Gillian Welch & David Rawlings - Woodland (2024)

Heb slechts een flard van de eerste single gehoord, maar qua sound lijkt dit op Soul Journey.

De hoes doet me denken aan Graham Nash/David Crosby uit 1972.

Eerste nummer klinkt goed. Ben benieuwd naar de rest.

Hashtag is werkelijk schitterend! Heel erg benieuwd naar de plaat.

Eerste luisterbeurt valt niet tegen, al heeft de stem van Gillian de tand des tijds iets beter doorstaan dan die van David.

Grappig weetje: in 1977 heeft Neil Young ook in Woodland Studios in Nashville grote delen van zijn album Comes a Time opgenomen.

Geweldig album weer van het duo dat nooit teleurstelt.
Maar waarom de vinyl release pas over 2 maanden? Dacht dat ze een eigen pressing plant hadden, dan hadden ze dit toch anders kunnen plannen..jammer, al klinkt het op Tidal ook zeer goed.

Nee, ze kunnen hun eigen masters met een lathe snijden, maar zijn daarna afhankelijk van een pressing plant. Ik vind dit in een prima tussenoplossing.

Dat was het geval maar inmiddels is Dave Rawlings mede eigenaar van een nieuwe vinyl pressing plant in Denver.

Zie dit interview, met name tweede deel heel interessant, hij kondigt ook vinyl reissues aan van de oudere albums, te beginnen met Time (The Revelator)

Twee luisterbeurten er op zitten. En wat klinkt het weer vertrouwd. En wat is het weer fijn om ze te horen.

Maar ondanks het lekkere weg luisteren heb ik nog bij geen enkel nummer 'iets' dat blijft hangen. Maar wat nog niet is, kan nog komen. Dus de komende tijd nog vaak beluisteren en dan kom ik er op terug.

Best wel een hype rondom dit album (staat zelfs op de MuMe-homepage). Had niet door dat dit duo zo populair was…

Recensie op de krenten uit de pop:
De krenten uit de pop: Gillian Welch & David Rawlings - Woodland - dekrentenuitdepop.blogspot.com

Gillian Welch & David Rawlings - Woodland
Gillian Welch en David Rawlings leveren met het prachtige Woodland een album af dat voortborduurt op de muziek die het tweetal in het verleden maakte, maar dat ook zeker andere wegen in slaat

Een nieuw album van Gillian Welch en David Rawlings is altijd goed nieuws, maar het deze week verschenen Woodland heeft me zeer aangenaam verrast. De muziek van de twee klonk altijd behoorlijk sober, maar op Woodland is hoorbaar veel tijd gestoken in de muziek op en de productie van het album. Ook de songs op Woodland zijn voornamelijk ingetogen en spaarzaam ingekleurd, maar zitten ook vol bijzonder mooie details. Het zijn songs die af en toe dicht tegen de Appalachen folk aan zitten, maar Woodland slaat ook andere richtingen in. Gebleven is de prachtige zang van met name Gillian Welch, die ook Woodland weer voorziet van het uit duizenden herkenbare maar ook volkomen unieke karakter.

De Amerikaanse muzikante Gillian Welch maakte tussen 1996 en 2003 met Revival uit 1996, Hell Among The Yearlings uit 1998, Time (The Revelator) uit 2001 en Soul Journey uit 2003 vier prachtige albums, maar hierna was het, al dan niet door een writer’s block, lange tijd stil rond de muzikante uit Nashville.

Gillian Welch keerde pas in 2011 terug met het al even mooie The Harrow & The Harvest, waarna het weer stil werd, tot ze in 2020 weer opdook met het samen met David Rawlings gemaakte All The Good Times. In de tussentijd was ze wel nog af en toe te horen op de albums die haar muzikale partner en echtgenoot David Rawlings onder zijn eigen naam uitbracht, maar echt verwend werd de liefhebber van de muziek van Gillian Welch niet.

De afgelopen jaren gaat het gelukkig weer de goede kant op. Naast All The Good Times verscheen een kleine handvol albums met restmateriaal van de eerste vier albums van Gillian Welch, waarop te horen was dat de Amerikaanse muzikante tussen 1996 en 2003 nog veel productiever was dan we al wisten.

All The Good Times krijgt deze week een vervolg met Woodland, een album dat wederom onder de namen van Gillian Welch en David Rawlings is uitgebracht. Woodland is opgenomen in de fameuze Woodland Studios in Nashville, Tennessee, waar alle groten die ooit in Nashville rond liepen muziek hebben opgenomen. De studio is al geruime tijd eigendom van Gillian Welch en David Rawlings, die hierdoor lang hebben kunnen sleutelen aan hun nieuwe album.

Woodland opent met een song die niet had misstaan op de vroege albums van Gillian Welch. Het is een song die echo’s van de folk die lang geleden in de Appalachen werd gemaakt laat horen en die onmiddellijk bekend in de oren klinkt door het gitaarspel van Gillian Welch en David Rawlings en vooral door de uit duizenden herkenbare stem van de Amerikaanse muzikante. Het is een stem die een kleine dertig jaar na het debuutalbum van Gillian Welch nog niets aan kracht heeft ingeboet en nog altijd even uniek klinkt.

