Amyl and the Sniffers - Cartoon Darkness (2024)

De korte versie luidt: Cartoon Darkness is een van de beste punkrock platen van dit moment en wellicht wel ooit. Met de jaren 90 generatie die veroudert en die van de jaren 70 bijna met pensioen of erger, ligt de titel beste punkrock band volkomen open. Amyl en haar snuivers liggen op koers voor de titel.

Ik lees regelmatig over haar stem, over de voorspelbaarheid van de muziek en dat soort dingen. Ik zeg, ga even luisteren naar de energie en de stoten boosheid die Amy Taylor ook op de plaat weet over te brengen, naar het goede gitaarwerk, de strakke ritmesectie en bovenal de kwaliteit van bijna alle liedjes op dit album. Dat spreekt allemaal voor zich. Dit is een geweldig album.

Sluit me helemaal daar bij aan. Instant klassiekers hoor ik na 1 rondje langskomen

Wat een heerlijke plaat! Het rockt en swingt de pan uit! Nog te vroeg voor een beoordeling, nog enkele keren beluisteren

Goede hoes.
Wat een energie zit er in deze band zeg!
Hele fijne eerste kennismaking

Toffe plaat, snedig én catchy. Meer van dit!

Het zijn ook altijd dezelfde die onvoldoendes uitdelen

In deze rare tijden is het een ware geruststelling dat de ongecompliceerde garagepunk van Amyl and the Sniffers nog bestaat. Zweterig, rammelend en vol energie: escapisme van het zuiverste water. Met een biertje in de hand, je neus tegen de rand van het podium en je oor veel te dicht bij de speakers in je favoriete underground rockzaal of punk kroeg. Althans, zo zou het moeten zijn; de waarheid is dat zangeres Amy Taylor tegenwoordig met gemak festivalweides wakker schreeuwt en de catchy songs ervoor zorgen dat de grootste zalen in no time zijn uitverkocht. De krachtig en strak geproduceerde voorganger Comfort To Me werkte daar ongetwijfeld aan mee. Toegankelijker, zonder op de al genoemde energie en zweterigheid in te leveren. Hoe nu verder op nieuw album Cartoon Darkness?

Gelijk bij de opener valt op dat de band weer wat meer rammelt en daarmee de puntige strakheid van het vorige album weer inlevert voor een meer smerig randje. Terwijl Amy Taylor zich meer dan ooit tevoren als hip-hop koningin door de track heen rapt en die zo kenmerkende schreeuw wat beteugeld. Dit iets lagere tempo zorgt op Tiny Bikini door groovend baspartijen en pompende drums al snel voor lekker dansbare punkfunk. Een sfeer die veelvoudig is terug te horen gedurende de hele speelduur en climaxt op afsluiter Me and the Girls, dat met zijn kenmerkende funk gitaren inspiratie lijkt te halen van Sly and the Family Stone en zelfs de experimenteel futuristische vocoder vocalen ervan afgekeken heeft.

Wanneer het gas wordt ingetrapt hebben we nog steeds te maken met diezelfde Australische herrieschoppers. Luister maar eens naar de niet te stoppen hardcore punk sneltrein van Pigs, waar ze wel weer heerlijk de longen uit het lijf schreeuwt. Steeds vaker gaat die punk injectie vergezeld van psychedelica, denkend aan de fuzzy grunge meets 70’s rock van vroege Mudhoney tracks bijvoorbeeld. Zoals op Motorbike Song, waar de heerlijke schreeuw en bakken punk energie doorklieft worden met een gierende en oor splijtende gitaarsolo.

Stiekem levert Amyl and the Sniffers met Cartoon Darkness hun meest gevarieerde album af, terwijl ze ook weer smeriger klinken dan voorheen. Vooral de injecties van funk en psychedelica zorgen ervoor dat het geheel niet blijft hangen in een simpele ‘doorbeukplaat’. Terwijl fans van de gesjeesde garage- en hardcore punk nog steeds ruimschoots bediend worden wanneer de band uit de bocht vliegt en Amyl weer heerlijk mag schreeuwen, Er is zelfs ruimte voor niet één, maar twee ballads deze keer; waarbij het in desinteresse gedompelde, loom gezongen Bailing on Me juist door de verrassing een hoogtepuntje op de tracklist is geworden. Heerlijk! Dat je ze niet meer in je favoriete cult-hok kunt aanschouwen moeten we dan maar vrede mee hebben. Alle aandacht is terecht en de lol is er niet minder om gelukkig!

Geschreven voor Written in Music.

Stout meisje laat haar tietjes zien op de hoes. Oh wacht, het moet wel verkocht worden: doen we er een blur overheen.

In de clip bij Jerkin' laten ze de blur weg, althans op hun eigen site, en dan krijgen we geslachtsdelen te zien. Giebel giebel doen we dan, wat stout.

Vooruit, even hier aan voorbij kijken aERo. The Irrepressibles konden er recentelijk ook wat van op dat vlak.

De muziek dus. Eerder dit jaar ging ik eindelijk weer eens voor de bijl op het vlak van wat raggende herrie in de vorm van SPRINTS. Ik ging de eerste weken van dit jaar goed op die plaat, maar het live optreden verpestte het een beetje. Het kwam allemaal nogal uitgeblust over en ik merk ook wel dat ik dit soort muziek nu wel ontgroeid ben.

Dat ervaar ik dus ook bij Cartoon Darkness. Schreeuwmeisje. Stout meisje. Het zal allemaal wel, maar onderhand geloof ik dit soort bandjes niet meer zo. Is verder niet erg. Zo af en toe nog eens een bak met herrie is best leuk en Amyl and the Sniffers (de Sniffers hahaha) zijn ook best leuk.

Voor af en toe.

