IST IST - Light a Bigger Fire (2024)

Interpol doorslagjes met hier en daar wat echo's The Sound en I Like Trains. Das ist typisch Ist Ist. Terwijl de band blijft grossieren in weinig opvallende, doch aanstekelijke liedjes denk ik echter niet dat er nog veel progressie in het geluid van Ist Ist zit. Bovendien vind ik de zang soms wat onvast en aan de matte kant. Ik mis dan de passie en dynamiek. Maar meerstemmig klinkt het al weer stukken beter. Het is - zonder heel opvallend of baanbrekend te zijn - wel gewoon weer een erg fijne Ist Ist plaat.

Alhoewel... en ik zeg het niet graag... ik heb het donkerbruine vermoeden dat dit een groeiplaatje is.

Het is in het verleden allemaal al eens gedaan en IST IST zelf heeft het ook al gedaan: maar wat als je deze sound gewoonweg erg lekker vind? Dan neem je genoegen met het feit dat er helemaal niet veel verandert en geniet je er gewoon weer van. Kort, maar krachtig album.

Ik zei het al. Dit is een openbloeier.

Sterk nieuw album en dat na een jaar al, want de voorganger mag er ook zijn. Het gaat de band ook best goed wat succes betreft, en dat is verdiend. Ze maken sterke aanstekelijke songs en ze zijn live erg goed en dat laatste kan je niet van alle hedendaagse bands zeggen, de meeste nieuwelingen vallen live vaak toch wat tegen. Hun album Live in Amsterdam dat vorig jaar is uitgebracht draai ik daarom eigenlijk nog het meest. Ik zag op hun Facebooksite dat ze vandaag op nummer 25 staan in de U.K. Top 40 Albums Chart. Knappe prestatie voor een postpunk band gezien het ruime aanbod aan concurrentie.

Erg sterk post-punk plaatje.
Interpol meets editors!

En wat een groeialbum is dit zeg! Naarmate ik het vaker draai, hoe beter het wordt, elke song lijkt wel een potentiële hit. Wat een drive, ze staan bekend om hun donker geluid, nou ik vind dit niet donker, ik word er vrolijk van! Halfje erbij.

Ha ha, dat heb ik nu ook. Ik had hetzelfde ongeveer op mijn blogje geschreven gisteren.

Dansmuziek met een grimmig karakter

Het kostte enige tijd om overtuigd te raken, maar dan heb je ook wat. Bij nadere beschouwing zijn dit zelfs tien geweldige songs op een rij. En het is nog knap lastig om er een favoriet tussenuit te plukken. Want dát kunnen de heren Ist Ist wel: goede liedjes schrijven. Nog steeds. Dit album maakt mij zelfs ronduit vrolijk en dat heb je soms nodig in deze barre tijden. Dus niks niks Joy Division. Daar werd ik namelijk nooit blij van. Als in ‘emotie’ welteverstaan.

De nieuwe Ist Ist is vooral lekker dansbaar. Tenminste, als je van dansen houdt. En anders kun je er heel goed op fietsen. Of alles blinkend schoon poetsen. De opener Lost My Shadow zet niet alleen de donkere toon, maar ook het meubilair opzij en da’s best knap. Bovendien stopt het feest pas bij de allerlaatste noten van het toch weer onheilspellende Ghost. Wat een afsluiter. Perfect gewoon.

De baritonstem van Adam Houghton blijft echter enigszins onderkoeld klinken. Alsof hij niet echt bij de band hoort. Maar het past wonderwel bij deze muziek en geeft het geheel een plechtige en welgemeende ondertoon. Ik heb er inmiddels geen moeite meer mee. Dit klinkt voor mij toch stukken beter dan de schreeuwlelijkerds en andere druktemakers in huidig post-punkland.

Een kanttekening is dus op zijn plaats: Ist Ist maakt weliswaar olijk klinkende muziek, maar wel met een melancholiek en grimmig karakter. Ik hou daar wel van.

Kortom, het is maar goed dat ik dit album een tweede kans heb gegeven. Want iets vertelde mij dat dit weleens het beste album van Ist Ist zou kunnen zijn.

Het lijkt nota bene wel een ‘Greatest Hits’ album.

Bijna dan…

Door zijn bescheiden houding presenteert Adam Houghton zich niet echt als een podiumdier, en natuurlijk is het altijd wat ongemakkelijk als je nieuw werk presenteert. Vallen de nummers in de smaak, of komen er minimale reacties vanuit de zaal. Dit laatste is zeker niet het geval tijdens de korte Nederlandse IST IST tour eerder dit jaar waar ze een aantal festivals en clubs aandoen. Sterker nog, de live ervaring leggen ze zelfs in de videoclip van The Kiss vast, welke in Doornroosje is opgenomen. Deze single is een stuk lichter dan het eerdere werk, en omdat Adam Houghton door zijn zwaar op de hand zijnde stemgeluid vaak met Ian Curtis vergeleken wordt, verlegt de band de overige sound naar die gemakkelijk verteerbare postpunk variant. Ist Ist wil niet als de zoveelste Joy Division kloon door het leven gaan.

