Nada Surf - Moon Mirror (2024)

Na 4,5 jaar komt er weer een nieuw Nada Surf album, goed nieuws. ‘In Front of Me Now’ lijkt de lijn door te zetten van de vorige plaat Never Not Together, wat onverwacht hun beste plaat was sinds pakweg Let Go. Niks nieuws onder de zon, wel weer een heel fijn nummer. Als het album weer net zo goed wordt hoor je mij niet klagen.

Ja, de single is weer fijn!

Heerlijk nummer weer, blijf een zwak houden voor deze band.

New Propeller klinkt weer heerlijk melancholisch. Nada Surf op hun best.

Poh, weer een lekkere hoor ❤️

Losing is ook weer zo’n fijne single.
https://youtu.be/FgTyH7te5sY?si=ePM8JNkMy5g2eFKY

Bijzonder dat ze op New West zitten, een label wat ik vooral ken van hun americana en rootsrock

Tussen Popular en The Stars Are Indifferent To Astronomy zit niets bij mij. Never Not Together vond ik zelfs nog beter en nu dus Moon Mirror. Alweer een prima album. Je kunt zeggen het klinkt allemaal wel heel bekend, maar ik zeg: wat een consistente kwaliteit waar het heel prettig naar luisteren is. Het ene nummer is nog beter dan het andere, waarbij de band niet schuwt om met het startpunt van een song variëren. Een hele dikke voldoende dus.

Recensie op de krenten uit de pop:
De krenten uit de pop: Nada Surf - Moon Mirror - dekrentenuitdepop.blogspot.com

Nada Surf - Moon Mirror
De Amerikaanse band Nada Surf blijft maar leuke albums maken en levert ook met Moon Mirror weer een album af dat vol staat met even aanstekelijke als melodieuze popsongs die de nazomer kleur geven

Er zijn hele volksstammen die de Amerikaanse band Nada Surf alleen kennen van de culthit Popular uit 1996. Het was het eerste bewijs dat de band uit New York geweldige songs kan schrijven, maar zeker niet het enige bewijs. Deze week is het tiende album van de band verschenen en ik vind alle negen voorgangers leuk of zelfs meer dan leuk. Het geldt ook weer voor Moon Mirror dat bijna drie kwartier lang strooit met popsongs waar je alleen maar heel vrolijk van kunt worden. De leden van de band zijn inmiddels gelouterde muzikanten en ook dat hoor je op Moon Mirror, dat elf songs lang de kwaliteit ademt die we inmiddels van Nada Surf gewend zijn.

Toen de Amerikaanse band Nada Surf in 1996 opdook met haar debuutalbum High/Low werd de band uit New York onmiddellijk ingedeeld in de categorie “Weezer wannabees”. Iedereen die wat beter luisterde naar het door The Cars voorman Ric Ocasek geproduceerde album hoorde echter dat Nada Surf veel beter was dan de meeste andere bands die dit etiket kregen opgeplakt.

Nada Surf had vervolgens het geluk dat er een volkomen briljante single op het debuutalbum stond. Popular is een van de meest memorabele en een van de leukste popsongs uit de jaren 90, maar het is ook de song die Nada Surf het volgende stempel opleverde, dat van “one hit wonder”. De Amerikaanse band heeft het succes van Popular inderdaad nooit meer weten te benaderen, maar iedereen die Nada Surf is blijven volgen weet dat de band uit New York het ene na het andere geweldige album heeft gemaakt.

The Proximity Effect (1998), Let Go (2002), The Weight Is A Gift (2005), Lucky (2008), If I Had A Hi-Fi (2010), The Stars Are Indifferent To Astronomy (2012), You Know Who You Are (2016) en Never Not Together (2020) moesten het allemaal doen zonder een single van het kaliber van Popular, maar ik vind persoonlijk alle albums die Nada Surf na High/Low maakte beter dan het debuutalbum van de Amerikaanse band.

Nada Surf bestaat inmiddels meer dan dertig jaar, maar heeft er nog steeds zin in. Deze week verscheen het tiende album van de band en ook Moon Mirror is weer een uitstekend album. Iedereen die de albums van Nada Surf kent weet inmiddels precies wat je kunt verrassen van de band. Ook Moon Mirror staat immers weer vol met bijzonder aangenaam klinkende (power)popsongs.

Het zijn popsongs met invloeden uit de indierock en powerpop uit de jaren 90 en uit de Amerikaanse rootsmuziek, maar de band uit New York sleept er ook altijd wat pop bij. Omdat het zo bekend klinkt is Moon Mirror, in ieder geval voor mij, weer onmiddellijk het spreekwoordelijke warme bad.

