Neil Young - Archives Vol. III: 1976-1987 (2024)

De Deluxe Box heeft inmiddels ook huize Harm1985 bereikt en ik heb de eerste paar Blu-Rays bespeeld en tevens het boek bekeken. Dat staat alvast boordevol foto's die ik nog nooit gezien had, met name die van the Ducks, Crazy Horse 1981 en 1984 spraken me erg aan.

Ik heb Across the Water nog niet bekeken, maar Boarding House, In Berlin, Trans, Solo Trans en Catalyst wel.

Boarding House is helaas geen nieuwe transfer naar 4K (of 2K), maar het lijkt een upscale van een SD transfer. Het publiek is wat onstuimig, maar lijkt ontvankelijk voor de nieuwe nummers. Neil Young heeft hier voor het eerst zijn draadloze microfoon in gebruik en hij lijkt wat onwennig aan het begin van het concert, omdat hij zich niet meer achter zijn microfoon kan verschuilen. Er is gebruik gemaakt van 4 camera's, maar er wordt voornamelijk gebruik gemaakt van die in de zaal. Die heeft af en toe moeite met de zich over het podium voortbewegende Young, met wat abrupte zooms tot gevolg. Het beeld loopt helaas niet vloeiend, ofwel vanwege de transfer, ofwel vanwege de Authoring, elke 6 seconde of zo lijkt het beel héél licht te haperen. Het leidt ietwat af. Al met al komt Boarding House er zowel op CD als Blu-Ray wat bekaaid vanaf, geen van beide is probleemloos. Geluid is wel perfect, het is interessant om de nuanceverschillen te horen tussen dit concert en de CD's, met name op een nummer als Thrasher.

Berlin is de film die al een poos verkrijgbaar is op DVD (of inmiddels out of print is), maar de beeld én vooral geluidskwaliteit is wat opgepoetst. Jammer genoeg niet het hele concert, maar wel een mooie dwarsdoorsnede van een concert van 1982, met een, ook door Neil Young, zwaar onderschatte band. Achter de schermen mag het hebben gerommeld, maar op het podium komt iedereen toch behoorlijk gemotiveerd en enthousiast over. Het Duitse publiek is behoorlijk ontvankelijk voor de Trans nummers.

Trans EP heeft een wat dystopisch gevoel. Ik vind het geheel goed passen bij de muziek, het gebruik van beelden van baby Ben Young, in zijn kinderkamertje in combinatie met Transformer Man, raakt de gevoelige snaar.

Voor Solo Trans geld hetzelfde als In Berlin: beter geluid en beeld dan de LaserDisc. Wederom helaas geen volledig concert, maar een mooie dwarsdoorsnede, al is er wel wat geschoven met de volgorde van de nummers ten opzichte van het concert. Er is ook genoeg tijd genomen voor de grappen en grollen met Dan Clear, misschien niet ieders smaak, maar wel typerend voor de humor van Young. Het concert bouwt mooi op: acoustisch met de Redwood Boys op harmonie, daarna wat Trans nummer en de Shocking Pinks die afsluiten.

Catalyst is met één camera opgenomen en de beeldkwaliteit is heel behoorlijk voor een VHS (of Betamax) van 1984. Gelukkig is een statief gebruikt, waardoor het beeld heel stabiel is (behalve wat tape gremlins). Het shot is relatief statisch, wanneer Young uit beeld loopt volgt de camera hem. Her en der is wat digitale zoom gebruikt, maar dat heeft weinig zin, want de tape heeft natuurlijk niet de resolutie. Geluidskwaliteit is hetzelfde als de CD, maar omdat er nu beeld bij zit, klinkt het gevoelsmatig beter. Voor mij is deze video één van de hoogtepunten van de set, ik denk dat ik de Blu-ray vaker ga spelen dan de CD. Nummers zijn hetzelfde als de CD, alleen is Welfare Mothers van plaats gewisseld met Touch the Night, omdat er bij Welfare Mothers wat beeld ontbreekt, dus daar zie je de credits.

A Treasure is niet echt de moeite waard, het gaat met name om de muziek en het beeld, voor zover dat er is, voegt weinig toe. Geluidskwaliteit is hetzelfde als op CD. Ik had liever het Austin City Limits concert gezien, maar c'est la vie.

Rust Never Sleeps heb ik slechts kort bekeken, maar lijkt dezelfde versie te zijn als de stand alone Blu-Ray van een paar jaar geleden. Zelfde geldt voor Human Highway.

Dit weekend kom ik hopelijk toe aan Rusted Out Garage, Across the Water en Muddy Track.

