Kim Deal - Nobody Loves You More (2024)

Nieuwe Pixies en zowaar ook het solo debuut van Kim. Deal or no Deal?

Crystal Breath

Ik ben wel nieuwsgierig naar deze. Een nieuwe Pixies kijk ik even hard naar uit als naar een Frank Black release. Ik heb bijna al haar singles die ze uitgebracht heeft, en daar staan echt wel wat pareltjes op. Je kan natuurlijk niet anders dan vergelijken. Kwalitatief steekt haar (weinige) solowerk wat boven The Pixies uit. Are you mine is bvb wonderschoon, fragiel, breekbaar en heeft toch dat typische garagerock Breeders ding.

A Good Time Pushed

Steve Albini achter de knoppen.

Kim Deal, ze is er nog en dan ook met een solo-album dat opent met een soort Isobel Campbell achtige lieflijkheid (Nobody Loves You More). De verrassingen dezer wereld zullen we maar zeggen.

En dan is Coast weer zo'n schattig liedje waar blazers de boventoon voeren. Kim Deal en schattig. Ik had het voorheen niet kunnen bedenken.

We horen nog steeds geen begenadigd zangeres in Deal, maar ze heeft iets waardoor dat niet uitmaakt. Zelfs op haar 63e nog (was even schrikken toen ik dat opzocht... maar ja deze bijna 55-jarige is ook niet meer de jonge 19-jarige die uit z'n dak ging op Gigantic).

Wat volgt is een bonte mengeling van fijne alternatieve popliedjes met een twist en het eindigt een beetje op Breeders-achtige wijze. Dit zag ik even niet aankomen, want net als de fraaie hoes is Nobody Loves You More een erg leuk album geworden.

Voor mij waren Pixies in 1988 met Surfer Rosa DE ontdekking. Lekker rauw, Albini stijl. En de samenzang vond ik fantastisch. Vanaf Doolittle begon Kim's invloed al af te nemen, maar gelukkig was daar Pod van The Breeders. Wat ik nog steeds een geweldig album vind. Zwaar onderschat imo op dit forum. Na de split ben ik nog jarenlang Frank Black (Charles, Francis) live blijven volgen, vermoedelijk om dat Surfer Rosa gevoel vast te houden. Tevergeefs natuurlijk, want juist die chemie ontbrak en bovendien ontbrak het mijns inziens aan zelfkritiek bij FB waardoor hij bleef stilstaan. Kim deed het beter met haar Breeders, deed haar eigen ding en creëerde met haar band een nieuwe sound. Maar ook de albums van The Breeders vond ik op den duur niet "groeien". Haar reünie met de Pixies snap ik dus wel, maar zeker ook dat ze er weer uitgestapt is en haar eigen weg koos. Dat blijkt ook wel uit het (treurige) nieuwe materiaal van de Pixies. All Nerves van de Breeders heb ik niet geluisterd. Dit soloalbum van Kim klinkt op het eerste gehoor erg luchtig. Een beetje Americana-achtig, rustiger dan The Breeders. Wat ik ook snap, Kim is inmiddels 63. Ik ga dit album echt een kans geven, want ik ben benieuwd.

Are you mine blijft zo mooi. Ik heb Are you mine 10 jaar geleden als single gekocht. Het is geschreven door Kim voor haar moeder. Die had dementie. Als ze op bezoek ging keek die naar haar en vroeg "Are you mine?". Hartverscheurend en oh zo teder en mooi.

davevr Are You Mine? vind ik inderdaad ook prachtig.

Begin 1993 kondigt Frank Black op de BBC radio aan dat de Pixies klaar zijn. Heel vervelend dat hij de overige bandleden hier niet eerder eerlijk over inlicht. De onderlinge verhoudingen zijn daarna behoorlijk bekoeld, een domme zet welke vooral Kim Deal hem altijd kwalijk zal nemen. Kim Deal scoort twee jaar eerder al met You and Your Sister als onderdeel van het This Mortal Coil project een flinke hit en maakt na Pixies een succesvolle doorstart met The Breeders. Laten we eerlijk zijn, Last Splash is een stuk leuker dan al het Frank Black solowerk en de latere Pixies doorstart. Zonder haar aandeel blijft Pixies voor altijd in de schaduw van hun eerste vier albums staan. Verrassend genoeg verschijnt een maand na het laatste Pixies plaat The Night the Zombies Came nu het eerste solo album van Kim Deal; Nobody Loves You More.

