Snow Patrol - The Forest Is the Path (2024)

Ook nog een nieuw album.

Het belooft weer een corny collectie van saaie liederen te worden.

De band zou zo maar eens kunnen ver(r)assen….

De laatste jaren houdt de Noord-Ierse/Schotse band Snow Patrol er een dusdanig laag moyenne op na dat je bijna zou vergeten dat de band überhaupt nog bestaat. Het vorige album (Wildness) is uit 2018 en diens voorganger gaat terug naar 2011 (Fallen Empires). En hoewel op beide platen goede tracks te beluisteren zijn, was de algehele kritiek toch wel dat Snow Patrol boogde op de schadevrije jaren die achter ze lagen, waardoor beide albums nogal saai en veilig klonken.

Het achtste studioalbum van Snow Patrol – The Forest is the Path – gaat op zijn best op eenzelfde voet verder als zijn twee voorgangers. Het beste lijkt er wel vanaf bij Snow Patrol en herhaling van successen als Chasing Cars, Run en Open Your Eyes ligt geheel niet in de lijn der verwachting. De positie van albumopener is weggelegd voor All. Een typische Snow Patrol-ballad in het midtempo-segment en een softrock-arrangement. All is een prima song met een wat ongebruikelijk, onevenwichtig refrein, waardoor het lied je net niet beetpakt daar waar het in de coupletten wél die potentie heeft.

Eerste single van The Forest is the Path is The Beginning. ‘Een soort samenvatting van het hele album’ zei zanger en gitarist Gary Lightbody bij de release. Thematisch wel te verstaan, aangezien de plaat twaalf liedjes bevat over thema’s als reflectie, introspectie en herinneringen. De herhalende verontschuldiging in het refrein van The Beginning (‘I am sorry unequivocally’) geven het nummer een wat meditatief karakter dat prima samensmelt met de gitaarpartijen. Wat volgt zijn meerdere tracks waarin de goede bedoelingen echt wel te horen zijn, alleen klinkt het allemaal wel erg braafjes en op de grens van het gezapige. Alternatieve rock met veiligheidshesjes aan, waarbij elk onderscheidend vermogen is gladgevijld en weggeproduceerd.

Hold Me In The Fire zorgt halverwege de plaat eindelijk voor een beetje peper in de sound. Meer tempo, meer gitaren, meer beleving. Als luisterbeleving was dit een veel sterkere opening van het album geweest. Nu fungeert het voornamelijk om de luisteraar – die na de eerste vijf tracks is afgehaakt – weer een beetje bij de les te krijgen. Dan volgen de Keane-klinkende pianoklanken van Years That Fall. Wonderwel en tegen de verwachting in ontvouwt zich een wat duistere song die tot de betere werk van Snow Patrol gerekend mag worden. De opbouw en sfeer doen denken aan Same van het album Final Straw uit 2003, maar dan gemoderniseerd en in een hogere versnelling. Het beste nummer van The Forest is the Path!

De rest van de plaat is eigenlijk niets meer dan een blok gezapigheid, waarin het gebruik van een aantal krachttermen meer op de lachspieren werkt dan waarschijnlijk de bedoeling is en waarin meerdere keren herhalingsrijm (of identiek rijm) wordt toegepast. ‘I’m not gonna lie to you anymore/After these lies, then no more.’ En hoewel het als stijlfiguur kan bijdragen aan ritme, is het hier simpelweg lelijk en getuigt het van creatieve armoede. Als Lightbody op These Lies na iets meer dan een minuut ook nog gaat zingen met kopstem wordt het onaangenaam. Snel doorspoelen. Tot slot probeert titeltrack The Forest is the Path nog naar een climax toe te werken, maar de behoefte daaraan is je dan allang ontnomen.

