DEADLETTER - Hysterical Strength (2024)

Live tijdens Metropolis festival in Rotterdam:
Relieved
Deus Ex Machina

Hier kijk ik echt heel hard naar uit!

Heb ze twee keer live mogen aanschouwen, wat een energie!

Zeer bijzonder om te zien dat al hun vorige singles niet voorkomen op dit album. Als deze songs van hetzelfde niveau zijn wordt dit een vijf sterren album dat in hetzelfde iconische rijtje komt als Dogrel en Ten

Liefhebbers van postpunk en rock hebben momenteel weinig te klagen. Nieuwe, interessante bandjes in deze genres schieten de laatste jaren als paddenstoelen uit de grond, vooral in Dublin en Londen. Sommige ervan worden razendsnel populair zoals bijvoorbeeld het Ierse Fontaines D.C. Hun fraaie nieuwe album Romance is terecht een van de best verkochte albums van het moment.

Een band welke misschien over een paar jaar dezelfde populariteit zou kunnen bereiken is DEADLETTER. Jeugdvrienden Zac Lawrence, Alfie Husband en George Ullyott begonnen ooit een bandje, dat Bob Dylan covers speelde op straat in hun woonplaatsen Moulton en Robin’s Bay. Hun muzikale interesses veranderden echter. Frontman Lawrence ontdekte op een gegeven moment The Fall : “I came across The Fall - the song Wings, it was - and I’d honestly never heard anything like it before. I’d grown up in a house where my mum’s favourite band were The Stranglers but I’d never heard anything as out there as this. The guitar line at the start making me think: ‘What the fuck is this?!’ and I fell into a proper Fall hole from there The Fall led me to Captain Beefheart. Beefheart led to German experimenters Can”, aldus Zac.

Overigens hebben zijn jeugdvrienden heel ander muzikale voorkeuren, George Ullyot’s favoriete artiest is Nick Drake en Alfie Husband is geobsedeerd door de muziek van Massive Attack. Intussen is de band uitgegroeid tot een sextet. Nieuwkomers zijn gitaristen Will King & Sam Jones en saxofonist Poppy Richler. Door hun energieke liveshows vergaarde de band de nodige bekendheid, in Nederland stonden ze al op London Calling en Down The Rabbit Hole. De band maakt nummers over de donkere kant van het bestaan en is daarbij niet bang om dat in te kleuren met politieke satire die verwijst naar cultuur, filosofie en film. Het is een georganiseerde chaos met grillige gitaarriffs, hevige saxofoonstoten en dreigende baslijnen. Hun debuutalbum Hysterical Strength gaat hun reeds bestaande populariteit ongetwijfeld nog eens vergroten, dat is een zekerheidje.

DEADLETTER live :

02-11 NIJMEGEN : Doornroosje
03-11 ROTTERDAM : Maassilo
04-11 AMSTERDAM : Tolhuistuin

Bron : Music that needs attention - musicthatneedsattention.blogspot.com

Eindelijk is het album er en stelt, net als hun liveshows, niet teleur. Hopelijk blijft dit ook na meerdere luisterbeurten het geval.

DEADLETTER heeft in ruim 2 jaar tijd een formidabele live reputatie opgebouwd. De teller stond voor vorig jaar op meer dan 80 shows, en met de aankomende november tour gaat het dit jaar ook die kant op.
Ze stonden op bijna elk festival en dus ook op LondonCalling, Valkhof, Sniester en al 2 maal Left-of-the-Dial. Dat waren showcase line-ups maar in Tolhuis, Rotown en op Down the Rabbit Hole werd dit album al live gepresenteerd. Wat de band live kan is dus geen geheim meer: Super dansbare Postpunk met Zac als energieke zanger, een dynamisch op elkaar ingespeelde ritmesectie, grungy gitaren die ook muren kunnen vormen én het geheime wapen: Poppy Richler die haar saxofoon soms laat detoneren en dan weer het centrum maakt van die groovy sound waardoor stilstaan bij een concert onmogelijk is.
De kernvraag is dus of die livereputatie overtuigend vertaald is vanuit de studio naar een overrompelend debuutalbum. Mijn antwoord is een volmondig ja, want de punk basis met aanstekelijke hooks en meezingbare refreinen is via inventieve songwriting gevarieerd aangevuld met details vanuit de Jazz, indi-rock en soms zelfs britpop.

Er is voor de toekomst van DEADLETTER echter wel een pijnpuntje, want Poppy is uit de band gestapt. Haar Sax doet niet meer mee, ze vond vermoedelijk het tourschema toch wat te gortig terwijl ze multi-talented, naast solowerk ook op meerdere radiostations DJ is, jounalistieke stukken schrijft en op sessiebasis in ongeveer elke band kan spelen die een saxofoon nodig heeft. En precies haar avontuurlijke saxofoon is de toegevoegde waarde in de band. Maar Ok dat is van latere zorg, nu is er een album dat kan concurreren met Fontaines D.C.

