Devo - Freedom of Choice (1980)

Toch wel het beste album van DEVO. Het schijnt dat deze plaat gaat over het jargon van de Amerikaanse platenindustrie.

"Whip it" is de grootste hit die DEVO gehad heeft, maar heeft de charts in Nederland en de rest van Europa nooit kunnen veroveren.

De rode hoedjes worden "Enery-dome" genoemd. Ik heb er zelf ook een, maar wees niet bevreesd: ze werken niet!

Hoe ik precies bij deze groep aanbeland ben weet ik niet meer precies, maar deze muziek bevalt me zeker.
Devo bewees hier dat je met post-punk ook best lol kan trappen in tegenstelling tot tijdgenoten als Joy Division en The Cure.
Leuke feestelijke muziek. Dat is alles dat onthoud na enkele luisterbeurten (er zullen er zeker nog volgen).

Ik hou het voorlopig op een 3,5

Zodra ik de hoedjes op marktplaats zie doe ik een bod. Pure cult dit album. Ik heb hem nog op LP, met een levensgrote poster van de heren met helm...

Ik ben er niet uit welke Devo ik nu het best vind, het gaat tussen deze en de eerste.
Deze blaast me toch ook van mijn sokken hoor, muziek waarbij ik in alle graagte mn duivels zou ontbinden.
Niet aan te raden deze te draaien in de buurt van de Swarovsky-collectie van je mamaatje of tijdens het familiebezoek.
Ik krijg wel eens een rare blik als ik dit opleg wanneer er iemand bij me is. Alles oké? vragen ze dan, dan antwoord ik: I'm ok, I am Devo!!!

Prima album, hier kan de familie er goed naar luisteren.
Klinkt voor mij als een op hol geslagen David Byrne (Talking Heads) met meer electronica.

Optimistische en energieke new wave, waar de ritmes worden gedragen door een stampende synthesizer en dansend drumwerk. Het was hun derde album en er moest een grote hit worden gescoord, anders was het einde contract, zo kreeg manager Eliot Roberts (welke tevens Neil Young onder zijn hoede had) te horen van Warner Brothers, meldt dit artikel in Magnet Classics.
Dat lukte met Whip It, dat relatief lang na verschijning van het album op 16 mei, in november #14 haalde in de Billboard Hot 100; in het Verenigd Koninkrijk in december #51. Toetsenist Bob Casale omschreef hun stijl als “We were Kraftwerk from the waist up, and Elvis Presley from the hips on down,” en dat snijdt hout. Veel "kille synths" maar ook een scheurend gitaartje en dansbare waverock.

Het titelnummer verwijst naar de politieke situatie van toen en kan naadloos op de huidige situatie in de VS worden geplakt. Girl U Want is dan weer sterk in zijn beschrijving van wat de aandacht van vrouwelijk schoon met de hoofdpersoon doet.
Het album bevat geen zwakke nummers. Andere favorieten zijn It's Not Right met zijn sequencer, Snowball met zijn bijna-discodreun die echter door drummer Alan Myers fraai met franje wordt omhuld, Ton o'Luv met zijn knipoog naar klassieke rock 'n' roll, het wat dreigende Gates of Steel en de snelle bonustrack Turn Around . Lekker album met één nadeel: door de soortgelijke tempo's, ritmes en arrangementen gaat het na enige tijd wel erg op elkaar lijken. Tegelijkertijd is de samengebalde energie van synthesizers, gitaar en bas/drums ieder nummer aangenaam. Ik kom uit op een veilige 7,5 voor het geheel.

De productie is 45 jaar later onverminderd fris en transparant, waarbij de muziek de speakers uitknalt. Sinds 1993 als combi-cd verkrijgbaar op Oh No It's Devo / Freedom of Choice en vanaf 2009 als uitgebreidere cd-versie.
De maffe hoedjes op de hoes werden twee jaar later in de talkshow van David Letterman onderwerp van gesprek. Dat de groep daar zat, zegt iets over de groeiende populariteit van deze eigenwijze wavegroep.

Mijn reis door new wave kwam van het Britse industrialgezelschap Throbbing Gristle en vervolgt bij het tweede album van het Nieuw-Zeelandse Mi-Sex.