Floating Points - Cascade (2024)

Floating Points weet me meestal meer te overtuigen op zijn jazzlangspelers (zéker die met Pharoah Sanders), maar Birth4000 en Del Oro behoren tot zijn betere clubplaten, dus wie weet!

Ik kijk hier enorm naar uit! Key103 vind ik ook erg tof. Hoop dat hij het niveau het hele album weet vast te houden. Sound doet ook een beetje denken aan Nuits Sonores, en laat ik dat nou het net zijn beste nummer vinden.

Ocotillo doet me eigenlijk weinig, misschien dat het beter werkt in de context van het album oid

De eerste singles wijzen duidelijk op een club gerichte plaat. Al doet het me allemaal nog niet veel. Birth4000 vind ik trouwens een van zijn zwakste nummers ooit.

Ik vind persoonlijk zijn eerste releases waarbij de mix tussen dance/jazz evenwichtig was de beste. Die Vacuüm EP met oa het nummer Truly .

Waar het laatste album van Jamie xx me als geheel zwaar teleurstelt, ben ik verassend positiever over dit album.
Het is stevig album waarbij het tempo hoog ligt, maar over de gehele lijn ook evenwichtig, wat niet altijd makkelijk is voor een dance-plaat. Zelfs Birth4000 kan ik in deze setting appreciëren.

3,5* om te starten, maar kans op meer.

Fast Forward heeft zware mid-2000s progressive vibes: die track had niet misstaan op Holdens The Idiots Are Winning, en de bassyntharpeggio's doen me steeds denken aan de geweldige Sasha Invol2ver Remix van Apparats Arcadia - niet om te zeggen dat de track geen eigen smoel heeft, trouwens, want dat heeft die zeker wel. Birth4000 was met stip mijn favoriet van de vooruit vrijgegeven singles, maar Fast Forward gaat daar nog eens een paar stapjes overheen.

Voorjaar 2021, Floating Points bracht zijn 'Promises' uit, een pracht van een jazzy ambientplaat drijvend op negen golvende bewegingen, waar, tussen de strijkers van het London Symphony Orchestra, saxlegende Pharaoh Sanders de hoofdtoon mocht voeren. Rust en schoonheid waren de twee sleutelwoorden op deze crossoverplaat. Wegdromen, vele avonden lang.

Tracht Sam Shepherd, de producer achter Floating Points evenwel nooit voor één gat te vangen. We zijn 2024 en hij gaat opnieuw solo. Weg is de jazz, want onze eclectische man zoekt op zijn derde soloplaat ineens iets totaal anders. Deze keer weer even helemaal alleen zijn tussen zijn synthesizers. Op 'Cascade' terug naar de roots, naar de biotoop waar hij al zijn verbeelding kan loslaten op de elektronische dancemuziek en de technische house. Op weinig alledaagse wijze tovert hij zo een oogverblindend technoalbum te voorschijn, krachtig, minimalistisch, repetitief en meeslepend, waar zowel de beats zich vrij en vrolijk op de danceclubs mogen oriënteren, als waar etherisch verdampende ambientgedeelten de weg openen voor trance, huiselijk zelfbeschouwen en dito loslaten.

Genieten wordt het. Opnieuw negen geweldig klinkende nummers die als watervallen door het album stromen, negen composities op een groovy palet van zich in weelderigheid en gelaagde texturen ontwikkelende soundscapes.

Verslavende synths, synths en nog eens synths, elektronische vibraties en exaltatie, telkens begeleid door adembenemende percussie, indringend knallende beats. De klemtoon ligt deze keer dus duidelijk op een pak caleidoscopische bangers voor de dansvloer, met op kop de opener 'Vocoder [Club Mix]', 'Birth4000' of 'Del Oro'.

Die sprankelende opener 'Vocoder [Club Mix]' dat is alle energie los, raven en opveren op de beats. Een voormalige single nu voor de clubs als booster tot en met dansbaar gemaakt.

Het wervelende kaal over en weer stuiterende 'Key103', scherp en indringend, opgejaagd door die solide pulserende kickdrum. Shepherd keert even terug naar het gelijknamige underground-radiostation uit zijn geboortestad Manchester, de zender die hem zoveel inspiratie leverde.

Uit het waanzinnig intense 'Birth4000' walmt spetterend de herbakken hitsigheid van de gouwe ouwe Moroder- en Donna Summer-sound. Pure opwinding en de klapper van het album. 'Del Oro', een gouden, teugelloos ongebreidelde housetrack op de wilde hartslag van de dansvloer. Net zo in het transcenderende 'Fast Forward' draaien de synths almaar kleuriger en melodieuzer om je heen, klaar om weer een prachtige technoroes af te leveren.

Dan is dat andere hoogtepunt, het ingetogen 'Ocotillo', briljant in zijn gedetailleerdheid. Fraai en ongerept ook met zijn voortschrijdende synths en prikkelende percussie en met o.a. ook die druppelende harp en antieke klavierpiano mee opgenomen in de akoestische outfit. Allemaal vermengingen die voor verbluffende extra-schoonheid zorgen.

Het coole 'Afflecks Palace' is meer dan zes minuten lang langzaam in het duister uitrollende vervoering, naar een extatisch groeiende verkeerschaos van tegen elkaar opbotsende instrumenten, tot op het einde na de digitale beats echte percussie het punt mag zetten achter al die psychedelica, trance en verwarring.

Uit de desolaat echoënde woestenij van 'Tilt Shift' ontluikt knisperend en ritselend de percussie. Constant muterend zoekt die zijn verloop, in ongekende richtingen. Finaal ook nog even vier minuten gelukzalig wegdrijven in een uitzettende atmosfeer, dat wordt de afsluitend heerlijke ambient van 'Ablaze'.

Heel bijzonder toch dat grenzeloze universum, die magisch weidse, almaar vlotjes transformerende microkosmos van intellectueel en laptopman Sam Shepherd. Prachtig gewoon om in al die technische eenvoud weg te deinen, in al die opeenvolgende groots opgeroepen stemmingen.

'Cascade' is de onmiskenbaar leuke ontdekkingstrip van een veelzijdig componist en producer. Na een voor iedereen ellendige coronatijd zonder dansvloer was een uurlange ontlading in de best denkbare ravemuziek voor Shepherd zelf gewoonweg een must. 'Promises' blijft dan wel zijn magnum opus, dit tot in de puntjes vakkundig gemaakte 'Cascade' komt binnen als een live dj-set uit de duizend en voor 2024 ongetwijfeld als de technoplaat van het jaar.
Benieuwd waarmee hij de volgende keer opdaagt.

In een wat minder muziekjaar is dit toch een electronische uitschieter, iets minder dan Djrum zijn killerplaat. Maar wat FP op dreef hier.