Deep Purple - =1 (2024)

Weet niet meer waar/hoe ik dit tegenkwam, maar hier beelden van Purple met McBride uit februari dit jaar, waarin hij in de aanloop naar Uncommon Man werk integreert van Gary Moore, net als hij uit Noord-Ierland. Toetsenist Don Airey, indertijd in de band van Moore, valt later bij. GENIETEN van dit "Deep Moore"!

Ik vind de kracht van het album niet alleen zitten in de kortere, sterke songs. Ik vind ook, even afgezien van een enkele ballad, dat het gemiddelde tempo waarin wordt gespeeld nog weer behoorlijk omhoog geschroefd is. Dat doet dit album veel goed.
Het compenseert de gezapigheid waar Whoosh! teveel naar neigde. Verder is er Goddank vrijwel geen boogie woogie (veel te veel aanwezig op Turning to Crime).
De songs zijn pure hardrock, gespeeld dus in twee versnellingen hoger. Dat zal ook de reden zijn dat de nummers relatief kort zijn. Maar dat geeft niet, als het er maar genoeg zijn kom je ook aan voldoende speeltijd.

DP is een band anno 21e eeuw die zowel hun eigen tribute band is als het uitbrengen van nieuwe albums behelst; babyboom-rock met de welbekende DP sound sinds hun albums uit de jaren 70 (hun beste periode).
Het is met respect gesproken perpetuum mobile rock.
Critici noemen het 'het keer op keer uitbrengen van hetzelfde album'...
Ikzelf heb hier geen moeite mee, want als je DP wilt dan wordt je op je wenken bediend.
Een band als Motorhead was ook zo'n band - zet de albums uit de jaren 70 en 80 op en je krijgt Motorhead. Zet de albums van daarna op en je krijgt wat je wil...
Geen geëxperimenteer en/of change of sound. Prima toch?

Gemakzuchtig commentaar van critici die al veertig jaar hetzelfde riedeltje afsteken bij dezelfde bands. Als je niet de moeite wilt doen om onderscheid te willen maken of aktief te willen vergelijken, krijg je dit soort van verhalen. Uit niets blijkt dat er is geluisterd, welke kanttekeningen er zijn te plaatsen. Bij het volgende album is copy paste genoeg. Dat er heel veel is af te dingen op jaren '70 albums na Machine Head wordt standaard vergeten. Ook uitsluitend schrijven dat de jaren 70 zo geweldig waren is derhalve gemakzuchtig en vaak alleen nawauwelen.

Ik heb Papaver een laik gegeven, mede omdat de stelling "dat ze hun eigen tributeband is" een compliment in vermomming is. Overdrijving en daarmee onjuistheid slaan toe met de zinnen "Het is met respect gesproken perpetuum mobile rock. Critici noemen het 'het keer op keer uitbrengen van hetzelfde album'..." Die rechtvaardigen de reactie van musician dat "uit niets blijkt dat er is geluisterd, welke kanttekeningen er zijn te plaatsen."

Papaver noemt ter vergelijking Motörhead, een eveneens stijlvaste groep die daarbinnen betere en mindere albums uitbracht. Aan dezelfde meetlat kunnen de latere werken van veteranen als Johnny Cash, Leonard Cohen, Duran Duran, Paul McCartney, Metallica, Rolling Stones en U2 worden gelegd met dezelfde uitkomst als Deep Purple krijgt. Of recenter die van David Gilmour, Snow Patrol en The The. Of die van talloze anderen. Ze opereren binnen één stijl, de ene keer geslaagder dan de andere.
Dat is echter wat anders dan "het keer op keer uitbrengen van hetzelfde album." Opnieuw zijn Papavers woorden toepasselijk: "Geen geëxperimenteer en/of change of sound. Prima toch?"

