Luke Combs - Fathers & Sons (2024)

Weinig animo voor Luke Combs in Nederland, toch wist hij Afas vorig jaar vol te krijgen.

Mijn aandacht voor deze typisch Amerikaanse countryzanger werd vorig jaar opgewekt door zijn vertolking van Fast car , die we kennen van Tracey Chapman.

Zijn vertolkingen van zijn belevenissen gedurende zijn leven spraken mij wel aan, geen wereldschokkende dingen, gewoon het leven van die Ordinary Guy uit de States.

Deze plaat gaat wat dieper het leven van Combs in, de veranderingen die we ( bijna) allemaal meemaken als we wat volwassener worden , relatie ,kinderen( in mijn geval kleinkinderen) worden op een beeldende manier geschetst door Combs. Ik hou bij tijd en wijle van deze enigszins melige manier van mijmeren over het leven.

Combs doet dat met zijn typische countrystem op een( voor mij) treffende wijze, ik hou hier wel van.

Of het ooit goed komt met countrymuziek en Nederland, ik denk het niet, ik zet deze , in wit vinyl uitgevoerde , plaat nog eens op, met een goed glas whiskey( zonder sigaar).

Toch heb ik het idee dat Country wel een beetje terrein aan het winnen is, mede dankzij een hoop cowboyseries (Yellowstone bijv.) en Tiktok. Maar laat grote artiesten maar gewoon in kleinere zalen staan, voor ons liefhebbers

Fijne plaat, behoorlijk sentimenteel aangezet, maar past bij het genre en ik kan het in dit geval ook erg waarderen. Als zoon van een vader en vader van een zoon is het wel herkenbaar soms. Al ga ik niet jagen met de kleine man.