DeWolff - Muscle Shoals (2024)

Ik mis het bezielende, afwisselde karakter van de voorganger. Het klinkt allemaal gelikt, maar nogal eenzijdig en poppy. Er zit er gewoon te weinig pit in. Voor mij een teleurstelling. Misschien nog een keer of drie luisteren, wellicht valt dan het kwartje. Nu even niet: 3 sterren.

Saai! Ik vind sowieso de laatste paar platen niet denderend. Maar deze is ...zzzzzzz
Hun oudere platen vind ik lekker klinken, weliswaar voorspelbaar, maar dat zijn wel gewoon goeie nummers.
Ik denk dat ik shoals niet vaak zal draaien.
Jammer.

Precies dit. Snowbird klinkt wel tof. Maar idd over het algemeen nogal vlees noch vis…

Ik vind het dit nu toe wel een lekker plaatje! Niet zo goed als Thrust, Wolffpack en Live, Death & In Between. Maar goed, dat zijn dan ook mijn favoriete serie albums van deze toffe band.

Ik moet nog vaker luisteren voor een beter oordeel, maar ik ben zeker niet teleurgesteld.

Het popgehalte ligt hoog, het "wolf"gehalte gelukkig ook. Meer dan genoeg spelplezier, energiek klinken ze altijd wel.

Iets matig heb ik deze heren nog niet weten uitbrengen.

Gisteren binnengekregen, leuk dat er een DeWolff plectrum bij zat. Bij het eerste nummer (In Love) dacht ik dat het geluid niet helemaal (of helemaal niet) goed was. Niet de warmte van Muscle Shoals zoals ik dat gewend ben. Dat verbetert gelukkig snel.
Het is een lekker album, geen uitspringer, maar wel bovengemiddeld goed. Deze gaat vaak op staan.
Voor mij niet te poppy, juist eerder neigend naar Southern Soul.

Fantastische muziek natuurlijk ik zal er eigenlijk voor moeten vallen.Maar bij de wat kwijligere Hanson achtige zang haak ik af.Jammer met een wat ruigere zanger was dit geweldig geweest

Geweldige band. Dit album...tja, ik weet het niet. Er wordt goed gemusiceerd, maar er mist iets. De vonk en de pit. Het kabbelt allemaal wel aardig voorbij, maar vrij weinig grijpt je bij de strot.

Hanson? Pablo van de Poel? Wat?!?!

In de review hieronder van Dansende Beren wordt hij weer met Axl Rose vergeleken.

Zelf zou ik eerder aan Chris Robinson denken, van the Black Crowes.

Klinkt inderdaad meer als (southern) soul, dan als pop. En dat in een crossover met bluesrock natuurlijk.

Mooi verhaal over dit album en de band op Dansende Beren:

DeWolff – Muscle Shoals (★★★★): Harmonieus als Bach en pure rock-'n-roll - dansendeberen.be

Herken niks van dit bericht, toch nog maar 's geconcentreerd naar gaan luisteren, want ik vind de dansende beren vaak kloppende recensies geven

Nee hoor....een dikke gaap!
Tis niet slecht...maar gewoon saai

Niet slecht, maar saai staat voor cijfer 4 of 5 op 10? Dat zou hier op Musicmeter 2 of 2,5* zijn.
1,5* is een 3: zwaar onvoldoende. Dat is wat anders dan niet slecht, maar saai. Toch?

Overigens, saai? Bijvoorbeeld Truce zou een nummer van the Stones kunnen zijn. Natural Woman is heerlijke bluesrock uit de tenen gespeeld, zoals we gewend zijn van DeWolff. In Love is een erg lekkere opener. En ga zo maar door.

Nee hoor, ik vind 'm tegenvallen. Een groove is ook niet alles. In love is gewoon zwaar matig. Natural woman is iets beter. T pakt me gewoon niet. De oudere platen liggen mij beter.
Maar fijn dat jij 'm wel waardeert.

Ik reserveer 1,5 ster ook alleen voor echte bagger. Maar iedereen moet het zelf weten. Ik twijfel zelf tussen de 3,5 en 4 sterren. Vanwege In Love en Snowbird zet ik hem op een voorzichtige 4 sterren.

Recensie op de krenten uit de pop:
De krenten uit de pop: Review: DeWolff - Muscle Shoals - dekrentenuitdepop.blogspot.com

Review: DeWolff - Muscle Shoals
De Limburgse band DeWolff nam haar nieuwe album op in Muscle Shoals en liet zich in muzikaal opzicht stevig beïnvloeden door de geschiedenis van dit bijzondere en roemruchte muziekstadje in Alabama

DeWolff houdt de vaart er in en heeft in een betrekkelijk korte periode een indrukwekkend oeuvre opgebouwd. Muscle Shoals werd opgenomen in de gelijknamige plaats en dat is er een die een indrukwekkend stempel heeft gedrukt op de geschiedenis van de popmuziek. DeWolff heeft dit keer wat meer soul in haar muziek gestopt, maar is nog altijd goed voor veel muzikaal vuurwerk en flink wat energie. De mix van blues, rock en soul knalt uit de speakers en zorgt in ieder geval bij mij voor een goed gevoel. Het rockt misschien wat minder dan in het verleden, maar Muscle Shoals klinkt wat mij betreft zo opwindend als we inmiddels van de Limburgse band mogen verwachten.