Kim Deal, de schattige onorthodoxe onnavolgbare bassist met de charismatische glimlach heeft bij het publiek een grote gunfactor. Op het podium het stralende middelpunt van de vroegere Pixies die met haar zwoele uithalen een fraai evenwicht tegenover het dictatorgedrag van Frank Black vormt. De eeuwig kinderlijke Kim Deal die nog steeds de indruk wekt dat ze in de warboel van haar hoofd met de basakkoorden meetelt. Kim Deal, samen met die andere Kim Gordon van Sonic Youth de twee vrouwen die de alternatieve rocksector flink wakker schudden en het girlpower begrip naam geven. Ja, ik heb een zwak voor deze dame die ondertussen de zestig jaar gepasseerd is, en ben wel heel nieuwsgierig naar Nobody Loves You More. Voldoet het debuut aan mijn verwachtingen? Jazeker, ruimschoots zelfs!

Hou vooral The Breeders ten tijden van Drivin’ On 9 en No Aloha in je achterhoofd en laat Pixies zoveel mogelijk los, dan is het echt genieten. De voormalige The Breeders maatjes Mando Lopez, tweelingzus Kelley Deal, Jim Macpherson, Britt Walford, Red Hot Chili Peppers gitarist Josh Klinghoffer, Raymond McGinley van Teenage Fanclub en Britt Walford van Slint werken aan dit album mee, wat eigenlijk al aangeeft hoe geliefd Kim Deal bij haar collega’s is. Nobody Loves You More draagt verder overduidelijk de stempel van producer Steve Albini met zich mee. Eigenlijk was hij in het begin de vijfde Pixies teamspeler, zo bepalend was de producer voor het Surfer Rosa geluid. Door zijn plotselinge dood kan hij de release van de reeds in 2022 opgenomen plaat niet meer meemaken.

Kim Deal brengt een hoop surfrock gekte en voegt daar een overdaad aan sixties psychedelica aan toe. Het grote verschil maken de blazers, die vooral Coast een overduidelijk blue-eyed soul tintje meegeven. Kim Deal benoemt daar op ironische wijze haar fouten uit het verleden, het roekeloze drugsgebruik, het vallen en weer opstaan en vervolgens nogmaals hard knock-out gaan. Ze rotzooit maar een beetje heen, en ziet wel waar het schip strandt. Dit is haar outlaw way of life mentaliteit, een tikkeltje schaamteloos, een tikkeltje eigenwijs, een tikkeltje gevaarlijk ongecontroleerd. Juist die luchtige relaxte manier van zingen maakt haar juist zo krachtig. Och ik kan er vooral met een grote glimlach op mijn mond naar luisteren. Zomers onbevangen, en dan moet je weten dat dit boegbeeld van de surfpunk juist een gruwelijke hekel aan het strand, watersport en de zon heeft.

De spontane onverschillige houding siert het Nobody Loves You More liefdesliedje. Het interesseert de zangeres nog steeds geen zak waar ze in het leven staat, in welke plaats ze zich bevindt, waar ze morgen wakker wordt en hoe anderen over haar denken. Typisch Kim Deal dus, zo kent men haar, en zo staat ze er blijkbaar nog steeds voor. Het nummer laat je heerlijk op een bossanova beat wegzweven. John Barry orkestraal filmisch, waarmee ze zich tevens als potentiële kandidaat voor een nieuwe James Bond titelsong opstelt. Het heeft een stukje potige bravoure, maar tevens een groot zwoel romantisch aandeel in zich.

De zoemende noisedance van het volledig door Kim Deal ingespeelde Crystal Breath nodigt uit om te bewegen. Er zit genoeg The Breeders gekte in, al maken de subtiele mondharmonica en funkende gitaaruitspattingen het wel af. Hypnotiserend en veel te kort. Het persoonlijke lieflijke Are You Mine? staat bij de trieste mentale aftakeling van haar moeder stil, en misschien gebruikt Kim Deal wel bewust zoveel jaren zestig invloeden in dit nummer. Bij Alzheimer dementie blijft het muzikale geheugen het langste in tact, en Are You Mine? bezit genoeg verwijzingen naar haar ouders jeugd. Het is een definitief afscheid van het de herkenbaarheidsfase, het moment dat de dochter in een vreemde veranderd. Ondertussen is haar moeder reeds overleden. Kim Deal schrijft de track net als het later opgepimpte Wish I Was in de periode dat ze in 2010 weer kortdurend bij Pixies aansluit.

