Porridge Radio - Clouds in the Sky They Will Always Be There for Me (2024)

Eerste single; Sick of the Blues
Benieuwd wat dit album brengt, van de vorige was ik niet echt ondersteboven.

Benieuwd wat dit album brengt. Van de vorige was ik behoorlijk ondersteboven.

Geweldig album en met name omdat er meer balans zit tussen de heftige uitvallen en rustige momenten. Dat levert menig hoogtepunt op. 'Every Bad' was mijn favoriet, maar dit kan wel eens veranderen.

Ik mis de dynamiek en de scherpe randjes van het "Every Bad" album.

Wederom een sterk album. Daarmee weet Porridge Radio zich wel weer wat steviger neer te zetten bij mij en is het een gezelschap om blijvend in de gaten te houden.

Mijn eerste kennismaking met deze "band". Ik ben gegrepen. Maar ik heb de hele tijd het idee dat ik naar nieuw album van Amanda Palmer (die van de Dresden Dolls) aan het luisteren ben.

Recensie op de krenten uit de pop:
De krenten uit de pop: Porridge Radio - Clouds In The Sky They Will Always Be There - dekrentenuitdepop.blogspot.com

Porridge Radio - Clouds In The Sky They Will Always Be There
Porridge Radio leverde de afgelopen jaren twee fantastische albums af en ook het deze week verschenen en bij vlagen flink meer ingetogen Clouds In The Sky They Will Always Be There is weer prachtig

Porridge Radio boegbeeld Dana Margolin heeft van haar hart nooit een moordkuil gemaakt, maar op het nieuwe album van haar band klinkt alle emotie in haar stem nog wat heftiger en intenser. Het na een hoop persoonlijke misère gemaakte album bevat de van Porridge Radio en Dana Margolin bekende ruwe uitbarstingen, maar de Britse band neemt ook veel vaker gas terug. Dit vergroot de dynamiek in de muziek van Porridge Radio, maar het laat ook een andere kant van de band horen. Het is een kant die meer subtiliteit, schoonheid en klasse laat horen, waardoor de gedeeltelijk koerswijziging op Clouds In The Sky They Will Always Be There verrassend goed uitpakt.

Every Bad, het tweede album van de Britse band Porridge Radio, maakte op mij in de allereerste weken van de coronapandemie nog niet veel indruk, maar toen het album aan het eind van dat jaar opdook in heel veel en deels gerenommeerde jaarlijstjes, viel ik alsnog als een blok voor de muziek van de band rond boegbeeld Dana Margolin. De Britse zangeres klonk op Every Bad als de perfecte mix van Siouxsie Sioux en PJ Harvey en maakte indruk met haar emotievolle en gepassioneerde zang, die af en toe de grenzen opzocht.

De vooral door postpunk en indierock beïnvloede muziek van Porridge Radio op Every Bad was bij vlagen ruw en energiek, maar de band uit Brighton nam ook op zeer trefzekere wijze gas terug, wat zorgde voor veel dynamiek. Every Bad was en is bij vlagen een behoorlijk heftig album, zeker wanneer Dana Margolin het bijna hysterisch uitschreeuwt en de band er ook nog een schepje bovenop doet.

De ruwe energie van Every Bad was ook weer te horen op het in 2022 verschenen Waterslide, Diving Board, Ladder To The Sky, waarop de band wel wat meer invloeden verwerkte en bovendien wat meer synths in haar geluid stopte. Deze week keert Porridge Radio terug met haar vierde album en waar ik even moest wennen aan de vorige twee albums van de Britse band vond ik Clouds In The Sky They Will Always Be There For Me direct een geweldig album.

Het album opent vertrouwd met flink wat dynamiek en de heftige zang van Dana Margolin. De Britse zangeres grijpt je in de openingstrack direct bij de strot met zang die zo intens is dat je er bijna bang van wordt. Het is een hoop persoonlijke ellende die ten grondslag ligt aan de songs op het nieuwe album van Porridge Radio, wat er een heftig album van maakt. Dana Margolin zag haar relatie op de klippen lopen en kwam met een burnout uit de lange tour die volgde op Waterslide, Diving Board, Ladder To The Sky. Ze had bovendien haar buik vol van de muziekindustrie, maar gelukkig vond ze toch weer energie in het maken van muziek.

