The Beatles - 1967-1970 (1973)

Een Octopus spuwt geen vuur en is derhalve geen draak. Met andere woorden: op "The Beatles / 1967-1970" staat geen enkel slecht nummer.

Oké dan.... er staat op deze verzamelaar maar een Octopussy

Ik heb de rode en blauwe compilaties in een aantal gevallen eerder gehoord dan de originele albums. De laatste drie nummers waren uiteraard afkomstig van het Let It Be album en dat waren alledrie door Spector opgeleukte ballad-achtige songs. Toen ik in 1979/1980 'eindelijk' het Let It Be album te pakken kreeg was ik aangenaam verrast dat de sfeer van het album toch positiever was dan wat de drie bijdragen op de blauwe verzamelaar suggereerden.

Oh ja, da's waar..

Van thuis uit ben ik opgegroeid met voornamelijk zwaar tot licht Klassieke Muziek. Van Mozart tot Strauss en Operette. Dat soort dingen. Bleek toch niet helemaal mijn dada. Eerder dada: ik had er zo stilaan genoeg van. Ooit werd me voorspeld dat de dag zou komen waarop ik vb Bach en opera beter zou begrijpen en zelfs verkiezen als hoogste muzikaal goed: niks bleek minder waar. Ik weet intussen wat het is: op zich vormt het een belangrijk deel van de opvoeding, maar intens blij van worden? Nee.

Er ging geen week voorbij of ik zat in de discotheek urenlang te grasduinen. 't Is te zeggen: in de fonotheek van de stadsbibliotheek (Kattestraat). 10 jaar oud: nog te jong om platen te mogen uitlenen, maar ze kenden me daar. Dus voor deze snotneus maakten ze een uitzondering. De afdeling audiovisuele middelen begeesterde me nog meer dan de boeken. En dat is tot op de dag van vandaag nog steeds zo. Fort Knox was er niks tegen: wat een onuitputbare bron van kennis en plezier was me dat daar zeg.

Als kadootjes voor mijn plechtige communie (1979) kreeg ik van haast iedereen muziek. Wat een feest! Met een stuk of 12 albums en singeltjes onder de arm kon ik mijn eerste pick-upnaalden gaan verslijten. (vb: van grote broer Gert kreeg ik toen het album “Fire”, van de Pointer Sisters. Zalig! ‘k Was zeker nog vrij jong, maar toch al redelijk mee, hee. Hihi. Nooit racistische neiginen gehad. Integendeel: eerder een eerste juvinale crush werd ik daar gewaar.) Maar het onvergetelijkste kadootje was een Polaroid Camera, gekregen van mijn meter. En wie niet wist waarmee me te plezieren, gaf nog een mooi centje om zelf te besteden. Niet toevallig heb ik daar mijn eerste platen mee gekocht.

Dat eerste album, waren er eigenlijk 2 ineens: niet om gulzig te zijn, maar ik had het moment afgewacht. Het waren “De Rode en De Blauwe van The Beatles”, die legendarische dubbele compilatiealbums. Uiteraard op Vinyl. Veel beter dan daarmee kon je niet beginnen, hee. Wat een introductie! Amai! ‘k Was dus ongeveer 12 jaar maar een mens moet ergens beginnen aan de eigen platenkast, hee. De Blauwe had wel mijn voorkeur. En daarmee was de interesse voor de "bloes" al aan ‘t kiemen. De wereldreis was vertrokken!

Ik weet het nog goed: eind jaren '70. Die twee voor mij haast magische dubbelaars stonden bij de Innovation te Aalst in de aanbieding te blinken. In de Nieuwstraat, wat voor mij gewoon letterlijk om de hoek was en waar ik dus zelf alleen al naartoe durfde. Slechts voor 400fr per stuk! Nog vrij veel voor een kind. Volle pot was dat 595fr: dit scheen dus echt een koopje voor zo’n tijdloze klassiekers. De kassajuffrouw had zich bovendien mistikt en er stond maar 300fr op het bonnetje ipv 800fr. Met bonzend hart en blozende wangetjes wist ik daar zogezegd van niks natuurlijk, deed in alle geval alsof ik dat foutje in mijn voordeel niet opgemerkt had, heb snel cash betaald en ben daar serieus in mijn nopjes naar buiten gehuppeld. Jaja: die eerste aankoop voor de eigen collectie was een heuse onderneming. En toen ging er dus een wereld open. Ik hoef nog steeds niet zo nodig op reis: mijn muzikale wereldontdekking is daar begonnen en die is nog steeds volop bezig.

Die 2 legendarische albums van 50 jaar geleden worden vandaag heruitgebracht. Geremixt, extraatjes erbij, met wat zogenaamde AI en andere modieuze marketingfoefjes: je kent dat. Ik ga ze niet opnieuw kopen, hoor! Want ik heb ze al jaren! Neenee, dat jeugdsentiment is onovertrefbaar.

Maar om te vieren dat The Beatles vandaag weer op nr 1 staan, heb ik ze in een nostalgische bui nog eens upgeduikeld. En weten jullie wat: dat doed deugd, zeg!

"Now and Then": bedankt Beatles, om de interesse voor muziek aan te wakkeren. En nog meer bedankt om af en toe nog eens heerlijk te komen spoken.

Bon we wijken af. Hoe is jullie liefde voor muziek eigenlijk begonnen? Wat was jullie eerste plaat? Was dat ook zo'n dol avontuur? En hebben jullie er spijt van of zouden jullie met alle kennis van vandaag nog steeds dezelfde kopen? Ik dus wel, hee. Vooral de Blauwe, dan. 5 sterren.

Ken je ze niet? Doe me een plezier en beluister ze niet. Bende onderontwikkelde cultuurbarbaren, zeg ik, u!