Dit weekend ook Rusted out Garage, Muddy Track en Across the Water gekeken, en Rust Never Sleeps ook nog maar eens opnieuw bekeken.

Rusted Out Garage ziet er een stuk beter uit dan de bootleg DVD die ik had en klinkt ook beter. Echter, ik moet wel een kleine kanttekening plaatsen; het geluid is in mono. Op zich is dit ook wel goed te verklaren; het concert is in 1986 live uitgezonden op TV en radio, een zogenaamde 'simulcast'. Het geluid werd in een remote truck gemixt naar stereo, dat werd per satteliet verstuurd naar Westwood One radio, die het dus in stereo uitzond. Een tweede signaal ging naar een tweede satteliet, die het vervolgens, tezamen met het beeld in mono doorgaf voor pay per view kabel TV.

Bij de TV uitzending zie je voorafgaan aan het concert en tijdens de pauze Dan Clear, die uitlegt hoe e.e.a. technisch werkt, wat grappen en grollen over een boze buurman (ze spelen zogenaam in Neil's garage) en videoclips van People on the Street en Pressure. Dit is exclusief voor de TV uitzending. Op de radio ontbrak dit én de presentatoren legden tussen de nummers door uit wat er gebeurde op het podium (de toneelstukjes met muizen, ongedierteverdelgers, een boze buurman,gespeeld door comedian Sam Kinnison, en Neil's moeder).

Hier ligt dus het probleem; Het Dan Clear materiaal is allemaal mono en van het concert is, blijkbaar, geen pre-FM opname (dus zonder het gepraat van commentatoren). Op mijn bootleg hoor je duidelijk de overgangen van de mono (Dan Clear en toneelstukjes) naar Stereo (de muziek). De enige manier hoe dat voor de Blu-ray fatsoenlijk op te lossen was, was door een nieuwe Stereo Master te maken voor de muziek en de toneelstukjes en dan de Dan Clear dingen mono te laten. En zelfs dat is niet echt elegant. En het risico is dat de nieuwe mix niet zo goed is als de de bestaande mono mix. En die is gewoon prima. Het soundstage klinkt niet 'cluttered', maar biedt genoeg detail, enige puntje van kritiek is dat de drums te 'groot' klinken en Neil's gitaar niet groot genoeg, maar dat is de sound waarvoor Neil in 1986 ging (zie ook Landing on Water).

Muddy Track is een documentaire van de tour van 1987 door Europa. We zien diverse stukjes van interviews die Young geeft, fragmenten van concerten, vooral veel feedback en dingen die 'mis' gaan, zoals Billy Talbot die de harmoniezang verprutst op Name of Love en Neil die hem vervolgens de huid volscheldt (dit was overigens bij het concert in de Ahoy).

Across the Water bevat vooral concertbeelden uit Japan (in kleur) en uit Engeland (in zwart wit) aangevuld met wat backstage scenes, die ook al te zien waren in de film Year of the Horse uit 1997. Qua muziek staat van Japan (dus CD1 van de box) er alles op, van CD 2 (Engeland en Schotland) alleen Stringman, Like a Hurricane en Homegrown. Beetje jammer dat Down by the River ontbreekt, die gek genoeg wél op de bootleg Yesteryear of the Horse staat. Het tweede gedeelte van de film mist ook wat flow; van mij hadden de beelden in het hotel van Neil Young best ingewisseld mogen worden voor wat meer muziek, zoals Down by the River en een tweede live versie van Cortez (voor zover van die laatste beelden zijn).

De mix is denk ik hetzelfde als de CD's, al staat bij de credits wel 'mixed for video', maar ik vind de elektrische nummers beter klinken dan op CD. Misschien dat mijn ogen mijn oren voor de gek houden, maar de bas van Billy Talbot klinkt hier mooi rond (eerlijk gezegd nog wat beter dan op Rust Never Sleeps) en ook de rest van de instrumenten zijn mooi in balans, al speelt Neil's gitaar een wat minder grote rol dan we misschien gewend zijn. Hoogtepunt van de Blu-Ray is Southern Man, maar ook Cowgirl in the Sand en Cortez the Killer en Like a Hurricane.

Rust Never Sleeps is dezelfde master als de stand alone Blu-Ray. De mix van de stereo track vind ik, ondanks de hogere resolutie (192/24) minder dan die op de DVD. Echter de 5.1 mix klinkt veel ruimtelijker en heeft dan ook mijn voorkeur, ook al vind ik de bas en basdrum nét iets te hard in de LFE gezet, waardoor de bas wat minder definitie heeft. Het concert blijft onovertroffen. Er is hard hun best gedaan om de concertervaring zo compleet mogelijk te maken door het opbouwen van het podium, begeleid door Star Spangled Banner en A Day in the Life de film te laten openen en ook de setbreak, voorzien van stage announcements van Woodstock onderdeel te maken van de film.

