Warhaus - Karaoke Moon (2024)

'Where the Names Are Real' is wederom een schot in de roos. Heel benieuwd naar het volledige album!

Vanaf 22 november te koop lees ik hier. Ik heb hem vandaag bij Concerto opgehaald, clear vinyl versie. Of zij leveren te vroeg, of de datum hier klopt niet.
Fijne plaat na een keer luisteren !

Dat jij gelukt hebt, want 22 november is wel degelijk de officiële releasedatum.

De productie van dit album is werkelijk subliem. Een echte koptelefoonplaat. Tegelijk klinkt het allemaal zo overdreven pretentieus en die praatzang gaat op den duur gewoon vervelen. Meer ingetogen en wat voortkabbelend. Vond zijn vorige plaat op het eerste gehoor toch een stuk beter en gevarieerder.

Ik vind deze beter, beetje optimistischer, beetje zelfspot en minder van dat serieuze gedoe.

Waar Fucked A Flame Into Being bij vlagen nog teveel onuitgewerkte ideeën opleverde, was zijn tweede een schot in de rokerige roos. Hoe interessant was het om vervolgens op derde plaat Ha-Ha-Heartbreak toch ook zomerbriesjes door de kamer te voelen? Een zomers Gent, een nachtelijk Sicillië. Nog steeds onvervalst Maarten Devoldere, maar toch iets meer pina colada dan de whisky.

Ben daarom heel benieuwd wat deze Karaoke Moon gaat brengen. Devoldere is sinds tijden een nuchtere man: gestopt met drank en drugs en is zich gaan bezighouden met dingen als meditatie. Of dit alles een beetje swag zal inboeten gaat de vraag worden. Ik was nog niet helemaal omver geblazen van de twee singles, maar we laten deze rustig nog even draaien vandaag. Maarten stelt zelden teleur. Hij is de enige waarvan ik die bovengenoemde pretenties en extravaganza wel slik.

Hele sterke plaat weer dit!!
Dusdanig anders dan de vorige dat ik hem ook weer lastig te vergelijken vindt. Beiden sterk, en sfeer afhankelijk welke ik de voorkeur zou geven.

Maar bijkomend voordeel, wat klinkt ie ook lekker qua productie. Heerlijk! Deze gaat komende tijd nog veel gedraaid worden.
Zin hem volgend jaar weer live te zien!

Weer een mooi album van Maarten. Een paar maanden geleden kwam J. Bernardt al met een fijne plaat en nu dan het vierde album van Warhaus.
Balthazar, J. Bernardt, Warhaus, alles heeft dezelfde sound maar is dat erg? nope, integendeel, het is voor mij net alsof ze een soort van universum hebben gecreëerd met heerlijke, warme klanken waar alleen zij het patent op hebben en waar met elke release weer wat bij komt. Ik kan het ook moeilijk met andere bands vergelijken,alleen met de Balthazar mannen en hun band onderling.

Net als op het vorige album opent de plaat weer met een hoogtepunt, Where The Names Are Real is een ontzettend lekker nummer dat sinds het verschijnen als single al in mijn hoofd zit. Daarna No Surprise met Sylvie Kreusch die vorige week ook al zo'n goed album uitbracht. What Goes Up is ook weer zo'n lekker nummer met van die fijne voor Warhaus en Balthazar karakteristieke achtergrondkoortjes. Jim Morrison, een van de hoogtepunten van Karaoke Moon, ach, eigenlijk zijn het allemaal wel hoogtepunten.

Ze maken daar in België toch maar een hoop goede muziek...

Wat prachtig!

Recensie op de krenten uit de pop:
De krenten uit de pop: Warhaus - Karaoke Moon - dekrentenuitdepop.blogspot.com

Warhaus - Karaoke Moon
Karaoke Moon is het vierde album van de Belgische band Warhaus en het is een album dat mede door de terugkeer van Sylvie Kreusch het al zo mooie Belgische muziekjaar 2024 nog net wat meer glans geeft

Maarten Devoldere is misschien vooral bekend van de band Balthazar, maar met zijn soloproject Warhaus heeft hij inmiddels bijna net zoveel albums op zijn naam staan. Ik vind de albums van Warhaus persoonlijk interessanter dan de albums van Balthazar en ook het deze week verschenen Karaoke Moon is weer een uitstekend album. Warhaus citeerde in eerste instantie wel erg nadrukkelijk uit de catalogus van Serge Gainsbourg, maar heeft inmiddels een duidelijk eigen geluid. Het is een warm en broeierig geluid dat is gemaakt voor donkere en koude winteravonden, wat nog eens wordt versterkt door de stem van de Belgische muzikant, die op Karaoke Moon gelukkig weer gezelschap krijgt van Sylvie Kreusch.

