Magdalena Bay - Imaginal Disk (2024)

Momenteel de nieuwe hype op RYM, met 4.19 op 5000 stemmen as we speak. Het duo heeft voor deze plaat duidelijk meer in de progressieve vijver gevist, en jammer genoeg heeft het daarmee ook de steriele pompeusheid die dat genre met zich mee kan brengen als bijvangst. Het klinkt allemaal minder onbevangen dan hun charmante debuut, het merendeel van de liedjes blijven hangen in net-niet dansbaar midtempo, en er gebeurt weinig op emotioneel vlak. Ik krijg een beetje hetzelfde gevoel als wanneer ik naar die hyperrealistische tekeningen op Instagram kijk: allemaal knap gedaan, maar het roept verdomd weinig op. Ik voel de hype dus niet zo - alsnog tweëeneenhalve ster voor de piekfijne productie en de paar fijne liedjes zoals Death & Romance en de afsluiter.

Iets wat goed is en goed gewaardeerd wordt hoef niet meteen te worden weggezet als hype natuurlijk. Een paar fijne liedjes?? Elk nummer is een voltreffer. Een meesterwerk is het in haar genre en in mijn ogen de beste popplaat van dit decennium.

Er zit geen waarde-oordeel in het woord hype wat mij betreft hoor. Brat was ook absoluut een hype op RYM en vind ik wel geweldig.

Ik weet nog niet wat ik precies van dit album ga vinden op de langere duur, maar ik constateer wel dat er een aantal fenomenale parels op staan. Image, Vampire in the Corner, Watching T.V. (met die prachtige inleidende coupletten), Cry For Me (!!!!!) en zoals genoemd de afsluiter.

Nu gaat het me benieuwen of de rest van de liedjes ook zo gaat landen, want verder zijn de hele productie en het concept van dit album zeker om van te smullen.

De liederen worden in ieder geval per luisterbeurt beter en het verslavingsgehalte is aan.

Ik ben het volledig eens met het verslavende aspect van het album. Damn, wat is dit op en top geproduceerd. Hoe het album flowt van ene naar de andere track is ongekend.

"Image" & "Love Is Everywhere" zijn geen covers toch? Het lijkt wel of ik die nummers al een keer eerder heb gehoord in een andere uitvoering. Ik krijg ook wel vaak een sterk modern disco/ABBA vibe ofzo.

Hoewel haar stem heel mooi verweven is in de productie vind ik haar stem dusver ook nog niet bijzonder genoeg dat ik het echt geniaal wil noemen. Maar ik denk misschien dat ik met een aantal luisterbeurten helemaal om ben.

Dit is heel slim en zit ongelooflijk goed in elkaar. Brat voor de nerds (met een dikke knipoog). De invloeden worden op een prachtige manier aaneengeregen, zonder ergens ersatz te zijn. We zitten zo onder andere hiermee wel in de golden age of pop music.

Hier gaat een heel mooi cijfer uit voortvloeien.

Na het fantastische Mercurial World waren mijn verwachtingen hooggespannen, maar ze werden tot dusver niet helemaal ingelost. Het klinkt toch allemaal net een tikkeltje meer als bandwerk, wat meer generisch, minder verrassend, verfrissend en origineel dan op het debuut. Wat dat betreft kan ik hoi123's mening wel volgen.

Maar op een of andere manier blijf ik Imaginal Disk toch draaien en raak ik er een klein beetje verknocht aan. Die typische, intrigerende sound van MB zit daar voor veel tussen. En zo groeit een nummer als Cry for Me, dat me bij de eerste luisterbeurten niet opviel, onverwacht uit tot een van mijn favorieten. That's My Floor is ook een sterke nieuwe single.

3.5* voor nu, heel misschien wordt dat nog een 4.

Ik heb er ook moeite mee, enorm fan van het vorige album, maar dit is toch een serieus andere richting, richting die van art pop en ook een stuk minder elektronisch naar mijn idee. De nummers zijn wel speciaal met momenten (Tunnel Vision) en er zitten ook wel vrij catchy nummers bij (Image). Mogelijk dus echt iets dat moet groeien, maar misschien is het ook niet echt meer mijn ding.

Dit is een heel vrolijk album met knappe productie en memorabele melodieën. Mica's vocals doen we wat denken aan een kruising tussen Kylie Minogue en een jonge Gwen Stefani, en ook muzikaal is Imaginal Disk een melting pot van (vaak behoorlijk retro) pop invloeden. De nummers waar ik het meest van hou zijn Killing Time, Image, Watching TV en Angel on a Satellite. Ik heb het wat moeilijker met songs zoals Cry For Me, die op zich wel heel vlot luisteren, maar die voor mij toch iets te pastiche aanvoelen.

Hier nog op aanhakend. Elke keer als ik "Image" hoor denk ik; dit lijkt op een track van "Glass Animals". Heeft iemand anders dat ook?

De jongere Kylie was ook mijn 1ste gedachte.
Cry for Me en Image de prijsnummers. Ben benieuwd hoe dit live klinkt in Reykjavik bij Airwaves.