Op de film Human Highway na ben ik nu helemaal door de box en ik kan met zekerheid zeggen dat het verhaal pas compleet is mét de films én het fotoboek. Het was de 450 dollar + 97 euro importheffingen dubbel en dwars waard. Derhalve is, net als bij deel I en II een 5* ook op zijn plaats.

Harm, misschien ten overvloede maar dank voor de tour door de box in diverse delen. Hoop dat het nou eens snel op de streaming verschijnt, want na jouw blogs ben ik niet meer te houden

Voor 20 dollar per jaar kun je onbeperkt naar alle albums op Young's site luisteren, één timeline concert of the moment én een selectie aan video's. Voor het dubbele heb je toegang tot alle concerten en het videomateriaal.

Done, meteen gedownload, betaald en ben de komende dagen ondergedoken

Wat een genot is deze box, maar mijns inziens zitten er ook wat draakjes tussen. Om maar meteen met het laatste te beginnen: vooral Road of Plenty en Trans vind ik echt matig. Eigenlijk kon ik beide niet helemaal afluisteren, alhoewel Trans na dat computergeneuzel wel beter wordt.
De rest luistert heerlijk weg. Echt leuk om diverse nummers in een totaal ander jasje te horen. Meest favo schijfje is toch wel Boarding House I. De versie Sail Away blijft positief in mijn kop hangen, wat een heerlijk nummer.
Ik weet overigens nog niet wat ik er in totaal van vind t.o.v. de eerdere 2 Archives. Het is zoooooveel, dat ik nog wat extra rondes nodig heb. Wel fijn om dit via de NYA app te doen.

Ohja en Hey Hey, My My met Devo…. Allemachtig wat een kuttrack!

Vergeleken met het werk van de laatste 10 jaar vind ik de jaren 80 zeer goed te verteren. Van de albums uit die periode zijn ook echt de beste nummers gekozen maart mijn mening, enfin, het valt hierboven allemaal te lezen.

Maar, moet wel zeggen Oceanside Countryside is echt wel één van mijn favoriete schijven, ondanks de wat storende raps.

Box binnen en na één keer beluisteren moet ik ‘hoe moeilijk ook’ bekennen dat ik me bekocht voel.

Veel nummers die al op reguliere albums staan in dezelfde uitvoeringen.
Dan veel live opnamen van demo/bootleg kwaliteit.

Een stuk of 10 aangename verrassingen, niet meer.

Teveel geld voor deze box.

Sorry.

Rustig hier

HENKKKKKKKKKKKKKKKKKKKKK

Ik heb alles al gezegd over deze box wat ik wil zeggen. En hij staat nog steeds niet op Spotify etc. Dus dat helpt niet.

Dat is toch omdat de verkoop succesvol is?

[quote]harm1985 schreef:
Ik heb alles al gezegd over deze box wat ik wil zeggen.

En ik maak daar nog regelmatig gebruik van harm. Ik vind de boxset werkelijk een cadeautje en draai het meer dan geregeld!

Waarschijnlijk al elders vermeld, maar zoals verwacht heeft Neil Young opeens studio-opnames 'gevonden' uit 1984 en 1985 (die iedereen allang als bootleg heeft en in deze box had verwacht) en hij heeft de intentie die muziek alsnog uit te brengen. Zien is geloven, maar voelt wel een beetje als een money grab. Maar goed, beter te duur dan niet te koop.

Net het schijfje 3 (Hitchhikin' Judy) weer eens gedraaid. Ineens veerde ik meer en meer op bij Helpless. Een nummer die ik eigenlijk standaard oversla op live/studiowerk, maar deze versie heeft iets magisch. Kan het vergelijken met het gevoel dat ik heb bij Dylan’s The Times They Are A-Changin. Prachtige energie, emotie en uitvoering. Het hele schijfje vind ik heerlijk samengesteld (White Line, Powderfinger en ook het heerlijke Four strong winds).

Ik vond deze box al sterk maar stijgt naar grote hoogte.

Die uitvoering met the Band is wat mij betreft ook de mooiste!

Neen, de uitvoering met The International Harvesters bij Austin City Limits in 1984 is de beste:

Helpless @ ACL 1984

Onbegrijpelijk dat er geen live uitvoering uit 1984 op A Treasure of deze box staat.