Tindersticks - Soft Tissue (2024)

Na twee wat tegenvallende platen krijgen we weer een nieuwe Tindersticks. Deze wordt in de press releases gebracht als een mix van het intieme en conventionelere No Treasure But Hope en het meer experimentele Distractions. De twee vrijgegeven nummers New World (edit) en Falling, the Light, lijken daar ook wel op te wijzen en bevallen mij wel. Aangezien ik NTBH niet spannend genoeg vind en Distractions qua songmateriaal wat minder, kan dit wel eens een hele interessante plaat worden.

Ik vond No Treasure but Hope juist een erg mooie plaat. De nieuwe nummers zijn veelbelovend, altijd fijn een nieuwe Tindersticks...

Al 3 fraaie nummers te streamen.
Dit belooft een mooie plaat te worden.

Zeker fraaie eerste singles. Veel zin in het concert in het najaar!

Het hele album is fraai, luister er al twee maanden geregeld naar.

'Always a Stranger' is nu te beluisteren, wat een heerlijk nummer. Beste van de 4 vrijgegeven nummers, zonder meer.

In hun begintijd repeteerde Tindersticks iedere week, tegenwoordig is dat niet meer mogelijk want Stuart Staples woont in Frankrijk en de andere medeoprichter David Boulter heeft zijn thuis in Praag. Nu komt men alleen nog samen om op te nemen. Er waren momenten dat men de stekker uit de band wilde trekken, gelukkig is dat na meer dan drie decennia nog steeds niet gebeurd. Ook niet na het regelmatige vertrek van bandleden. Vanaf hun begin wilde men geen standaard rockband zijn met de focus op drums en gitaar, maar wilde ze meer een filmische benadering zoals Ennio Morricone.

Dat is nog zo, maar ligt de grote orkestrale benadering uit hun begintijd grotendeels achter hen. Tegenwoordig ligt de nadruk op experimentele soundscapes. Ook op veertiende album Soft Tissue levert dat nog steeds urgente muziek op, sterker nog, het album behoort tot de mooiste uit hun oeuvre. De afgelopen drie maanden passeerde Soft Tissue geregeld de revue en heeft een verslavende uitwerking op mij, met name een nummer als Always a Stranger. De opvallende hoes is van de hand van Stuart’s dochter Sidonie. Binnenkort gaat men gelukkig ook weer op tournee, fans kunnen een doorsnee uit hun oeuvre verwachten, met ook songs van Distractions, want de songs van dat album heeft men nog niet live kunnen spelen.

Tindersticks live :

15-10-2024 EINDHOVEN : Muziekgebouw
16-10-2024 UTRECHT : TivoliVredenburg
17-10-2024 BRUSSEL : Cirque Royale
10-03-2025 ANTWERPEN : Queen Elisabeth Hall
11-03-2025 AMSTERDAM : Carré

Bron : Music that needs attention - musicthatneedsattention.blogspot.com

Te oordelen naar de vrijgegeven nummers zou dit wel eens het mooiste Tindersticks album in jaren kunnen worden...

Ik weet niet wat het is. Er was een tijd dat ik dweepte met Tindersticks en hoge scores uitdeelde. Maar het lijkt wel of de magie weg is of dat ze me niet meer zo weten te raken. Jazeker: wel degelijk met de eerste albums, maar de latere discografie beluister ik zelden meer en ook Soft Tissue glijdt nogal langs me heen.

Het komt maar niet op gang of zo. Ik veer nergens op en er mist simpelweg iets en ik weet niet wat.

Dat ligt aan mij weet ik wel zeker: want eigenlijk doen ze waar ze altijd goed in zijn. De herkenbare zang, mooie instrumentatie: het is er allemaal. Misschien pakken deze nummers me gewoon niet. Misschien denk ik er over een week anders over. Wie weet. Voor nu: wel prima, maar ze hebben heel wat meer betere albums.

Een mooi album met een aantal soulvolle nummer die doen denken aan Simple Pleasure. De mooiste nummers vind ik toch wel de nummers met soulkoortje. Voor mij vele malen beter dan het wat tegenvallende Distractions. Wel een album dat nog moet rijpen, zo op de vrijdagmorgen terwijl het zonnetje mijn huiskamer binnen komt is het nog niet echt Tindertsickstijd....

Genieten, was Tindersticks een beetje kwijt, maar alles bevalt mij aan dit werk. M.n. de uiterst effectieve muzikale omlijsting, niet teveel aan overdaad, soberheid, maar ook de songs zijn sterk. De thematiek is hetzelfde gebleven, donkere romantiek.

