Wraith - Fueled by Fear (2024)

Wraith is ook een exponent van de oplevende 'blackened speed' beweging die de laatste jaren een opleving geniet. Bands met jonge gastjes als Hellripper, Toxic Holocaust en dus ook Wraith hangen graag met hun gedachten in de jaren 80 en mixen nieuwerwetse blackmetal met ouderwetse thrash en speed. Op zich is dat natuurlijk zeer te prijzen want er was een lange periode dat ouderwetsche metal helemaal niet meer mocht van de modepolitie en dat vond ik zeer onterecht. De andere kant is dat veel van die clubjes weinig op hebben met het ambachtelijk in elkaar knutselen van metal. Althans zo lijkt het, want ook Fueled By Fire klinkt alsof het op een zolderkamertje met de nieuwste software in elkaar is gezet. Dat maakt dat het album klinkt als plastic en dat is in mijn hoofd zo contrasterend met de brutere wortels van deze beweging dat ik er met weinig geduld naar kan luisteren.

Daar komt bij dat composities als Horses And Hounds, Shame In Suffering en Hell's Canyon eigenlijk alle smaken van de band laten horen en daarmee laten horen dat ze zo vreselijk generiek zijn dat ik me afvraag of dit niet gewoon een AI belevenis is. Het is platgeslagen thrash waar zelfs bijna uitgerangeerde bands uit de jaren 80 zelf nog met gemak gehakt van maken. Zelfs de vlottere passages klinken als een met tientallen kubieke meters bakstenen beladen platte kar die door een manklopende en ondervoede ezel door een modderig pad getrokken wordt. Kun je nagaan hoe de passages met een lager tempo klinken. Het enige lichtpuntje is het opgefokte Truth Decay. Maar zelfs dat laat maar nauwelijks mijn hoofd meeknikken.

Wie hier een stijve van krijgt, raad ik aan om ook eens terug te grijpen op het handjevol albums dat Bewitched in de jaren 90 uitbracht. Daar zit zoveel meer beleving en creativiteit in dat ik me niet kan voorstellen dat Wraith daar een alternatief voor kan zijn. Nog beter is opzetten van een altaar ten behoeve van het blijven vereren van de grote voorbeelden Venom, Possessed en Celtic Frost zelve.