De Belgische muzikant Maarten Devoldere debuteerde een kleine vijftien jaar geleden met de band Balthazar. De band heeft inmiddels een handvol albums uitgebracht, die stuk voor stuk konden rekenen op positieve recensies. Zelf heb ik niet zo heel veel met de muziek van Balthazar, al hoor ik wel de kwaliteit van de Belgische band.

Ik heb veel meer met de muziek van het soloproject van Maarten Devoldere. Warhaus debuteerde in 2016 met het verleidelijke en wat mij betreft onweerstaanbaar lekkere We Fucked A Flame Into Being. Het is een album dat mij af en toe deed denken aan Leonard Cohen, maar vooral aan een aantal geniale albums van Serge Gainsbourg. Het was niet alleen Maarten Devoldere die indruk maakte op het debuutalbum van Warhaus, want ook de zang van zijn toenmalige vriendin Sylvie Kreusch droeg bij aan de bijzondere sfeer op het album.

Die sfeer werd nog wat verder geperfectioneerd op het titelloze album dat in 2027 verscheen, waarna de focus van Maarten Devoldere lange tijd vooral bij Balthazar lag. In 2022 verscheen vervolgens Ha Ha Heartbreak. De relatie van Maarten Devoldere en Sylvie Kreusch was inmiddels op de klippen gelopen, waarna laatstgenoemde de focus richtte op haar solocarrière. Ondanks het ontbreken Sylvie Kreusch was het breakup album Ha Ha Heartbreak een uitstekend album, waarop Warhaus nog altijd geen geheim maakte van de bewondering voor Serge Gainsbourg, maar ook flinke stappen zette richting een eigen geluid.

Sylvie Kreusch heeft met het breakup album Montbray uit 2021 en het onlangs verschenen Comic Trip inmiddels twee geweldige soloalbums op haar naam staan. Deze week duikt ze ook weer op op het nieuwe album van Warhaus. De relatie tussen Maarten Devoldere en Sylvie Kreusch behoort weliswaar tot het verleden, maar de muzikale chemie is zeker niet verdwenen en draagt bij aan het hoge niveau van Karaoke Moon.

Ook op het vierde album van Warhaus hoor ik flarden Leonard Cohen en meer dan flarden van Serge Gainsbourg, maar het is toch vooral een Warhaus album. Het is een album dat het koude en donkere seizoen van het moment voorziet van een broeierige warmte. De warme klanken op Karaoke Moon zijn versierd met subtiele maar zeer fraaie gitaarakkoorden, zwoele ritmes en uiteraard flink wat strijkers en dat past perfect bij de stem van Maarten Devoldere, die gelukkig weer gezelschap heeft gekregen van de onweerstaanbare stem van Sylvie Kreusch.

Karaoke Moon is een album dat uitnodigt tot ontspannen en dat heerlijk voortkabbelt met lome en broeierige klanken en de karakteristieke zang van de Belgische muzikant en zijn voormalige geliefde, maar de songs op Karaoke Moon zijn ook spannend en hebben genoeg te bieden om het album interessant te houden. De weergaloze productie draagt verder bij aan de verleidingskracht van het album.

Sylvie Kreusch heeft met het fantastische Comic Trip de lat wel erg hoog gelegd een paar weken geleden. Karaoke Moon van Warhaus vind ik uiteindelijk net wat minder goed dan het album van Sylvie Kreusch, maar het album is zeker niet te versmaden en is nog altijd bovengemiddeld goed. Het muziekjaar 2024 nadert in rap tempo het einde, maar onze Zuiderburen gooien er de laatste weken nog een offensief tegenaan dat meerdere jaarlijstjesalbums oplevert, waaronder Karaoke Moon van Warhaus. Erwin Zijleman

Slechts een paar weken zitten er tussen de releasedatums van het opgewekte Comic Trip van Sylvie Kreusch en het melodramatische Karaoke Moon van Warhaus. De twee voormalige geliefden staan overduidelijk haaks tegenover elkaar in het leven. Sylvie Kreusch heeft de liefde weer toegelaten, Maarten Devoldere zit nog midden in het verwerkingsproces en scharrelt de waardevolle momenten uit het verleden bij elkaar. De prille liefde verkeert bij hem nog in een verkenningsfase, voorzichtig leert hij weer om gelukkig te zijn.