‘Dit album verkent de verschillende perspectieven om naar je fouten te kijken, naar alle pijn die je hebt veroorzaakt, vanuit een plek waar niets meer pijn doet, behalve de herinnering zelf’ zegt Lightbody over dit album. Voor een volgende keer (mocht dat er nog van komen) doet Snow Patrol er goed aan zichzelf de vraag stellen of je de opbrengsten van een dergelijke verkenning ook op muziek moet zetten. De vraag stellen is in het geval van The Forest is the Path de vraag beantwoorden…

Recensie | Snow Patrol - The Forest Is The Path | Nieuweplaat.nl

Goede, degelijke plaat van Snow Patrol. Ik verheug me op het concert in de Ziggo !

Beetje zoutloos album. All is een geweldige opener, maar dit niveau wordt nergens meer gehaald.

Bij elke live opname van Chasing Cars ben je getuige van de ontroering in de ogen van Gary Lightbody en weet hij je als geen ander te raken. Het is de gave die de track gemeengoed maakt, de verbondenheid en een gevoel van herkenning. Je ervaart de emotie in zijn blik, maar wat er daadwerkelijk in hem omgaat is een duister gebied. Mag je de maker van het liefste liefdesliedje kwalijk nemen dat hij vervolgens nooit enigszins in de buurt van dit moment komt? Misschien wel, maar ik heb een zwak voor Snow Patrol, al evenaren ze voor mij nooit meer hun vierde Eyes Open album.

Een love it or hate it band, zoals Edgar Kruize al zo treffend bij Fallen Empires schetste. Een band die zo hard probeert om de gulden middenweg te bewandelen, en op elke plaat zeker een aantal verstillende momenten heeft. Gary Lightbody is een gevoelsmens, hij heeft nooit de liefde van zijn leven gevonden. Hij was veel eerder een muzikant die stilletjes eenzaam een fles sterke drank opende en laat op de avond tot de ontdekking kwam dat de voorraad nog niet op was. Vanaf 2016 is hij zijn alcoholproblemen echter de baas.

The Forest Is the Path is de eerste plaat die hij sinds zijn cleane afgekickte periode opneemt. Het is ook de eerste plaat zonder bassist Paul Wilson die er vanaf het Eyes Open succes bij was en ook zonder Jonny Quinn die zelfs al op de Songs for Polarbears eersteling drumde. Er ligt dus een grote druk op gitarist Johnny McDaid, die als songwriter flinke successen boekt met Ed Sheeran. Er wordt vervolgens hoog ingezet. Producer Fraser T. Smit schrijft mee aan het album en is in het proces hoofdverantwoordelijke voor het eindresultaat. Gelukkig is Nathan Connolly ook nog van de partij: de kern bestaat daarmee dan uit drie gitaristen. Dan zou je kunnen verwachten dat The Forest Is the Path een echte rockplaat wordt, vreemd genoeg nemen de pianotoetsen juist een meer prominente en cruciale rol in.

In openingstrack All ligt de nadruk bij de zachte ritmische drumslagen. Het is een typisch Snow Patrol nummer zoals alleen Gary Lightbody die kan schrijven. Als hij in de eerste zin al aangeeft dat het geen liefdesliedje betreft, weet je dat het tegendeel het geval is. Het is zijn kracht om zich kwetsbaar op te stellen, gedurende de tekst leert hij weer om lief te hebben, te voelen, maar ik voel het zelf nog niet. Muzikaal is het verrassend sterk, dus misschien moet het puzzelstukje nog in het totaalplaatje vallen. The Beginning begint klein en pakt vervolgens groots uit. Met de new wave verwijzingen en gedempte geluidseffecten valt het allemaal op zijn plek. Gary Lightbody weet dat hij zijn werkveld moet herwinnen, All is slechts de aanzet, The Beginning de doorstart. In de zoektocht naar zichzelf komt hij ten eerste zijn soul-ziel tegen, die hem verder vergezelt.