The Kiss brengt de romantiek terug, niet alleen in de liefde, maar het is tevens in de zin van het muziek maken te herleiden. Nog steeds is het voor de old waver een feest der herkenning, welke hem zeker naar de beginselen van begin jaren tachtig terugbrengt. Ook de latere instroom die pas tijdens de revival van begin deze eeuw inhaakt komt ruimschoots aan hun trekken. IST IST voegt niks nieuws toe, ze verfijnen hun liefde alleen maar. The Kiss zou dus de ideale opener van Light a Bigger Fire zijn, die eer komt echter het tevens al eerder verschenen Lost My Shadow toe. De ingetogen Adam Houghton durft meer contact met de omgeving te maken, en dit is de eerste stap. De glimlach aan het einde van het concert zegt genoeg, al is het bij hem ook een blik van opluchting, we hebben de avond samen tot een goed einde gebracht. Bassist Andy Keating is de man van het dankwoord, ieder zijn kwaliteiten dus.

IST IST - The KissIST IST – The Kiss
Eigenlijk vatten deze twee tracks de ingeslagen weg het beste samen. De nadruk ligt daar meer op die interactie met de luisteraar, de meerwaarde van optredens. Het is een positieve kijk op de toekomst, de doorgang naar een groter publiek. Blijkbaar voelt Nederland vertrouwd aan, de registratie Live in Amsterdam uit 2023 vindt in De Melkweg plaats, en is min of meer de aanzet op het Protagonists vervolg. De in de voorzomer verschenen Repercussions single werd ook al vaker live gespeeld. De song had toen een wat sobere invalshoek, en klinkt in het uiteindelijke eindresultaat net wat sfeervoller en frisser. Natuurlijk zijn de in mineur gestemde gitaren nog aanwezig, ze overstemmen alleen het geheel niet meer in zwartgalligheid.

Het industriële I Can’t Wait for You heeft ook de voorrondes in de concertzalen overleeft. De uiteindelijke uitvoering is net wat lichter van toon, alsof de klemtoon van Joy Division steeds meer richting het meer hitgevoelige New Order verschuift. Dreams Aren’t Enough is voor mij nieuw, deze stond in Nederland niet op de setlist, maar is bij het thuisfront in Engeland wel regelmatig gespeeld. Met vooruitstrevende blik de toekomst trotseren. De tijd is aangebroken om dromen te verwezenlijken. De angst te trotseren, weer opnieuw te voelen. Something Else is weer heerlijk duister, ze hebben het dus nog niet geheel afgezworen. Het is de overmacht van bassist Andy Keating die zich hier met volle overgave in stort.

In de tweede helft van Light a Bigger Fire is hoe dan ook meer ruimte voor de latere uitgewerkte songs. What I Know combineert synthpop en discobeats met gothic triphop, opvallend dat Adam Houghton hier zijn bariton stemgeluid naar de achtergrond verdringt, en daarvoor melodieuze zanglijnen in de aanbieding heeft. Hope to Love Again is zelfs een heus popliedje, hopelijk is dit een sporadische uitbarsting, een eenmalige poging om een ander publiek te bereiken. De gitaren verdwijnen definitief in het schaduwdansende wat klinisch aanvoelende XXX, een ingetogen dancetrack met een doordringende Eurohouse basis. Gedurfd zeker, wennen absoluut. Toch pakt die koersswitch verbazend goed bij de afsluitende Ghost pianoballad uit. De geesten uit het verleden vervagen, de toekomstige schimmen dienen zich aan. Absoluut het onverwachte hoogtepunt van de plaat.

Na het prachtige concert in Nijmegen voldoen de eerste vijf songs van Light a Bigger Fire volledig aan mijn verwachtingen. Daarna is publiekslieveling Ist Ist wat zoekende, en experimenteren ze met verschillende andere invalshoeken, die voor mij nog niet helemaal te plaatsen zijn. Of deze winst zich in de toekomst doorzet, zal de tijd uitwijzen. De starre verbale en non-verbale voordracht van Adam Houghton past daar minder bij, en hij zal hierin moeten groeien. Dat charisma van Andy Keating bezit de frontman nog niet.

