In 2024 werd definitief duidelijk dat het legendarische UFO niet meer zal vliegen. Hun laatste was een tegenvallend
coveralbum, maar de voorganger met eigen werk
A Conspiracy of Stars (2015) vond ik vijf sterren waard. Als ik in de nazomer van 2024 verneem dat zanger Phil Mogg (76!) terugkeert met een nieuwe groep genaamd Moggs Hotel, sta ik áán.
Gezien Moggs hartproblemen zit een (buitenlandse) tournee er niet in: hij zal het bij hooguit een enkel concert houden. Dat betekent dus dat hun titelloze debuut het werk moet doen, hetgeen de groep glansrijk lukt.
Waar UFO vanaf 1973 steevast een niet-Engelsman op gitaar had - zelfs Paul Chapman was Welsh - is Moggs Hotel een geheel Engelse groep, al zijn de groepsnaam en de thematiek van de hoes sterk Amerikaans. Anders dan de laatste UFO's werd de muziek in Engeland opgenomen. Er klinkt robuuste, melodieuze hardrock, gegoten in sterke composities die dankzij de melancholie in de stem van Mogg extra cachet krijgen.
De laatste tour die UFO maakte was met de teruggekeerde gitarist/toetsenist/saxofonist/dwarsfluitist Neil Carter in de gelederen. Hij bleef in Moggs Hotel aan de zijde van de frontman en speelt een prominente rol.
Het verhaal begint echter als Mogg tijdens de covid-lockdown bassist Tony Newton ontmoet. De twee gaan samen muziek maken waarvoor Steve Harris van Iron Maiden zijn studio beschikbaar stelt. Naast Carter sluiten gitarist Tommy Gentry en drummer Joe Lazarus zich aan.
De composities zijn zonder uitzondering prima en met alle uptempo hardrock soms verrassend, zoals het instrumentale kleinood
Harry's Place dat als opstapje voor
The Wrong House fungeert, of slotlied
Storyville dat op een eenvoudig maar effectief pianothema leunt. Mijn grootste favoriet is het stoempende
The Princess Bride, dat net als menig ander nummer profiteert van de koortjes van zangeressen Zoe Devlin Love en Laurie Mansworth en een prachtig, opvallend uittro bevat.
Bij dit alles kreeg Newton zeven schrijfcredits en Carter zes: het levert de nodige variatie in composities en melodielijnen op. Daarbij is het genieten is van het klassieke rockspel van de laatste, dat in fraai contrast staat met de modernere aanpak van Gentry.
En daarmee eindigt mijn reis door het oeuvre van UFO / Mogg/Way, inclusief de zijstapjes naar het solowerk van Pete Way. Beste
Kondoro0614, hopelijk kun je er wat mee! Moggs Hotel is een onverwacht pareltje van 2024 gebleken. Niet grensverleggend maar wel vertrouwd goed, vol creatieve klasse.