Lekkere post punk plaat, zonder echt uit te steken boven het overvolle aanbod. Op een punt na. Die saxofoon! Dat maakt DEADLETTER een heel speciale band. Ik lees hierboven dat die er niet meer is. Dat is dus direct een groot gemis.

Doet me denken aan een mix van Arctic Monkeys en Fontaines D.C. Zeker geen verkeerde debuutplaat, ga ik de komende tijd nog vaak draaien.

Ja lap, geen sax live...
Ik zat het zelfs.nog te denken. Belachelijk, hoort bij deze band..

Geen paniek. Poppy is tijdens concerten al vervangen door een nieuwe Saxofonist .

Ik vind hier de sax eigenlijk ook veel te clean, beetje suf. Kan veel gaver wat mij betreft. Zie bijvoorbeeld de smerige sax bij de Viagra Boys of Spidergawd.

Echt een absoluut topdebuut in het genre!
Deus Ex Machina was live 1 van mijn hoogtepunten. Downtempo om dan toch weer te ontploffen.

En ietskes gedoseerder kan ook geen kwaad.

Vind ik eigenlijk juist wel een sterk punt. Sax is aanwezig en leidend, maar niet chaotisch. Er poppen trouwens al de nodige post-punk bands op waarin de sax wél overstuurt is (bijvoorbeeld Maruja), dus niks mis mee.

Mere mortal is hier grijsgedraaid, en Deus ex machine krijgt de laatste tijd ook de nodige draaibeurten. Beide nummers hebben een fijne energie, en bij beiden voegt die sax echt wat toe.

De rest heb ik nog niet gehoord, maar als er meer op staat wat erbij in de buurt komt heb ik beet.

Hele fijne plaat en ontzettend tof dat er een nieuwe band is die, zo lijkt mij toch, Madness als 'klassiek centrum' voor hun muziek neemt. Genoeg Joy Divisions, Depeche Modes etc (met ook genoeg hele toffe bands daaruit) en alleen daarom al een welkome aanvulling.

Het is mij wellicht nét ietsie te soft/braaf maar muzikaal is het prima en de zangstem past naadloos. 3,5 so far.

Sterk debuut van Deadletter. Het postpunk landschap is onderhand aardig verzadigd, maar deze plaat is, met name vanwege de sax van Poppy Richler, toch vrij uniek in het genre. Hierdoor klinkt de band niet (alleen) als een boze mannen band, maar een stuk melodieuzer en interessanter. Een referentie als Black Country, New Road is daardoor niet ver gezocht. Veel postpunk bands klinken enorm energiek en agressief, maar soms gaat dat ten koste van de composities. Dat gevoel heb ik hier veel minder.

Wat me opvalt, zeker nadat ik Hysterical Strength door de koptelefoon had beluisterd, is hoe goed de plaat is geproduceerd (door Jim Abiss, bekend van o.a. Arctic Monkeys en Editors) en gemixed. Ieder instrument in ieder nummer krijgt precies genoeg ruimte. De bas- en gitaarlijnen klinken vlijmscherp en gedetailleerd, de sax mooi naar de voorgrond gemixed en zang van Zac Lawrence helder, zonder dat de rauwheid van de songs verloren gaat. (Zijn stem doet me overigens een beetje denken aan Harry McVeigh van White Lies).

Hysterical Strength klinkt als een samenhangend geheel, zowel muzikaal als tekstueel (veel maatschappijkritiek uiteraard). Dit is een kracht, maar soms ook een manco, omdat weinig nummers er echt bovenuit springen. Ik moest, ondanks dat ik de plaat tig keer heb gehoord, nog even goed luisteren wat ook alweer mijn favorieten waren. Er staan geen echt zwakke broeders op (al vind ik het niveau halverwege ietsje zakken), maar 'Credit To Treason', 'Bygones', 'Mere Mortal' en 'A Haunting' ("if there is a god, send a lightning bolt to me!") en 'Deus Ex Machina' zijn toch wel de hoogtepuntjes hier.

Waar ik bij bijvoorbeeld Gurriers het gevoel heb dat er nog behoorlijk wat groei in zit, vind ik het knap dat Deadletter met hun debuut meteen al gearriveerd lijkt. Mooie plaat.

Met een opgefokte politieke houding, overstuurd gestemde gitaren, dreigende diepe vocalen en een kolkende moshpit presenteert de nieuwe lichting postpunk bands zich tegenwoordig aan het publiek. Live vaak een sensationeel feestje. Dat het ook anders kan bewijst het uit Yorkshire afkomstige Deadletter. Niet toevallig dus dat het stemgeluid van Zac Lawrence overeenkomsten vertoont met de gedragen voordracht van een jonge uit dezelfde omgeving afkomstige Justin Sullivan van New Model Army. Je hoort vlagen van die anarchistische punk onvrede in de zanger terug. Je kan het slechter treffen. Veel New Model Army dus, maar ook de verbitterde wanhoop die Mark Burgess van The Chameleons zo goed kan verwoorden.

