Van Morrison - New Arrangements and Duets (2024)

het lijkt mij sterk dat er op dit album folk muziek zal staan. Kurt Elling is een Amerikaanse jazz zanger en ook de namen van Curtis Stigers, Joss Stone en Willie Nelson doen allesbehalve aan folk denken.

een verrassende songkeuze, met o.a. oudjes als "I'll Be Your Lover Too" (van het album "His Band & the Street Choir") en "You Gotta Make It Through the World" (van "A Period of Transition").

toch wel benieuwd naar de nieuwe arrangementen/uitvoeringen van pareltjes als "The Beauty of Days Gone By" en "Steal My Heart Away" (beide van het album "Down the Road").

Folk is wel de gemene deler die vermeld staat op de streaming- en verkoopsites: Alternative Folk, Folk / Pop en Blues | Folk, Country. Jazz kom ik nergens tegen, maar we houden het in de gaten!

Van Morrison is op zijn oude dag enorm productief. Nou ja, zeer weinig nieuwe en goede songs. Wél albums waarin hij de muziek uit zijn jeugd - veel covers dus - met veel plezier en muzikaal vakmanschap vertolkt.

En dit jaar weer twee albums, waaronder dit album. Ja: weer covers, maar nu van hemzelf. Beetje dubbel gevoel: ik ben niet zo van herkauwen, maar ja, Van Van kan ik veel hebben. Ben dus toch, net als potjandosie een beetje benieuwd.

Zojuist een eerste luisterbeurt erop zitten. Beetje in de lijn van zijn albums van de laatste jaren. Van doet geen nieuwe dingen meer, maar haalt plezier uit de muziek van zijn jeugd zoals onder andere skiffle of muziek uit "the Days Before Rock'n Roll", zoals hij dat zelf noemt.

En af en toe 'covert' hij zijn eigen werk, zoals in Duets uit 2015. En datzelfde doet hij op deze New Arrangements and Duets. Wat dat betreft is de titel heel duidelijk. Enkele duetten (o.a. met Joss Stone of Willie Nelson), en allemaal nieuwe arrangementen. Dit keer kiest hij voor een Big Band Jazz-setting.

En net zoals op zijn (eveneens dit jaar verschenen) prachtige live-album Live at Orangefield is het een verrassende keuze uit zijn immense oeuvre. Dit keer zijn het de volgende keuzes:

1970 van His Band and the Street Choir: 5
1977 van A Period of Transition: 13
1984 van A Sense of Wonder: 10
1987 van Poetic Champions Compose: 8
1990 van Enlightenment: 3 en 7
1991 van Hymns to the Silence: 11
2002 van Down The Road: 6, 9, 12 en 15
2003 van What's Wrong with This Picture?: 14
2017 van Versatile: 2
2018 van The Prophet Speaks: 1
2018 van You’re Driving Me Crazy (met Joey DeFrancesco): 4

De keuze voor 4 songs van Down The Road duidt er vermoedelijk op dat hij dat album ook als een van zijn betere beschouwt. Daar kan ik mij wel in vinden.

Al met al een fijne luisterervaring. Niet bijzonder, dat niet. Maar wel - zoals gebruikelijk bij Van - muzikaal vakmanschap en veel spelplezier. Ik ga hem de komende dagen nog vaak beluisteren en geef daarna mijn waardering.

De afgelopen week heb ik heel vaak dit album beluisterd. En dat bevalt nog altijd prima. Ik kan de big band sound best waarderen. Je hoort toch echt andere versies en dat is leuk.

De duetten hadden wat mij betreft niet gehoeven, maar hinderen mij ook beslist niet. Sterker: die met Joss Stone springt er zelfs wat bovenuit. Zoals alle albums van de laatste jaren is ook dit album niet bijzonder, maar luistert het wèl lekker weg.

Overigens lagen deze songs al enkele jaren op de plank en kunnen we de komende tijd nog wel vaker zo'n album verwachten.

Nu ben ik in het algemeen niet zo'n fan van de gewoonte van sommige artiesten om hun archieven aan de luisteraars ter beschikking te stellen, voordat ze aan het einde van hun leven zijn. En soms kan dit wel heel erg uit de hand lopen, zoals in het geval van Neil Young.

Maar als het met beleid en in bescheiden mate gebeurt (zoals de twee albums van Van dit jaar) kan ik het goed hebben. Afijn: we zullen zien. Of eigenlijk: horen.