Muziek verzacht de zeden. In dat rijtje moet in deze tijden, speciaal voor acute gevallen van verkiezingskater, 'Cartoon Darkness' van Amyl and The Sniffers het perfecte antidotum zijn. Komaan, zet al je pijnen aan de kant voor deze flitsende bende losgelaten Australiërs, een vuige punkrock'n'rollersband die van het van zich afschreeuwen een heel schone kunst heeft gemaakt. Maar pas wel even op, wiens songs je zomaar bij de kladden zullen grijpen en die zo machtig energetisch gloeien dat je je er onoplettend ook hard aan kan schroeien.

Want zeker, zo infectueus zijn ze, van zodra je Amyl and The Sniffers hebt gehoord krijg je hun catchy geluid niet meer uit je hoofd. Omwille van de geniale charmante eenvoud in al die springlevende nummers, een onmiddellijke eigenschap waarvan je dacht dat die enkel voor fris debuterende groepjes als The Sex Pistols, Nirvana of The Strokes was voorbehouden. Maar intussen hebben ze met hun als een komeet gerezen populariteit de weg van doorbraak op de grote festivals al gevonden en konden ze dit album zelfs opnemen in Foo Fighters' 606 Studio's met Nick Launay, producer - alsjeblieft - van Idles en Nick Cave.

De grootste kleppers op het album zijn 'U Should Not Be Doing That', 'Chewing Gum', 'Big Dreams', 'Pigs' en 'Jerkin' '. Maar in al die dertien songs draaiden ze zelfs geen greintje eenheidsworst. Ze lanceren alles in een gevarieerde resem aan stijlen, op en neer, chaotisch, ruig en explosief. Drieëndertig onweerstaanbare minuten die je zo in een razend tempo voorbijschieten.

De felle blondine Amy Taylor is je charismatische Courtney Love van dienst. Rebels scanderend, waar nodig feministisch onpreuts met de borstjes bloot en er met expliciete humor hard en ketterend tegenaan schoppen.

Er moet haar daarbij blijkbaar veel van het hart. Een vat vol maatschappelijke bewogenheid, zo bijvoorbeeld over de grieven van jongeren die de rotte wereld rond hen verguizen en gepassioneerd zelf aan de bak willen of over gedreven vrouwen-issues. Met haar 'Cartoon Darkness', zegt ze, drijft ze frontaal het duistere onbekende tegemoet. Maar ook de breekbare persoonlijke onderwerpen worden niet geschuwd en worden afgehandeld met een punky cool om u tegen te zeggen.

Verwacht van deze gitaarband dus vootal veel bonkend drumwerk, fascinerende riffs en maffe gitaarsolo's, veel van die ritmische hooks op volle speed vooruit. De woedend doorpompende opener 'Jerkin' ' staat daarbij model voor al wat volgt. Zie ze maar eens bezig op die goor fulminerende video ervan, zo helemaal doordrammend dat het helemaal leuk wordt. Luister bovendien naar die meedogenloze headbangers als 'Tiny Bikini', 'Doing In Me Head', 'Do It Do It' of het ultrakorte maar gigantische 'It's Mine'.
Er zitten zowaar ook tragere nummers tussen zoals de introspectieve relatiesong 'Bailing on Me' of het ingetogen 'Big Dreams' (met zijn alternatieve 'Born To Be Wild'-video!). Maar kijk, ook die zijn even briljant.

Prachtig dus toch dit leuke aussiepunkfeestje dat weer van helemaal down under tot bij ons is geraakt. Het viertal deed het zo eerder al tweemaal, met al dat zout, die peper en die pit van hun eerdere albums. Op deze bevrijdende derde doet deze voormalige cultgroep het net zo pretentieloos authentiek en opwindend, met wervelwinden die je rauw uit je sokken blazen. Sterk gewoon in één ruk en van begin tot einde. Dit is kortom één van die onverschrokken pure punkplaten van 2024. Niet te missen, laat ze knallen.

Die opener is toch wel heel erg verslavend aan het worden.

Misschien dat ik nu wat meer in een f. you status ben de laatste tijd, want ik gooi er een halfje bovenop.
Goed gedaan hoor dreinerige Farrah Fawcett

Prima opvolger van Comfort to me. Iets afwisselender. Alleen bij Tiny bikini skip ik hem snel door naar het volgende nummer. Hopelijk binnenkort weer live te kunnen aanschouwen.

Helaas waren mijn verwachtingen iets te hoog na de fantastische singles. Tracks als Jerkin', Big Dreams & U Should Not Be Doing That overstijgen het genre en zijn gewoon hele goede liedjes. De rest van het album (zeker in het midden) bevat toch wat meer reguliere punk. Live wordt dit sowieso weer fantastisch , maar in albumvorm is het niet echt vernieuwend, maar wel lekker.

Op het eerste gehoor denk je best aardig. Met Jerkin begint het album veelbelovend, maar eenmaal halverwege denk je al 'Heb ik dit niet al eerder gehoord?' , en dan is dan duurt het toch nog best lang voordat het album over is. Een album waarbij het concept van het afnemende marginale nut perfect tot uiting komt (ja ja iets wat een eerstejaars economiestudent bekend zou moeten zijn). Ware het niet dat de curve dermate snel afnemend is dat het al met al blijft bij het gevoel; Lekker voor een festival als tussendoortje, maar niet meer dan dat.

Band ligt uit het lood op de balans attitude (veel, goed) - muzikaliteit (minder, niet heel bijzonder) . Daarbij vind ik het een ferme tik gelikt ook nog. Krap 3tje. Kan me zo voorstellen dat ze op ‘concertmeter’ een vol punt meer scoren, lijkt me geen onzeker bandje met podiumvrees.

Gedoseerd draaien, als je toe bent aan een portie boos met de meubels smijten oid. Op volume 11.