Turned my Back.......Mooi hoor.
Deze even luisteren één dezer dagen.

Is idd een erg mooi nummer Michel.
Heel het album bevalt me tot nu toe erg !!
Ben ik erg blij mee, want ga ze weer eens in de mooie grote zaal van Tivoli bewonderen.
Zen

Weeral een mooi album. Ben benieuwd wat de houdbaarheidsdatum gaat zijn, maar dat is iets voor later. En ik kijk enorm uit naar hun concert over een maandje.

Nadat ik de band een beetje beu was de afgelopen albums, wakkert deze het vuur weer aan. Vanavond op de weg terug van m'n werk gedraaid. Soulvol, een warm geluid, maar ook voldoende ademruimte aanwezig in de nummers. Don't Walk, Run al gelijk favoriet. Zal nog regelmatig voorbij gaan komen.

Welke richting ze ook uitgaan, toch zal je ze er bij wijze van spreken altijd vanaf hun eerste noot uithalen. Tindersticks, die Britse cultgroep van frontman-eeuwige mompelaar Stuart Staples, al sinds mensenheugenis in de marge grossierend in verstilde, hoogst melancholische, van zon verstoken kamerpop. Commercie is ze daarbij totaal vreemd, integendeel van eigenzinnigheid en filmische soundtracks vol rust én neerslachtigheid maakten ze een onverslijtbaar handelmerk. Wij fans pikken hun kronkels album na album helemaal op, met veel graagte, daarbij ook hun experimenten. Omdat ze met welk nieuw werk ook keer op keer weten te verrassen.

Ook deze keer overvallen ze in nog grotere schoonheid met een intieme nachtplaat helemaal in het midden van het spectrum en nu warempel gevuld met warme retrosoul van het bevalligste soort. Niks geforceerd, gevoelig en alles zo natuurlijk, een pak dat hen past als gegoten. Omdat de sound van Tindersticks daar haast om vraagt zijn hun zijdezachte muzikale lijnen hier bovendien weelderig gearrangeerd, opgesmukt met hoogoplopende blazers, luxueuze strijkers en bevallige achtergrondzang.

Ga er dus maar voor zitten. Voor 'New World', hun tweede single, die komt met veel groove binnen, gedrenkt in de explosieve zwarte soul van Memphis, wentelend in de tollende orgelakkoorden van toetsentovenaar Boulter en verstorend schetterende blazers. Want "Baby, I was falling/ But the shit I was falling through / I thought it was just the world rising", croont Staples, triest omdat we die shit gewoonweg niet zien. Vervolgens brandt hij zijn dubbelzinnige slogan diep je geheugen in, "I won't let my love become my weakness". Die hele instorting van zijn wereld is bovendien knap gevisualiseerd in de kunstvideo van dochter Sidonie. Blijkbaar niet alleen de kunstnaaister van dienst voor de wollige hoes, ook al het keramieken artwork in de video blijkt van haar hand. 'New World' is een heel intense song, net als de honderd seconden kortere edit-versie als bonus achteraan het album.

De eerste single 'Don't Walk, Run' die volgt drijft als in een film op zijn onstuimige strijkers, stekende blazers en droge percussiestrelingen, op kousenvoeten gaat Tindersticks' op zijn grootse élan door. Nog verder, naar het volgende hoogtepunt, het desolate 'Nancy', waar een atmosferisch om vergeving kreunende Staples, op sfeervol latinritme doorheen zijn music hall hinkt.

In het trage 'Falling, the Light' heeft Staples het relaxt over het delicate licht dat op het water valt en de melancholische herinneringen die erdoor oplichten. Een spaarzaam aangeklede song om op weg te dromen.

Weer zo'n spannende hoogvlieger, de mysterieuze single 'Always a Stranger', met huppelende bas als start van een treurig walsende song vol muzikale details die wanhopig om verbinding roepen. Het ritme trekt de song gestaag de hoogte in. Een magische verstrengeling van Staples' emotie met de hem op de voet volgende strijkers, schuinspelende blazers en weer dat allesverzachtend elektrisch orgel.

Voor stiltezoekers is het een en al stemmigheid in het fragiele 'The Secret of Breathing' waar fluisterende Staples het geheim van het geloven probeert te achterhalen.

Nog zo'n hoogtepunt, het sprankelende, zelfs swingende 'Turned My Back', Staples' sensuele duet met Gina Foster, met constant sterk in de achtergrond presterende bassist McKinna en met verheffende vocale ondersteuning van het Foster's vrouwenkoor.