Het is een warm bad met heerlijke gitaarwerk, prima zang, geweldige melodieën en aanstekelijke refreinen, die onmiddellijk zorgen voor een goed gevoel. Qua geluid wijkt Moon Mirror niet heel veel af van de vorige albums van Nada Surf, maar wat klinkt het weer lekker. De band is er bovendien wederom in geslaagd om songs te schrijven die zich direct nestelen in het geheugen, wat een knappe prestatie is.

De ervaring spat er inmiddels van af, maar Nada Surf klinkt op een of andere manier ook nog steeds fris en fruitig met heerlijke koortjes als kers op de taart. Nada Surf heeft inmiddels onderdak gevonden bij het in Amerikaanse rootsmuziek gespecialiseerde label New West, wat heeft gezorgd voor een dun laagje roots in de muziek van de band, maar Nada Surf is op Moon Mirror ook nog steeds volledig zichzelf.

Toch voelt ook dit album voor mij niet als een herhaling van zetten, wat zeker te maken heeft met het hoge niveau van de songs, die van een niveau zijn dat de meeste bands niet gegeven is. Het is grappig om te zien dat een band die zo lauwtjes werd ontvangen toen het debuutalbum verscheen en die vervolgens lange tijd werd weggezet als een “one hit wonder” inmiddels tien uitstekende albums op haar naam heeft staan en voorlopig lijkt de rek er nog lang niet uit bij Nada Surf. Erwin Zijleman

Weer een heerlijk album van de mannen, zoals al eerder aangehaald, zoveel meer als dat ene hitje wat ze ooit hebben gehad. Alles raak❤️

Sterk album van Nada Surf wellicht hun beste sinds Let Go (alhoewel ik You Know who You Are ook heel sterk vond). Vrijwel geen skipmomenten en een paar echte toppers in het oeuvre waaronder Open Seas en het extreem catchy "In Front of me Now". Echt knap dat ze nog zo'n heerlijke en sprankelende gitaarpop plaat in zich hebben. Nada Surf is eigenlijk altijd dik voldoende , maar deze is wel iets meer dan dat. 4,5 sterren

Inderdaad, een Popular-adept hier. Maar in 2024 helemaal op de ontdek-tour. Het begin van het album vond ik nog een beetje stroef, maar naarmate je verder komt ontpopt het zich als een mooie plaat. Deze gaat zeker vaker op de playlist.

Zo tussen 1998 (The Proximity Effect) en 2005 (The Weight Is A Gift) was de gouden periode van Nada Surf.
Daarin valt natuurlijk ook de klassieker Let Go (2002). De periode Lucky (2008) t/m You Know Who You Are (2016) was wat mij betreft een wat mindere. De albums in die periode zijn zeker niet slecht, en sommige nummers behoren tot hun beste, maar toch, het beste leek er wel vanaf.

Tot Never Not Together (2020), een plaat die ik niet meer van ze had verwacht en een bescheiden klassieker binnen hun oeuvre. Die lijn trekken ze door met Moon Mirror. Niks nieuws onder de zon, maar wel een praat sprankelende indiepop (de scherpe randjes uit de jaren '90 zijn er (helaas) al lang vanaf), met bijna alle nummers raak (alleen "Intel and Dreams" en "X is You" vind ik wat ondermaatse, generieke nummers).

"Second Skin", "Moon Mirror", "Give Me The Sun", het door Louie Lino geschreven (en op de bonus cd ook gezongen) "Losing", "The One You Want" en mijn favoriet "New Propeller" zijn toch weer indiepop oorwurmpjes, met mooie licht-levensbeschouwelijke teksten van Matthew Caws. Ik moet wel zeggen dat ik Never Not Together wel nog iets beter vind. Dat komt waarschijnlijk omdat hier geen nummers op staan die zo goed zijn als "Looking for You" of "Crowded Star" op het vorige album. "Floater" is wel weer een waardige afsluiter, die "Paper Boats" in herinnering roept van Let Go.

Weer een mooi album van Nada Surf dus, helaas weer een die veel te weinig aandacht krijgt, maar voor de fijnproevers is dit weer genieten. Jaarlijstjes materiaal. Wat mij betreft mogen ze zo nog jaren doorgaan.

Ben de band na Lucky 'n beetje kwijtgeraakt, maar nu ik dit album bij toeval tegenkwam toch weer eens beluisterd en dat beviel me best.
Zal hun geweldige optreden in De Effenaar in Eindhoven 2010 niet licht vergeten, mede omdat ik de laatste trein naar Tilburg miste daar ik de akoestische sing-a-long aftershow van zanger Caws in de foyer voor geen goud wilde missen. (Gelukkig daarna nog van paar aardige meisjes uit Breda 'n lift gekregen)

Doet me goed dat ze nog steeds van die lekker in het gehoor liggende, dromerige en ietwat weemoedige popsongs maken volgens de beproefde formule. Wat dat betreft is er niet veel veranderd.
En wat mij betreft is dat prima zo.