Shed Seven - Liquid Gold (2024)

Een mooi staaltje van het verleden nog eventjes dun overdoen. Maar dan met de intentie om het (nog) mooier te maken.
Dat is nog niet gemakkelijk.
Er is het momentum van het vorige (succesvolle) album. De terugkeer aan het front.
Een bezoekje aan het verleden (rond 1996), dat de meeste nieuwe luisteraars niet zullen kennen, is dan zo gek nog niet.
Vooral als je Getting Better op deze wijze nog eens over kan doen.

Op 1 binnen in de UK album charts. Toch een keertje proberen.

Deel georkestreerd, gedramatiseerd, toevoeging van gitaarsolo's, (groten-)deels remake, feit is dat er door de band een vreugdevolle greep in het prachtige verleden wordt gedaan.

Hoe geliefd ook, in het algemeen is er zelden een erg groot enthousiasme bij een remake van een album waarvan de nummers al gauw tussen de 25 en 30 jaar oud zijn.
Een album kan geliefd zijn, heel erg zelfs, maar de vraag is altijd hoeveel liefdevolle reacties er nog over blijven als de band oude, bekende songs opfrist.

Ik heb mij er nog niet in verdiept hoe ze het verder hebben gedaan, behalve de aanvullingen die ik boven noemde. Zo kan ik mij haast niet voorstellen dat de stem van Rick Witter de eeuwige jeugd heeft geërfd. Maar ja, hij klinkt nog steeds als 1994, ook in nieuwe gedeelten, dus hoe is dat gedaan.

Feit is, dat de band in Engeland immens populair was tussen 1994 en 1998. En dat er hier wordt gekozen voor een greep uit de allerpopulairste nummers uit die periode en daar, ja toch een soort van remake van te maken. Het kan altijd beter, natuurlijk.

Nogmaals, dat wordt lang niet bij iedereen gepikt maar juist bij Shed Seven vind ik het een geweldig idee vanwege de manier waarop de band er mee is omgegaan. Ze hebben muziek uit de jaren '90 feitelijk getransformeerd naar 2024.
Ze hadden eerder dit jaar al een geweldig sterk nieuw album, pas het derde in de 21e eeuw. Ze zijn lang uit elkaar geweest.

Maar mij mogen ze met dergelijke enthousiaste indie/britpop wel wakker maken.

2024 is een prachtig jaar voor Shed Seven, een band die in Nederland weinig bekend is helaas. Volledig eens met bovenstaand commentaar. Speakeasy blijft ook een echte classic (check ook die videoclip eens), Devil in your shoes, Getting better, Chasing rainbows maar ook het nieuwe Waiting for the catch is prachtig. Het klinkt nergens geforceerd met de bedoeling om makkelijk te scoren maar er spat juist plezier af van deze ondergewaardeerde Britpop band uit York!