One True Pairing - Endless Rain (2024)

Het Britse Wild Beasts voegt de nodige barokke theatrale invloeden aan hun indiepop sound toe waarmee ze de luisteraar op een bijzondere wijze overrompelen. Er is geen tussenweg, of je houdt van de androgene stem van Hayden Thorpe of je hebt er helemaal niks mee. Door de komst van bassist Tom Fleming veranderd er gaandeweg behoorlijk wat in de opzet van de nummers. Tom Flemming bemoeit zich steeds meer met de opbouw van de tracks. In eerste instantie gaat dit prima samen, uiteindelijk leidt de gedeelde genialiteit tot een breuk en komt er in 2018 een einde aan het Wild Beasts verhaal.

Als hoofdreden benoemt het tweetal het feit dat ze beide totaal andere wegen willen verkennen. Hayden Thorpe brengt de meer klassiek getinte pianoplaat Diviner uit, Tom Flemming gaat onder het alter-ego One True Pairing verder en kiest voor een meer pop gericht new wave geluid. Helaas wordt de gelijknamige One True Pairing plaat minimaal opgepakt. Aan de kwaliteit ligt het niet, daar is niks mis mee. Toch zorgt dit voor de nodige twijfel, welke uiteindelijk door John ‘Spud’ Murphy wordt weggenomen. Als producer van Black Midi en Lankum zet hij zichzelf op de kaart, en als lid van het aan Lankum gelinkte ØXN folkrockers zorgt hij eind 2023 voor de grote verrassing in onze eindjaarlijst. Nu krijgt hij de opgave om zijn muzikale achtergrond bij One True Pairing toe te passen. Als midden dertiger wijkt Tom Flemming nu naar de folk kant uit, en dat sluit ook beter bij zijn leeftijd aan dan de hippe discodeuntjes van de eersteling. Juist dat bewust ouder worden vormt de rode draad op Endless Rain, een verwarmende verwelkomende stemming welke je vooral in het gedragen titelstuk terug hoort.

Wat maakt Endless Rain dan zo bijzonder? Natuurlijk is dit grotendeels aan John ‘Spud’ Murphy te danken. Hij elimineert het manische van Black Midi, waarna er een jazzy basis overblijft en voegt hier een soort van murder ballad folk omlijsting aan toe. Het vaste begeleidingsmaatje Josh Taylor-Moon motiveert Tom Flemming tevens om het maximale uit zijn kunnen te halen, en denkt mee over hoe de nummers het beste vorm krijgen. Hierdoor ontwikkelt het talent van Tom Flemming zich alleen maar verder. En onderschat de belangrijke bijrollen van violist Cormac MacDiarmada (Lankum) en drummer Eleanor Myler (Percolator) niet. Logisch dus dat de plaat door deze muzikanten behoorlijk Iers klinkt.

Dit overduidelijk op elkaar ingespeelde John ‘Spud’ Murphy, Cormac MacDiarmada en Eleanor Myler drietal drukt direct al hun stempel op de ritmische As Fast as I Can Go regenval. Het is dezelfde spanning welke ØXN zo bijzonder maakt. Dreigend opbouwend met klaterende drumslagen en donkere zoemende baspartijen. Laten we de eersteling snel vergeten, want dit is toch echt wel een geval next level. De jaren tachtig pop invloeden zijn totaal verdwenen. Tom Flemming presenteert zich tegenwoordig als een beeldende verhalenverteller, zonder hoge uithalen, maar door juist meer lage dieptes in zijn vocalen te leggen. Een prachtige ontwikkeling welke meer eigen aanvoelt. Als dit de reden is waarom er voor Wild Beasts geen voortzetting mogelijk was, kan ik hem goed volgen. Met Endless Rain overstijgt hij zelfs de niet verkeerde Wild Beasts platen.

Door het knarsende vioolsnarenwerk van Cormac MacDiarmada in Tunnelling krijgt het iets sprookjesachtig spokend. Het brengt Tom Flemming dichter bij de kern, sterker nog, als het gevoel goed is, dan klopt de rest ook. Tunnelling laat je verlangen naar het latere duistere Scott Walker werk, en ook stemming creators als Mark Hollis en David Sylvian zijn namen waar ik aan moet denken. Het is een soortgelijk sfeermuziek, maar dan toch weer net anders. Melancholisch, maar weer niet zweverig. Human Frailty is net wat lichter, en enigszins tot Wild Beasts te herleiden. Toch is het weer net wat voller, overtuigender en puurder. Human Frailty handelt over de angst om aan je menselijke zwaktes toe te geven. Terwijl je die zwakte ook in kracht kan omzetten.