Zeker prima! Experiment en vernieuwing zijn geen doelen op zich, wat mij betreft. Waar het mij om gaat, is of er goede liedjes klinken. Of dat op = 1 is gelukt, is een kwestie van smaak en aan mijn waardering valt te zien hoe ik dit beoordeelde.
Wat musician bedoelt (denk ik), is dat de recensie erboven een perpetuum mobile is, een reactie die vaker bij het werk van veteranen valt te lezen, waarbij uit niets blijkt dat er nauwkeurig is geluisterd.
Als voorbeeld van hoe het ook kan: Sir Spamalot noemde in de derde alinea van zijn episteltje maar liefst zes details over = 1 , daarbij één nieuwigheid signalerend en de diverse gevolgen ervan voor de muziek. Ook als zijn oordeel negatiever was uitgevallen, had ik dat prima gevonden; uit zijn woorden blijkt dat hij de oren gebruikte.

Het punt dat Papaver maakt vind ik volstrekt zinloos.

Ik denk dat het streven van de meeste act's in de moderne muziek (groepen maar ook duo's, trio's, solisten etc.) is het creëren van een eigen stijl /signature.
Wanneer dat 'eigen geluid' -naar tevredenheid- gevonden is, ligt het voor de hand dat daaraan wordt gesleuteld en verfijnd om het verder uit te bouwen.

In dit proces wordt menig act geïnspireerd door stijlaspecten in het werk van andere act's. Dat kan en mag en draagt ook regelmatig bij tot verfijning van de eigen stijl. Zo ging Bowie jarenlang te werk om zichzelf iedere keer opnieuw uit te vinden. Maar dat vraagt wel een bijzonder groot creatief vermogen.

Op deze manier zijn talloze grote act's groot geworden (en velen gebleven); Van de Rolling Stones tot ABBA Deep Purple tot The National en van Jethro Tull tot U2 en alles wat er tussen zit en/of er boven of onder hangt.

Maar deze vlieger gaat blijkbaar niet op voor U2, kijkend naar de stemmen van Papaver.

Zou de kritiek die Deep Purple nu een beetje krijgt ook niet wat te maken kunnen hebben met hun plotselinge productiviteit vanaf 2013? Ik bedoel het is een band op hun retour met een muziek stijl die zijn hoogtijdagen al had eind jaren 60 begin 70. Van Rapture in the Deep uit 2005 werd door velen gedacht dat het hun laatste album zou zijn, maar daar kwamen ze in 2013 nog met het verrassend goede album Now What? uit. Een paar jaar later met een soort van herhalingsoefening wat Infinite in wezen was. En in 2020 het coronajaar met het album Whoosh, wat in die tijd geweldig was met alle toestanden toch nog een mooi nieuw album uitbrengen, ook met een wat nieuwe en rustigere stijl. Toen kwamen ze een jaar later met een cover album op de proppen, en nu weer met deze die weer veel weg heeft van de stijl van Now What? en Infinite. Dat kan ook wel een beetje veel zijn voor sommigen. De Rolling Stones of b.v The Who brengen nog mondjesmaat iets uit, maar hoor je toch veel minder negatiefs over, misschien wel omdat ze veel minder productief zijn in een tijd dat classic rock in wezen een wat gepasseerd station is voor met name de jeugd! Voor mij zijn Now What? en Whoosh mooi zat om in huis te hebben van hun laatste 5 albums. Deze wel beluisterd, maar vind hem niet de moeite om hem aan te schaffen op cd, misschien later ooit in de uitverkoopbakken.

ricardo schreef:


Ja, goed punt, zou best kunnen: meer productie is kennelijk nadelig voor de waardering.

Deep Purple is nog steeds een van mijn favoriete bands. Weliswaar doel ik dan op de albums 'In Rock' tem 'Come Taste The Band'.
Ik luister nog regelmatig naar sommige van deze albums, werkelijk nog steeds goed. Maar wat erna komt vanaf 1984 vind ik minder indrukwekkend...
Zelfde met bijvoorbeeld Motorhead; albums van 1979/1980 retegoed... daarna veel van 't zelfde en voor mij minder interessant.
Iedere band heeft een beste periode met een reeks van hun beste albums, de bloeitijd.