IST IST - Light a Bigger Fire | Alternative | Written in Music - writteninmusic.com

Nu, een aantal luisterbeurten verder gaat er toch een ster af. Nog steeds een goed album, maar ik vind het wat lichtvoetig en poppy allemaal. Ook de teksten zijn mij wat te eenzijdig, allemaal liefdesliedjes en daar zijn al magazijnen vol van geschreven. Het is voor mij niet donker genoeg. Hun eerste album Architecture heeft dat donkere sfeertje wel nog. Maar mijn persoonlijke smaak terzijde, ik denk wel dat dit album een groter publiek zal aanspreken want op de kwaliteit van de liedjes en de productie valt niks af te dingen.

Vanwege de sterke songs, ook al zijn ze aan de poppy kant toch een halfje erbij.

Goed zo!

Want in welk hokje je de muziek wilt plaatsen, het zijn leuke pakkende liedjes. Een vak apart. Post-punk en aanverwante artikelen hoeven van mij niet altijd verdrietig, chaotisch, ingewikkeld, somber of boos te klinken. Mag ook over de liefde gaan. Of over de lente. Of over chocoladerepen. Ik lees toch geen teksten.

Dit is gewoon een prima dans-, fiets- of 'boenjevloerschoon' popplaat.

Ik luister wel graag naar de teksten en dan gaat een heel album met liefdesliedjes me op den duur storen, ik raak dan snel uitgeluisterd, vind het te oppervlakkig, de songteksten zijn mij niet poëtisch genoeg, dat zal het ook zijn. Ik hou meer van een donker geluid, hun eerste twee albums vind ik daarom ook hun beste, ook al wordt daar ook overmatig over de liefde gezongen.

Liefde is toch ook poëtisch? Nee, ik ga mij pas aan teksten storen zodra ze 'lalalala' gaan zingen. Nou betwijfel ik of dat überhaupt wel een tekst is.

Of het moet tekstueel echt opvallend 'gezocht' klinken. Maar ieder zijn ding, natuurlijk. Ik zal er eens wat meer op gaan letten. Vaak niet Engelstaligen maken er een potje van als ze in het Engels zingen. Maar dat is weer een ander verhaal.

Ik zou dan niet het nieuwe album van Coldplay proberen

Hoera, hier hebben we dan eindelijk een meezinger van formaat!

Nee, dank je... Coldplay was maar een of twee keer leuk.

Stapje vooruit tenopzichte van het vorige album al proef ik steeds meer een commercieel/poppy gehalte. Songs zoals I lost my shadow / cant wait for you, die ik gewoon te vrolijk/poppt vind. Wat betreft gaan ze ook een beetje de White Lies tour op. 'What i know' is trouwens een song wat ook sprekend White Lies zou kunnen zijn. Ik mis een beetje de sound van de eerste EP en LP. Zoals Black.

Ik herken je helemaal, ook mijn punt hier.

Gisteren in Paradiso was het 1 groot feest, wat een geweldige band is dit! Het hele album werd gespeeld, en live komen de nummers echt nog beter tot hun recht. XXX kwam wel goed binnen bij me

Nu pas in de auto. Veel te laat natuurlijk. Een feestje deze plaat.

En een groeialbum, een halfje erbij.

Dit 'vrolijke' post-punk plaatje verdient als nummer 4 de titel 'album van het jaar 2024'. Het album van IST IST krijgt tevens de 'Rode Dansschoentjes Trofee' voor de melodietjes.

Ik wacht nog even met punten te geven. Begon pas deze week om me te verdiepen in hun muziek, vind hun debuut Architecture en opvolger The Art of Lying tot nu toe de beste platen. Waarschijnlijk omdat ik ook meer voorliefde heb voor oorspronkelijke postpunk - dus is het behoorlijk wennen aan hun recente lichtvoetiger werk. Het is (inderdaad) vooral een band om live te ervaren: was er vanavond (6 april) bij in 013 Tilburg. Groot compliment aan de techniek van 013: de lichtshow was indrukwekkend en het geluid buitengewoon strak afgesteld; zelfs goed te doen zonder oordopjes, terwijl je de zware bas en drums letterlijk achterin de zaal kon voelen. Veel songs van hun laatste plaat (Ghost was erg mooi) en bij de toegiften o.a.Emily, maar ook nieuw werk met zware electronica (beviel goed). Het blijft voor mij lastig om deze band niet te vergelijken met hun voorbeelden als o.a. Joy Division en The Sound. Ook omdat de zanger - is mijn persoonlijke mening - wat weinig emotie in zijn stem legt. Tsja, want bij de klasse en passie (en lijden) van Ian Curtis en Adrian Borland (R.I.P.) valt natuurlijk bijna alles in het niet. Desondanks: ben erg blij met de post-punk revival de afgelopen jaren (Rats on Rafts, Whispering Sons) waardoor er live weer genoeg valt te genieten.