The Smile - Cutouts (2024)

Ik ben er wel uit, dit album vind ik de fijnste van de 3.

De 1e beviel me heel goed, de 2e vind ik wat moeilijk, maar deze valt echt heel lekker.

Net als bij Wall of Eyes, had ik wat tijd nodig voor dit album. Bij Cutouts zelfs iets langer. Eigenlijk wilde ik eens kritisch zijn. Twee albums in één jaar. Kom op zeg. En alles wat Thom aanraakt kan toch niet in goud veranderen.... Maar damn...het begint er toch echt op te lijken. Het is wederom een groei album van jewelste. De nummers variëren op prettige wijze waarbij klassieke, electronische, jazz elementen voorbij komen. Af en toe zijn er weer van die heerlijk nerveuze ritmes die mij ook in het RH repertoire aanspreken. Deze zijn op zeer fijne wijze door Tom Skinner uitgevoerd. Ik weet dat er MuMe gebruikers zijn die moeite hebben met het ophemelen van alles wat naar RH riekt...maar ze maakten al één van de albums van het jaar voor mij...nu moet ik alleen nog bedenken of Cutouts hier overheen komt ....het zal toch niet?

Ik heb Wall of Eyes nog nieteens doorgrond of er is al een nieuwe. Het lijkt King Gizzard wel!

2024 is al een fantastisch muziekjaar en nu is er dus een nieuwe The Smile. Ik ga deze binnenkort zeker eens een goede kans geven.

Prima album. Slecht allerminst, maar het doet me zoveel minder dan (alle) Radiohead albums. Daarom maar 3 sterren voor mij. In mijn ogen maakte Radiohead altijd muziek met het hoofd en het hart. Bij The Smile vind ik het teveel bedacht en gekunsteld. Jammer, maar ik zet maar weer Kid A, In Rainbows, OK computer, A moon shaped pool.... Edit, alle albums van Radiohead maar weer op.

De heren doen het gewoon weer. Wat een muzikale inventiviteit, wat een samenhang in diversiteit en wanorde. Elk instrument wordt zo vaardig en treffend ingezet (of weggehouden). Waarbij de stem van Yorke als passend instrument opnieuw een eervolle vermelding verdient. Drie topmuzikanten met bijbehorende chemie, het blijft een feest.

Bij The Smile maak ik de omgekeerde beweging. Heb hun albums nog niet beluisterd omwille van een luisterachterstand (hebben andere users daar soms geen last van?). Ik ben een type dat alle interessante releases in een lijst slingert en aangezien ik nogal een breed gamma heb aan muzikale interesses wordt die lijst op den duur gewoon te lang. Voor mij was het dan een gigantische revolutie om veel releases van de afgelopen jaren even on hold te zetten en door te steken naar dit jaar. Vandaar dus eerst deze Cutouts en wat ik hoor bevalt me wel.
Vanaf de opener grijpt Yorke je zachtjes bij je nekvel en laat je verdwaasd achter na het geweldige Bodies Laughing. Niet over elke song ben ik even enthousiast; Tiptoe is een veredelde interlude, Zero Sum heeft alle ingrediënten om me mee te krijgen maar blijft een verhaal van net niet en Eyes & Mouth tenslotte zit ook bij de 3 zwakkere nummers voor mij.
Al de rest daarentegen heeft wel die bevreemdende vibe die de muziek zo goed maakt. Ongetwijfeld komen de andere albums in de toekomst ook nog wel aan bod (de lijst van albums uit 2024 is ook nog lang - luxeprobleem).

Voor degenen die hoopten dat Thom en Jonny nu met een leeg hoofd weer lekker naar Radiohead gaan;
Thom Yorke Feels No Obligation To Get Radiohead Back Together: "That Feels Like A Non-Problem" - stereogum.com

helaas...

Man O man.. Ik ben een liefhebber van Radiohead van het eerste uur. Toen kwam Thom Yorke solo en toen via The Smile. De eerste 2 cd's van The Smile waren op momenten intrigerend en mooi, maar...na 3 of 4 x draaien weg er mee. Maar deze Cutouts?? Top. Ik durf hem weer aan te bevelen aan vrienden. En ik hoop hem nog veel vaker te draaien maar ik onderzoek nu de nieuwe Cure. Het eerste nummer luister ik, het is ...flabbergasting.

Ik hoorde enkel de singles, maar de synthballad Foreign Spies krijgt verbazingwekkend weinig stemmen. Prachtig.

Hun eerste album was fijn, de tweede al wat minder, maar hier kan ik niet veel mee. Het is OK, maar daar houdt het op.
Ik haak weer af.

Just a moment... - roughtrade.com

Exclusieve 12 inch met een box.. Helaas binnen no time uitverkocht, kreeg om 18u een mail, keek om 20u en was al weg. Snap niet dat ze die zo exclusief maken, dit staat binnen de kortste keren voor torenhoge prijzen op marktplaats.

Wel leuk dat dit album op 4 staat: Just a moment... - roughtrade.com

Dan heb je met Wall of Eyes al een topplaat uitgebracht in ´24, en dan komt er een paar maanden later doodleuk nog een topper achteraan. Natuurlijk, ze hebben het eerder gedaan (Kid A / Amnesiac), maar het blijft knap hoe the Smile in korte tijd zoveel moois weet te produceren.

Cutouts klinkt nog iets vrijer en experimenteler dan Wall of Eyes. Hier zijn de nummers gemiddeld iets meer uptempo, en is de glansrol nog meer dan op WOE weggelegd voor de jazzy drums van Tom Skinner. Ook de onderlinge verschillen in niveau tussen de nummers is hier iets groter. Met absolute toppers als "Bodies Laughing", "No Words", maar ook met een wat minder middenstuk met "Tiptoe" en "Don't Get Me Started" die het tempo helaas wat uit de plaat halen.

De opener "Foreign Spies" is een fijne binnenkomer die je de plaat intrekt, maar geen topper. Maar dan volgt het wat ondergewaardeerde "Instant Psalm", wat toch ook wel een van mijn favorieten hier is. Prachtig hoe de strijkers in dit nummer verweven zijn. Het nummer doet me steeds denken aan een Radiohead nummer (volgens mij een b-side uit the Bends era), maar ik kom er niet op welke.
Bij "Zero Sum" is het moeilijk om stil te blijven zitten, en "Colours Fly" en "Eyes & Mouth" zijn ook sterk. Het typische gitaarwerk van Johnny Greenwood dat we eerder op "Thin Thing" en "Read the Room" hoorden, komt ook hier weer voorbij en geeft deze nummers, samen met de percussie, een heerlijke flow.

Maar het beste stuk van de plaat zit bij de laatste 3 nummers. Hier laten de heren nog eens horen waartoe ze in staat zijn. "the Slip" heeft een mooie Atoms for Peace vibe. Maar met name "Bodies Laughing" is hier het prijsnummer.

Je zou kunnen zeggen: Wall of Eyes is waarschijnlijk als geheel net een tikkie beter, maar Cutouts is een tikke leuker en vrijer. Je vraagt je toch af bij dit soort projecten: wat als ze de beste 10 of 11 nummers op één plaat hadden gezet? Dan was de plaat wellicht wel beter dan het debuut, dat ik op 4,5* heb staan. Maar 2x 4* is ook zeker niet verkeerd. Meer om uit te kiezen zullen we maar zeggen.

Zou het inmiddels weer tijd zijn voor Radiohead? We zullen het gaan zien. Een nieuwe the Smile als volgend project zou ook helemaal geen straf zijn.