Als iemand zoiets zegt dan kletst hij maar wat in de ruimte zonder zich echt te hebben verdiept in het wel en wee van Deep Purple. Dat Deep Purple niet de band is waar je enthousiast van wordt, dat kan maar alsjeblieft kraam geen onzin uit want daar zitten we natuurlijk niet op te wachten.
Ik weet het: ik ben niet objectief voor wat betreft Deep Purple. DP is een band die vanaf mijn pakweg 14e jaar met mij mee door het leven reist. En inderdaad, de band heeft z'n ups en downs meegemaakt.
Ik ben blij dat de heren nog steeds productief zijn. Op dinsdag 29 oktober ga ik Deep Purple in het kader van hun "=1 More Time" tour voor de honderdduizendste keer live zien in de Amsterdamse Ziggo. "=1" is het nieuwste album waar ik weer heel veel plezier aan beleef. Rond de 80 jaar en dan met zo'n album op de proppen komen? Ga er maar aan staan!
Deep Purple op z'n retour? Hoe zo op z'n retour, de beste rockband allertijden is nog steeds springlevend!

Berichten verplaatst naar Deep Purple

Deze plaat vanavond 2 keer volledig beluisterd. Had al wel een paar nummers gehoord, maar hem nog niet in zijn geheel beluisterd. Het is een stevig album geworden, misschien wel hun meest stevige album van de laatste 5 uitgebrachte platen! Wat ook opvalt is dat het hammond orgel verdwenen is, en er vaker het keybord te horen is. De stem van Gillan waar ik in eerste instantie wat kritiek op had, valt mij achteraf nu ik het hele album vaker heb gehoord toch wel mee. Uiteraard geen hoge uithalen meer, maar vooral een wat vlak stemgeluid die het gehele album door dezelfde toonhoogte wat laat horen. Eigenlijk niet storend, maar best aangenaam klinkend. Muzikaal klinkt het erg goed, en word er stevig gespeeld. Eigenlijk ook best leuk om eens een modernere versie van DP te horen zonder hammond orgel, 4* van mij verdiend!

Over de band Deep Purple:
Deep Purple is een beroemde Britse rockband die in 1968 werd opgericht. Samen met bands zoals Led Zeppelin en Black Sabbath worden ze gezien als een van de uitvinders van hardrock en heavy metal. De band heeft een indrukwekkende carrière die al meer dan 50 jaar duurt. Klassieke nummers zoals Smoke on the Water, Child in Time en Highway Star hebben hun een vaste plek in de rockgeschiedenis gegeven.

Over het album =1:
Onlangs bracht Deep Purple het album =1 uit. Dit album laat zien dat de band trouw blijft aan hun unieke geluid, maar ook openstaat voor nieuwe invloeden. De muziek is krachtig en meeslepend, en de band laat horen dat ze nog steeds relevant zijn in de rockwereld.

De nummers op het album:
Het album begint met Show Me, een nummer met een mysterieuze en intense sfeer. De muziek klinkt nostalgisch, maar trekt je ook helemaal mee. Het gaat over twee mensen die elkaar uitdagen en verleiden. Er hangt een spannend gevoel in de lucht, alsof er iets onverwachts gaat gebeuren. De donkere klanken maken het extra boeiend. Een nummer als vanouds. (8)

Het nummer A Bit on the Side heeft een mooie gitaarriff die meteen in het oor springt. Het verhaal gaat over Charlene, die worstelt met de uitdagingen van het stadsleven. De sfeer van het nummer is ruw, maar ook hoopvol. Het Hammondorgel klinkt hier fantastisch en geeft het een extra dimensie. (8)

Sharp Shooter is spannend en intens. Het voelt als een spel tussen twee mensen, waarbij een van hen zich opstelt als een scherpschutter. De gitaarsolo’s zijn indrukwekkend en versterken de spanning in het nummer. Je voelt de dynamiek en het kat-en-muisspel tussen de karakters. (8)

Portable Door is een vrolijk en energiek nummer. Het vertelt het verhaal van iemand die probeert te ontsnappen aan de moeilijkheden in zijn leven. De muziek is optimistisch en heeft een pakkend ritme. Dit nummer is typisch Deep Purple, met stevige gitaren en een aanstekelijke melodie. (8,5)