Het dromerige Prince of Darkness verrast je door de voort dravende woordenwaterval, de engelenharp en het onverwachte acute harde einde. Doubt staat bij de twijfel na de afronding van de eersteling stil. Een onzekerheid welke overwonnen dient te worden, en welke hier dus een adembenemende voortzetting oplevert. Eleanor Myler begrijpt de opzet, en geeft de song een opgejaagde, bijna overspannen hartslag mee. Tom Flemming moet door dit proces heen om het I Don’t Want to Do This Anymore rustpunt te bereiken. Hij verzekerd de luisteraar dat hij zich niet meer door anderen laat leiden. De ironie hiervan is dus dat juist de medemuzikanten het perfect voor hem op Endless Rain inkleuren. Het zal dan wel zijn plan van aanpak zijn, alleen redt Tom Flemming het niet. Een bewuste overwogen keuze, en in dit geval ook de juiste keuze.

Het dramatisch semi-paniekerige Mid-Life Crisis behandeld de overlevingsdrang. Hoe sta ik in het leven, en hoe ziet het vervolg daarvan eruit. John ‘Spud’ Murphy geeft het geheel een noise drone folk trap na, net dat ene tikje wat Tom Flemming nodig heeft om dichter bij zichzelf te komen. A Landlord’s Death is als single naar voren geschoven. In eerste instantie klinkt het ook als een toegankelijk popliedje, totdat de amper te dirigeren viool van Cormac MacDiarmada het overneemt, en als een wervelwind de opkomende storm trotseert. Met het dromerige licht symfonische Ruthless Streak bezoekt Tom Flemming de jaren zeventig, een aangenaam rustmoment na het overweldigende A Landlord’s Death.

Het is allemaal slechts voorwerk, welke zijn climax uiteindelijk in Frozen Food Centre vind. Dat John ‘Spud’ Murphy in staat is om wat magie in de opbouw van de uitgerekte stukken toe te voegen, heeft hij in het verleden al bij Lankum en ØXN bewezen. Hier blijft hij netjes binnen de lijntjes en laat hij de ruimte vooral door de verhalende stem van Tom Flemming invullen. Frozen Food Centre bezit een vintage musical sfeertje, schemerig filmisch, maar wel met een bevredigende afloop. Met het afsluitende tweeluik Be Strong en The World Said No bewijst Tom Flemming dat hij zich zonder de hulp van de overige gastmuzikanten ook aardig kan redden. Aardig ja, want de spanning ebt ook met dat gebrek aan winst weg. Be Strong geeft aan dat je met eeuwige verbondenheid in staat bent om alle tegenslagen te overwinnen, en het bijna akoestische The World Said No volgt de track veilig op. Toch is het de juiste bewuste keuze van One True Pairing om het theatrale van Wild Beasts vaarwel te zeggen in niet de ingeslagen synthpop weg van het debuut te vervolgen. De folky inslag van Endless Rain ligt hem gewoon stukken beter.

One True Pairing - Endless Rain | Alternative | Written in Music - writteninmusic.com

Die stem ligt niet echt makkelijk in het gehoor, is wellicht een kwestie van wennen. Maar zowel de composities als de arrangementen zijn prachtig.

Wat een prachtige stem heeft Tom toch! Vond zijn stem altijd de melodie bepalen bij Wild Beasts. Dit komt weer aardig in de buurt van de band.

Van alle platen die Thorpe en Fleming sinds het uiteenvallen van hun Wild Beasts uitbrachten, vind ik deze veruit het meest op zichzelf staan. Die platen (nog maar een maand geleden de intrigerende conceptplaat Ness van Thorpe) zijn nooit minder dan briljant te noemen, maar roepen toch altijd wel bij mij een gemis op aan de samenzang van die bijzondere stemmen. Bij Endless Rain heb ik dat niet, daarvoor staat de sfeer te ver af van Wild Beasts. Die sfeer zou ik willen omschrijven als 'broeierig druilerig' en wat wonderschoon is dat! Fleming scheurt z'n ziel voor ons open en doet dat delicaat, somber maar sereen. Wel helaas bevat deze plaat net een nummer of twee teveel, daardoor verliest het wat aan kracht. Deze muziek is namelijk niet bepaald rijk aan variatie, maar dat wordt ruim gecompenseerd door een rijkheid aan gevoel. Benieuwd naar Flemings volgende stappen.

Maar Fleming was toch van begin af aan een Wild Beast? Zijn stem is ieder geval vanaf hun eerste album te horen. En de samenzang van die twee wonderlijke stemmen is wat mij altijd zo bij deze band aansprak.

Hij was er niet helemaal vanaf het begin bij, op de eerste EP is hij nog afwezig.

Ah, heb even hun wikipedia doorgenomen en je blijkt gelijk te hebben, Fleming voegt zich na een jaar aan de band. Die eerste EP ken ik niet (staat ook niet op spotify zo te zien). Ben wel benieuwd hoe de band klonk zonder hem, voor mij is hij altijd even essentieel geweest als Thorpe.

Wat een bloedmooie plaat! Kippenvel, die stem!