Op Youtube staat een registratie van een van de eerste concerten van de tour in goede kwaliteit. Fantastisch, zeg! Hoop vurig dat ik nog een kaartje weet te scoren in Amsterdam, of dat er in 2025 een herkansing komt om ze te zien.

Magdalena Bay - Magikal Mistery Tour

Het genre ligt niet echt in mijn straatje, desondanks vind ik dit een behoorlijk sterk album. De nummers zijn gevarieerd en de vele interessante effecten op de achtergrond prikkelen je als luisteraar. Het eerste nummer vond ik licht tegenvallen; daarna is het allemaal prima.

Er zit iets in deze muziek wat behoorlijk catchy is. Dat zit hem voornamelijk in de productie. Dit is normaal gesproken niet mijn ding. En terwijl ik een poging doe dit hele album eens te beluisteren, kom ik weer tot die conclusie. Goede popmuziek, maar de vocalen gaan mij op den duur tegenstaan. Het klinkt mij dan toch iets te kinderlijk of tienerachtig.Het voelt zelfs een beetje guilty-pleasure.

Dit probleem had ik ook met Clairo - Charm uit dit jaar. Instrumentaal was het zowat verslavend, maar de stem van Clairo klinkt mij op ten duur te jeugdig.

Deze Imaginal Disk kan ik dus niet uitzitten. Maar zo nu en dan zet ik graag Image en het geweldige Killing Time op.

Er staan echt wel goede nummers op, hele goede zelfs, maar zo halverwege merk ik dat mijn aandacht verslapt. 15 nummers is misschien wat veel van het goede.

Wat een heerlijke plaat die zeker niet gaat vervelen als je em vaak draait. Met een beetje goede marketing en verpakking van de singles zou deze band de hele wereld kunnen veroveren.

Blijkbaar wordt deze vrijwel perfecte radiomuziek niet eens op de radio gedraaid. Wat een rare wereld

Het is 19 november en Imaginal Disk staat nog steeds bovenaan de lijst met albums van 2024 op rateyourmusic. Bijzonder dat een popplaat zo beklijft bij zoveel luisteraars, maar toch ook bijzonder dat het geen weg vindt hier naar de radiostations hier.

Waarom ken ik dit nu pas..zo goed.

Absoluut een ontdekking. Prima productie en een aantal lekkere songs. Zeker aan te raden voor 80s liefhebbers!

Niet mijn ding maar wel goed: leuke sound die de zangeres en onderwerpen van songs vér naar achteren drukt. In de handen van deze lui had mijn buur-buurmeisje het ook gekund

3,5 sterren vanuit een smaak-oogpunt, wanneer het genre is kan ik me voorstellen dat je tot 1,5 hoger komt.

'Niet mijn ding' is ook lang het gevoel dat ik bij deze plaat had. Totdat... ik de band live zag op Iceland Airwaves. Fantastisch, energiek optreden, waarbij het opviel hoeveel kwaliteitdnummers er op dit album staan. Desondanks kon ik toen het album nog steeds niet pp waarde schatten. De afgelopen weken begint mijn waardering voor dit album steeds meer te groeien. Et voilá: ik ga ophogen naar 4* en sluit een plek in mijn eindejaarslijstje niet uit.

Plaat van de buitenklasse!

''Cry For Me'' favoriet nu, volledig geobsedeerd. Mijn hersenpan spat letterlijk uit elkaar van genot.

Het is echt wel een groeier, ja. Was ook niet super enthousiast in het begin, maar nu ben ik ook wel veranderd van mening.

Ik zag Magdalena Bay dermate veel in playlistjes over 2024 langskomen, dat ik maar eens een hele plaat heb opgezet. Nou, dat viel wat betreft die opener niet mee, maar gelukkig kwamen er daarna ook nog wel een paar goede songs voorbij: Image en Cry For Me. Maar helaas ook te vaak ergernissen aan het te aanstellerige zangtoontje.

Recensie op de krenten uit de pop:
De krenten uit de pop: Review: Magdalena Bay - Imaginal Disk - dekrentenuitdepop.blogspot.com

Review: Magdalena Bay - Imaginal Disk
Magdalena Bay scoorde de afgelopen weken hoog in heel veel jaarlijstjes en dat is volkomen terecht, want Mica Tenenbaum en Matt Lewin hebben een rijk en veelkleurig popalbum vol geweldige songs gemaakt

Ik ging er vorig jaar van uit dat Imaginal Disk van Magdalena Bay niet in mijn muzikale straatje zou passen, wat werd bevestigd bij snelle beluistering van het album. Ik had veel beter moeten luisteren, want het duo uit Los Angeles heeft een briljant popalbum gemaakt. In muzikaal en productioneel opzicht is alles uit de kast getrokken, maar de muziek van Magdalena Bay is net zo makkelijk een muur van geluid als een verzameling prachtige details. Het combineert allemaal prachtig met de stem van Mica Tenenbaum. Het is een stem waar je van moet houden, maar als je eenmaal bent verleidt door de zang, de muziek en de songs is de verleiding van Magdalena Bay meedogenloos.