Ook bij de Everything’s Here and Nothing’s Lost postpunk verwijzingen draait het voornamelijk om de sfeer. In deze driedimensionale omlijsting (beleven, voelen, ondergaan), komen de woorden van Gary Lightbody het beste tot het recht. En misschien is het een stukje acceptatie dat de rol van producer zo van belang is. En misschien is het een stukje acceptatie dat vooral Fraser T. Smit een bepalende factor is en op dit moment het beste in het overgebleven drietal naar boven haalt. Chris Martin zou smeken om een nummer als Your Heart Home. Het past helemaal in de hedendaagse Coldplay traditie, een beetje pop, een beetje dance en een overweldigend gelukzalig gevoel. This Is the Sound of Your Voice is net als de door Gary Lightbody geverfde albumhoes een schilderij waar tekstueel teveel in gebeurt. Het zijn allemaal abstracte lijnen waar alleen de geoefende liefhebber de connectie tussen vindt.

Gary Lightbody romantiseert een liefdesleven dat enkel uit mislukkingen ontstaat. Hold Me in the Fire is de trieste strijd van iemand die niet beseft dat zijn voormalige minnaar allang is afgehaakt. Flarden vintage postpunk dringen zich in Years That Fall op en staan voor de houvast in songs die voor anderen zoveel betekenis hebben. Pijn en verdriet delen biedt geen oplossingen, de herhalingen maken het trauma enkel onoverzichtelijk. Zolang het licht nog brandt is er hoop, zolang het pad niet overwoekerd is, ontstaat er een doorgang. Gary Lightbody breekt in het duistere doeltreffende Never Really Tire, het verraad zet zich in de These Lies pianoballad voort.

The Forest Is the Path is een break up album in de breedste zin van het woord. We verdwalen samen met de tekstschrijver in zijn liedjes om naar oplossingen te zoeken. We komen tot de conclusie dat die oplossingen er simpelweg niet zijn. Een samenraapsel van verspilde kansen, onnodig tijdverlies. Gary Lightbody onderneemt een poging om het zachte imago van zich af te schudden. Zo persoonlijk als op The Forest Is the Path heeft hij nooit eerder geklonken. The Forest Is the Path is pure emocore, de soloplaat die Gary Lightbody moet maken, al doet hij dat wel onder de vleugels van het Snow Patrol moederschip.

Snow Patrol - The Forest Is the Path | Pop | Written in Music - writteninmusic.com

Mooi en gevoelig album van Gary Lightbody en zijn mannen! uit diverse artikelen blijkt dat er nogal wat water heeft moeten stromen alvorens dit album een feit was.

Dit album heeft absoluut de bekende Snow Patrol signature. Uptempo songs (mooie opener All) als ook gevoelige ballads (These Lies).

Wel heeft het enkele luisterbeurten nodig om goed uit de verf te komen. Fijn dat er na zoveel jaren en struggles er toch weer een mooi album ligt.

"The Forest Is the Path" is het achtste studioalbum van Snow Patrol. Het album markeert een periode van transitie voor de band, na het vertrek van bassist Paul Wilson en drummer Jonny Quinn in 2023.

Hoewel het album consistent is en de productie van hoge kwaliteit, mist het een gevoel van vernieuwing. Het album leunt sterk op het beproefde Snow Patrol-recept, zonder echte muzikale innovaties. Het introspectieve karakter van de teksten en de vertrouwde melodieën bieden fans precies wat ze verwachten, maar zonder verrassingen.

Voor luisteraars die geen doorgewinterde sneeuwpatrolfans zijn (zoals ik) en daarom hopen op een evolutie of een nieuw geluid, kan dit album als weinig origineel worden ervaren. Samengevat is "The Forest Is the Path" een voldoende album dat de essentie van Snow Patrol behoudt, maar het introduceert geen nieuwe elementen die de band kunnen onderscheiden in het muzikale landschap van 2024.

Hold Me in the Fire, Never Really Tire en Waking Up Now zijn prima nummers!

De muziek gaat wel maar die hoge stemmetjes zijn irritant. Kan wel wat laag gebruiken.