Het debuutalbum van de Nederlandse band DeWolff is pas vijftien jaar oud, maar desondanks leverde de band vorige week alweer haar tiende studioalbum af, terwijl hiernaast ook nog vier live-albums verschenen. Van de vorige negen studioalbums besprak ik er zeven op de krenten uit de pop, wat betekent dat ik de Limburgse band hoog heb zitten.

Desondanks vond ik vorige week dat ik het nieuwe album van de band best even kon laten liggen. Voor mijn gevoel was het vorige album van de band immers nog niet eens zo oud. Daar zat ik fout, want Love, Death & In Between verscheen aan het begin van 2023 en is dus bijna twee jaar oud, wat in het oeuvre van DeWolff een immense kloof is. Er is nog een reden om het nieuwe album van de band niet te laten liggen en dat is het feit dat het tiende album van DeWolff wederom een prima album is.

Zoals de titel en de cover al doen vermoeden toog de Limburgse band voor het opnemen van Muscle Shoals naar deze legendarische plaats in het diepe zuiden van de Verenigde Staten. Muscle Shoals, Alabama, is een wat onbeduidend stadje aan de oevers van de Mississippi, maar het is een stadje met een grote historische waarde, onder andere in de popmuziek.

Die historische betekenis dankt het stadje aan de FAME Studios en de Muscle Shoals Sound Studio, die in de jaren 60 neerstreken in Muscle Shoals. De soulmuziek die in deze studio’s werd gemaakt zorgde ervoor dat Muscle Shoals met name in de jaren 60 en 70 de “Hit Recording Capital of the World” werd genoemd, waarna vele muzikanten van naam en faam studiotijd inboekten in Alabama. Die status hebben het stadje en de studio al lang niet meer, maar Muscle Shoals blijft een bedevaartsoord voor muziekliefhebbers en muzikanten.

Dat DeWolff voor haar nieuwe album neerstreek in Muscle Shoals is niet zo gek. De Limburgse band maakt al sinds haar debuutalbum muziek die niet alleen de jaren 70 ademt, maar ook zomaar gemaakt zou kunnen zijn aan de oevers van de Mississippi. Het nieuwe album van de band werd daadwerkelijk gemaakt aan deze oevers en dat geeft het album wat extra’s.

Dat extra’s krijgt de band ook omdat het kon werken met topproducer Ben Tanner, onder andere bekend van Alabama Shakes, The Secret Sisters en Nicole Atkins. Pablo van de Poel (gitaar/zang), Luka van de Poel (drums/zang) en Robin Piso (orgels) doen verder zoals altijd hun eigen ding en dat klinkt weer fantastisch.

Net als de vorige albums van de Limburgse band heeft Muscle Shoals een jaren 70 vibe, maar het album klinkt weer net wat anders dan zijn voorgangers. Southern rock en bluesrock zijn nog altijd belangrijke bestanddelen van de muziek van DeWolff, maar de band voegt er dit keer ook flink wat invloeden uit de Southern soul aan toe.

Het levert een geluid op dat mij wel bevalt, al kan ik me voorstellen dat liefhebbers van het wat rauwere werk van DeWolff het album wat minder goed vinden. Dat rauwe werk is goed te horen op een aantal van de vorige albums van de band, waardoor ik de stap in de nieuwe richting alleen maar als positief beoordeel. Het is verder ook niet zo gek dat de roemruchte geschiedenis van Muscle Shoals zijn weerslag heeft op het album. Ik ben nu al benieuwd welke weg DeWolff de volgende keer inslaat, maar met dit album kan ik prima uit de voeten. Erwin Zijleman

Ik heb m nog niet geluisterd maar geef een recensie van de reacties:)
Het woord 'saai' valt vaak, en dat het wat minder rockt en wat meer soult dan de voorgangers. Nou bevallen die soulinvloeden van de vorige platen (al duidelijk merkbaar op 'love death..') mij prima, en hun samenwerking met de soulful Dawn Brothers ook, dus dat is een aanbeveling. Maar soul kent vele soorten. De gladde Motown soul en de soms te poppy Stax-soul of Phil Spector sound is van een geheel andere orde dan mijn favorieten The Tibbs, Michael Kiwanuka, John Legend en Jonathan jeremiah. (Overigens zwarte en blanke muzikanten, ik beoordeel op gevoel, niet op huidskleur. Waarom ik dat dan weer erbij moet zeggen, dat is eigenlijk een beetje racistisch en antiracistisch tegelijk haha).
Samengevat: ik ga m binnenkort eens luisteren!

Deze lp klinkt helemaal oké maar zakt gewoon in halverwege maar zodra je aankomt bij snowbird gaat het weer de goede kant op
En dat is wel jammer
Soms is er niks mis met n kortere lp/cd vol kwaliteit ipv lengte