Ray Davies - Working Man's Café (2007)

Ik was en ben nog steeds een fan van de Kinks
Heb daarom misschien iets teveel verwacht van deze CD.
En staan best wel enkele goede nummers op, maar ja het geheel kan toch niet echt boeien.
Ik blijf een fan van Ray (al was het maar om zijn prachtige stem), maar ik vrees dat de jaren bij hen toch gaan tellen.

Zeer sterk solo album van Ray Davies en waarschijnlijk zijn beste tot nu toe.

De teksten zijn spot on en bewijst dat hij nog met beide benen in de wereld van tegenwoordig staat. Heerlijk gitaarwerk en zijn stem klinkt erg sterk en hij heeft er zin in en waarschijnlijk kunnen wij de komende jaren nog vaker genieten van één van de beste songwriters. Hij doet echt niet onder van een Paul McCartney, om maar eens iemand te noemen.

Zeker een aanrader.

Is Ray Davies niet net iets beter, in ieder geval vind ik zijn teksten en onderwerpen interessanter. Zoals op dit album dat in zijn geheel gaat over de veranderende wereld. De globalisering, het verdwijnen van de wereld van zijn vader, van zijn jeugd, van zijn eerste liefdes. Misschien is er een beetje nostalgie in het spel, maar hij zegt het allemaal zo mooi en zonder vals sentiment. En dat met dat nog steeds unieke stemgeluid. Met alle respect voor Paul McCartney, maar bij Ray Davies gaat het altijd echt ergens over

Inderdaad een tekstueel zeer sterke cd. Muziek: gewoon steengoed. Ik ga 'm weer eens gauw uit mijn kast halen.

Prachtig album wat ik twee jaar te laat heb ontdekt eigenlijk. Ray Davies is nog steeds een begenadigd zanger en songwriter. De vergelijking met Paul Mccartney is hier al een paar keer gemaakt en niet geheel onterecht. Van mij mag Ray Davies in een adem genoemd worden met dat ander muzikaal genie, net zoals The Kinks voor mij op een soortgelijke hoogte als The Beatles en en The Stones staan. In Nederland vind ik het in ieder geval een onderschatte artiest, weet niet hoe ze in the UK met hem omgaan, maar niets dan lof voor deze man,

Ik heb altijd al een voorkeur gehad voor songwriters die observerend en verhalende teksten schrijven en met nummers als Cowboys in Vietnam en de titelsong Working man's café wordt ik hiermee meer dan op mijn wenken bediend. Fantastisch.

Juist ja. Als je om teksten geeft is het fijn als het ergens over gaat en dat is bij Ray Davies altijd zo. Net als bij Graham Parker, Randy Newman, John Hiatt en Joni Mitchell om maar willekeurig een paar goeie tekstschrijvers te noemen.

Ray Davies is een subtiele commentator van mensen en de tijd waarin we leven en vroeger leefden. Ik vind dat we zo iemand in Nederland eigenlijk missen. Iemand met iedjes die niet alleen over het "ik" gaan maar over wat er om ons heen gebeurt met de wereld, zonder te vervallen in de geijkte protestsong overigens.

Ik vind dat Jack Poels en in mindere mate Gerard van Maasakkers dit ook wel kunnen. Wel typisch dat je dan al gauw in de dialect-sferen zit. Maar bijvoorbeeld Bram Vermeulen deed het ook. Maar de kwaliteit van dit album wordt in Nederland inderdaad door haast geen enkele songwriter gehaald.

Ik wilde Ray Davies eerst het voordeel van de twijfel gunnen, maar uiteindelijk heb ik toch besloten dat ik 3,5* toeken.

De cd klinkt alleraardigst. De cd klinkt vertrouwd (Kinks), en tegelijkertijd niet als een herhaling. Dit komt ondermeer doordat de stem van Ray Davies inmiddels dusdanig afwijkt van zijn vroegere stem. Daarnaast omdat de cd een wat moderne mainstream klank en songmateriaal heeft. Kinks waren natuurlijk ook mainstream, maar de mainstream van nu is een andere dan die van toen.

Af en toe ligt er naar mijn gevoel te weinig uitdaging in de muziek. Wordt wel deels gecompenseerd door de prettige luisterervaring en Davies' teksten. Zo opent hij bijv. al direct met een zin die mooi dubbel opgevat kan worden: ''We made a movie in Vietnam. Tax break said ''We're gonna shoot on location''.'' Simpel, maar doeltreffend.

Ray Davies is het liedjesschrijven nog niet verleerd getuige dit uitstekende album. Misschien niet meer het niveau dat hij haalde in de Kinks-tijd, maar dat was zo gruwelijk hoog (vergelijkbaar met o.a Lennon/McCartney) dat dit moeilijk nog ooit te evenaren is. Een zeer genietbare plaat.
Zijn stem is anders dan vroeger, maar nog steeds zeer prettig om naar te luisteren, en hij heeft altijd wat te vertellen. Hij observeert de wereld om zich heen en zingt daar met milde ironie en mededogen over.

Mooi stuk, c. scartlet, eindelijk weer eens bijval voor Ray, die zó belangrijk was voor de popmuziek in het algemeen.
Zeker met dit fantastische album (lees mijn vorige reakties).

Nou, ik denk niet dat dit album belangrijk was voor de popmuziek (hoewel het een fijne plaat is). Met The Kinks was hij dat natuurlijk wel.

Neen Stijn. Begrijp me niet verkeerd. Dit album vond en vind ik erg goed, maar ik bedoel, net als jou zijn rol in de popmuziek met Kinks. (uiteraard!). Mijn eerste plaatje,dat ik kado kreeg was Till The End Of The Day, maar toen was ik nog een heel klein manneke!

Dat staat buiten kijf, maar momenteel pak ik eerder dit album of (in mindere mate) Other People's Lives dan het werk van The Kinks. Een band wat mij betreft gewoon in het rijtje Beatles, Stones, The Who horen te staan, begrijp me niet verkeerd! Hopelijk komt Ray nog eens met een solo-album met nieuw materiaal, persoonlijk meer behoefte aan dan een reünie met The Kinks. Voor de fans geweldig, maar dat zal in creatief opzicht niet veel opleveren ben ik bang.

Dit album toont in ieder geval aan dat hij een geweldig songwriter is en dat zijn creatieve sappen nog goed vloeien. Zijn door de platenmaatschappij opgelegde cover/tributealbum is hem dan ook vergeven. Alleen al omdat Alex Chilton's laatste opname hier op staat.

Heb via een kennis de tien track promo gekregen die je gratis bij een krant bijgeleverd kreeg en ik vond het niet zo'n spannend geheel. Misschien niet helemaal eerlijk om op basis van 10 liedjes te beoordelen. Als ik de kans krijg zal ik het hele album beluisteren en als mijn oordeel hoger uitvalt pas ik het aan.

Verrassend sterk album. Niet in de zin van dat hij dat niet zo kunnen want ik ben best een redelijke fan van The Kinks maar ik had het niet meer in 2007 van hem verwacht.