Afsluiten finaal met het wat positiever klinkende 'Soon to Be April', Tindersticks hopend op vreugde. Staples' delicate parlando een laatste maal omgeven door die filmische strijkers en gitaren.

Een indrukwekkende groep toch dat Tindersticks dat met introspectieve thema's als gebrokenheid, pijn en verwarring toch steevast op indrukwekkend esthetische albums weet uit te komen. Deze eerste post-pandemische, in Spanje gerijpte 'Soft Tissue' is zonder meer een nieuw hoogtepunt in hun carriére, een echte groepsplaat bovendien van met plezier weer samenkomende, elkaar goed aanvoelende muzikale persoonlijkheden.

Breng je ervoor in de stemming, voor acht sterke songs vol romantiek, pit en wiegende orkestraties. Met weliswaar opnieuw een hoofdrol voor Stuart Staples die als steeds helemaal zijn introverte zelve mag zijn en wiens wonderlijke etherische stem zich in dit weldadig soulbad voelt als een vis in de Mississippi.
Fans van de unieke pracht en praal van Tindersticks, hier mogen weer naar hartelust 'Tiny Tears' worden verpinkt. Met deze ingetogen, verdiepende veertiende gaan ze gegarandeerd meer dan dertig jaar later opnieuw zieltjes winnen.

Line-up:
Stuart Staples - zang
Neil Fraser - gitaar
Dan McKinna - bas
David Boulter - toetsen
Earl Harvin - drums
Julian Siegel - koperintrumenten
Gina Foster - achtergrondzang

Er bestaan een paar bands die zo lang als ik mij kan herinneren in het mentale vakje 'echt wat voor mij' zitten. Ik blijf elke nieuwe plaat trouw proberen en hoor dan steeds opnieuw alle kwaliteiten, maar op de een of andere valt dat verdomde kwartje toch maar nét niet. Tindersticks is een van die bands, maar bij hun vorige album Distractions veranderde er wat voor mij. Opeens hadden Stuart Staples en de zijnen mij wél helemaal in hun filmisch doorrookte greep. Het was wel een wat afwijkend album, met hier en daar elektronische elementen, misschien dat dat mij wat 'op weg' hielp (zoals dat bij Arab Strap, een andere band uit datzelfde vakje, ook zo werkte). Opvolger Soft Tissue klinkt als een veel klassieker Tindersticks-album, maar als een kwartje nog verder kan vallen dan het al gevallen was, dan is dat hier voor mij zeer zeker het geval. Wat een wonderschoon en meeslepend luisterwerkje is dit zeg, om heel diep in weg te zakken. Er is steeds afstand en nabijheid in elk geluidje, in elke frase, het is allemaal griezelig doordacht, een sterk afgebakende film om al luisterend doorheen te dwalen. Regelmatig moet ik denken aan mijn grote held Bowie in zijn meer desolate periodes, maar dan zonder diens dramatische ontladingen en veel sterker de tergende dreiging van het drama dat constant om de hoek kan kijken. Heerlijk dat ik Tindersticks dan eindelijk volledig kan verplaatsen van een mentaal vakje naar de krochten van mijn hart.

De muziek van Tindersticks voelt als een warm bad en als Stuart Staples zijn mond open trekt is het helemaal super herkenbaar.
Al heel wat jaren doen de Britten tamelijk geruisloos hun ding zonder gekkigheid en zonder zich iets aan te trekken van heersende trends.
Soft Tissue is een constant geheel met hier en daar heel fijne soul trekjes.
Met de uitgesponnen opener New World kom je er al snel achter dat het wel goed zit.
De fijne broeierige vibe is er weer vanouds en de muzikale omlijsting is smaakvol zoals altijd.
Nancy is ook prachtig met de bedrukte sfeer en de treurige voordracht van Staples neemt je met gemak mee in de melancholische sfeer.
Heel fraai ook de single Turned my Back met voortreffelijke backgroundvocals van Gina Foster.
Ach, dat de echte verrassing ontbreekt en dat het misschien wat minder netjes vastgelegd had mogen worden is bijzaak.
Gewoon een mooie plaat die het beste bekijft in de late uurtjes.