Na een rustige introductie neemt het chaotische Disobedience tiener collegerock een donkere afslag welke geheel tot volgroeiing komt in het meesterlijke Big Ben Beat. Met dreigende strijkers, industrial noise, jungle geluiden, Sugar Ray Fly sampler en cyberpunker Kim Deal herself laat ze zich van haar meest veelzijdige kant zien. In deze opgefokte rol zou ze zelfs Keith Flint van The Prodigy kunnen vervangen. Zo gemeen duister heeft ze nog niet eerder geklonken. In het afsluitende A Good Time Pushed ademen Pixies door de poriën heen, en benadrukt Kim Deal nogmaals dat zonder haar een waardige Pixies reünie niet van de grond komt. Het is de som der delen, de uitkomst is op Nobody Loves You More hoorbaar.

Kim Deal - Nobody Loves You More | Alternative | Written in Music - writteninmusic.com

Recensie op de krenten uit de pop:
De krenten uit de pop: Kim Deal - Nobody Loves You More - dekrentenuitdepop.blogspot.com

Kim Deal - Nobody Loves You More
Kim Deal heeft haar sporen in de muziek ruimschoots verdiend, maar tot een soloalbum kwam het nog niet, tot deze week dan, want met Nobody Loves You More heeft ze een bijzonder mooi en veelzijdig album afgeleverd

Als ik op voorhand had moeten uittekenen hoe een soloalbum van Pixies bassiste en The Breeders frontvrouw Kim Deal zou klinken, had ik het misschien voor twee of drie songs op Nobody Loves You More bij het juiste eind gehad. Het eerste soloalbum van Kim Deal bevat twee of drie gruizige rocktracks die ze ook in het verleden zou kunnen hebben gemaakt, maar de Amerikaanse muzikante slaat op het album vooral andere wegen in. Nobody Loves You More bevat een aantal verrassend ingetogen en met strijkers versierde songs, die een nieuwe dimensie toevoegen aan het oeuvre van Kim Deal. Het album wordt momenteel vrijwel uitsluitend bejubeld en dat is volkomen terecht.

Kim Deal kennen we natuurlijk vooral van Pixies en The Breeders, en een enkeling misschien ook nog van The Amps, het gelegenheidsproject waarmee de Amerikaanse muzikante halverwege de jaren 90 één geweldig album maakte. Tot een soloalbum kwam Kim Deal tot dusver nog niet, maar deze week is Nobody Loves You More verschenen.

Het is een album dat vooralsnog wordt ontvangen met superlatieven. Toen de jaarlijstjes edities van de Britse muziektijdschriften Mojo en Uncut bij de drukker lagen was het album nog lang niet verschenen, maar beide tijdschriften gunnen Kim Deal een plekje in hun jaarlijst en Mojo heeft zelfs een top 10 notering over voor het eerste soloalbum van de Amerikaanse muzikante.

Het heeft er voor gezorgd dat ik met hoge verwachtingen begon aan Nobody Loves You More, terwijl ik nooit een heel groot fan van Pixies ben geweest en ook de albums van The Breeders niet echt heb grijs gedraaid, al blijft Pod een geweldig album. Bij Kim Deal dacht ik vanwege haar verleden vooral aan wat gruizig klinkende indierock, maar dat is een kant van de Amerikaanse muzikante die op Nobody Loves You More maar een heel klein deel van het verhaal vertelt.

Het album opent met de titeltrack, wat een gevoelige popsong is waarin de stem van Kim Deal spaarzaam wordt begeleid met bas, gitaar en drums, maar de hoofdrol wordt opgeëist door zwierige strijkers en af en toe door blazers. Het is in muzikaal opzicht mijlenver verwijderd van de muziek die we van Kim Deal kennen en de titeltrack is zeker niet de enige track waarin de Amerikaanse muzikante zich ver buiten haar muzikale comfort zone begeeft.

