Oranssi Pazuzu: Bij het luisteren van deze plaat besef je dat dit de nachtmerrie is die je gewoon wíl hebben.
Dit album is misschien wel het meest 'noisy' van hun discografie, al moet ik bekennen dat ik niet heel bekend ben met het oudere werk. Maar vergeleken met de voorganger Mestarin Kynsi (die toch wat luchtiger was) is dit album wel een fikse aanval op je uithoudingsvermogen.
Veel elektronica, spookgeluiden, vervreemdende loopjes, keiharde noise, griezelig wiebelende baslijntjes en natuurlijk die ijselijke krijs van Juho. Die soms ook gewoon lekker eng fluistert.
Zo herkenbaar, en toch steeds weer een beetje anders. En ook deze worp van de FInnen heeft een paar draaibeurten nodig om zich te nestelen in een donker hokje van je brein. De dit keer wat kortere speelduur speelt het album wat dat betreft in de kaart; na 43 minuten komt de stilte als een welkome redding. Al wil je stiekem toch snel weer de naald op de plaat leggen...