Vergeleken met het vroege werk van Gillian Welch hoor je wel dat er veel meer aandacht is besteed aan de inkleuring en de productie van de songs. Het klinkt niet meer zo Spartaans als op met name de eerste twee albums die ze maakte, maar de instrumentatie is nog altijd redelijk subtiel en staat in dienst van de stem van Gillian Welch.

Woodland borduurt niet alleen voort op de muziek die Gillian Welch en David Rawlings in het verleden hebben gemaakt. In de tweede track, het met veel strijkers ingekleurde What We Had, is niet alleen de stem van David Rawlings wat nadrukkelijker aanwezig, maar klinkt ook de stem van Gillian Welch anders. Het bevalt me eerlijk gezegd wel, want Woodland voegt met name door de tracks die afwijken van de muziek die de muzikanten uit Nashville in het verleden maakten, iets toe aan alles dat er al is.

De stem van David Rawlings klinkt wat kwetsbaarder dan in het verleden, maar past nog altijd prachtig bij die van Gillian Welch, wiens stem ik misschien nog wel mooier vind dan op haar vroege albums. Het is sinds haar eerste paar albums te lang stil geweest rond Gillian Welch, maar op Woodland laat ze samen met David Rawlings horen, dat ze haar oude vorm heeft hervonden op een album dat vertrouwt op de kwaliteit van destijds, maar dat ook zeker nieuwe wegen in slaat. Erwin Zijleman

Begint steeds beter te bevallen ...

Ben ik het mee eens, de songs waar Gillian Welch' betoverende stemgeluid het voortouw neemt dragen dan ook mijn voorkeur weg. Rawlings doet me hier wat denken aan Eric D. Johnson, bekend van Fruit Bats en Bonny Light Horseman, al weet die me meer te bekoren. En ben ik de enige die bij Turf the Gambler wel erg aan Dylan's John Wesley Harding moet denken?

Nu, los daarvan, gewoon weer een fraaie collectie songs die uit de rijke Amerikaanse muziekgeschiedenis puren en authentiek overkomen - dat hoef je deze twee écht niet meer te leren.

3,5 sterren

Americana voor de fijnproevers. Het recept is inmiddels wel bekend, maar de indringende wijze waarop Gillian Welch en haar (muzikale) partners Dave Rawlings weten binnen te komen, blijft redelijk uniek. Prachtige miniatuurtjes. En ja, die stem van Gillian Welch..... wat moeten we daar nog over zeggen.

De LP is nog steeds niet verkrijgbaar in NL. In de VS al weken uit.
Releasedatum nu weer verplaatst naar 29/11
Ook geen tourdata bekend voor Europa, wel volle kalender in VS.
Het genre wordt dan tegenwoordig wel Americana genoemd, maar dit is toch wel iets teveel ‘America first’

wederom een fraai "roots"album van dit duo met 10 eigen nummers, waarbij de nadruk meer op (Appalachian) folk ligt dan op country. persoonlijk heb ik een voorkeur voor de nummers met de prachtige lead vocalen van Gillian Welch.

op 4 songs (1,2,5 en 6) wordt hun spel op akoestische gitaar aangevuld met de fraaie pedal steel klanken van Russ Pahl en een enkele keer komt er een banjo, harmonica of fiddle voorbij.

mijn waardering voor de liedjes:
4 x 4,5 sterren voor "Empty Trainload of Sky", "Lawman", "North Country" en "The Day the Mississippi Died"
3 x 4 sterren voor "The Bells and the Birds", "Turf the Gambler" en "Howdy, Howdy"
3 x 3,5 sterren voor "What We Had", "Hashtag" en "Here Stands a Woman"

ben minder gecharmeerd van de prominent aanwezige strijkers op "What We Had" en "Hashtag" waardoor die nummers voor hun doen behoorlijk "glad" en wat overgeproduceerd klinken. "Here Stands a Woman", weliswaar met een prachtige tekst doorleefd gezongen door Gillian Welch ontbreekt het aan een sterke melodie en beklijft daardoor minder.

het liefst hoor ik hen in de "klein" gehouden liedjes als "Lawman" en "North Country" waarop hun fingerpicking gitaarspel en samenzang het best tot zijn recht komt. Ketch Secor van de band Old Crow Medicine Show kleurt "The Day the Mississippi Died" prachtig in met zijn fiddle spel.

als fan van het eerste uur verwacht je wellicht net iets meer van dit geweldige duo, maar dit is n.m.m. toch wel 1 van de betere albums uit 2024 in het "roots" genre, hetgeen met alle respect ook wel iets zegt over de kwaliteit van al die debuterende singer/songwriters in dit genre.

Album werd geproduceerd door David Rawlings
Recorded at Woodland Sound Studios, Nashville, Tennessee

deelcitaat van de tekst van "North Country":

"Wintertime in the pines and the snow is coming on
You'll be back when the cold winds blow but I'll be gone

Some long dark night you might send me a letter
Full of sleepness devilry
I'll tell you now we could be together
If you ever get tired of being free
Way up in the north country"