Het vraagt wat meer van de zang van Kim Deal, die zich minder kan verschuilen achter hoge gitaarmuren. Over de stem van Kim Deal kun je van alles zeggen, maar een heel groot zangeres is het niet. Dat hoor je met name in de wat soberder ingekleurde songs, maar het zit me niet in de weg. Integendeel zelfs. De zang op Nobody Loves You More heeft iets bijzonders en het is bovendien zang waarin je de nodige emotie hoort.

Heel af en toe en bijvoorbeeld in het met blazers versierde Coast doen zowel de zang als de muziek me denken aan de veel te jong overleden Kirsty MacColl, maar de zang van Kim Deal kan op haar eerste soloalbum meerdere kanten op. Nobody Loves You More bevat ook een beperkt aantal wat meer rock georiënteerde tracks die wat dichter bij de vroegere muziek van de Amerikaanse muzikante liggen, maar in alle andere tracks op het album slaat Kim Deal nadrukkelijk haar vleugels uit.

Op haar eerste soloalbum kon Kim Deal nog profiteren van de kunsten van de eerder dit jaar overleden Steve Albini en hiernaast schoof een waslijst aan gastmuzikanten aan. Het levert een album op dat je elf songs en 35 minuten lang weet te betoveren. Wie had ooit gedacht dat Kim Deal nog eens een weemoedige countrysong met pedal steel en violen zou maken? Op haar eerste soloalbum doet ze het en het is prachtig.

Nobody Loves You More is ook nog eens een heel persoonlijk album waarop Kim Deal een aantal pieken en dalen in haar leven belicht. Het voorziet de songs van de Amerikaanse muzikante van nog net wat meer zeggingskracht. Op voorhand leken alle jubelverhalen over het soloalbum van Kim Deal me eerlijk gezegd wel wat overdreven, maar Nobody Loves You More is inderdaad een zegetocht die zich van hoogtepunt naar hoogtepunt sleept. Erwin Zijleman

Dit is het beste album van iemand van de Pixieskliek sinds de Last Splash. Heerlijk plaatje.

https://youtu.be/KbLz3PbaQsw?si=V5OqPGJpTyXXgsRm

Grappig, ik hield toen niet van country, vandaar misschien

Wat een fantastisch verrassend plaatje is dit zeg, die toch van begin tot eind hélemaal klopt. Alle elementen zijn wel eens in de een of andere vorm voorbijgekomen in Kims werk met The Breeders, bijvoorbeeld het meer weemoedig-romatische aspect op een plaat als Title TK. En toch zo achter elkaar gezet en verder uitgekristalliseerd, zorgt dat voor een plaat die ze nooit eerder had kunnen maken - vol fraaie arrangementen en meeslepende melodieën - en die toch zo ontzettend hélemaal van haar is. Het solodebuut van een levende legende die al meer dan zes decennia op deze aardkloot rondloopt, waarvan de laatste vier op een haast plagerig kalm tempo al onzer indieharten veroverend, zou ten onder kunnen gaan aan een soort misplaatste bewijsdrang (zoals recentere platen van dat 'andere bandje', hoewel die toch ook steeds minder vies smaken). Dat zou best begrijpelijk en ook te vergeven zijn. In plaats daarvan klinkt dit volstrekt vanzelfsprekend, als een plaat die er altijd al moest komen, en die toch niet van tevoren te voorspellen was geweest. En wat blijft die stem waanzinnig mooi zeg!! Perfecte zomerplaat om de winter mee door te komen, wát een Top-Deal.

Maar zelfs als je nóg verder teruggaat in de tijd, naar Kims compositorische bijdrage aan Doolittle: https://www.youtube.com/watch?v=qv1NDhv8XHY

Nee, geen violen en ook geen pedal steel, maar de country-invloeden waren er altijd al en de weemoed zeker ook.

Nobody loves you more is bloedmooi zeg. En mocht alle vrouwen van 63 er zo uitzien als mw Deal. Jezus, wat een plaatje. Vroeguh viel ik al op haar tweelingzusje (kon echt geen knikker gitaar spelen) maar dat terzijde.
Ik ga morgen de fysieke plaat in huis halen. Heerlijk.

Ik krijg bij het refrein van Coast de aandrang om Sunday Girl van Blondie te zingen...