Common & Pete Rock - The Auditorium Vol. 1 (2024)

Common is één van mijn favoriete MC's, vooral vanwege zijn fijne flow en goede teksten. Heerlijk om al die jazzy geluiden op de achtergrond te horen die dit album een fijne, relaxte flow geven. Zeker geen meesterwerk, maar wel weer raak.

Vandaag weer geprobeerd. Echt een heerlijk album tijdens het luisteren, maar het beklijft niet…

Ik sluit me aan bij de rest. Ik verwachtte at best een vermakelijk, ietwat saai album en dan ben je aangenaam verrast. Als je 20-30 jaar terug zou gaan in de tijd en hoopt op een classic (zoiets als Breukelen of de ATCQ comeback) dan beklijft het misschien wat te weinig.

Pete Rock maakt er een mooie mix van, getrokken door jazzy, opgewekte retrobeats. Common is terug op niveau en klinkt hongerig over de zweverige producties zonder de behoefte te voelen om iedereen eens te tonen hoe je moet rappen. De afwisseling komt van de wat snellere, sample-based nummers waar je dan die iets militantere Common ook weer hoort.

De plaat mist misschien wat vernieuwends of die echte uitschieters om echt memorabel te worden. Maar er zijn genoeg uitschieters (Dreamin, This Man, Wise Up…) en eigenlijk amper zwakkere nummers (op misschien het tweede nummer na) waardoor er genoeg replay value is.

Precies dit. Het is formule hiphop. Ik denk dat ze ook moeiteloos 5 van dit soort albums achter elkaar kunnen maken. Het is zeker een vakmanschap en een ambacht, maar ook wat gewoontjes. Nergens veer ik op ofzo. Een leuke hommage maar nergens stijgt dit boven middelmaat uit. Prima 3,5 sterren plaat maar ik had op meer gehoopt.

Ik vind het wel wat meer dan ‘gewoontjes’, hoor vinylbeleving. Niet spectaculair, maar wel behoorlijk bovengemiddeld. Pete Rock produceert eigenzinniger dan ik van hem gewend ben de laatste jaren. En ik wil zelfs nog wel eens opveren bij bepaalde nummers. Al met al is het een best goed album waar o.a. Snoop & Dre een voorbeeld aan hadden kunnen nemen. Dit alles bij elkaar maakt zo vreemd dat niets blijft hangen.