Zorgt de zangeres voor de nodige verfrissing, Maarten Devoldere warmt het kliekje van gisteren opnieuw op, en schotelt ons kost voor die op Ha Ha Heartbreak nog smakelijk geserveerd werd. Bij Karaoke Moon stagneert hij en pakt hij een herhalingsrecept uit de kast. Hoe bijzonder is het dat Sylvie Kreusch de nummers weer ouderwets opleukt, alsof er niks gebeurd is, terwijl er in de tussentijd juist heel veel veranderd is.

Nog steeds zijn het prachtige nummers, maar ze vallen nu wel heel zwaar. In Where the Names Are Real haalt de muzikant telkens weer de fotoboeken tevoorschijn. Kan je herinneringen herbeleven als de ander ontbreekt? Dit ziekelijk verslaafde gedrag boekt geen voorruitgang, maar wekt de indruk dat Maarten Devoldere de kwelling adoreert en dan streef je het doel voorbij. Het ligt er net te dik bovenop, waardoor de swing ontbreekt. Laat die swing nou juist Warhaus zo bijzonder maken. Warhaus was het kindje van Sylvie Kreusch en Maarten Devoldere, waarbij die laatste het voordeel van de scheiding won, maar een paar jaar later toch de grote verliezer blijkt ze zijn.

Maarten Devoldere, de romanticus functioneert het beste zonder romance. Hij weet donders goed hoe het in elkaar steekt. Exotische No Surprise soulwave, zonder verwachtingen er open instappen, de liedjes schrijven zichzelf toch wel. Alleen wordt de inboedel nu verdeeld en krijgt Sylvie Kreusch de geluksmomenten in haar schoot geworpen. Warhaus is zoekende, de verrassing is er een beetje vanaf. No Surprise heeft iets triests, de verplichting van Sylvie Kreusch om hulp te bieden. In deze fase kan je juist het beste elkaar loslaten, dat is gewoon stukken gezonder. Het duistere What Goes Up, de film is afgelopen, de aftiteling rondt het proces definitief af.

Jim Morrison haalde het maximale uit zijn leven, de seks, het genot en vooral het leven zelf. Met zijn 35 jaar speelt het bestaan bij Maarten Devoldere in gematigd langspeelplaat tempo af. Het is jaloezie in het kwadraat en op het moment dat Maarten Devoldere bijna doordraait, is hij met zijn wraak croonende overdracht op zijn best. Het is de jazzy staande bas die er geduldig de nodige coolness in stopt. De zelfverzekerde factor, de onstuimige jeugdigheid, maar ook de geleerde oude heer. Het sfeerbepalende Jacky N benut de woordeloze stilte, een berustend piano intermezzo om tot inkeer te komen. Het zit tegen een boetedoening aan, de zondes wegspoelend.

In het dreigende Zero One Code staat het voormalige koppel loodrecht tegenover elkaar. Het slaande klokkenspel overstijgt het uptempo ritme en de gejaagde bas. Met wiskundige formules de liefde beantwoorden. De chemie van het onverwachte. Zero One Code is echter net iets te avontuurlijk experimenteel, net te doordacht, maar wel geniaal doordacht. De filmische Hooverphonic triphop van Hands of a Clock is buitencategorie en leunt tegen perfectie aan, al is het juist op het moment dat Maarten Devoldere de imperfectie omarmt.

The Winning Numbers, het leven is een dramatisch roulettespel, een misstap en je ligt eruit. Het sleutelnummer tussen heden en verleden, veilig en gemakkelijk. Dan valt het egocentrische I Want More hard op je dak. Control freak Maarten Devoldere smacht naar een stukje spanning, maar is te vermoeid voor de strijd. Soms wil je teveel, soms eis je teveel van jezelf. Emely benut de zekerheden, maar hunkert naar de schoonheidsfoutjes. Karaoke Moon, kunstmatig vermaak, tot midden in de nacht.

Warhaus - Karaoke Moon | Rock | Written in Music - writteninmusic.com

Ik ben dol op wat die Balthazar-jongens allemaal doen, en zeker van die stem van Maarten Devoldere kon ik lange tijd maar geen genoeg krijgen. Het gevaar is wel dat alle projecten in meer of mindere mate toch wel behoorlijk Balthazar klinken, waardoor je je af kan vragen waarom ze die ideeën niet kwijt konden op hun 'moederschip'.

