Avatarium - Between You, God, The Devil and The Dead (2025)

Twee singles, de openingtrack en de titelsong zijn inmiddels uit. Die laatste is een trage mlodieze track en die eerste is zo'n beetje DE standaard blues tune die tot de doom metal heeft geleid ooit. Jennie-Ann Smith (46) doet haar best maar lijkt zich te moeten forceren zo her und der. Aardig

Nog niks van gehoord maar ben zeker geïnteresseerd.

zie 4 nw nrs van et nw album op spotify staan , luister ze nu ff !

nw nrs klinken, goed heb alleen et eerste album op vinyl !, verder een goeie band!

Het is een prima plaatje, geen hoogvlieger. Het mist een vlammende gitaarsolo her en der om het meer interessant te houden. Daar is ruimte genoeg voor maar niet het talent.

Ik vind Lovers Give a Kingdom to Each Other en Between You, God, the Devil and the Dead toch wel wonderschoon, hoor !

En ik mis de gitaarsolo's hier echt niet, sterker: ik vind het gitaarwerk erg mooi juist en de zang ook...

Ik mis de bijdrage van Edling die voor t laatst op Hurrinanes and Halos meespeelde.

Deze opmerking lijkt niet gehinderd door enige kennis van de capaciteiten van de gitarist geplaatst. Marcus Jidell heeft meer talent in zijn pink dan menig gitarist in twee handen. Notes From The Underground is nog maar een tipje van de sluier en laat toch al enig talent horen.

Tja, ik vind het geen slechte gitarist, prima riffs, maar ondanks zijn talent een goede solo neer zetten laat hij te vaak na. Ik volg de releases sinds ik de aimabele band live heb gezien met Edling en dat vind ik dan jammer. Iets had dit album naar een hoger plan kunnen trekken, voor mij zijn dat vlammende soloos en dat gebeurt hier (weer) niet.

Between You, God, the Devil and the Dead klinkt op het eerste gehoord wat 'underwhelming', maar zo langzamerhand begint het album me steeds beter te bevallen. De doomroots zijn nog steeds hoorbaar in de riffs, maar het geluid van Avatarium kruipt steeds verder richting de traditionele bluesy hardrock waar bands als Rival Sons in excelleren. I See You In The Dark is daar een mooi voorbeeld van.

Lijkt wel een groeiplaat te worden inderdaad, maar ik zet toch in op 4*. De overheersende aanwezigheid van het orgel is wat me uiteindelijk over de streep trekt om geen 3,5* uit te delen. Het niveau kakt nergens in, de nummers zitten uiterst verzorgd in elkaar en het stemgeluid van Jennie-Ann Smith is zoals gebruikelijk om van te smullen. Ik ben benieuwd hoe deze plaat zich door te tijd gaat ontwikkelen als het gaat om waardering.

Woensdag was ik op bezoek bij een lieve, oude tante. Sneller dan gepland zocht ik haar op, omdat ze waarschijnlijk niet lang meer te leven heeft. Ze is heel helder en kon goed verwoorden dat het leven goed, lang en vol is geweest; maar haar levenskaars brandt steeds zwakker en ze verlangt naar de punt erachter.

Met dit waardevolle en warme gesprek in het geheugen draai ik vanavond de nieuwe Avatarium. Op hun debuut zetten de Zweden vooral doom neer, wat op de twee albums daarna werd uitgebreid naar een toenemend gevarieerde stijl. Met album 4 keerden ze terug naar doom, om die op de opvolger wederom met snellere varianten of andere zaken te verbreden. Dus vroeg ik me af of de groep op album 6 opnieuw met veel variatie te komen.
Het antwoord is nee én ja. Nee omdat het 'm deze keer niet zit in tempowisselingen en Hammondgeluiden. Het blijft vooral langzaam tot midtempo. Daarbinnen is echter veel afwisseling dankzij akoestische gitaren, vrij spaarzaam orgel of piano en andere arrangementen met de nodige jaren '70 (hard)rock. Soms wordt uitgebreid de tijd genomen voor een huilende gitaarsolo, zoals in Lovers Give a Kingdom to Each Other. Met de expressiviteit van zangeres Jennie-Ann Smith is kwaliteit gewaarborgd en riffs en andere ideeën van de hand van gitarist-toetsenist-producer Markus Jidell, zijn wederom van hoge kwaliteit.

De riffs van opener Long Black Waves doen denken aan het vroege werk van Black Sabbath, maar zonder te kopiëren of makkelijk te lenen. "I will tell my soul to sing there is no end ahead - I'm alive and I'm living, being with the dead", luiden dichtregels van Smith in Being with the Dead, alsof het een psalm is. Maar ook het instrumentale Notes from Underground mag er zijn dankzij gitaarcapriolen, net als het sfeervolle titellied dat de plaat als een eigenzinnige ballade afsluit.
Avatarium blijft één van de meest interessante en creatieve verschijningen in de hardrock en metal. Er schiet mij geen actieve hardrockende / metalen groep te binnen die zoveel sfeer oproept. Wat ik niet had verwacht, was dat het thema van dit album zo dichtbij zou komen, passend bij de situatie van die lieve tante.

Ik kom hier niet echt mee vooruit. Waar ik bij de laatste platen juist direct getriggerd werd, komt deze niet van de grond. Between You, God, The Devil and The Dead beklijft me niet als eerder werk, ondanks dat de bekende elementen gewoon aanwezig zijn. Volgende keer weer beter misschien?