Clouds In The Sky They Will Always Be There For Me werd gemaakt met producer Dom Monks, die onder andere bekend is van zijn werk voor Laura Marling, Big Thief en Billie Marten. De Britse producer heeft het nieuwe album van Porridge Radio voorzien van een net wat minder ruw en wat veelkleuriger geluid (met hier en daar zelfs strijkers en blazers) dan de vorige twee albums van de Britse band.

Toch is ook Clouds In The Sky They Will Always Be There For Me een album dat overloopt van dynamiek. De uitbarstingen van Dana Margolin en haar band zijn er nog steeds en hiertegenover staan momenten die nog een stuk ingetogener zijn dan we van Porridge Radio gewend waren, waardoor de uitersten alleen maar verder uit elkaar liggen.

Zeker de wat meer ingehouden en deels zeer sfeervolle songs laten een nieuwe kant van de Britse band horen en het is een kant die me wel bevalt. Dana Margolin kan het echt prachtig uitschreeuwen, maar op het nieuwe album van haar band laat ze ook horen dat ze een uitstekende zangeres is. Clouds In The Sky They Will Always Be There is in muzikaal opzicht rijker en veelzijdiger dan zijn voorgangers en de wat meer ingehouden songs van Porridge Radio zijn echt prachtig. Porridge Radio kiest voor een koerswijziging, maar ook op Clouds In The Sky They Will Always Be There is alles weer raak. Erwin Zijleman

Dana Margolin komt uit een familie van workaholics, voor haar is het touren en songs schrijven meer dan een normaal arbeidsproces. Het is de drang om continu in beweging te blijven, continu gevoelens te delen en continu met zichzelf in conflict te gaan. Met haar licht overspannen neurotisch stemgeluid roept ze iets van medelijden op, iets wat nogmaals versterkt wordt als in de aanloop naar het Clouds in the Sky They Will Always Be There for Me opnameproces de zoveelste relatie stuk loopt.

Genoeg inspiratiebronnen voor iemand die gedoemd is om in de duisternis te leven, gedoemd is om alleen te leven, gedoemd is om te mislukken, maar zich hier telkens weer krachtig uitvecht. Daarbij komt ook nog het feit dat bassist Maddie Ryall net rond deze tijd het Porridge Radio indiepop gezelschap vaarwel zegt, maar dat Dan Hutchins gelukkig een waardige opvolger schijnt te zijn. Het is de taak van Dom Monks om die emoties vast te leggen en het geluid groter georkestreerd te maken.

Dat hij hier de geschikte persoon voor is blijkt al bij zijn recente rol als producer bij de laatste Laura Marling en Big Thief albums. De uiterlijke metamorfose van de leadzangeres past ook bij het volwassen stemgeluid. De puntige feministische look is verdwenen, Dana Margolin presenteert zich tegenwoordig als een prachtige alternatieve femme fatale. Het verdriet is er echter nog steeds, zo ook die boosaardige snik.

Anybody bouwt vanuit de leegte op, om vervolgens dat gemis aan leegte te accentueren. Dana Margolin hunkert naar de liefde, het delen, het samenzijn. Je incasseringssvermogen krijgt een flinke dreun te verduren als je telkens weer gedumpt wordt. Vermijdt ze op Birthday Party van Waterslide, Diving Board, Ladder to the Sky nog relaties vanwege de angst om zich aan een ander te binden, op Clouds in the Sky They Will Always Be There for Me overheerst wel die behoefte aan genegenheid. Dom Monks beseft dat die frontale aanval niet werkt, en bouwt juist het Dana Margolin personage uit, geeft haar stem een diepgaand karakter mee. Dronken van verlangen gaat ze op het einde van Anybody helemaal los.

Niet alleen Dana Margolin is gegroeid. Drummer Sam Yardley neemt het ritmische Hole in the Ground intro zodanig onder handen, waarna dit vloeiend in een zwaarmoedig slaapliedje wals over gaat. Dan Hutchins dempt de stemming met zijn zware baspartijen en geeft er een old-school postpunk twist aan. Dana Margolin bezit dat theatrale kunstzinnige van een Amanda Palmer, die in een grijs verleden als The Dresden Dolls boegbeeld voor de nodige opschudding zorgt.

Ze draagt de nummers als een gepijnigd slachtoffer en kiest bewust haar bijna gesproken voordracht uit. Lavender, Raspberries omlijst de bloedrode kleur van de liefde met een paars raamwerk. Ondergedompeld in een begrafenis mineurstemming raakt de zangeres haar eigenwaarde nog meer kwijt. Een afscheidsbrief van een radeloze ziel, die zich amper staande houdt.

