Devin Townsend - PowerNerd (2024)

Titelnummer PowerNerd past wel in de straatjes Ziltoid, Addicted! en Epicloud. Daar is niets mis mee! Ik kijk uit naar dit album.

De vrijgegeven titelsong doet mij maar vrij weinig. Een wat kinderachtige track en in mijn ogen slecht gekozen als opener.
Ga dan voor Jainism, sinds enkele dagen de ether ingeslingerd, een pracht van een song, een kamerbreed refrein waarbij Townsend alle registers opengooit.
Dan heb ik het niet eens over de machtige 'groove' die door de song heen kronkelt.
Dit is Devin op zijn best, hoewel de alom bekende geluidsmuur weer wordt opgetrokken ben ik toch wel weer benieuwd naar de release van dit plaatje.

Vrij lichtgewicht maar wel lekker album van deze alleskunner. Vooral in de grootse refreinen komt het album goed tot zijn recht. Niet alle tracks zijn even sterk en hier en daar is het songmateriaal wat mij betreft iets te toegankelijk, maar een positief gevoel overheerst. En het prettig gestoorde Ruby Quaker is een grappige afsluiter.

Het begin een herhaling van zetten te worden; de zware geluidsmuur en de kamerbrede refreinen gaan hand in hand en is een beproefd recept geworden.
Townsend laat nog steeds veel vakbroeders het achterste van zijn hielen zien, de man barst immers van het talent, ik kan mij alleen niet van de indruk ontdoen dat het songmateriaal aan creativiteit heeft ingeboet.

De titelsong is flauw en doet in mijn ogen wat kinderachtig aan, hetzelfde geldt voor de boogie woogie van Ruby Quaker, dergelijke tracks kunnen mij gestolen worden.
De plaat wordt sterker als Townsend wat steviger van leer trekt, enkele transities mooi in elkaar overlopen en onze Canadees met afwisselende zanglijnen voor de dag komt.
Falling Apart en Jainism vormen hier fraaie voorbeelden van, bij vlagen heavy maar de pakkende kenmerkende weidse refreinen maken het geheel weer toegankelijk, dit is knap.

PowerNerd bevat alleen ook een aantal haast anonieme songs; Younger Lover is dodelijk saai en het concept slaat bij mij niet aan. Ubelia, zelfde laken het pak; het is niet slecht maar voor mijn gevoel weet Townsend de song onvoldoende uit te bouwen. Een veredelde demo met weinig richting.
Dreams of Light is een verloren minuut en voegt helemaal niks toe. Zo kan ik ook een plaat 'vullen'.
Veelzeggend is het nummer Goodbye, een track uitgebouwd tot 6 minuten waar de laatste 2,5 minuut een lange ongeïnspireerde fade-out vormt.

Een paar ijzersterke tracks kunnen niet verhullen dat PowerNerd in mijn ogen een van de zwakkere broeders vormt in het oeuvre van Devin.
Townsend stond altijd te boek als een artiest die zichzelf kon uitdagen, muzikale grenzen opzocht en je vaak op het verkeerde been kon zetten.
De beste man lijkt zich comfortabel en senang te voelen en dat gun ik hem van harte, zijn gemoedstoestand levert alleen geen sterke plaat op en dat is een gemiste kans.

Verre van bijzonder, maar wel lekker albumpje van Devin Townsend. Hoewel ik doorgaans bij Devin Townsend aan progmetal denk, is dit gewoon een hardrockplaat, met af en toe een bescheiden metaluitspatting. Prima songs, waarvan de meeste naar verwachting ook live goed tot hun recht zullen komen.

Overigens las ik dit nog in een post van Devin op YouTube: This album, POWERNERD, starts the 'Moth Project' which includes PowerNerd, The Moth, Axolotl, and Ruby Quaker. Er komen dus nog meer albums aan.

Ken de artiest niet maar een leuk album met het betere drumwerk.

Hij heeft allemaal wel eens eerder gedaan, maar deze klinkt wel weer heel erg goed. Lekker dichtgeplamuurd met mooie geluiden. Jaartop10materiaal.

Lijstjestijd komt eraan. Ik loop alle releases uit 2024 die ik aan mijn collectie heb toegevoegd nog eens langs om mijn oordeel op te frissen en te kijken of ze mogelijk in mijn top 20 een plaats krijgen.

De discografie van Devin Townsend, waarin briljante, redelijke en matige albums elkaar afwisselen, is op z’n minst grillig te noemen. Vooral na zijn magnum opus Empath braken magere tijden aan. Zijn ambient-albums bleken het vinyl waarop ze geperst werden niet waard en ook Lightwork - de ‘echte’ opvolger van Empath - viel me enigszins tegen.

De verwachtingen waren bij Powernerd niet echt hooggespannen. Devin Townsend wilde eens een andere aanpak en zou dit album ‘even snel’ en bij elkaar pennen zonder al te veel te overdenken. Toen het vrij eendimensionale titelnummer uitkwam werden deze verwachtingen niet echt bijgesteld. Gelukkig blijkt dit nummer, samen met het flauwe Ruby Quaker en Knuckledragger tot de minste nummers van dit album te horen. Met name op de meer gedragen, bombastische nummers - zoals Falling Apart en Gratitude- laat Devin horen nog steeds gelaagde nummers met impact te kunnen maken. Al met al is Powernerd wisselvallig, maar er gloort weer hoop.

Namsaap's Top 20 van 2024 - MusicMeter.nl