Imaginal Disk van het Amerikaanse duo Magdalena Bay was de afgelopen weken te vinden in verrassend veel jaarlijstjes, waaronder een aantal zeer aansprekende jaarlijstjes. Het vorige album van Mica Tenenbaum en Matt Lewin, het in 2021 verschenen Mercurial World, deed het ook al heel erg goed bij de critici, maar sprak mij bij vluchtige beluistering destijds niet direct aan.

Ook Imaginal Disk liet ik afgelopen zomer liggen, overigens zonder er heel goed naar geluisterd te hebben. Ik heb over het algemeen wat minder met het soort elektronische popmuziek dat Magdalena Bay maakt, of het soort popmuziek dat ik had verwacht van het duo uit Los Angeles. Nu ik het album wat vaker heb beluisterd begrijp ik wel dat de critici zo enthousiast zijn over Magdalena Bay, dat inmiddels ook een flinke schare fans aan zich heeft weten te binden.

Ik ben overigens begonnen bij Mercurial World en dat is zo’n album waar ik meestal geen zin in heb, maar dat heel af en toe het juiste album op het juiste moment is. Het is lekker dromerig album waarop zwoele stem van Mica Tenenbaum zorgt voor de meeste verleiding. Het is een wat meisjesachtige stem, die goed tot zijn recht komt in het elektronische geluid op het album.

Het is een geluid dat wordt bepaald door elektronica, maar het geluid van Magdalena Bay heeft op Mercurial World ook een organische en funky vibe, met hier en daar een hoog jaren 80 gehalte. Het vorig jaar verschenen Imaginal Disk vind ik persoonlijk het betere album van de twee.

Ook op het meest recente album van het duo uit Los Angeles speelt de verleidelijke sten van Mica Tenenbaum een zeer prominente rol, maar het klinkt net wat minder hijgerig dan op het vorige album van Magdalena Bay. Ook in muzikaal opzicht vind ik Imaginal Disk een beter album. Het is een album dat echt alle kanten op schiet en varieert tussen voorzichtig experimentele passages en hopeloos aanstekelijke pop.

Matt Lewin heeft alles uit de kast getrokken in de instrumentatie en productie van het album en heeft het geluid van Magdalena Bay flink vol gestopt, maar het klinkt wat mij betreft nergens overdadig. Imaginal Disk klinkt als het album dat Madonna in de jaren 80 had kunnen maken wanneer ze over de technologie van deze tijd had kunnen beschikken, maar Mica Tenenbaum en Matt Lewin sluiten net zo makkelijk aan bij de popmuziek uit het verleden, wat terug gaat tot de jaren 70, als bij de popmuziek van deze tijd.

In eerste instantie was ik vooral aan het luisteren naar alle lagen in het bijzondere geluid van Magdalena Bay, maar na een tijdje raakte ik ook steeds meer onder de indruk van de kwaliteit van de songs. Imaginal Disk doet me wel wat denken aan het album van Caroline Polachek, die twee jaar geleden zo stevig scoorde met het briljante Desire, I Want To Turn Into You, maar het album van Magdalena Bay is zeker niet minder.

Vijftien tracks en ruim vijftig minuten lang verpletteren Mica Tenenbaum en Matt Lewin je met muziek waar je alleen maar heel gelukkig van kunt worden, met popsongs waar je vanzelf zielsveel van gaat houden en dan is er ook nog eens de stem van Mica Tenenbaum, die op het eerste gehoor misschien wat kinderachtig klinkt, maar uiteindelijk steeds meedogenlozer verleidt. Zomaar laten lopen vorig jaar, maar wat is dit goed. Erwin Zijleman

De tandjes...wat een plaat. Hier gaat mijn pophartje sneller van kloppen.

De eerste keer dat ik Death & Romance voorbij hoorde komen was in de gym. Ik kon een vreugdedansje op de loopband niet onderdrukken.
Daarna thuis de hele plaat geluisterd, jeetje...dat ik dit gemist heb in 2024. Dit is pure pop perfectie!

Duidelijke groeier, één van de beste platen van dit decennium wat mij betreft.

Hij staat al in mijn favorieten allertijden Wat laat deze plaat mijn hartje vollopen met warmte
Dit is typisch zo'n plaat die ontstaat als twee extreem creatieve mensen bij elkaar komen met totaal andere invloeden. Mica is duidelijk gefascineerd en geïnspireerd door popmuziek uit het verleden. Denk aan Kylie Minogue, Abba, Paul McCartney. Matt zit veel meer in de oude (prog)rock hoek, met ELO, King Crimson en Genesis als inspiraties. In plaats van te botsen, voeden die verschillen elkaar. Daardoor krijg je nummers die dansbaar zijn én ontregelend, emotioneel én conceptueel.Het concept van deze plaat is echt zo ijzersterk uitgewerkt dat je telkens weer nieuwe dingen ontdekt bij de plaat. Het gaat in de kern natuurlijk om innerlijke transformatie, hoe je tegen jezelf aankijkt, je angsten en verlangens, het zoeken naar verbinding, het vinden van liefde. Kortom, het verlangen om een beter mens te zijn.