Drummer Alfie Husband trakteert ons op sneltrein jazzritmes en bassist George Ullyott bezit de gedrevenheid van een metalbassist. Gitaristen Will King en Sam Jones onderwerpen de luisteraar aan een breed scala aan hoekige riffs, maar in alles straalt Credit to Treason ook het krautrock verleden uit. Het is echter saxofonist Poppy Richler die het verschil maakt en die doodleuk net voor de Hysterical Strength release aankondigt dat het Deadletter verhaal voor haar op dit punt stopt. Een grote domper, al wordt haar plek live ondertussen door een vervanger, Nathan genaamd, ingenomen. De fraaie bijdrages van Poppy Richler staan in ieder geval gedoseerd op het funkende debuut Hysterical Strength gedocumenteerd, dat neemt niemand haar meer af.

Zac Lawrence haalt de inspiratie voor Credit to Treason uit een afkeurende blik naar zijn innerlijke gevoelens. Met de nodige zelfspot bekritiseert hij de overwoekerende walging die diep in hem woedt. Het is zo gemakkelijk om met een wijzend vingertje de maatschappij als schuldige aan te wijzen, het is zo dapper om juist de eigen fouten te erkennen en daarmee aan de slag te gaan. Hiermee help je iemand verder, juist door het zo puur mogelijk te houden. De boodschap richt zich op het zelfredzaamheidsprogramma en niet op voorgekauwde geschiedenisboeken met gepasseerd lesmateriaal. Kortom, verbeter de wereld, begin bij jezelf.

More Heat! rechtvaardigt het Deadletter bestaansrecht. De pijnpunten van deze track liggen in de pandemie onvrede waar opgelegde regels en wetgevingen de creativiteit monddood maken. De zinloosheid van de stilstand wakkert het vuurtje aan. More Heat! staat voor de ingehouden opwinding, geen woede, maar de drang om van niets iets te creëren. Het vluchtige It Flies gefreak heeft zijn roots ook bij dat stilstaande isolement. De angst om de grip op de tijd te verliezen. Het verlies van de opgespaarde momenten die nu als los zand door de handen glippen. Hier ontspoort Deadletter en geven de muzikanten zich aan het muzikale geweld over.

De dood slaat toe en eist Bygones op. Het onbegrip, het onrealistische onverklaarbare gevoel. Verdoofd, onmacht en boosheid. Primaire emoties die bij het plotselinge sterven horen. De impact is onvatbaar groot. Een heleboel on-woorden, terwijl de omstanders juist in off stand verkeren en functieloos de dagen verslijten. Net als bij de Mere Mortal tragiek staat het onbegrip centraal. Hoe kan je verdriet een plek geven als je het verlies niet kan accepteren?

Het dromerig mijmerende Mother handelt over de onvoorwaardelijke moederliefde voor haar kind. We dansen de problemen weg en doen net alsof er niks aan de hand is. Een manipulerende schijnvertoning om de harde waarheid te verzachten. Poppy Richler in de rol van de sussende moederfiguur die berustend aansprekend Zac Lawrence op zijn plek wijst. Geïnspireerd op de gelijknamige film van Bong Joon Ho, krijgt de gestoordheid uiteindelijk vrij spel en zwikt zelfs Poppy Richler voor de panische opruiende breakbeat chaos. Het is de soortgelijke geloofswaanzin die de slapeloze Practise Whilst You Preach nachten beheerst en het exorcistische gevecht met de demonen die de hogere macht op je afstuurt.

Het wrange argwanende Deus Ex Machina verzet zich tegen de loze Brexit beloftes en de complotdenkwijze van de bezorgde burger; het is de meest duistere song van de plaat. Het observerende A Haunting geeft de wereld een kleur mee. We hopen op regenboogtinten maar krijgen asgrauwe grijsheid voorgeschoteld. De Auntie Christ (antichrist?) zwartgalligheid verwelkomt de dag des oordeels, de Apocalyps. Het einde der tijden mag Hysterical Strength afsluiten. Hoe passend is het dan dat Poppy Richler hier haar laatste adem uitblaast?

Deze mentale aftakeling waakt over Hysterical Strength. Tot waar reikt ons fysieke vermogen voor de rek eruit is en knapt? Dit elastieken breekpunt krijgt een storm aan gitaarexplosies over zich heen. Het toeval wil dat de relaxte rustfactor Poppy Richler juist ervoor kiest om deze druk te ontwijken. Doordacht en behoedzaam drukt ze hier nog de stempel op het ritmisch aangezette Hysterical Strength titelstuk. Hoe treffend is het dat juist Relieved deze grens zo perfect weergeeft. Tot hier en niet verder.

Deadletter - Hysterical Strength | Alternative | Written in Music - writteninmusic.com