In deze manisch-depressieve drift zoekt Dana Margolin vooral naar verlossende antwoorden. Antwoorden die haar bevredigen en de wanhoop verklaren. Dan pas zal de vocalist gelukkig zijn. Hoe kan je de honger stillen als je niet weet met welke voedingssupplementen je moet voeden? In het met treurstrijkers vormgegeven God of Everything Else vraagt ze zichzelf af of het beter is om haar zelfbeeld op te offeren, en zich anders voor te doen.

Dit alles om een partner tevreden te stellen, welke haar vervolgens door dat gebrek aan zelfrespect juist laat vallen. Het is de terugkerende paradox van het leven, de voorwaardes van het bestaan. Kan je nog dieper wegzinken, of schijnt er toch nog een glimpje licht door de kieren van de oneindige tunnel door? Bij Porridge Radio is dat laatste zeker het geval, er volgt namelijk een verrassende wending.

Het minimalistisch opbouwende gedoseerde Sleeptalker breekpunt is stukken luchtiger van toon. En toch is het heerlijk als het gitaargeweld de blazers wegblazen en er een overweldigende twist aan geven. Hier drukt Dom Monks er eventjes zijn folk verleden tussendoor wat een verbazende sterke uitwerking heeft. Ook You Will Come Home blijft in die hoek rondcirculeren, en ligt in hetzelfde vaarwater als het post Isaac Wood werk van Black Country, New Road.

Met het sensuele en zeer sterk gezongen Wednesday bewijst Dana Margolin nogmaals dat ze die nieuwwassen vrouwelijke kant goed aankan. Uiteraard ligt het sentiment er net te dik bovenop, en neemt dat het halverwege eventjes over, waarna die heerlijke noiserock gitaargeweld uitglijder het aangedikt uitluidt. Het prachtig gezongen In a Dream I’m a Painting leunt volledig op de vocale kunsten van Dana Margolin, al zorgt de instrumentatie wel voor de nodige dreiging en het daarop aansluitende rustmoment.

I Got Lost is de bezinnende fase, bijna spiritueel verlossend. Jezelf vinden, nadat je jezelf voor langere tijd kwijt bent. Hier is het Dom Monks die met het melancholische trompetgeschal de juiste snaar raakt, en zeer serieus gepassioneerd met zijn arbeiderstaak omgaat. Misschien is zijn aandeel zelfs zo groot dat hij de overige bandleden wegzet. Ook bij Pieces of Heaven handelt het om het samenspel tussen Dom Monks en Dana Margolin. Fijn als twee zielen elkaar feilloos aanvoelen.

Juist die ondergeschikte positie van de overige Porridge Radio bandleden geeft nogmaals de opwaartse ontwikkeling aan. Beter worden door je plek te kennen, erkennen. De Sick of the Blues punkrocker is een laatste poging om de ellende te vergeten en zich op een betere toekomst te richten. In het reine met jezelf komen, en dit accepteren. Juist die bewustwording staat centraal op het alles overtreffende Clouds in the Sky They Will Always Be There for Me. Het kan alleen nog maar beter worden, al stijgt Dana Margolin hier wel ver boven Porridge Radio uit.

Porridge Radio - Clouds in the Sky They Will Always Be There for Me | Alternative | Written in Music - writteninmusic.com

Waar "Every Bad" mij door de corona heen heeft geholpen & Waterslide, Diving Board, Ladder to the Sky gewoon een goed vervolg was wil dit album helaas dusver bij mij nog niet helemaal klikken. God Of Everything Else, Pieces Of Heaven & Sick Of The Blues doen zijn nog wel mooie hoogtepunten. De plaat voelt verder iets minder urgent en af en toe iets te geforceerd. De ingredienten zijn er, maar de mix is het hem net niet.

Misschien verandert mijn mening nog na nog een paar luisterbeurten.

Niet volledig de gashendel doorlopend opendraaien, het doet de muziek van Porridge Radio goed en geeft nieuwe accenten en inzichten. Mooi, bij de signature sound blijven en toch evolueren. Doen ze goed. En Dana Margolin weet met haar indringende zang nog steeds de juiste snaren te beroeren. En ook de subtiele elementjes, zoals het trompetje in 'I Got Lost', doen het goed hier.

Fan geworden sinds hun Every Bad album. Blijkbaar trekken ze er in 2025 de stekker eruit... Zonde!