik zag toen pas de link met Big Thief. Die is er dus en dat had ik dus goed gehoord. De gemiddelde score bleek hoog, maar ik kan me niet aan de indruk onttrekken dat deze naar boven wordt afgerond door de link met Big Thief. Deze band is hot en heeft een enorme schare fans die wellicht wat positiever over muziek/albums zijn als ze weten dat er inbreng is van hun Big Thief. Gevalletje gekleurde bril? Zou zomaar kunnen. Ben in dat verband ook benieuwd naar de reacties op het komende album van Tucker Zimmerman. Big Thief is zijn begeleidingsband dus de sterren staan wat dat betreft gunstig voor deze ‘rijpe’ zanger. We gaan het zien.
Enfin, beoordeling Meadowlake volgt…

Soms gaat het bij het beluisteren van een nieuwe release zo dat je na het openingsnummer inschat dat het album, ook op termijn, na meerdere luisterbeurten, niet meer dan redelijk zal zijn. Degelijk, maar niet zo bijzonder Bij de tweede track blijft dat gevoel dan wat. Zo ook bij dit album. Maar dan bij de derde, hier ‘Deathray’, word je gegrepen. Schitterend nummer! Het gevoel van ‘Deathray’ bleef bij het vervolg van de luistertocht. En dan blijkt het een zeer fraai album te zijn. … Eerste indrukken, soms raak, soms ver buiten ‘bulls eye’. …. Het album doet me hier en daar wat aan werk van Sparklehorse denken. De sfeer van het album past helemaal bij het herfstbeeld dat ik hier nu van mijn tuin heb. Met de schakeringen in rood die de wingerd laat zien die dit jaar zo’n beetje alles overwoekert. Lijkt wel als een golf lava uit de tuin van de buren te komen. Een 20 meter hoge den is totaal omhuld met een vurige gloed. Schitterend, net als dit album…

...4,5*

Om de sfeer vast te houden, zo door naar Early Day Miners - Offshore (2006). Ook een aanrader voor de bewonderaars van dit album.

Het introductie concert in Vera op 19 september weer gemist, net als hun vorige bij het voorgaande album.
Dit album geeft zijn schoonheid lastiger prijs dan hun eerdere albums. Wss komt dat door het mindere shoegaze gehalte, de balans slaat meer door naar een soort folky postrock en dat ligt mij over het algemeen wat minder. Toch denk ik dat dit een groeier gaat worden.

Interesse gewekt door berichten van andere MuMe'anen. De waarschuwing bij dit album zou moeten luiden: draai dit album niet sogges. Mijn inner computer had echt moeite de boot sector te lokaliseren en ik kwam maar niet op gang.

Dat lag niet aan de eerste twee nummers, die klonken een beetje als Lush (wellicht Emma Anderson) goes dreampop, maar daarna 'kakte' het nog verder in. Alleen een 6* ristretto bracht me het besef dat er nog work to be done was.

Het is niet verkeerd, maar 'veur miene smek' thans te mellow. Wellicht later nogges

BTW "Folky postrock" die slot wordt goeddeels gevuld door Besnard Lakes.

Hoewel deze muziek wel de ingrediënten heeft die er normaal voor zorgen dat ik dit soort muziek wel kan waarderen blijft deze plaat netjes onder de radar. Heb hem enkele malen beluisterd en er blijft nog steeds niet veel van hangen. Ik mis ook een beetje pit, niet dat ik van dit soort muziek het equivalent verwacht van een uppercut maar het klinkt me net iets te eenvormig in de oren. Vermoedelijk door de zang die wat extra peper kan gebruiken om bij de kookmetaforen te blijven…

Een album waar ik op basis van de recensies hier boven hoge verwachtingen had. Maar het valt me niet echt mee. Het blijft steken op een magere 3,5*. Rope is zo'n nummer dat wel dat beetje extra dynamiek heeft dat ik vooral in het begin helaas wat mis.