Tindersticks zitten weer op het goede spoor na twee (iets) mindere platen.
Waar No Treasure But Hope wat te gepolijst klonk en waar Distractions juist teveel klonk als een verzameling schetsen, is Soft Tissue weer wat meer gefocused. Het songmateriaal is vrij sterk en de composities zijn vrij minimalistisch maar klinken soulvol en meer urgent.
Nummers 'Dont Walk, Run' en vooral 'Always a Stranger' behoren toch tot de beste nummers die de band in lange tijd gemaakt heeft (ik zie ze binnenkort weer, dus ook zeer benieuwd hoe dit live gaat klinken). Maar ook 'Falling, the Light' en 'the Secret of Breathing' klinken zo eenvoudig, maar zo mooi. Dit zijn van die typische Tindersticks composities die tijd nodig hebben om te rijpen. Alleen 'Turned My Back' is nog niet helemaal bij mij geland merk ik. De zang van Gina Foster vind ik op een of andere manier niet mooi bij het nummer klinken.

De soulinvloeden op Soft Tissue zijn zeker niet nieuw. Dat hoorden we eerder al op Simple Pleasure en ook her en der op andere albums. Maar hier is die sound gecombineerd met de meer minimalistische benadering die we op The Waiting Room hoorden. Het zijn steeds kleine koerswijzigingen van Tindersticks, wat helemaal prima is, want zoals hier is hoe ik ze graag hoor. Nog steeds de stemmige, donkere romantiek van weleer, maar ze zoeken weer (licht) het experiment op binnen de kaders die we al kennen van de band. Dat levert nu een uitstekende plaat op. Nee, deze kan zich niet meten met de onverwoestbare eerste trilogie uit de jaren '90, maar hun beste sinds.... pakweg The Something Rain wil ik deze wel noemen.

In de aanloop naar hun concert in het Koninklijk Circus deze maar eens enkele keren aangezwengeld en was een onverwachte meevaller, te wijten aan de zwakke voorganger Distractions. Ben vooral verslaafd aan Always A Stranger maar het geheel behoort tot het betere werk van de band.

Always a Stranger is echt prachtig. De stem doet mij trouwens heel erg denken aan ANOHNI.

Mooi optreden afgelopen week in Eindhoven. Heel Soft Tissue kwam voorbij (overigens werden er alleen maar nummers gespeeld van de laatste 4 albums). En ja, 'Always a Stranger' is toch hard op weg om een nieuwe Tindersticks klassieker te worden.

Voorlopige score op 3.5 maar volgens mij is dit een groeiplaat van jewelste....

Sommige albums laten zich niet zo makkelijk lezen en grijpen je niet meteen bij de strot….(Helaas)
Zogenaamde sluipers zijn het. Je weet dat je er nog naar wilt luisteren maar totaal beklijven doet het nog niet. Opmerkelijk wel dat ik, sinds ik het album pas in november oppikte, deze wel om de zoveel dagen selecteer als ik Spotify open. Inmiddels is het kwartje volledig gevallen en ben ik totaal om. Zelfs krijg ik thuis bijval als ik deze afspeel.

Dit album voelt als een warm deken bij het korter worden van de dagen en het zakken van de temperatuur. Het is een mix van o.a. soul maar van een donkere soort. Een aangename donkere soort.

New World is wat mij betreft een hoogtepunt. Fijne relaxte drumpatronen aangevuld met subtiele blaasinstrumenten en een heerlijk gospelkoor.

Nancy geeft me zelfs een reggae/dub vibe dat niet zou misstaan op een album van Horace Andy

Don’t walk run. Dat is wat ik in dit geval had moeten doen, rennen naar de site van Carré. Inmiddels is dit album uitgegroeid tot een van mijn favoriete albums van 2024….maar voor kaarten in Carré was ik veel te laat want die had ik natuurlijk al in Mei moeten bestellen …
Geweldig jammer…. Dan maar de waardering op MM verhogen en op zoek naar een vinyl exemplaar van dit fantastisch sfeervolle album.

Dit Tindersticks album nodigt uit om zachtjes heupwiegend met je lief door de kamer te schuifelen.

Haha ja, het is ook een van de weinige bands waar ik samen met mijn vrouw heen ga...verder heeft ze het niet zo op met mijn muziek keuzes....en de mazzel geschiedde, ik had me op een wachtlijst voor Carré laten plaatsen en ik heb nu toch kaarten.... Erg fijn dat we dit live gaan meemaken

De titeltrack, een outtake van het album, maakte plaats voor Soon to be April:

Soft Tissue

Vanouds fan van Staples en z'n band ( tevens enkele keren live gezien) Maar ik vrees dat ik nu wel afhaak!

zeg maar gerust het is over met de sound van weleer......

Zoiets zei je bij de paar voorgaande releases ook. Wat let je?