Underworld - Strawberry Hotel (2024)

Denver Luna en And the colour red zijn al eerder uitgebracht en heerlijke tracks. Laat maar komen dat album.

Wie is die King of Haarlem??

Wat waren ze goed vorig jaar op Lowlands, Denver Luna neemt me terug, kijk uit naar deze plaat!

King of Haarlem?? Goede titel zeg

And the Colour Red is de enige die vooralsnog overtuigt

Mart Smeets?

De eerste naam die in mij opkomt is Barry Hughes.

Al vijf jaar dood maar ik zie dat hij op Musicmeter nog voortleeft

Ik ga wel goed op het emo Black Poppies.

In de Westergasfabriek later vorig jaar nog eens vele malen beter! Sterker: dat was het beste van Underworld waar ik ooit bij was. En dat op Lowlands 2023 was al zo goed.

Een album zoals je het kunt verwachten van Underworld. Een paar fijne bangers en van die nummers die het aaneenrijgen. Gewoon lekker.

Soms valt er simpelweg niet zo veel over te zeggen. Gaan met die banaan is hier (wederom) het devies.

Was inderdaad een briljant optreden in de Westergasfabriek!

And the colour red vind ik echt een vervelend nummer. De rest is weer ouderwets underworld, met Denver Luna als heerlijke knaller die je terugbrengt naar de 90's en 00's..
En ja, wat waren ze goed in de Gashouder

Pfff.30 jaar lang dezelfde riedeltjes. Alleen track 15 is de moeite waard.
Misschien dat het live nog wel leuk is.

Goh...denk je? Dat doet de halve wereld. Constant hetzelfde trucje herhalen. Jammer dat je zo snel met een oordeel komt. Live zijn ze trouwens ge-wel-dig. Ik heb ze een aantal jaren geleden in Paradiso mogen zien en dat was werkelijk onbeschrijflijk goed.

In De Volkskrant van vrijdag 25 oktober jl. werd "Strawberry Hotel" de hemel ingeprezen... Ik heb wel vertrouwen in het nieuwste album van Underworld.

Album wat groeit en groeit. Ik blijf deze met plezier opzetten en dat heb ik lang niet gehad met Underworld albums recentelijk.

Wel érg sterk leunend op oude bangers als Rez/Cowgirl en Moaner (m.n. in het begin) - dat maakt dat je een vertrouwd geluid hoort, maar niet dat je echt verrast wordt. Gelukkig komt er nog gaandeweg nog wel iets meer origineels voorbij: dankzij Gene Pool, Ottavia en Iron Bones wordt het toch nog enigszins gevarieerd.

Ineens stonden ze daar op het Studio Brussel-zijpodium, op de tweedaagse editie van Rock Torhout/Rock Werchter. 1996, het jaar dat ook die twee heilige rockweiden de ruimte vonden voor house, techno, dance, triphop, de nieuwe stromingen en de nieuwe voor de toekomst belovende acts als Moby, Chemical Brothers, Underworld, The Prodigy, Moloko, Faithless. Ze etaleerden tijdens dat grijze weekend zonder groeipijnen voorgoed hun nieuw geluid. Pas tijdens een van die loco séances, foei, leerde schrijver dezes een pionier als Underworld kennen en helemaal appreciëren. Op kostendrukkend bekertjesrapende wijze dan nog, van links naar rechts scharrelend en zo van de grote extase delend van het onophoudelijk in dichte drommen opverend dansgeweld.

Diezelfde opwinding die de sound van Underworld toen als ware het manna uit de hemel ontlokte en ook tijdens de verschillende edities erna, ja die wordt ook hier op dit 'Strawberry Hotel' nog steeds royaal gegenereerd. Hun elfde, weer eens een echt nieuw album.

Underworld is altijd iets speciaals geweest. Het iconische duo uit Essex dat het 'Born Slippy' op de wereld losliet, het danceduo dat waar het ook terechtkwam rollercoasters op gang bracht, collectieve raveparties, een in vervoering omgevormd jumpend blok dat telkens weer de schaal van Richter teisterde.
Je moet hen dus ook vandaag, na 38 jaar en 30 jaar na hun doorbraak, zeker niet leren waar de technoklepel hangt. Want deze reuzen genereren ook anno 2024 een energie die je niet voor mogelijk houdt. Zonder ook maar iets belegen te klinken leren ze je op 'Strawberry Hotel' hoezeer ze nog van de modernste elektronische marktjes en abstracte experimentjes thuis zijn.

