Flotsam and Jetsam - I Am the Weapon (2024)

Zo te horen weer een prima album van deze toch altijd strakke band. Het klinkt allemaal wat toegankelijker, directer en daardoor wellicht ook wel iets te pakkend gelijk.

De heren van Flotsam & Jetsam zijn lekker bezig! Sinds hun titelloze album uit 2016 brengen ze elke drie jaar een meer dan uitstekend album uit, en ook I Am The Weapon laat horen dat aan deze reeks nog geen einde komt.

Met Blood In The Water koos de band al een iets stevigere koers, waarin het thrash-element van hun muziek wat meer de nadruk kreeg. Deze koers voortgezet, al wordt Flotsam natuurlijk nooit een echte thrashmetalband. Daarvoor is zijn de meer traditionele metalinvloeden teveel aanwezig.

Eric AK heeft bijna 60 jaar op de teller staan maar de jaren lijken weinig grip op zijn unieke stemgeluid te krijgen. Ook het het melodieuze leadwerk van Steve Conley en het iets aggressievere spel van Michael Gilbert is weer uitermate genietbaar. Fijne plaat weer!

Het vierde sterke album op rij. De band heeft de formule inmiddels geperfectioneerd en doet hier vrijwel alles goed, al had iets meer dynamiek geen kwaad gekund. Alle songs zijn uptempo, waardoor op gegeven moment de metaalmoeheid een beetje toeslaat. Dat gebeurt met name bij de ongeïnspireerde track Beneath The Shadows, halverwege het album. Gelukkig zijn de songs daarna wel weer op niveau, met het geweldige Black Wings als de perfecte afsluiter.

De altijd weinig verrassende Flotsam&Jetsam heeft een nieuw weinig verrassend album uitgebracht.

Flotsam and Jetsam, de band heb ik enigszins vanaf de zijlijn wel gevolgd. Er is echter nooit een klik tussen mij en hun platen gekomen.
De combinatie van heavy metal met wat thrash elementen heeft mij zelden weten te overtuigen.
De composities zijn degelijk maar de band blijft stug vasthouden aan hun eigen stijl. Dat moeten ze ook vooral doen, wie ben ik, maar ik mis de finesse, de inventiviteit maar ook verrassende wendingen of simpelweg wat fraaie arrangementen, die de muziek meer smoel kunnen geven.
Het wat eenvormige gebeuk levert de wat conventionelere thrash liefhebber wellicht wat luisterplezier op, ik vind het gebodene allemaal relatief saai.

Mij pakt het juist wel. Toegegeven; het is allemaal hetzelfde en er zit weinig tot geen variatie in maar het niveau ligt, zeker op de laatste paar platen, redelijk hoog. In ieder geval boven het gemiddelde. Een heel album uitzitten is wat lastig maar toch irriteert het me ook nooit. Een ander punt wat me aan hun albums bevalt is de productie. Die is, in tegenstelling tot die bij veel genre genoten, vrij open en transparant. Met name hun drumsound is niet zo gekunsteld, klinisch en daardoor nep.

Met dat laatste sla je de spijker op z'n kop Vielip.
En bij dit album kom het nog beter tot uiting dan de vorige twee, voor mijn gevoel.
Het meer catchy materiaal daarbij opgeteld maakt dat ik mij geen moment verveeld heb als de 47:16 minuten voorbij zijn.