Marche Funèbre - After the Storm (2024)

Nu is doom niet de m'n hoofd niche binnen de metal, maar zo tussen de post-, black, death en prog metal door kan een goeie doom plaat me best bekoren ter afwisseling. En dat geldt zeker voor het laatste album van deze Belgen: mooi !

Mechelaars, stadsgenoten van mij
Apetrots ben ik, met dit zoveelste meesterwerkje van de heren....

'Er zijn van die bands die de gezonde traditie hebben om de lat voor zichzelf hoog en steeds hoger te leggen, zichzelf uitdagend om te blijven innoveren, wat als het lukt, tot prachtige resultaten leidt. Voor de Mechelse melodic doom-sensatie Marche Funèbre is dat niet anders. Met de release van Einderlicht, het wapenfeit uit 2020, leek het wel of het eindpunt bereikt was, want, als je het ons vraagt toch, een absoluut meesterwerk. En kijk het Mechelse combo gaat daar anno 2024 gewoon nog eens lichtjes over. Op After The Storm hoor je een band in bloedvorm, die losjes opnieuw een magnum opus uit de mouw schudt.

Echt volledig nieuwe wegen worden niet bewandeld op After The Storm. Dat was allicht ook niet meteen de bedoeling. Op dit vijfde album wordt de solide bandsound meer uitgepuurd, verder verfijnd, met zes ijzersterke composities, waarbij de band al hun kunnen uit de kast haalt en dat op lichtjes fenomenale wijze. Tearjerker In A Haze, de single die als eerste werd gelost, liet natuurlijk al verstaan dat iets groots te wachten stond. Jawel: héél hoge verwachtingen. Maar dat het album ons zo hard van onze sokken zou blazen, hadden we nu ook weer niet verwacht.

After The Storm telt zes ingenieuze composities die stuk voor stuk de veelzijdigheid van de band etaleren. Aan donkerte en melancholie geen gebrek natuurlijk, noch aan heerlijk slepende logge doom, geweldige gitaarpartijen, subtiel beukende drums of onverbiddelijke grunts. Het bijzonder potige en bijwijlen brute Enter Emptiness, live een absolute killer, komt hier misschien nog het beste aan tegemoet, met veel grunts, al zit hier ook een machtig cleane zanglijn in. Arne Vandenhoeck zet op deze plaat trouwens werkelijk geweldige vocale prestaties neer.

Op After The Storm vind je ook heerlijk heldere melodieën, haast funky baslijnen en een ei zo na flirten met popmuziek zowaar. Zo hard overdrijven doen we niet eens en dit alles komt prachtig aan bod binnen één compositie: het lichtjes fenomenale Palace of Broken Dreams met heerlijke cleane vocals van Vandenhoeck, die een weinig later in dezelfde track de heerlijkste vuile grunts neerzet. Een meesterlijke song die ondertussen ook live al bewees een absolute kraker te zijn.

Palace of Broken Dreams wordt voorafgegaan door het niet minder fantastische In A Haze, met dat geniale basloopje van Boris Iolis, loepzuiver gitaarpartijen van Kurt Blomme en Peter Egberghs, een mooier afscheid kon Egberghs niet wensen, toch? Hoe doorleefd Vandenhoeck hier zingt met veel kracht en passie; magnifiek!

Het zal misschien niet verbazen dat In A Haze en Palace Of Broken Dreams al snel tot onze instant faves behoren, Enter Emptiness eigenlijk ook. De eer om die songs voor het eerst live te horen viel ons te beurt op Darken The Moon, het festival dat Marche Funèbre organiseert en cureert, en waar enkele nieuwe songs debuteerden. Ook was het, tenzij we ons vergissen, het officiële live-debuut van gitarist Fré De Schepper, die bewees een waardige opvolger voor Egberghs te zijn.

Devoid of Empathy sluit misschien nog het beste aan bij het vroegere werk van Marche Funèbre en blinkt dan ook uit in pure degelijkheid. En dan is er Stranded, met zijn geweldige, vuile, raggende riffs, ronduit ruige grunts, machtige cleane zanglijnen, ook meerlagig. Dat heerlijke basloopje van Iolis verdient toch wel een open doekje. Gruwelijk goede gitaarpartijen in de staart van de song. Eigenlijk zit ook dit nummer geweldig geniaal in elkaar, in die zeven minuten gebeurt er ongelooflijk veel. Jawel, nog zo’n instant favoriet van ons.

Het album besluit gepast met het majestueuze After The Storm, dat ook weer mooi alle edele elementen van die unieke bandsound van Marche Funèbre incorporeert, en zich als ideale ambassadeur voor het album toont, net als In A Haze, Stranded of Palace of Broken Dreams dat ook zijn. En eigenlijk kunnen we gewoon alle zes de composities opsommen. Als we er echt maar één song mogen uitpikken, dan is dat allicht toch Palace of Broken Dreams.

Into the Arms of Darkness, Einderlicht en nu After The Storm. Alsof het niets is, blijft Marche Funébre het ene na het andere meesterwerkje afleveren. En voor de band zit de mot er duidelijk nog lang niet in, dat hoor je, dat voél je. Hadden we trouwens al gemeld hoe kundig en helder Gemusiceerd wordt op After The Storm? De Mechelse doomsensatie blijft verbazen en bevestigen. Amen.'

Review vind je ook op Luminous Dash:
• MARCHE FUNEBRE – After The Storm (Ardua Music) – Luminous Dash BE - luminousdash.be

Hoorbaar geen Engelsmannen achter de microfoon, maar voor de rest klopt alles aan dit plaatje. Heerlijk melodieuze riffs, fijne ondersteuning van de basgitaar, afwisseling clean en grunts met goede timing qua grunts en de sfeer is als vanouds.