Van Morrison - Live at Orangefield (2024)

Een nieuwe van Van The Man. Maar na een paar albums waarop hij de muziek van zijn jeugd speelt, is het dit keer een live-album.

Ik ben best een grote fan, maar zat hier nu ook weer niet op te wachten. Maar wat is het dan? Zijn eigen website geeft een korte toelichting. Met Kerstmis 1959 stond een 14-jarige Ivan met een skifflebandje Midnight Special voor het eerst op het podium. En dat was het podium van de Orangefield Secondary School.

In augustus 2014 keerde hij op datzelfde podium terug voor een drietal concerten. En dit album bevat een selectie van deze concerten. De songs die op dit album terecht zijn gekomen wekken toch wel mijn interesse, omdat veel van die nummers nog niet eerder op live-albums zijn verschenen. Ook vormen zij een bijzondere dwarsdoorsnede van zijn imposante oeuvre. Een chronologische volgorde:

1968 van Astral Weeks: 15
1970 van Moondance: 1 (deels) en 4
1982 van Beautiful Vision: 2 en 13
1986 van No Guru, No Method, No Teacher: 8 en 16
1987 van Poetic Champions Compose: 1 (deels)
1989 van Avalon Sunset: 3
1990 van Enlightenment: 9 (deels) en 11
1991 van Hymns to the Silence: 14
1996 van How Long Has This Been Going On (met Georgie Fame & Friends): 6
1997 van The Healing Game: 10 en 12
1999 van Back on Top: 5
2003 van What's Wrong with This Picture?: 7

Bijzondere selectie, niet? Zoals gezegd ben ik nu toch wat nieuwsgierig geworden.
We shall see (of 'hear' in dit geval).

Wel een goede, afgewogen selectie van wat ik ook zelf beschouw als een aantal van zijn betere albums. Net wat je zegt: ik zat hier niet echt op te wachten, en ben ook wel een beetje Van-moe nu ik een slordige 40 albums van de man bezit. Maar toch is ook mijn interesse gewekt. Ga toch ff luisteren.

Eerste paar luisterbeurten erop zitten. Om te beginnen moet ik zeggen dat ik in het algemeen niet zo'n liefhebber van live-albums ben, en dus ook niet die van Van Morrison. Zeker: ik heb de (algemeen geprezen) It's Too Late to Stop Now, en ook Live at the Grand Opera House Belfast, A Night in San Francisco en Astral Weeks Live at the Hollywood Bowl. Best fijne platen, maar ik merk dat ik toch veel liever de studio-albums draai. Kortom: ik verwachtte niet al te veel van weer een live-album.

Maar ik werd geprikkeld door de context: Van die na 55 jaar terugkeert voor 3 concerten op het podium van zijn school in Belfast, waar hij als 14-jarige met zijn eerste skifile-bandje ook al stond. En ook vond ik de setlist erg interessant. Diverse songs die niet al teveel live zijn gespeeld.

Om maar gelijk met de deur het huis in te vallen: ik ben heel erg verrast. Op de eerste plaats is de geluidskwaliteit uitstekend. En natuurlijk heeft Van prima muzikanten om zich heen verzameld. Een strakke band, een erg fijne blazerssectie en mooie backing vocals. Nu heeft hij gedurende zijn hele carrière altijd prima muzikanten om zich heen gehad, dus dat is eigenlijk erg voorspelbaar. Wat echter nooit voorspelbaar is, is de stemming van Van zelf. Een kaartje voor een concert van Van kopen staat welhaast gelijk aan een soort Russisch roulette. De ene keer is hij nukkig en chagrijnig, met als gevolg een korte setlist met vooral uptempo songs. Maar een andere keer is hij bevlogen en spiritueel, met lange versies van zijn ballads en 'streams of consciousness'. Ik heb begin jaren '80 zelfs een concert bijgewoond waarin hij na een vervelend begin plotsklaps zijn setlist omgooide, zelfs tot grote zichtbare verrassing van zijn band. Wat volgde was een gedenkwaardige avond.

En dat is precies wat zich in 2014 in Orangefield afspeelde. Van had er duidelijk zin in. Nou kan dat haast ook niet anders. Als je om die specifieke reden juist daar wilt optreden, moet je wel bezield zijn. Maar ja, met Van weet je het nooit. Tot en met song 13 is het al erg genieten, maar het mooiste moet dan nog komen in de vorm van de laatste drie songs, die maar heel zelden live door hem zijn vertolkt.

On Hyndford Street wordt door hem als een gedicht aangekondigd, maar is meer een van Van's typische 'streams of consciousness'. De tekst is vanwege de locatie wat aangepast en bevat allerlei herinneringen aan de buurt waar hij opgroeide. Straatnamen en plaatsen passeren de revue, zoals natuurlijk Hyndford Street en Orangefield, maar ook Cyprus Avenue. Maar ook de plaats waar hij de bus nam naar de zee om daar een ijsje te eten. En ook verwijzingen naar de muziek van zijn jeugd, veel blues en jazz, maar ook de schrijver Jack Kerouac wordt genoemd. En dat alles 'Before the Days of Rock'n Roll', zoals hij dat noemt.

Tenslotte volgen nog - bij wijze van toegift - werkelijk fenomenale versies van Ballerina en In the Garden. Bij beide nummers is een hoofdrol weggelegd voor een fantastische (want zeer ingehouden) blazerspartij.

In tegenstelling tot zijn andere live-albums vermoed ik dat ik dit album wèl nog regelmatig ga opzetten. Ik denk dat dit komt door de thematische aanpak, die duidelijk zorgt voor een bevlogen concert. De tijd zal dit uitwijzen.

Heerlijk mooi album! Uiteraard zoals we Van kennen maar wat ik met name wil benoemen is de geluidskwaliteit van dit optreden.
Na 2x streamen (24/192) toch maar de lp bestellen.

Geweldig album van Van! Op dit album is te horen dat je best (een beetje) kunt lachen met Van.

Inderdaad weer een heerlijk album! Ik zou de CD graag bestellen, maar volgens mij nergens in Nederland te koop. Of.......??

Chet, de CD is hier te bestellen. Verzendkosten vallen reuze mee.

Renoir cd vandaag besteld. Komt incl verzendkosten op € 21,66. Ben benieuwd! Dank iig.