Caribou - Honey (2024)

Heel veel zin in deze!

Voorlopig vliegt het alle kanten op, dus het kan nog alle kanten op.

'Volume' klinkt als een reïncarnatie van James Holden's The Idiots Are Winning.

Eerste keer in jaren dat ik wat minder enthousiast word van Caribou. Singles ben ik niet ondersteboven van en Broke My Heart vind ik zelfs matig. Ik vind de sound iets te ‘straightforward ‘ en te zoet. Maar hopelijk is het geheel toch weer een Dan Snaith topper, we gaan het zien. Live op NDSM met ADE wordt het wel weer een feest in ieder geval.

Ontzettend slechte singles idd. Alleen de nieuwste worp, Come Find Me, wel lekker.

Klinkt meer als Daphni dan Caribou aan de singles te horen, maar heb daar geen moeite mee zin in

Ik had helaas iets te hoge verwachtingen. Aardig sfeertje, maar allemaal iets te zoet met de vele vocalen..

Volume voelt voor mij als een nummer gemaakt met een simpel dagprogramma die je in de jaren '00 gratis op je pc had staan. Hele goedkope vocals, en muzikaal ook zeker geen hoogvlieger. Ik krijg sterk het gevoel dat ik zelf ook dit niveau kan aantikken. Verder wel een paar mooie momenten op dit album, maar ik ben zeker nog niet overtuigd.

Volgens mij gaat ie ook helemaal voor die feel bij Volume. Het is van dit album mijn favoriet. Zoals hier genoemd verder een beetje Holden-achtig. Met die versnellingen en combinatie van vocalen voor mij echt een lekkere track.

In het algemeen vind ik het jammer als albums iets te pretentieloos zijn. Deze nieuwe van Caribou bewijst dat dit geen wetmatigheid is. Leuke ongedwongen en intuïtieve plaat.

Eens, dat gevoel deel ik. En met jou honderden andere electronicabakkers. Enige verschil is: jullie doen het niet.

"For Honey, Snaith felt limited by his singing voice, and wanted to broaden his range of creative expression: a laudable aim. He could have sampled other artists, as he did on previous album Suddenly, but he can’t make them sing his tunes, so he manipulated his vocals via various software services that provide licensed AI voices (so someone somewhere is presumably getting paid). The AI, Snaith claims, “still captures all the phrasing, the pitch imperfections, the delivery, the breath”.

The Guardian punt com

Ondertussen het album meerdere keren beluisterd en we blijven achter met mixed feelings.
In tegenstelling tot Jamie XX's laatste worp, waar het kwartje echt naar de banalere edm viel, kan ik van deze wel genieten. Snaith volgt/bepaalt mee de richting die dansmuziek de laatste jaren uitgaat. Meer snelheid, highpitched vocals, hyperpop invloeden, hier en daar die typische UK-wub-bass. Niet echt elementen die me op het eerste zicht echt liggen, maar toch slaagt Snaith erin me hierin mee te trekken.

Het enige grote probleem wat ik met dit album heb is de onduidelijkheid wat voor album dit nu juist wil zijn.

Nummers als Broke My Heart, Honey, Volume, Dear Life, Only You richten zich meer op die nieuwe hyperpop richting. Do Without You, Come Find Me en Got To Change zijn dan wat meer classic Caribou materiaal. En Over Now en Climbing hadden zo op de laatste Daphni kunnen staan. De intermezzo nummers proberen deze verschillende richtingen aan elkaar te knopen, maar slagen hier niet volledig in.

Ik had liever gezien dat hij een duidelijk keuze maakte en vb vol voor die Hyperpop met UK-Bass invloeden ging, zodat het album een duidelijk onderscheid vormt tov de rest. Het album kan je dan mogelijk niet liggen, maar je krijgt dan wel meer dat "album-gevoel"

Wow, wat een lekkere eind 80's/90's-revival. Soms ligt het iets te dik bovenop, maar zeker vier sterren voor dit feestje.

Live in Utrecht
Come find me
Dear life