Je krijgt hier dan ook zoals steeds heel wat voer voor de dansvloer, maar tegelijk vertrouwde diversiteit, emotie en aanleidig tot meditatie. In een aaneenrijging van vijftien nummers, alle op hun manier gepassioneerd en warm, in een uitstekende flow aan het album toevertrouwd. Met een advies van het duo zelf erbij om het als een "Please don't shuffle" te consumeren.

De prachtige single 'Black Poppies' heeft de eer met zijn minimalistische piano plechtig te openen en met zijn hoogdravende a capella-gezangen is het een spirituele sfeerzetter die kan tellen. Over het omarmen van verandering en liefde. "You are beautifull" is meteen ook de eerste van Underworld's nieuwste mantra's.

Dan volgt 'Denver Luna' dat verderop, na 'Ottavia', ook nog een even wonderschone a capella-versie zal meekrijgen. Maar in de singleversie verpakken ze 'Denver Luna' vintage Underworld als een tribale technokraker met een duizelingwekkende groove, klaar om de ravende massa's weer in trance en euforie te laten meedeinen. Een oneindige locomotief die zich na zijn laatste oproep fluitend in nevels optrekt en almaar hoger doorschakelt. Een repetitieve progressie die 'Denver Luna' minutenlang boeiend in beweging houdt, versterkt dan nog door die geweldige, stotterend meescanderende vocals die de melodie altijd dicht tot op het vel aanjagen.

Volgen daarop, even nog, wat eenzame pianotoetsen en hop, met 'Techno Shinkansen' moet het onverbiddelijk weer flitsend vooruit. Enorme sfeer, al die verslavende ritmes, het lijkt 'Born Slippy'-dampen opsnuiven wel.

De single 'And the Colour Red' is vervolgens opnieuw een en al sfeer, een schitterende floorfiller, als een lsd-trip op pulserende house van de beste soort. Kei van een nummer is evenzeer 'Sweet Lands Experience'. Je geraakt niet van de dansvloer, tot op het moment dat, met hun techno zo energiek en melodieus, de behaaglijke synths je van daar een onmetelijk progessieve ruimte intrekken.

Met psychedelisch bevende Syd Barrett-stem waait "I feel the wind on my skin and it feels good" aan. Een snel hartklopritme, maar wordt dit even chillen met 'Lewis in Pomona'? Eens de weidse elektronica goed en wel is ingezet lijken het The Beach Boys op het moeilijkste stuk van hun 'Smile' wel. Steeds dissonanter, jammerklagend meehuilende vocals overvallen haast storend de song tot een regen aan buitenaardse industrialsynths en -percussie orde op zaken stelt en de rust toch kan weerkeren.

Dan schiet Underworld als een raket de ruimte in, 'Hilo Sky' baant zich zijn weg hoog tussen de sterren. Pakkende kosmosmuziek, geschreven voor eenzaam ijlende stem, subliem hypnotizerende gitaar, repetitief ritmische drums en voor als sterrennevels meedrijvende elektronica.

Zweepslagen jagen 'Burst of Laughter' op. Hyde's gezangen grijpen je vast als E.L.P.'s lijzige Greg Lake in zijn beste dagen. Een sierlijk 'King of Haarlem' druppelt olijk de danszaal binnen en bovenop de groove weerklinkt het parlando waarmee ook Fontaines D.C. tegenwoordig zo succesvol opgeld maakt.

In het sinister trage 'Ottavia' brengt Smiths nu ook zijn dochter Esme Bronwen-Smith in stelling en laat haar als Ottavia, vrouw van Nero, bovenop de hypnotiserende hook in grimmig spoken word uit een opera van Monteverdi parafraseren.

'Gene Pool is een rustbrenger, song met zijn negen minuten het allerlangste nummer dat al die tijd, in zijn volume in eb en vloed af- en opgaand, zijn ontelbare arpeggionoten vrolijk laat rondstuiteren. Nog een van die perfecte composities die je ondergaat als een weldadige experience.

'Oh Thorn!' is dan een kort intermezzo dat, vreemd, gewoon de lyrics van 'King of Haarlem' herneemt. Dan komt nog 'Iron Bones', transcenderend duet bijna van Hyde samen met een hoog inzingende Nina Nastassia.

Definitief besluiten met de eenvoud van 'Stick Man Test'. Een Underworld dat sfeervol afrondt als tijdens een filmische aftiteling in een leeglopend theater. Een desolaat resonerende soundscape simpelweg aan de hand van intiem en ijl akoestisch gitaargetokkel.

