Officium Triste - Hortus Venenum (2024)

Neerlands langstlopende doomtrein laat weer eens van zich horen middels het hagelnieuwe Hortus Venenum. Hiermee geeft ze alvast wat venijnigs mee aan de lieflijke boompjes die het artwork sieren.

Muzikaal gezien is er gelukkig niet veel veranderd in de aanpak van dit treurwilgencollectief. Hortus Venenum bouwt in die zin prima voort op het in 2019 verschenen The Death Of Gaia. Het is een album dat laat zien dat de klassieke doom/death in de beste "Peaceville 3"-traditie heel goed gecombineerd kan worden met dynamische songstructuren zodat het nooit gaat vervelen.

De vele accenten geven het werk ook weer extra cachet mee. Zo zijn er de zachtjes meewenende synths in het openende Behind Closed Doors en de regelmatig opduikende gebroken piano-fragmenten die precies de juiste lading mee weten te geven. Tegelijkertijd is er ook wat tegenwicht op die neerslachtige elementen te bespeuren. Zo is de staccato gruntzang van Pim Blankensteijn nog altijd niet van het schaakbord gekegeld door hippe, ijle vrouwenzang. Daarnaast zijn er ook wel wat tempowissels hier en daar te bespeuren die de druk wat opvoeren. Let eens op hoe de dwingende ritmen in My Poison Garden tegenspel bieden aan de sombere melodieuze leads. Zonder te vervallen in blastbeats, kweekt de band daar een krachtige energie.

Sowieso grossiert de band in schitterende melodielijnen die je langs het weemoedige epos getiteld Anna's Woe leiden. Het (wat mij betreft ondergewaardeerde werk) van de vroege Anathema vindt hier zijn wasdom lijkt het wel. Hier valt de dans tussen de mineurklanken op de gitaar en de voorzichtige synths het meeste op. In dit geval deint de ritmesectie rustig mee waardoor het een extra emotionele lading krijgt. Dit is een voorzichtig hoogtepunt van het album.

Walk In The Shadows volgt eenzelfde pad maar overrompelt net wat minder dan het voornoemde Anna's Woe. De gesproken woordpassage klinkt zelfs wat pathetisch maar over de fraaie leads hoor je mij verder niet klagen. Forcefield is wat meer stuwender van aard en vormt met zijn heavymetal-aanpak een mooi breekpunt op het album.

In de vorm van het ruim tien minuten durende Angels With Broken Wings komt er alweer een einde aan de zevende van Officium Triste. De uitgesponnen uitsmijter is een gelaten klinkende compositie met halverwege een subtiele switch van melancholie naar agressie. En dan is het na veertig minuten weer klaar. Hortus Venenum is in daarmee een opvallend compact album voor het normale doen in dit genre. Daarmee grijpen we weer terug op de jaren 90 waar andere doom/death-acts hun sombere serenades ook vaak in zes of zeven nummers die gezamenlijk niet meer dan veertig of vijftig minuten duurden, afhandelden.

Dat geeft precies aan voor wie Hortus Venenum een aanwinst kan zijn; de liefhebber van traditionele doom/death volgens de tradities van Anathema en My Dying Bride. Officium Triste blijft in tegenstelling tot die acts trouw aan de wortels en onderscheidt er dan ook direct van. Qua songmateriaal zit er genoeg afwisseling in die de luisteraar op het puntje van de stoel houdt. En de bedrukte sfeer is ronduit prachtig om in meegezogen te worden. Ik schrijf dit in de nog altijd veel te krachtige stralen van de Septemberzon. Van mij mag het nu wel écht herfst worden.

Sfeervolle maar helaas weinig boeiende doom-metal van nederlandse bodem. Het songmateriaal mist pit en kabbelt maar een beetje door; tekstueel is het allemaal erg karig. Jammer, want met wat meer dynamiek, aggressie en tempowisselingen had dit nog wel iets kunnen worden. Nu is het allemaal nogal doorsnee.