Old Fangled Thing vertelt over een muzikant die op een warme nacht inspiratie krijgt. Hij zit alleen in een bar met zijn gitaar en ontdekt een nieuwe melodie. De muziek is levendig en vol emotie. Het laat zien hoe muziek kan ontstaan uit onverwachte momenten. (7)

Het ingetogen nummer If I Were You gaat over verraad en verdriet. De tekst beschrijft hoe moeilijk het is om verder te gaan na een breuk. De muziek klinkt rustig maar intens en laat de emotie goed voelen. (8)

Pictures of You is daarentegen een vrolijk en hoopvol nummer. Het gaat over het ware zelf en hoe dat belangrijker is dan een perfecte buitenkant. De muziek is energiek en positief, en het nummer geeft je een goed gevoel. (7,5)

Im Saying Nothin is een speels nummer met een mysterieuze ondertoon. Het gaat over geheimen bewaren en niets prijsgeven. De muziek heeft een luchtige toon, terwijl de tekst stiekem over serieuze onderwerpen gaat. Fijne solo's opnieuw. (8)

Lazy Sod is een rocknummer dat humor en een belangrijk thema combineert. De tekst gaat over luiheid en de onverschilligheid tegenover problemen in de wereld, zoals klimaatverandering. Het nummer klinkt vrolijk en heeft een sterke melodie, met het Hammondorgel dat weer opvalt. (7)

Now You’re Talkin is een energiek nummer dat een chaotisch feest beschrijft. De tekst zit vol grappige details over gekke situaties. De muziek heeft een opzwepend ritme dat je meevoert. (8,5)

In No Money to Burn hoor je het verhaal van iemand zonder geld die toch probeert door te gaan. De muziek klinkt krachtig en de tekst heeft een cynische toon. Het is een nummer dat je raakt door de eerlijke emoties. (7,5)

I’ll Catch You is een triest nummer over onvervulde liefde en eenzaamheid. De tekst is emotioneel en de muziek versterkt dat gevoel. Het laat zien hoe pijnlijk het kan zijn om iets te willen dat onbereikbaar is. De muziek is traag en melancholisch (7,5)

Het album sluit af met Bleeding Obvious. Dit nummer gaat over de frustratie van het proberen te begrijpen van een ingewikkelde situatie. De muziek is onrustig en past goed bij de verwarring in de tekst. (8,5)

Conclusie en aanbeveling:
Met =1 bewijst Deep Purple dat ze nog steeds een van de grootste rockbands zijn. Ze combineren hun oude, vertrouwde stijl met nieuwe ideeën en thema’s. Elk nummer heeft een eigen sfeer, van intens en mysterieus tot luchtig en humoristisch. Dit album is een aanrader voor fans van klassieke rock en laat zien dat Deep Purple na al die jaren nog steeds de grenzen van rockmuziek verkent.

Waardering: 7,8
Eerder verschenen op www.jorros-muziekkeuze.nl

Deze heb ik 2 voor de prijs van 1. Ik die CD een tijdje terug bij Bol bestellen, was ie na twee dagen nog niet bezorgd. Ik erachteraan: Wilt u uw geld terug of zal ik hem nog een keer opsturen? Was de eerste in een naburige straat bezorgd dat iemand dat bij mij door de bus gooide en de tweede werd normaal op adres bezorgd. Kan ik er één weggeven.

Lijstjestijd komt eraan. Ik loop alle releases uit 2024 die ik aan mijn collectie heb toegevoegd nog eens langs om mijn oordeel op te frissen en te kijken of ze mogelijk in mijn top 20 een plaats krijgen.



.... en heeft de afgelopen tijd geregeld zijn rondjes gedraaid. Nee, dit is geen opzienbarende plaat, maar de mooie productie, het vakmanschap en met name het gitaarspel van McBride maken dat ik regelmatig terugkom bij dit album. Jaarlijstmateriaal? Dat nou niet direct....

Namsaap's Top 20 van 2024 - MusicMeter.nl