Zeer interessant in zijn variatie is dus het minste wat je over Underworld's meesterlijke 'Strawberry Hotel' kan zeggen. In zijn geheel is het album zo psychedelisch veelkleurig als die 'Strawberry Hotel'-hoes van hen. Vooral de beginnummers beantwoorden aan het levendige motto dat ze in de opener 'Black Poppies' al vermelden: hun "dance floor is always full". Daarbij luistert alles hoogst melodieus, veel euforisch en vol feelgood, maar gaandeweg komen ook de meer experimentele songs aan bod en die houden evengoed stand.
Intussen blijkt het opnieuw, Underworld is meer dan nostalgie. Hyde is wel 67 en Smith 65, maar met een museumpas raak je er nog lang niet bij.

Had voor mij wat pittiger gemogen.

Even gewacht met de eerste luisterbeurt, maar vandaag was het dan zo ver. Binnen een paar minuten werd ik al errug blij. Mooi intronummer en meteen een vloervuller er achteraan. Heerlijk! Ik houd wel van de harde beats van Underworld, maar die zijn op dit album niet veel te horen. Het is wat meer luister-dance over het geheel genomen. Niks mis mee want het luistert heerlijk weg. Tijd moet uitwijzen of dit nog boeiender wordt of dat de aandacht juist verslapt. Begin eens met een voor mij verdiende 4 sterren.

Ik ben er wel uit na een aardig aantal draaibeurten. Ik heb de volledige Drift serie en daar staan hele fraaie dingen op. Ook minder spannende maar er is een hele fijne ‘Best of’ van te maken.
Heb ik ook een beetje met deze. Echt hele fijne nummers, maar niet alles heeft een echte meerwaarde. Vooral ik de 2e helft komt dat vaker voor. Het album had 20 minuten korter mogen duren door de zwakkere broeders weg te laten. Ook, en dat zei ik al eerder, had het wat harder gemogen. Evengoed aangenaam verrast en blijven de 4 sterren staan.

Fijne plaat op het eerste gehoor. De meeste singles vond ik los niet zo interessant, maar samen werkt het allemaal wel. Denver Luna is een prima uptempo plaat die het goed zal doen bij optredens en met Ottavia en Lewis in Pomona waren er voor mij nog 2 duidelijke aanknopingspunten om dit album beter te leren kennen.

Ik ben overigens nog steeds niet helemaal klaar met al die Drift-releases en de losse releases daaromheen. Ongelooflijk hoe productief ze nog zijn op hun oude dag (67 en 65 zijn ze inmiddels, zag ik).

Een sterk album, misschien wel hun beste sinds de jaren 90.

Gene Pool is echt geweldig!

Die Drift sampler was nog erg goed, maar dit album is toch wel het beste studioalbum dat ze na Beaucoup Fish hebben afgeleverd. Niet alles klinkt overtuigend, er zitten wat mindere broeders tussen, maar ook flinke groeibriljanten. Die stuwen het album naar een hoge waardering.
Denver Luna, Lewis in Pomona, Hilo Sky en Gene Pool zijn vooralsnog favoriet.

Burst of Laughter is ook wel erg lekker hoor.

Heerlijk Album

Wow al 15 jaar niet meer verwacht, maar Underworld is terug !

En nu ik Strawverry Hotel beluister, begrijp ik ook wat ik tussendoor gemist heb in hun uitgebrachte werk. De combinatie van beats met die etherische, harmonische, warme het-komt-allemaal-goed vibe. Niet alleen hard en duister en disconnected.
What a warm homecoming.

Alleen al de laatste minuten van Denver Luna, wat een geweldige manier om zo een dansvloerknaller af te sluiten. Die combi, dat is Underworld.

Lekkere tracks
Deze gaat nog wel komendedagen vaker gedraaid worden.

Een album met voor mij echte ups en downs. Vooral het eerste deel van het album vind ik erg prettig. Maar de tweede helft bevalt mij maar matig. Ik vraag me ook af of het genre Dance wel correct is voor deze plaat. Ottavia is een razend interessant verhaal uit de tijd van Nero maar of dat een verrijking is van een Dance album?

Door dat mooie eerste deel komt de gemiddelde score nog op 3,5. Het is een album dat mij blij maakt dat ik een streamer ben. Een mooie playlist is zo gemaakt