Op het vorige Warhaus-album echter nam Devoldre een grootse afslag en klonk hij niet alleen onderscheidender dan voorheen, maar (wellicht geholpen door de persoonlijke thematiek) voelde dit 'project' (lelijk woord, maar een band is het toch ook niet) opeens als zíjn moederschip. En op dit vervolg wordt deze afslag nog vele malen verder voortgezet, slechts enkele nummers doen nog maar in de verte aan Balthazar denken en verder gaat hij helemaal los in een aanstekelijke verkenning van stijlen en sferen. Je hoort dat z'n hoofd overliep van ideeën en dit allemaal, niet te doordacht maar ook zeker niet gedachtenloos, op plaat gesmeten moest worden. Dat getuigt zeker van lef!

Het enige wat ik alleen wel met pijn in mijn hart aan mezelf moet bekennen, is dat voor het eerst zijn heerlijke stem (of om preciezer te zijn: die typische dictie) me een beetje begint te vermoeien, zéker als-ie wat meer de spoken word-kant op gaat komt het voor mij op het randje. Dit album voelt daardoor voor mij een stuk langer dan het is, doorgaans niet zo'n goed teken. Tegelijk staan er ook wel weer een paar ware wereldsongs tussen, zeker die opener (en single) kan toch zo heerlijk door m'n hoofd heen blijven spoken.

En mooi ook dat Sylvie Kreusch, ondanks hun breuk, 'gewoon' bij Warhaus blijft zingen. Zij is natuurlijk ook een groots artieste, van haar onlangs verschenen laatste plaat kan ik maar moeilijk genoeg krijgen. Elk keer als ik haar stem hoor veer ik even op, de perfecte antidotum als ik even Maarten-moe dreig te gaan worden.

Wel intrigerend dit: ik zie in veel besprekingen van deze plaat (ook op deze pagina) genoemd worden dat Sylvie is 'teruggekeerd' en/of dat ze op de vorige plaat 'gemist werd'. Maar er stond me nou juist bij dat zij op Ha Ha Heartbreak ook gewoon te horen is, dat dat in besprekingen van die plaat indertijd ook als iets bijzonders genoemd werd. Begon helemaal aan mezelf te twijfelen, maar ik heb net even de binnenhoes van mijn exemplaar gecheckt en inderdaad, ik was toch niet gek, zij staat daar gewoon in de credits.

Sfeer is loom, slepend en broeierig, maar wel op zo’n manier dat je je er helemaal in kunt verliezen. Het is ook heel geloofwaardig neergezet. Komt toch van tijd tot tijd veel moois uit België. Vakmanschap

Klopt, dat heb ik terzijnertijd ook al genoemd op de voorganger. En als ik mij niet vergis heeft Maarten ook al aangegeven dat Ha Ha Heartbreak helemaal niet over 'die' breuk gaat met Sylvie, maar over een andere. Of ik dat geloof/wil geloven is een tweede...

Even kort door de bocht, maar als ik Leonard Cohen wil horen zet ik een Leonard Cohen plaat op.

Voor mij is dit de minste Warhausplaat tot nu toe. En dan nog steeds tikt het een vrij hoog niveau aan. Vooral de wat theatrale nummers heb ik minder mee. Daarentegen is Where The Names Are Real zo'n beetje het beste nummer dat hij tot nu toe heeft uitgebracht: bevat echt alle elementen die Warhaus goed maken.

''Warhaus, in the middle of our street, Warhaus'' - Warhause Karaoke

Potverkoffie zeg, die pianomelodie in Hands Of A Clock doet me denken aan de serie en de soundtrack van Westworld! Wellicht naar Ramin Djawadi geluisterd.

Durf het bijna niet te zeggen, maar na 'We Fucked...' - 'Warhaus' en 'Ha-Ha...' had ik hier toch iets meer van verwacht. Na een aantal draaibeurten IS het ook allemaal weer supermooi en helemaal Warhaus, maar juist op de voorganger waren de ramen wat opgengezet, was het een beetje ánders. Hier is het voor mij toch 'gewoon weer' een Warhaus-plaat. Ik kan en zal er altijd van genieten, maar als het vervolgens ook niet zijn beste songs zijn grijp ik sneller terug naar de voorgangers.